บทที่ 7 ถ้ำ

ชลชาติลืมตาช้าๆ เขาอยู่ที่ไหน นั่นเป็นคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองและคำถามที่ตามมาติดๆ นีราอยู่ไหน เขาลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

“นีรา..”

ร้องเรียกชื่อเพื่อนสาว น้ำเสียงห่วงใยแต่ครู่เดียวเสียงถอนหายใจดังตามมา หญิงสาวนอนเหยียดยาวอยู่ข้างๆ เขานี่เอง รอยยิ้มบางกระจายเต็มดวงหน้า มือยื่นไปแตะที่แขนของหล่อนพร้อมกับเรียกเบาๆ

“นีรา นีรา นีรา นีรา”

“หือ..”

หล่อนครางรับเสียงเรียกและลืมตาขึ้นมองคนเรียก รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากหยักอิ่มของหล่อน

“ชล ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

หล่อนยันศอกกับพื้นลุกนั่ง ชลชาติช่วยประคอง เขาพยักหน้ากับคำถามของหล่อน ไม่เพียงเขาที่เป็นห่วงหล่อนเท่านั้น คำถามแรกทำให้เขายิ้มกว้างมากกว่าเดิม

“ไม่เป็นไร แกล่ะเจ็บตรงไหนรึเปล่า ฉันคิดว่าเราจะไม่..”

“ไม่เอาชล เราไม่เป็นไรแล้วเห็นมั้ย”

หล่อนยกนิ้วชี้ขึ้นหยุดคำพูดของเขา หล่อนรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ ไม่รอด..นั่นเป็นสิ่งที่หล่อนคิดเช่นกันแต่หล่อนลืมตามาเห็นหน้าเขา เห็นรอยยิ้มของเขา ปลอดภัยแล้ว หล่อนกับเขาปลอดภัย เพื่อนคนอื่นๆ ล่ะ

“ชล เพื่อนเราล่ะไอ้พวกนั้นล่ะ”

หล่อนมองไปรอบๆ ตัวตั้งคำถามเร็วเมื่อคิดถึงเพื่อนอีก 6 คนและหล่อนต้องนิ่งไปกับความแปลกใหม่ของสถานที่ที่หล่อนกับชลชาตินั่งอยู่

ชายหนุ่มมองตามสายตาของหญิงสาวและเขาก็ต้องนิ่งงันเช่นเดียวกับหล่อน เขาอยู่ในถ้ำ เป็นไปได้อย่างไร ถ้ำแห่งนี้อยู่ส่วนไหนของแม่น้ำโขง

“ชล เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

นีราจับมือชลชาติบีบแน่น ไม่มีใครอยู่ในถ้ำนี้นอกจากหล่อนกับเขาและที่แปลกกว่านั้น หล่อนนอนบนแท่นหินมีผ้าปูให้อย่างดี มืออีกข้างเลื่อนลงไปลูบผ้าทอสีควันบุหรี่ เนื้อผ้านุ่มมือ หล่อนกำผ้าแล้วคลายออก เนื้อผ้าคลายตัวเช่นเดิม หล่อนหันมาสบตาหมอหนุ่มและถามเสียงเบา

“ชล ที่นี่ที่ไหน”

“ไม่รู้”

เขากระซิบตอบ กวาดสายตาไปรอบๆ อย่างพิจารณาอีกครั้ง แท่นหินกว้างนอนได้ 2 ถึง 4 คน ผ้าปูเนื้อนุ่ม นอกจากแท่นหินไม่มีผ้าปูไว้ที่อื่นอีก พื้นด้านล่างเป็นพื้นทรายสีเงินวาว ผนังถ้ำสีทองเหลือบควันบุหรี่หากเขาเดาไม่ผิดนัก ที่ๆ เขาหลับอยู่กับนีราคือส่วนที่เป็นโถงของถ้ำที่งดงามมาก หินงอกหินย้อยเป็นธรรมชาติเช่นที่เขาเคยไปเที่ยวชมถ้ำต่างๆ มาแล้วแต่ถ้ำแห่งนี้สวยกว่าทุกถ้ำที่เคยไป

“เราเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง ใครช่วยเราไว้หรือชล”

นีรากระซิบถามอีก ชลชาติส่ายหน้าช้าๆ เขาตอบคำถามของหล่อนไม่ได้เพราะไม่รู้สึกตัว เขาจำได้วินาทีสุดท้ายที่จะหมดสติไป เขาคิดว่าตัวเองคงเสียชีวิตกลางแม่น้ำเชี่ยวนั่นแล้ว เขาจับมือนีราไว้แน่น ดึงเสื้อหล่อนไว้ไม่ให้น้ำพาตัวหล่อนห่างจากเขา หล่อนเรียกชื่อเขาตลอดเวลากระทั่งสายฟ้าแลบเข้าตา เสียงฟ้าร้องก้องเข้าหู จากนั้นทุกอย่างรอบตัวก็มืดไปทันที เขาจำได้ว่าตะโกนเรียกนีราสุดเสียงก่อนทุกอย่างจะวูบหายไป

“ฉันไม่รู้ ฉันจำได้แค่ตะโกนเรียกแกก่อนทุกอย่างจะดับไปพร้อมสายฟ้ากับเสียงฟ้า”

เขาสบตาหล่อน ความห่วงใยในตัวหล่อนมีอยู่เต็มเปี่ยมในดวงตาคู่เข้ม หล่อนเข้าใจความห่วงใยของเขา บีบมือเขาแล้วพูดเสียงเบา

“ฉันก็เหมือนกัน ฉันเรียกแก กลัวจะไม่เจอแกอีก”

“เจอสิ ยังไงเราต้องเจอกัน ฉันไม่ให้แกเป็นอะไรหรอกนีรา”

เขากุมมือหล่อนไว้ ยิ้มให้เพื่อยืนยันคำพูดว่าจะไม่ทิ้งหล่อนไปไหนและไม่ยอมให้หล่อนเป็นอันตราย

“แกห้ามได้เหรอถ้าฉันตายแกจะช่วยได้มั้ย”

“อย่าพูดแบบนี้นะนีรา”

เขาบีบมือหล่อนแรง เสียงเข้มขึ้น ดวงตาอ่อนโยนเป็นประกายวาว เขาโกรธทำไมก็ตอบตัวเองไม่ได้แต่ไม่อยากให้หล่อนพูดคำว่าตายตอนนี้

“ฉันไม่ตายก็ได้ ฉันจะอยู่กับแกแต่ว่าเราจะกลับไปหาเพื่อนเราได้ยังไงล่ะ”

หล่อนมองไปรอบๆ ห้องโถงของถ้ำอีกครั้ง ชลชาติขยับตัวลงจากแท่นหิน นีราทำตาม พอเท้าแตะทรายสีเงิน ความนุ่มของเนื้อทรายทำให้ทั้งสองก้มลงมองเท้าตัวเอง

“ตื่นแล้วรึ”