ไม่อาจขัดคำสั่ง

“แต่ข้ามีคนรักอยู่แล้วนะขอรับ”

“แล้วอย่างไรเล่า สตรีที่เจ้ารักกับสตรีที่เจ้าต้องแต่งงานไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกัน ข้าไม่ได้ห้ามให้เจ้ารับนางเป็นอนุเสียหน่อย แต่งงานกับแม่นางจากตระกูลฟางเสีย นี่ไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่ง”

สุดท้ายหวังหย่งมิอาจขัดคำสั่งของบิดาได้ ทำให้ตอนนี้เขามางานเลี้ยงตระกูลสวี่พร้อมมารดาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“หวังหย่ง เจ้าพาแม่นางฟางไปเดินเล่นรอบ ๆ เถิด” ฮูหยิน หวังเอ่ยแกมออกคำสั่ง

“แม่นางฟาง หากเจ้าไม่รังเกียจ...”

“ข้าไม่รังเกียจเจ้าค่ะ” ไม่ได้รอให้ชายหนุ่มพูดจบ ฟางอวี่ซินตอบกลับแทบทันทีพร้อมกับส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ส่งให้เขา

“เช่นนั้นตามข้ามาทางนี้” เขาเดินนำหน้านางมุ่งไปยังศาลาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก

“คุณชาย ข้าได้ยินมาว่าท่านจะเข้ารับตำแหน่งขุนนางในเร็ววันนี้ อวี่ซินขอแสดงความยินดีล่วงหน้า” นางกล่าวยินดี

“ขอบคุณแม่นาง”

“ท่านคงรู้อยู่แล้วว่ามารดาของท่านกับมารดาข้าหวังให้เราทั้งคู่แต่งงานกัน”

“เรื่องนี้ข้าพอรู้”

“แล้วท่านคิดเห็นเช่นไรเจ้าคะ”

“ที่จริงข้ามีสตรีในใจอยู่แล้ว” เขาเลือกบอกนางตามตรง ฟางอวี่ซินได้ยินนางลอบทำหน้าบึ้งไม่พอใจ ทว่าเพียงชั่วครู่เท่านั้นสีหน้าของนางเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มได้อย่างรวดเร็วเสียยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีเสียอีก

“จริงหรือเจ้าคะ ข้าน่ะไม่ได้มีปัญหาอันใดหากท่านจะรับแม่นางผู้นั้นเป็นอนุ”

“ข้าไม่คิดว่าแม่นางจะคิดเช่นนี้ มีสตรีใดบ้างที่อยากให้สามีของตนมีหญิงอื่นนอกจากตัวเอง เจ้าทำข้าแปลกใจยิ่งนัก”

“เรื่องปกตินี่เจ้าคะ ขนาดท่านพ่อของข้ายังมีอนุตั้งหลายคน ไม่ใช่เรื่องแปลกหากท่านจะอยากทำเช่นนั้น”

“ข้าคงต้องทำให้แม่นางผิดหวังแล้ว เพราะข้าไม่คิดให้นางมาเป็นอนุตั้งแต่แรก ข้าตั้งใจแต่งนางเป็นฮูหยินเอก”

“แต่เท่าที่ข้าได้ยินมา ฮูหยินกับใต้เท้าหวังคัดค้านมิใช่หรือ อีกอย่างพิจารณาจากฐานะของนาง นางไม่อาจสนับสนุนท่านได้แล้วเหตุใด...” ไม่รอให้ฟางอวี่ซินพูดจบ เขาแทรกขึ้นเสียก่อน

“อย่างที่ข้าบอกแม่นางไปก่อนหน้านี้ ข้ารักนางและไม่คิดใช้ประโยชน์อันใดจากคนที่ข้ารัก ดังนั้นข้าจึงอยากขอร้องให้แม่นางปฏิเสธการแต่งงานนี้ได้รึไม่”

“คุณชายพูดเช่นนี้ ข้าเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ข้าไม่อาจตัดสินใจเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองหรอกนะเจ้าคะ เดิมทีเรื่องแต่งงานใช่ว่าข้าจะสามารถเลือกสามีได้เอง” ตอบเสียงเศร้า

“ตัวข้าเองก็ไม่ต่างจากเจ้านักหรอก”

“เช่นนั้น มิสู้เราทำความรู้จักกันให้มากขึ้นอีกหน่อยให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นว่าพวกเราเข้ากันไม่ได้จริง ๆ พอถึงตอนนั้นพวกท่านคงไม่คิดบังคับอันใดอีก”

“ที่แม่นางพูดมาก็มีเหตุผล เช่นนั้นทำตามที่เจ้าว่าแล้วกัน”

หลายครั้งที่หวังหย่งเผลอลืมสตรีที่ตนพร่ำบอกว่ารักนักหนาไปชั่วขณะนับตั้งแต่ได้สนิทชิดเชื้อกับฟางอวี่ซิน จดหมายหลายฉบับที่ถูกส่งมาจากเมืองลั่วหยางยังมิได้รับการตอบกลับสักฉบับเดียว

“คุณหนูเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ” เล่อจินถามขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าไม่สู้ดีของผู้เป็นเจ้านาย

“ไม่มีจดหมายจากเมืองหลวงส่งถึงข้าบ้างหรือ” แทนที่เหม่ยเหรินจะตอบคำถาม ทว่ากลับถามคำถามแทน

“ไม่มีเจ้าค่ะ ท่านรอจดหมายจากคุณชายหวังอยู่หรือ”

“ใช่ นี่ก็ร่วมสิบวันแล้วนับตั้งแต่ข้าส่งจดหมาย เหตุใดเขาถึงไม่ตอบกลับมาเสียที ช่างแปลกเสียจริง”

“ไม่แน่ว่าคุณชายอาจกำลังยุ่งจนไม่มีเวลาได้ตอบจดหมายก็ได้นะเจ้าคะ”

“ข้าหวังว่าจะเป็นดังที่เจ้าพูด”

แม้เหม่ยเหรินจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความกังวลที่ชายคนรักไร้การติดต่อ เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้นางถึงได้รู้วิตก