บทที่ 2-1ร่างใหม่

เซียวจิ้งที่ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็พลันนิ่วหน้า เขามองจางเหมี่ยวลี่ที่ยามนี้มองมาที่ตนด้วยแววตาที่มีทั้งความตกตะลึงและคาดไม่ถึง อีกทั้งยังแฝงเอาไว้ด้วยความดีใจอีกหลายส่วน

เขาไม่เคยชอบจางเหมี่ยวลี่ เพราะนางไม่ใช่คนนิสัยดีเท่าใดนัก

เขาจำได้ว่า ก่อนที่เขาจะเดินทางมาชายแดน เมื่อสองปีก่อนเสด็จลุงพระราชทานสมรสให้เขาและนาง หากชนะสงครามกลับเมืองหลวงเมื่อใด ก็ให้แต่งงานกันทันที ยามนั้นจางเหมี่ยวลี่พยายามจัดฉากเพื่อพบหน้าเขา นางนำขนมและอาหารที่ทำเองกับมือมาให้เขากิน มีครั้งหนึ่งเขาเห็นว่านางพนมมือขึ้นไหว้ไปที่อาหารและพึมพำบางอย่างก่อนจะเป่าลงไปในอาหารที่นำมาให้เขา เซียวจิ้งถอนหายใจออกมาและไม่แตะต้องของที่นางทำให้แม้แต่คำเดียว

จางเหมี่ยวลี่หลงใหลวิชาบัดซบพวกนี้จนเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร

และมีอีกเหตุการณ์หนึ่ง เขาไปดื่มชาที่โรงน้ำชา และมีสตรีนางหนึ่งลอบส่งสายตาให้เขา เดิมทีเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก แต่ไม่รู้ว่าจางเหมี่ยวลี่มาแอบตามเขามาตั้งแต่เมื่อใด เมื่อนางเห็นว่าสตรีผู้นั้นลอบยั่วยวนเขา นางก็ตรงเข้ามาตบตีสตรีผู้นั้นอีกทั้งยังพังโรงน้ำชาจนย่อยยับ และเอ่ยทิ้งท้ายว่า

"บุรุษของข้าใครกล้าแตะตายสถานเดียว แม้แต่โรงน้ำชาเฮงซวยแห่งนี้ ที่เป็นตัวต้นเรื่องข้าก็จะเผาทิ้งให้หมด ผู้ใดยังกล้าอีก บิดาของข้าเป็นแม่ทัพใหญ่ สร้างความดีความชอบเพื่อบ้านเมืองมาไม่น้อย จำไว้อย่ายุ่งกับบุรุษของข้า!"

ยามนั้นเขาปรายตามองนางและไม่อยากจะใส่ใจ แต่จางเหมี่ยวลี่กลับตรงเข้ามากอดแขนเขาแน่นไม่ยอมปล่อย อีกทั้งยังเอาหน้าอกเบียดแขนเขาอีกด้วย เซียวจิ้งปวดหัวจนแทบระเบิดเสียจริงๆ

ตอนที่ได้ข่าวว่านางตาย เขาไม่ได้ดีใจเลยแม้แต่น้อย เขาสงสารนางมากกว่า เวทนาที่สุดท้ายแล้วนางก็ตายเพราะความเชื่อที่ผิดๆ

ผู้อื่นอาจจะคิดว่านางป่วยตาย แต่เขารู้ว่ามันไม่ใช่ นางดื่มแต่ของสกปรก สิ่งที่นางคิดว่ามันจะทำให้นางงดงาม แต่แท้จริงแล้วมันคือตัวช่วยเร่งให้นางไปปรโลกรวดเร็วยิ่งขึ้น

ช่างโง่เขลาเสียจริงๆ

ด้านเจี่ยงหร่านนั้นยามนี้นางสับสนมึนงงไปหมด คิดจะเรียกเซียวจิ้งแต่กลับพบว่าเขาเดินจากไปเสียแล้ว อีกทั้งยังทิ้งท้ายว่า นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของแม่ทัพใหญ่จางเขาเป็นคนนอกจึงไม่สมควรอยู่ต่อ

แม่ทัพใหญ่จางหรือ!

เจี่ยงหร่านมองไปรอบๆ อีกครั้ง ก่อนที่นางรู้สึกอยากอาเจียนเหลือเกิน และทั้งยังเวียนหัวเป็นอย่างมากอีกด้วย เมื่ออดทนต่อไปไม่ไหวนางจึงอาเจียนออกมา ก่อนจะหมดสติไป

แม่ทัพใหญ่จางและจางฮูหยินเร่งรีบสั่งให้หมอหลวงมารักษานางโดยด่วน โชคดีที่ครั้งนี้นางปลอดภัยแล้ว หมอหลวงเองก็แปลกใจไม่น้อยเลยที่นางรอดมาได้ ทั้งที่ร่างกายย่ำแย่จนไม่น่ารอด

เจี่ยงหร่านหลับไปถึงสองวันเต็ม เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง นางก็ลุกพรวดพราดขึ้นนั่งบนเตียงนอน เหล่าสาวใช้ที่เฝ้านางอยู่เมื่อเห็นว่าเจ้านายตนฟื้นแล้ว ก็รีบเข้าไปรายงานแม่ทัพใหญ่จางและจางฮูหยินอย่างรวดเร็ว สองสามีภรรยาที่รู้ว่าบุตรสาวฟื้นแล้วก็เร่งร้อนมาดูทันที

"เหมี่ยวเอ๋อร์ลูกแม่ แม่ใจจะขาดแล้วเจ้ารู้หรือไม่!"

"ลูกพ่อ เจ้าเลิกดื่มของสกปรกพวกนั้นเถอะ พ่อขอร้องล่ะ"

เจี่ยงหร่านมองดูสองสามีภรรยาที่บอกว่าเป็นบิดามารดาของนางกำลังกอดนางพร้อมกับร่ำไห้ นางรู้สึกปวดศีรษะก่อนที่ภาพบางส่วนจะปรากฎขึ้นในหัว

"ข้าคือจางเหมี่ยวลี่บุตรสาวแม่ทัพใหญ่แคว้นฟงหลิง ผู้ใดกล้ามีเรื่องกับข้า มันย่อมสมควรตาย"

"ข้าจะตบเจ้า เจ้าจะทำไม ห๊ะ!"

"ข้าจะสวดคาถาและแช่น้ำสมุนไพร ไสหัวมาดูแลข้าสิ!"

เจี่ยงหร่านปวดชาหนึบไปทั้งศีรษะ ก่อนร้องขึ้นมา

"ช้าก่อน พวกท่านเป็นใครกัน แล้วที่นี่คือที่ใด โอ๊ย ข้าปวดหัวเหลือเกิน!"

แม่ทัพใหญ่จางและจางฮูหยินมองหน้ากันทันที ก่อนที่จางฮูหยินจะรีบร้อนพูดขึ้นมา

"เหมี่ยวเอ๋อร์ เจ้าเสียสติไปจนจำพ่อแม่เจ้าไม่ได้แล้วหรือ เจ้าคือจางเหมี่ยวลี่ บุตรสาวของแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฟงหลิงอย่างไรเล่า"

จางเหมี่ยวลี่

แม่ทัพใหญ่แคว้นฟงหลิง!