บทที่ 3 ต่างมิติ ต่างที่มา (1/2)

กรี้ดดดด

เสียงกรีดร้องโอดโอยของเหล่าเด็กสาวดังขึ้นจนเสียงกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ บ้างทำสีหน้าราวกับจะขาดใจ บ้างก็ยกนิ้วมือขึ้นมากัดราวกับมีอินเนอร์อยู่ภายในตัวเสียเต็มประดา ที่ชายหนุ่มรูปหล่อสูงเด่นเป็นสง่าสาวเท้าเข้ามาสวมกอดหลิวเมี่ยวเมี่ยว ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่จ้องมองเขาราวกับจะกลืนกิน

“เจ้า สตรีเหล่านี้เป็นผู้ใดกัน เหตุใดกริยาถึงแปลกประหลาดและน่ากลัวยิ่งนัก บรื้อ”

ทันทีที่จิ้งจอกหนุ่มผละออกจากร่างบอบบางของหลิวเมี่ยวเมี่ยว เขาก็มีคำถามมากมายให้เอ่ยถามสตรีใบหน้างามที่เขาสวมกอด อีกทั้งยังสั่นศีรษะไปมาพร้อมกับเบ้ใบหน้าด้วยความหวาดกลัว

“แล้วใครใช้ให้เจ้า เอ่อ เธอ เอ่อ นายออกมาข้างนอกเพียงคนเดียวแบบนี้เล่า” หลายสรรพนามถูกหลิวเมี่ยวเมี่ยวนำออกมาใช้เรียกเขาจนหมด เธอเองก็ใช้คำเรียกเจ้าจิ้งจอกไม่ถูกเช่นกัน

“ก็ข้าหิว…” ใบหน้าคมคายเจื่อนลงเล็กน้อย ด้วยภาพของเขาในตอนนี้ เธอคงทำได้เพียงพาเขากลับไปยังคอนโดของเธอแล้วหาอะไร

ง่าย ๆ ให้กินประทังชีวิตไปก่อน

“งั้นกลับไปกับฉัน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”

หลิวเมี่ยวเมี่ยวคว้าข้อมือหนาก่อนจะพาเขาออกมาจากกลุ่มของเด็กสาวที่กำลังทำตาขวางราวกับไม่พอใจที่เธอกำลังพาเขาออกไปให้พ้นจากสายตาหลายคู่ที่จ้องมองอยู่

“โห ป้า นั่นแฟนป้าเหรอ หล่ออะ” เด็กสาวนิสัยก้าวร้าวคนเดิมเอ่ยด้วยถ้อยคำหยาบคายเช่นเดิม ในปากก็ยังคงดุนดันอมยิ้มกับกระพุ้งแก้มจนเกิดเป็นท่าทางสุดแสนจะกวนตี_

“ไปก่อนนะ บาย” หลิวเมี่ยวเมี่ยวลากเสียงยาวก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปมาเพื่อออกจากตรงนั้นโดยเร็ว

“เหอะ หยิ่งชะมัด”

เสียงที่ดังไล่ตามหลังมา ทำให้หลิวเมี่ยวเมี่ยวได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะจูงมือเจ้าจิ้งจอกออกมาโดยที่ไม่ปริปากพูดสิ่งใดตอบโต้กลับไป ด้วยเพราะเธอเองก็ไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้

คอนโดของสัตวแพทย์สาว

หลิวเมี่ยวเมี่ยวพาเจ้าจิ้งจอกกลับมาท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจปนตะลึงในความหล่อตลอดทั้งทางที่เธอ และเขาเดินกลับมายังคอนโด ไม่เว้นแม้แต่ภายในคอนโดที่ไม่ว่าใครจะเดินผ่านไปผ่านมาก็ต้องเหลียวหลังมามองเขากันทั้งนั้น

กว่าจะถึงห้องของตัวเองได้ ต้องยอมรับเลยว่าเธอเองนั้นเหนื่อยไม่ใช่น้อย แม้ว่าเจ้าจิ้งจอกจะไม่ขัดขืนให้เปลืองแรงก็ตาม

“นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน”

เขานั่งลงบนโซฟาตามที่เธอบอกอย่างเชื่อฟัง ก่อนที่เธอจะเดินไปยังบาร์ทำครัวขนาดพอเหมาะ ก่อนจะเปิดตู้เย็นหาของที่สามารถกินได้แต่ว่าตู้เย็นของเธอกลับโล่งสะอาด เหลือเพียงแค่ไข่ไก่สองฟองกับข้าวที่แช่เย็นเอาไว้เพียงเท่านั้น

“กินประทังชีวิตไปก่อนก็แล้วกัน”

หลิวเมี่ยวเมี่ยวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหยิบกระทะใบเล็กขึ้นตั้งไฟและตอกไข่ใส่ชามตีเบา ๆ จนไข่ผสมเป็นเนื้อเดียว เดิมทีตู้เย็นของเธอมักจะโล่งเป็นเรื่องปกติเพราะว่าเธอแทบจะไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดสักเท่าไหร่

เมื่อกระทะร้อนได้ที่เธอก็จัดการใส่น้ำมันลงไปแล้วตั้งตารอไม่กี่อึดใจ เธอก็จัดการเทไข่ลงไปในกระทะทันที ไม่นานไข่ก็เริ่มส่งกลิ่นหอม จนเจ้าจิ้งจอกจำต้องลุกเดินตามกลิ่นมา

“กลิ่นหอมจัง มันคือสิ่งใด ข้ากินได้จริงหรือ เหตุใดหน้าตามันถึงแปลกประหลาดเช่นนั้น บลา ๆ”

สารพัดคำถามพรั่งพรูออกมาจากเจ้าจิ้งจอกจนหลิวเมี่ยวเมี่ยวรู้สึกเวียนหัวและขาดสมาธิไปกับคำถามมากมายที่เธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนก่อนดี

ซู่….

“ว๊าย ไหม้แล้วไหมล่ะ จะได้กินดีไหมเนี่ย”

เพียงชั่วครู่ที่เธอละลายตาออกจากกระทะ เสียงน้ำมันแตกกระจายและกลิ้นไหม้ก็เรียกสติเธอกลับคืน แต่ว่าไม่ทันเสียแล้วเมื่อไข่เจียวที่ควรจะเป็นสีเหลืองนวลกลับกลายเป็นสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ

“เหตุใดกลิ่นหอมถึงหายไป เหลือแต่กลิ่นที่ชวนเวียนหัวเช่นนี้เล่า” เจ้าจิ้งจอกยังคงลอยหน้าถามคำถามด้วยใบหน้าแห่งความใสซื่อ

“ก็เพราะนายนั่นแหละ กินไม่ได้ก็ต้องกินล่ะนะ มานั่งนี่สิ”

เธอกวักมือเรียกเจ้าจิ้งจอกให้ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะวางจานไข่เจียวสีแปลก ๆ ลงไปพร้อมกับถ้วยข้าวที่เธอเพิ่งจะนำมันออกจากไมโครเวฟ