8.ใด้โปรดอย่ารักนางเลย

เมื่อคืนเธอไม่ได้นอน….นอกจากไม่ได้นอนยัง…

ทำเรื่องน่าอายพวกนั้นไปแล้ว!!!..

เรเน่กรีดร้องออกมาแบบไม่มีเสียง…พอท่านราฟออกไปเธอก็รีบอาบน้ำใส่เสื้อผ้าของเขาแล้วรีบวิ่งกลับมายังที่พักของเธอ…

เธอเจอป้าเควนส่งยิ้มให้อย่างใจดี..เธอได้ร้องขอ…ยาห้ามตั้งครรภ์กับท่านป้าไป…

หญิงชราหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถ้วยยาสีดำโดยไม่ถามอะไรเธอสักคำ…

อยากให้โลกนี้มีป้าเควนสักสิบคน…

ท่านป้านำโจ๊กมาให้เธอกิน..พร้อมกับกำชับให้เธอนอนพักผ่อน…

พอเธอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาเย็นมาแล้ว..

เรเน่ยกยิ้ม…เธอกอดหมอนในอ้อมกอดพร้อมกับหัวเราะอย่างคนบ้า…

….เธอได้เข้าใกล้ท่านราฟอีกก้าวแล้ว/รึเปล่าวะ

ตอนนี้เรเน่กำลังหิวอย่างมาก..นอกจากโจ๊กของป้าเควนเมื่อเช้าเธอก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย…

ควรจะไปทำอะไรกินสักอย่าง…พอเธอออกมาด้านนอกอากาศที่หนาวเย็นก็เริ่มโจมตีเธอ…ใกล้จะเข้าสู่หน้าหนาวแล้วสินะ…

เธอเดินมาในครัวก็พบว่าชาวบ้านพึ่งได้เนื้อวัวมาสามตัว…พวกเขาได้มาจากการขอบคุณของชาวบ้านหมู่บ้านข้างๆ ที่ไปช่วยปราบปีศาจ…

เรเน่ยกยิ้มอย่างดีใจ…

“พวกท่านป้าจะทำอาหารอะไรในงานเลี้ยงงั้นหรือคะ? …”

“ปกติแล้วก็จะนำมาหมัก…ย่าง…กินแกล้มกันกับไวน์หรือว่าเหล้ารัม….”

อ่า…แค่ฟังก็รู้สึกดีแล้ว

“แม่หนูทำอาหารเก่ง…เช่นนั้นมาช่วยพวกป้าได้ไหมจ๊ะ….”

เรเน่พยักหน้ารัวๆ…มีชายผู้หนึ่งกำลังแล่เนื้อ…เธอจัดการต้มน้ำซุปกระดูกวัวก่อนเลย…การทำอาหารมาเกือบสิบปีหัวใจสำคัญของทุกเมนูคือน้ำสต๊อก…

ชาวบ้านที่นี่ใช้สมุนไพรต่างๆ ในการหมักเนื้อ พอลองดมดูก็จะได้กลิ่นเครื่องเทศที่หอมจนไม่เหลือกลิ่นคาวของเนื้อเลย

เรเน่เปิดถังเนยดู ปรากฏว่ามีเนยอยู่เป็นจำนวนมาก…

ดีล่ะเช่นนั้นเธอจะเอาเนื้อไปบ่มเนย ถึงจะอีกนานกว่าจะกินได้…แต่ไม่เป็นไร..เธอรอได้อยู่แล้ว!!

เนื้ออีกส่วนเอาไปทำเนื้อย่าง…ด้านนอกกำลังช่วยกันจัดเตรียมโต๊ะ…มีชายผู้หนึ่งกำลังจัดเรียงขวดไวน์และเหล้ารัม…

เด็กๆ ออกมาวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน…ส่วนเหล่าบรรดาสตรีก็ช่วยกันทำงานในครัว…

นี่มันค่ายโจรจริงรึเปล่า? …เหตุใดมันถึงได้มีแต่ความอบอุ่นเช่นนี้…

ป้าเควนส่งยิ้มให้เรเน่…หญิงชราจับจูงมือของเธอมานั่งที่หน้ากองไฟ

“คนในครัวมากพอแล้ว…เจ้ามานั่งตรงนี้เถอะ…”

เธอส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้หญิงชรา…ก่อนจะกางแขนโอบกอดป้าเควน

เธอไม่รู้ว่าที่เธออบอุ่นนั้นเป็นเพราะเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ที่เพราะความใจดีของหญิงชราที่เธอกำลังโอบกอดอยู่

“ผู้คนที่นี่…ดูมีความสุขจังเลยค่ะ…”

“…อืม…ท่านราฟดูแลทุกคนอย่างดี…ถึงพวกเราจะเป็นกองโจรแต่มิได้ออกปล้นไปทั่ว…”

“ข้าอยากอยู่ที่นี่ตลอดไป….”

