มาแต่งงานกับฉันใหม..นายตัวร้าย

ใบหน้าที่แสนจะน่ารักและงดงามของเรเน่กำลังยกยิ้ม…เธอยกมือขึ้นมากุมหัวใจของเธอเอาไว้

ใจเย็นไว้เรเน่..ใจเย็นก่อน….

อย่าแสดงความดีใจมากเกินไปดิวะ!!!…เขาจะรู้สึกว่าเธอนั้นแปลกเกินไป!!

เธอกำลังรอ…รอคอยอย่างใจเย็น

วันนี้คือวันที่ราฟที่รักสุดหล่อของเธอจะมาลักพาตัว….

ในชาติก่อนนั้นเธอมีชื่อว่าเรนนี่…อายุสามสิบปีเธอเป็นเชฟในภัตตาคารอาหารจีนชื่อดังที่ขายอาหารทุกชาติ….แต่ว่าร้านคือร้านอาหารจีนนะ…

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่เรนนี่ก็ทำงานที่นี่มาได้ห้าปี…เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีนหน้าตาจะออกไปทางหมวยๆ หน่อยแต่น่ารักอยู่

ถึงเธอจะสวยและน่ารักมากแค่ไหน…แต่ว่าเธอโสดจ้า…

ร้านอาหารนี่คือโรงงานนรกดีๆ นี่เอง…เธอทำงาน…หนักมาก

เลิกงานก็คือเที่ยงคืน มีเวลาไปอ่านนิยายนิดหน่อยเท่านั้น…จะมีเวลาไปหาผู้ชายที่ไหนก่อน

นิยายที่เธอนั้นรักมากเลยนั่นก็คือ…ดอกไม้และสายลมแห่งรัก

พระเอกคือป่วยมาก…เป็นองค์รัชทายาทที่หึงนางเอกตลอดเวลา….ตามฆ่าทุกคนที่มายุ่งเกี่ยวกับนางเอก…คือก็งงกับคนเขียนมากนะว่าทำไมถึงเขียนให้พระเอกป่วยขนาดนั้น

แต่เรื่องนี้มันมีตัวแบกก็คือพระรองผมทอง รูปงามและดีย์…คนอ่านก็คือเชียร์ดยุคเควิ่นกันสุดใจ..เพราะเขาหล่อและดีเลิศ

ถึงทุกคนจะไปรวมตัวกันชอบและหวีดพระรองกันแค่ไหน…แต่ไม่ใช่ฉันจ่ะ

คนหล่อและดีไม่ใช่ทาง

ต้องร้ายๆ แบดๆ ชั่วๆ เท่านั้น ถึงจะเป็นสเปกฉัน

ทันทีที่ราฟปรากฏมาในนิยาย…ฉันก็ทุ่มเทซื้อทุกตอนเพื่ออ่านเรื่องราวของเขา…ฉันหลงใหลและสงสารในเวลาเดียวกัน เขาคิดว่าเขาจะปรับปรุงตัวเองเพื่อลินดา…

แต่นางเอกก็คือต้องรักพระเอกอยู่แล้วเนอะ ไม่มีที่ให้ตัวร้ายหลอก…./ใครบอก…มีสิมาหามัมมี๊มาราฟที่รักของชั้น

เขาตายเพราะถูกพระรองฆ่า..รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตายแต่มันก็ทำใจยาก…

หากว่าฉันอยู่ที่นั่น!!..ฉันจะกระโดดเข้าไปขวางและพาราฟหนีออกมาจากความตายเอง!!!

ราวกับว่าพระเจ้า…ฟังคำอธิษฐานที่แรงกล้าของเรนนี่คนนี้ ฉันขิตเพราะผักบุ้งไฟแดงจ้า…ในวันนั้นลูกค้าที่ภัตตาคารค่อนข้างจะเยอะ…พี่เจนเชฟอีกคนมัวแต่หันไปล้างผัก กระทะที่ตั้งเอาไว้มันร้อนมากจนควันขึ้น

“พี่เจนกระทะร้อนแล้วโว้ย!!!.”

“อ้าวลืมๆ”

พี่เจนเทผักบุ้งลงในกระทะอย่างรวดเร็ว…แล้วก็ตู้ม!!!! เกิดเป็นโกโก้คลั้น

ไฟไหม้โว้ย!!…ไฟจากกระทะที่มันร้อนลุกขึ้นไหม้ฝ้าอยากรวดเร็ว…ฉันพยายามแล้วที่จะหันไปบิดถังแก๊สแต่ก็สู้ไม่ไหว..พอหันไปมองพี่เจนก็คือวิ่งออกไปแล้ว…

ฉันจึงวิ่งตามพี่เจนออกไป…แต่ดันไปลื่นเพราะขวดน้ำมันพืชที่ถูกพี่เจนเตะตอนแกวิ่งออกไป

“ตุบ!!!”

ความรู้สึกตอนนั้นก็คือเสียงตุบในหัวมันดังมาก….

พอลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในร่างของเรเน่ อาฟเฟอร์…..เอองงอยู่เป็นวัน

หลังจากอยู่มาได้สองอาทิตย์ก็เริ่มเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ เข้าด้วยกัน ทั้งชื่อและเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้มันคือเรื่องราวของนิยาย ดอกไม้และสายลมแห่งรัก

ใช่ค่ะฉันไม่ใช่นางเอกแต่เป็นตัวประกอบที่งดงามและร่ำรวย….ถึงจะมีอนาคตว่าจะถูกฆ่าเพราะไปยุ่งกับนางเอก…

แต่แค่เธอไม่ยุ่งเกี่ยวกับลินดาเท่านั้นเธอก็จะไม่ตาย.…ท่องไว้เลยว่าห้ามคุยกับนางเอกจ้า

พอได้กำหนดเรื่องที่แน่นอนว่าตอนนี้เธออยู่ในตอนที่เท่าไหร่….เธอก็รอคอย…

รอคอยวันที่ราฟจะมาลักพาตัวของเธอ!!!!

กรี๊ด!!!…หวีดไปหลายรอบมาก จิกจนหมอนขาดไปหลายใบ

เธอกล่าวขอบคุณพระเจ้าในใจหลายๆ รอบ/ถึงแม้ว่าตอนที่เธอร้องขอให้ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งพระเจ้าจะไม่ประทานพรข้อนั้นให้ แต่ส่งเธอมาในนิยายแบบนี้มันดียิ่งกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งห้าใบอีก!!!/รึเปล่าวะ?

มีเสียงพยายามเปิดหน้าต่างจากด้านนอก…เธอลุกขึ้นและรีบเดินไปดู….

ผิวขาวราวกับหิมะ ผมสีดำสนิทดูเงางาม…ดวงตาที่เย็นชาและแฝงไปด้วยความอันตราย…ริมฝีปากบางนั้นเชิดขึ้นมาราวกับไม่พอใจอะไรสักอย่าง…จมูกโด่งเป็นสัน….

ไม่เกินจริง…ที่คุณไรท์เขียนมานั้นไม่เกินจริงเลยเว้ยยยยย

เขาคือคนหล่อ…หล่อตามที่เธอนั้นจินตนาการเอาไว้เลย!!!

แม่ค่ะ..หนูจะเอาพี่คนนี้มาเป็นแฟนให้ได้เลยค่ะ!!!

“สายัณห์สวัสดิ์….”

“จับข้าไปเลยค่ะ…ข้ายินดีไปกับท่าน!!…”

ราฟและโจนาสมองหน้ากัน โจนาสยักไหล่ก่อนจะเดินเข้ามาทำท่าจะอุ้มเธอ เพราะต้องกระโดดลงทางหน้าต่าง

“ไม่ค่ะ!!..ให้คนนี้อุ้ม!!…”

เรเน่ชี้ไปที่ราฟ…ก่อนที่เธอจะโอบคอเขา

“เอาเลยค่ะ…อุ้มข้าได้เลย….”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย…ทว่าเขาก็ยอมอุ้มเธอขึ้นมา….

เรเน่ซุกหน้าลงที่หน้าอกเปลือยเปล่าของเขา….เขาสวมชุดอะไรก็ไม่รู้มันแหวกอกลึกมากจนเห็นซิกแพคของเขา…

ชุดอะไรเนี่ย!!..ใส่อีกนะ…

เธอสูดดมกลิ่นกายของราฟพร้อมทั้งยกมืออีกข้างหนึ่งมาลูบคลำที่หน้าท้องของเขา!!

“เลดี้อาฟเฟอร์!!…ท่านคิดจะทำอะไร?”

“…..ข้าแค่กลัวตกค่ะ…..”

เรเน่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของราฟ…เขามีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบพาเธอวิ่งไปที่รถม้า…ราฟกระชากผมของเธออย่างแรงเพื่อให้เธอนอนลง จนหัวของเธอกระแทกพื้นรถม้าเสียงดังสนั่น!!

“โป๊ก!!!..ตุบ!!!”

เขายกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเลือดที่ไหลออกมาทางจมูกของเธอ

“เลือดกำเดาเจ้าไหล….”

“….งั้นหรือคะ…ตอนนี้ข้าคิดว่าหัวของข้าคงจะแตกด้วย….”

เขาพาเธอเดินทางราวครึ่งวัน…ครึ่งวันที่เธอนั้นหลับๆ ตื่นๆ เพราะเธออยู่คนเดียวในรถม้า..ราฟออกไปขี่ม้าแทน

อุตส่าห์คิดว่าจะได้นั่งบนรถม้าด้วยกัน!!!

“ข้าหิว….”

“อดทนหน่อย…อีกไม่นานก็จะถึงค่ายแล้ว….”

“เจ้าพูดแบบนี้ตั้งแต่ก่อนจะขึ้นเขาลูกแรก…นี่ข้ามเขามาห้าลูกได้แล้วมั้ง!!!”

โจนาสถอนหายใจ

“เจ้าควรอดทน….”

“ข้าถูกลักพาตัวมานะ!!…ยังจะเลี้ยงดูข้าแบบอดๆ อยากๆ อีกเรอะ!!!”

เรเน่บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ เธอล้มตัวนอนลงก่อนจะข่มตาหลับไปอีกรอบ

“นางเป็นชนชั้นสูงไม่ใช่หรือ? …มีคำกล่าวว่านางเป็นสตรีที่งดงามและเพียบพร้อมไปด้วยกิริยามารยาทที่ดีงาม…แต่ที่ข้าเห็นมีเพียงสตรีที่งดงามเท่านั้น….”

โจนาสกล่าวบ่นกับราฟ…

ราฟส่ายหน้าเบาๆ…เรื่องความงดงามนั้นปฏิเสธไม่ได้เลย…แต่ถึงเธอจะงดงามแค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะสนใจเธอสักนิด….

.

.

.

.

.

ไม่สนใจสักนิด =