2.เส้นทางที่มีความสุข

“ตื่นได้แล้ว..!!!”

เรเน่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้เธออยู่กลางป่า…มีค่ายเล็กๆ ซึ่งประกอบไปด้วยบ้านไม้หลังเล็กๆ เต็มไปหมด

มีบุรุษที่หน้าตาน่ากลัว…และชาวบ้านที่กำลังจ้องมองเธออยู่…

โจนาสส่งมือให้เรเน่จับ…เธอยกมือขึ้นมากุมมือเขาก่อนจะก้าวขาลงจากรถม้า

“เจ้าไปพักที่เรือนด้านนู้นก่อน…รอนายจ้างของเรามารับตัวเจ้า!!…”

เรเน่มองไปยังราฟที่กำลังป้อนหญ้าที่ม้าอยู่

“แล้วอย่าได้คิดหนี….”

“จิ๊!!..ไม่หนีหรอกน่า!!..ขอนอนใกล้ๆ บ้านของท่านผู้นั้นได้ไหม?”

เธอชี้นิ้วไปที่ราฟพร้อมกับยกยิ้ม

“ข้าจะบอกอะไรให้นะ..ท่านพี่ไม่คิดที่จะรักใครหรอก…อย่าได้หาเรื่องให้ตัวเองเลย!!!”

เธอถอนหายใจ

“แล้วเจ้าล่ะ!!..”

“เลดี้อาฟเฟอร์ข้าจะบอกอะไรให้นะ…ส่วนใหญ่คนที่อยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่มีปมเรื่องสตรีทั้งนั้น บางคนก็ถูกภรรยาทิ้ง บางคนก็ถูกภรรยาหนีไปมีชู้..พวกเราเลิกศรัทธาในความรักแล้วล่ะนะ…”

“ภรรยาเจ้าหนีไปมีชู้งั้นหรือ?”

โจนาสคิดว่าเขาจะต้องเป็นบ้าเข้าสักวันหากยังคุยกับเธอ..

“นี่…แล้วอาหารข้าล่ะ!!!”

“เดี๋ยวจะมีคนยกไปให้..รีบเข้าไปยังที่พักเถิด…”

เธอมองไปที่ใบหน้าราฟ…เขาไม่แม้จะมองมาที่เธอด้วยซ้ำ…เธอเดินคอตกไปยังที่พักที่เตรียมเอาไว้..

“หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่ออกไปไหน…โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต”

เรเน่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ทำจากไม้…ถึงแม้มันจะน่าเหลือเชื่อไปหน่อยแต่ที่นี่สะอาดมาก…

เป็นบ้านที่ทำจากไม้..ถึงขนาดมันจะเล็กไปหน่อยได้ให้ความรู้สึกไม่เลวเลย…

….ตอนนี้เซอร์เวเนสคงจะทำตามที่เธอสั่งแล้วสินะ..

ตามเนื้อเรื่องแล้วคนที่ว่าจ้างกองโจรภูเขาให้ลักพาตัวของเรเน่คือ เคาน์คาลอส เขาหลงรักเรเน่มานานแต่เธอไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาสักที…

คาลอสจึงเริ่มแผนการที่ชั่วร้าย เขาพาเรเน่มาอยู่ด้วยและบังคับให้เธอนั้นแต่งงานกับเขา เรเน่ที่เสื่อมเสียเกียรติแล้วไม่มีทางเลือก…เธอจึงจำยอมต้องแต่งงาน

ข้อนี้…คาลอสรักเรเน่ด้วยใจจริง แถมเขายังไม่เคยทำร้ายร่างกายเรเน่…

แต่บังคับให้แต่งงานด้วยมันเกินไป…อีกอย่างเราเป็นเพียงตัวประกอบเล็กๆ คุณไรท์ไม่ได้บรรยายหน้าตาเอาไว้…เธอก็เลยไม่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง อาจจะเป็นตาแก่พุงพลุ้ยก็ได้…

เรเน่จึงว่าจ้างเซอร์เวเนสให้เขาขัดขวางคาลอส…ไม่ให้มาที่นี่ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร…

เธอจะได้อยู่ที่นี่นานอีกหน่อย….