ป้าเควนยกยิ้มเธอจับมือของเรเน่เอาไว้

“เจ้านั้นเกิดในตระกูลที่สูงส่ง…บางทีเราก็ไม่อาจฝืนโชคชะตาที่กำหนดมาแล้ว….”

เธอมองหญิงชราด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย…

“อย่าได้คิดถึงแต่วันพรุ่งนี้เลย…คิดแค่ว่าวันนี้เจ้ากำลังมีความสุข…เท่านั้นก็พอแล้ว…ในยามที่เจ้ายิ้มนั้นงดงามมากนะ….”

เรเน่หัวเราะเบาๆ

“ท่านป้าเป็นคนที่ใจดีที่สุดในชีวิตที่ข้าเคยเจอเลยค่ะ…”

หญิงชรายกมือขึ้นลูบผมของเรเน่เบาๆ

“เฮ้!!..เจ้าจะแย่งป้าเควนไปจากข้าไม่ได้นะเลดี้อาฟเฟอร์…ปล่อยมือจากนางเดี๋ยวนี้เลย…”

เรเน่ขมวดคิ้วมองโจนาส

“เจ้าคนนิสัยไม่ดีเช่นนี้..ป้าเควนไม่มีทางรักเจ้าหรอก…ใช่ไหมคะท่านป้า…”

หญิงชราหัวเราะชอบใจ

มีสตรีผู้หนึ่งถือเหล้ารัมมาส่งให้เรเน่

“ถือเป็นการขอบคุณที่ท่านช่วยสอนข้าทำอาหารเมื่อวาน…”

เรเน่ก้มหน้าอย่างขอบคุณก่อนจะรับแก้วเหล้ารัมนั้นมา

“ด้วยความยินดีค่ะ…ข้ายังมีสูตรอาหารอีกมากเอาไว้จะค่อยๆ สอนท่านนะคะ…”

สตรีผู้นั้นส่งยิ้มให้เรเน่…ก่อนที่เธอจะเดินจากไป…

“ใจคอเจ้าคิดจะแย่งโปรดปรานจากทุกคนที่นี่เลยรึไง? …”

“แล้วใจคอเจ้าจะมากัดข้าตลอดเลยรึไง!!”

“เอาล่ะๆ…ข้าจะไปพักแล้ว…เจ้าสองคนคุยกันไปตามประสาหนุ่มสาวเถิด…”

ป้าเควนส่งยิ้มให้เรเน่.

“อย่าให้ข้ารู้นะว่าเจ้าแกล้งนาง!!..”

“ท่านป้า!!..เข้าข้างนางเกินไปแล้วนะ!!”

เรเน่หัวเราะเสียงใส…เธอลุกขึ้นเพื่อไปยกถังเนื้อมาย่าง

“ข้าไม่เคยเห็นชนชั้นสูงที่ชอบอยู่หน้าเตาไฟเช่นนี้เลย…”

“เช่นนั้นก็เห็นซะสิ…”

โจนาสมองใบหน้างดงามของเรเน่…เธอยกยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุขเมื่อได้ย่างเนื้อ…

เมื่อวานตอนที่เธออยู่หน้าเตาไฟก็ทำหน้าเช่นนี้…ท่าทางที่ดูมีความสุข

เรเน่คีบเนื้อขึ้นมา แล้วใช้มีดหั่นเป็นชั้นเล็กๆ ก่อนจะใช้ส้อมจิ้ม…

“อะไร!!…”

เธอนำเนื้อย่างไปจ่อที่ปากของโจนาส

“ชิมสิ…ข้าหมักแล้วก็ย่างเองด้วยนะ…”

หูของโจนาสเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย…เขาอ้าปากเพื่อชิมเนื้อที่เธอส่งให้

“เป็นไงบ้าง….?”

“อืม..ไม่อร่อยสักนิด…”

“ป๊าบ!!..”

เรเน่ตีแขนโจนาสอย่างแรง….

“มีแต่เจ้านั่นแหละที่ไม่อร่อย!!..เช่นนั้นก็ห้ามมากินอีก!!”

“หะ..เห้ย!!..เดี๋ยวๆ ข้าล้อเล่นๆ…อร่อยสิ..อร่อยมากด้วย..”

โจนาสเดินเข้าไปแย่งเนื้อจากเรเน่..เธอรีบเอาตัวขวางเอาไว้

“ขอกินหน่อยน่า!…”

เรเน่มองค้อนเขา…โจนาสโอบเรเน่เบาๆ..ก่อนที่เขาจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เขาโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างกำลังหยิบเนื้อใส่ปาก

“นี่!!…หยุดกินเดี๋ยวนี้!!..”

“ฮะ..ฮ่า!!…อร่อยขนาดนี้ใครจะยอมหยุดกิน!!…เจ้าแพ้ข้าแล้ว!!”

“ปล่อยข้านะ!!”

