ไม่มีทางเลือนหายไป

"คุณหนู มานั่งเหม่ออะไรอยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ" ฝูเยี่ยนถาม ตั้งแต่กลับมาถึงจวนตนก็เห็นคุณหนูของตัวเองนั่งอยู่ที่นี่หลายชั่วยามแล้ว

"ข้าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ว่าแต่ท่านแม่เถิด นางคงไม่ได้มีคำสั่งฝากมาถึงข้าใช่รึไม่" นางถามอย่างหวาดระแวง เพราะทุกครั้งที่นางกลับมาจากจวนตระกูลโจว มารดาของนางเป็นต้องหาเรื่องขัดมิให้นางไปที่นั่นอีก

"ไม่มีเจ้าค่ะ"

"จริงรึ ข้าว่ามันแปลก ๆ ที่ท่านแม่ทำเช่นนี้"

"เป็นเพราะนายท่านน่ะเจ้าค่ะ ฮูหยินจำต้องปิดปากเงียบไว้"

"ท่านพ่อก็ยังเป็นคนเข้าอกเข้าใจข้ามากที่สุด" หญิงสาวบอกพร้อมระบายยิ้มออกมา บุรุษทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงบิดาของนางที่ดีที่สุด

ครั้นถึงเวลาอาหารเย็นสามคนพ่อแม่ลูกได้ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน

"ท่านแม่ หน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือเจ้าคะ" นางถาม ยามเห็นมารดาเอาแต่จ้องหน้าไม่วางตา

"เฮ้อ เจ้าน่ะไม่อยากออกเรือนข้ากับพ่อเจ้าหาได้บังคับ แต่เจ้าควรทำตัวเป็นสตรีอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนบ้างเถิด มีสตรีใดบ้างที่ทำเช่นเจ้า สองปีผ่านไปแล้วข้ายังไม่เห็นท่าทีว่ารองแม่ทัพ โจวจะมีใจให้เจ้าสักนิด"

"ฮูหยิน" ใต้เท้าเซียวเรียกน้ำเสียงนิ่งงันประดุจสายน้ำเงียบสงบ ดูเอาเถิดบุตรสาวคนเดียวของเขาน้ำตาแทบจะไหลร่วงลงบนชามข้าวอยู่แล้วยามได้ยินคำพูดนั้นของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดา แม้จะเป็นความจริงแต่เขามิอาจทนเห็นน้ำตาของนางได้

"ท่านพี่ ที่ข้าพูดเช่นนี้ก็เพราะเป็นห่วงนางนะเจ้าคะ ลูกสาวเราหาใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ บุรุษในเมืองหลวงต่างอยากแต่งนางเป็น ฮูหยินด้วยกันทั้งนั้น แต่นางกลับไม่ไยดี มัวแต่สนใจบุรุษที่ไม่ได้รักตัวเอง"

"เจ้าพูดเกินไปแล้ว"

"ความทุ่มเทของข้าจะต้องสำเร็จในสักวันเจ้าค่ะ แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้นข้าจะไม่ละความพยายามเป็นอันขาด"

"แม้ว่าเจ้าจะแก่ชราจนผมกลายเป็นสีขาวอย่างนั้นรึ"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ ข้ามั่นใจว่าความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่านรองแม่ทัพจะไม่มีทางเลือนหายไป"

“ความรักระหว่างบุรุษกับหญิงงามหาได้ยั่งยืน หากเจ้าไม่เชื่อก็ดูจากองค์ฮ่องเต้ ทั้ง ๆ ที่พระองค์มีฮองเฮาข้างกายอยู่แล้วแต่กลับมีนางสนมเพิ่มขึ้นทุกปี พวกนางต่างแก่งแย่งชิงดีและผลัดกันเป็นคนโปรดไม่เว้นแต่ละวัน”

“แต่ท่านพ่อหาได้เป็นเช่นนั้น ข้าว่าเรื่องเช่นนี้ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลเสียมากกว่า” ม่านเหม่ยตอบทันควัน พร้อมกับยกบิดาของตนขึ้นมากล่าวอ้าง เพราะใต้เท้าเซียวมีฮูหยินเพียงหนึ่งเดียว มิได้มีอนุเฉกเช่นขุนนางคนอื่น

“เอาเถิด แม้ข้าพูดอันใดไปในตอนนี้เจ้าคงไม่คิดเชื่อฟัง แต่จงฟังคำสอนแม่ไว้หากเจ้าผิดหวังจากรองแม่ทัพผู้นั้น อย่าได้เศร้าโศกมากนัก ตัวเจ้าเองหาใช่ว่าไม่มีผู้ใดต้องการ”

“คำสอนของท่านแม่ ข้าย่อมจำใส่ใจ”

ตระกูลเยว่จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เฉลิมฉลองการกลับมาเมืองหลวงในรอบสิบปีอย่างยิ่งใหญ่ แขกเหรื่อในงานล้วนเป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนักพร้อมด้วยคุณหนูคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ต่างได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ด้วยเช่นกัน

ใต้เท้าเยว่ตงหมายมั่นใช้งานเลี้ยงครั้งนี้เปิดตัวบุตรสาวคนสำคัญแสนเพียบพร้อมในทุกด้าน โดยมีนัยแอบแฝงอีกประการคือหาลูกเขยที่สามารถสนับสนุนให้ตระกูลเยว่กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง

“คุณหนู ฮูหยินเรียกท่านไปพบที่เรือนเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้หน้าห้องเอ่ยบอก

“ข้ารู้แล้ว” เยว่อินจ้องมองตัวเองในกระจกครั้งสุดท้ายเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ค่ำคืนนี้นางจะต้องงดงามที่สุด

สองเท้าก้าวเดินไปยังเรือนใหญ่ที่บัดนี้เป็นที่อยู่อาศัยของบิดามารดาด้วยท่าทางสง่างามเพราะถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

“บอกท่านแม่ทีว่าข้ามาถึงแล้ว”