ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยน

“ยังเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเขียนจดหมายบอกกล่าวนางไว้ด้วย บิดาของเจ้าก็เช่นกันอย่าลืมบอกใต้เท้าอี้ด้วยล่ะ”

“ช่างเขาสิเจ้าคะ ข้ามีท่านเป็นพ่อคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ส่วนเขาผู้นั้นที่เชื่อเรื่องโชคชะตาอะไรนั่นจนยอมไล่ข้าออกจากจวนข้าไม่เคยคิดว่าเขาเป็นบิดา”

“เหม่ยเหริน เรื่องนี้ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วมิใช่หรือ ใต้เท้าอี้ไม่ได้อยากทำเช่นนี้เสียหน่อย แต่เพราะฮูหยินผู้เฒ่าอี้ป่วยหนักถึงได้จำใจ”

“แม้ท่านจะพูดแก้ตัวให้เขาแต่ความจริงหาได้มีอันใดเปลี่ยน หากท่านพ่อใส่ใจข้าจริงคงให้คนรับข้ากลับเข้าตระกูลอี้นานแล้ว ข้าคงไม่ต้องอยู่กับท่านจนอายุปูนนี้หรอกเจ้าค่ะ นับตั้งแต่มาอยู่กับท่านข้าไม่ใช่อี้เหม่ยเหรินอีกต่อไป ข้าคือเสี่ยวเหม่ยเหริน ลูกสาวพ่อค้าตระกูลเสี่ยว”

“พูดไปพูดมา คงเป็นข้าอีกตามเคยที่เถียงคำเจ้าไม่ได้ ช่างเถิดไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนตระกูลอี้หรือตระกูลเสี่ยว เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวสุดที่รักของข้าเช่นเดิม” ครั้นฟังจนจบ นางก็เข้าสวมกอดบิดาเพื่ออดอ้อนเอาใจ

ทางด้านของหวังหย่งถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวงกะทันหันโดยไม่ทันได้บอกกล่าวสตรีที่ตนรัก

“ฮูหยิน คุณชายกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้กล่าวรายงาน

“เจ้าไปเชิญคุณชายมาหาข้าที่นี่”

“บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

ไม่นานนักชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งได้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าฮูหยินหวังผู้เป็นมารดา

“ท่านแม่ เรียกข้ามามีเรื่องอะไรหรือขอรับ”

“หากแม่ไม่เรียกเจ้ามา เห็นทีเจ้าคงลืมไปแล้วกระมังว่ายังมีหญิงแก่เช่นข้าอยู่ที่จวนนี้” นางอดกล่าวประชดประชันไม่ได้ เหตุเพราะลูกชายคนเล็กไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นหลังจากไปอยู่ที่เมืองลั่วหยางเมื่อสี่ปีก่อน และเมื่อไม่นานมานี้ยังมีข่าวลือดังเข้าหูนางว่าบุตรชายไปหลงรักสตรีนางหนึ่งซึ่งเป็นเพียงบุตรสาวพ่อค้ายิ่งทำให้รู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก คราวนี้สบโอกาสที่หวังหย่งกลับมาเมืองหลวงนางถึงได้คิดวางแผนจับลูกชายแต่งกับสตรีที่ตนเป็นผู้เลือก โดยมิได้ถามความยินยอมจากบุตรชาย

“ท่านแม่พูดอย่างกับว่าเคยสนใจข้าอย่างนั้นแหละขอรับ ปกติท่านสนใจแต่พี่ใหญ่”

“หวังหย่ง เหตุใดลูกถึงพูดเช่นนี้ แม่ย่อมสนใจเจ้าอยู่แล้วเพียงแต่ตอนนั้นพี่ใหญ่ของเจ้ายังไม่ประสีประสาในเรื่องต่าง ๆ แม่จึงต้องคอยชี้แนะ ทำให้ไม่มีเวลาเอาใจใส่เจ้า ทว่าบัดนี้มิใช่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว อายุเจ้าถึงวัยออกเรือนแล้วจะให้แม่ปล่อยปละละเลยได้เช่นไร”

“เรื่องแต่งงานของลูกคงไม่ต้องให้ท่านแม่เป็นกังวล ลูกมีคนที่ต้องการแต่งงานด้วยแล้วขอรับ”

“นางเป็นใครกัน”

“นางเป็นบุตรีของพ่อค้าแห่งเมืองลั่วหยางขอรับ”

“เหตุใดเจ้าถึงได้ตาต่ำเช่นนี้ นางเป็นเพียงสตรีธรรมดาสามัญไม่คู่ควรกับตระกูลหวังของเรา แม่ไม่อนุญาตให้เจ้าแต่งนางเป็นฮูหยินเอกเป็นอันขาด”

“นั่นเป็นเรื่องของท่านแม่รับ ข้าไม่สนว่านางจะเป็นใครมาจากไหน”

“เจ้าไม่สนไม่ได้ ภายภาคหน้าเจ้าต้องพึ่งพาตระกูลภรรยาเพื่อสนับสนุนเจ้า แต่ดูสตรีที่เจ้าเลือกสินางไม่อาจสนับสนุนอันใดเจ้าได้”

“เช่นนั้นท่านจะบังคับให้ข้าแต่งกับคนที่ข้ามิได้รักงั้นหรือ”

“แม้คราแรกยังไม่ได้รักแต่พอนานวันเข้าประเดี๋ยวเจ้าก็รักนางเองนั่นแหละ แม่ได้เลือกแม่นางจากตระกูลฟางไว้ให้เจ้าแล้ว งานเลี้ยงตระกูลสวี่นางได้รับเทียบเชิญด้วยเช่นกัน ฉะนั้นเจ้าอย่าได้พลาดโอกาสนี้เชียว”

“งานเลี้ยงตระกูลสวี่ลูกไม่ไปนะขอรับ” เขาปฏิเสธทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“หวังหย่ง เห็นทีข้าคงตามใจเจ้ามากเกินไปแล้วกระมัง” เสียงใต้เท้าหวังดังขึ้นข้างหลัง เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมด

“ท่านพ่อ...” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เพราะรู้ดีว่าบิดาของตนนั้นน่ากลัวเพียงใด

“อย่าทำตัวเนรคุณตระกูลหวังที่ให้ข้าวให้น้ำเจ้า หากไม่มีตระกูลของข้า เจ้าจะได้อยู่สุขสบายเช่นนี้รึ!”