“นี่พวกเจ้าทำอะไรกัน…”

ราฟมองเรเน่และโจนาสด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่…

โจนาสรีบคลายอ้อมกอดที่เขากอดเรเน่เอาไว้ออก…ส่วนเธอเองดันไม่กล้ามองหน้าเขา…

“คือ..ข้าแย่งเนื้อย่างของนางมา…”

“เนื้อย่าง? ..เอามาให้ข้ากินบ้างสิ…”

เธอเงยหน้าขึ้นมองราฟก่อนจะไปคีบเนื้อจากเตาไฟมาหั่นใส่จานแล้วส่งให้เขา…

“อืม..อร่อยดี…”

โอ๊ย!!..อึดอัด!!!

เธอต้องทำลายบรรจงที่น่าอึดอัดนี้ลงโดยไว!!

“หากว่าอร่อย เช่นนี้ท่านราฟต้องทานเยอะๆ นะคะ….”

ใช่แล้วเธอก็แค่เป็นตัวเองก็เท่านั้น..จะไปคิดมากเรื่องเมื่อคืนทำไม!!

เรเน่นั่งลงข้างๆ ราฟ..เธอส่งยิ้มพร้อมทั้งมองใบหน้าของเขาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“เฮ้!!..เกรงใจข้าหน่อย!..แสดงความรักโจ่งแจ้งเช่นนั้น..มันน่าเกลียด!!..”

โจนาสกล่าวพร้อมยกแก้วเหล้ารัมขึ้นดื่ม

“แล้วจะทำไม!!..ท่านราฟยังไม่กล่าวว่าข้าสักคำเลย!!..หรือว่าเจ้าโสดแล้วพาลห๊ะ!!..วางใจเถิดหากข้าแต่งงานกับท่านราฟแล้วจะรับเจ้าเข้าเป็นอนุดีไหม? …”

โจนาสหน้าแดง..เขาวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะอย่างแรง

“ใครจะยอมเป็นอนุของเจ้า!!…”

“ข้าแค่ล้อเล่น…เจ้าหน้าแดงทำไม!!…”

เรเน่หัวเราะร่าเธอยกแก้วเหล้ารัมขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด…

“เจ้ามันสตรีไร้ยางอาย!!…ชิ!!”

โจนาสเถียงสู้ไม่ได้เขาจึงเลือกที่จะเดินหนีไป..

ราฟปรายตามองใบหน้าที่แดงระเรื่อของเรเน่…เมื่อครู่เธอยกเหล้ารัมขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

เธอคงจะไม่รู้สินะว่าเหล้ารัมที่นี่มีฤทธิ์แรงมากกว่าเหล้าทั่วไปถึงสิบเท่า…

“ท่านราฟ…ท่านได้นอนบ้างรึยังคะ..”

เขายกยิ้มจางๆ ก่อนจะหยิบผมเธอขึ้นมาเล่น

“ยัง….”

“ท่านควรจะรีบกลับไปนอน..มิใช่หรือ? …”

“หากว่าข้ากลับไปนอน…เจ้าจะกลับไปกับข้ารึเปล่า?”

เธอส่ายหน้าเบาๆ

“ทำไม? …เจ้าชอบข้าไม่ใช่รึไง? …”

“ข้า..กลัวว่าหัวใจของข้านั้นจะรับความสุขที่มันเกิดขึ้นไม่ไหวค่ะ….”

เธอยกมือขึ้นมากุมหน้าของเขาเอาไว้

“ข้าเฝ้ามองท่านมาเนิ่นนานจากที่แสนไกล…ท่านนั้นช่างเป็นคนดีมากจริงๆ…ท่านควรจะได้อยู่กับคนดีๆ ที่รักท่าน…อย่างเช่นข้า….”

เขามองใบหน้าที่งดงามของเธอนิ่งๆ…

“เฝ้ามองมาเนิ่นนาน? …”

เรเน่พยักหน้า

“ท่านราฟรักข้าได้ไหมคะ…หรือว่าท่าน..ไม่ต้องรักข้าก็ได้..ท่านแค่..ไม่ต้องรักนาง…ท่านจะได้ไม่ต้องตาย…”

เขาหัวเราะเบาๆ

“ข้าจะตายงั้นหรือ? …หากว่าข้าไม่รักเจ้า…”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ..ท่านจะตาย..หากว่าท่านรักนาง…ท่านราฟ…รักคนอื่นที่ไม่ใช่ข้าก็ได้ค่ะ…แค่ท่านไม่รักนางก็พอ…”

ถึงแม้นางจะกำลังเมาเหล้าอย่างหนักแต่แววตาที่เจ็บปวดของนางนั้นเป็นของจริง…

“สตรีที่เจ้าไม่ให้ข้าชอบ..ชื่ออะไรล่ะ…ข้าจะได้ระวังตัวเอาไว้ไม่ให้รักนาง…”

เธอขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เขา…ก่อนจะกระซิบที่หูของเขาอย่างแผ่วเบา

“ลิน…ดาค่ะ…ได้โปรดอย่างรักนางเลยนะคะ….”