“สวัสดีค่ะเลดี้…นี่เป็นอาหารและเสื้อผ้า..หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจสิ้นของไร้ราคาพวกนี้…”

เรเน่มองไปยังหญิงชราที่เดินเข้ามา…

เธอยกยิ้มให้หญิงชราผู้นั้นอย่างเป็นมิตร…

“ไม่รังเกียจเลยค่ะท่านป้า…ข้าไม่ได้เป็นแขกของที่นี่อยู่แล้ว เป็นแค่คนที่ถูกจับตัวมาไม่ต้องทำท่าทางเกรงใจอะไรข้าขนาดนั้นก็ได้ค่ะ….”

หญิงชราส่งยิ้มให้เธอ

“ท่านงดงาม…”

“อ่า..เรียกข้าว่าเรย์ก็ได้ค่ะ…”

เรเน่หยิบขนมปังขึ้นมากัดเบาๆ…..อื้อหื้อ!!..แข็ง!!!

“ลองเอามาจิ้มในซุปนี่สิคะ….”

เรเน่ใช้มือฉีกขนมปังออก…เธอนำมันไปจิ้มกับซุปอะไรสักอย่างที่ดูคล้ายๆ ครีม… ก่อนจะนำมันใส่ปาก…

….เค็มมากเวอร์!!!

“แค่กๆ…แค่ก!!!”

หญิงชราผู้นั้นยกมือขึ้นมาลูบหลังเธอเบาๆ

“ขอโทษด้วยนะ…อาหารอาจจะไม่ถูกปากมากนัก….ท่านเป็นถึงชนชั้นสูง…มาอยู่เช่นนี้ออกจะลำบากสักหน่อย…”

เรเน่ทำหน้าเศร้า…อาหารพวกนี้เกินกำลังที่เธอจะสามารถกินลงไปได้จริงๆ

“ท่านป้าช่วยพาข้าไปที่ห้องครัวหน่อยได้ไหมคะ? ….”

หญิงชรามีท่าทางลังเลแต่เธอก็ทนการพูดหว่านล้อมของเรเน่ไม่ไหวจึงได้แต่แอบพาเธอออกมา

พอมาถึงห้องครัวเรเน่ถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก…เธอพึ่งจะเคยเห็นห้องครัวแบบนี้เป็นครั้งแรก มีเตาถ่านขนาดใหญ่และยังมีเตาอบขนมปังที่ทำจากดินเผาที่มีปล่องไฟสูงๆ เอาไว้ระบายอากาศ

ห้องครัวนี่สร้างจากอิฐแดงเพราะในสมัยก่อนนิยมทำอาหารด้วยฟืนและถ่านมันสามารถเกิดไฟไหม้ได้ง่าย ห้องครัวส่วนใหญ่จึงทำจากอิฐแดงและดิน….

สุดยอดเลย…ที่สำคัญสะอาดมากด้วย มีเนื้อสัตว์ต่างๆ แขวนไว้เหนือเตาฟืน นี่คือการถนอมอาหารอย่างหนึ่งสินะ….

ส่วนผักก็คือเดินไปเก็บได้เลย…ด้านหลังห้องครัวคือแปลงผักต่างๆ หลายสิบชนิด…

เครื่องเทศถูกใส่กระปุกไม้เอาไว้..พวกเกลือและเครื่องปรุงรสอยู่ในไหหมัก….

สุดยอดแบบสุดยอดของสุดยอด…นี่คือสวรรค์ของคนที่ชอบทำอาหารเช่นเธอเลย

จริงอยู่ที่เธอทำงานเป็นเชฟเพราะเงิน/คือชีวิตในยุคแบบที่เธอจากมามันต้องขับเคลื่อนด้วยเงินจริงๆ เว้ย!!…เราไม่สามารถอยู่ได้เลยหากว่าเรานั้นไม่มีเงิน

แต่ในความเห็นแก่เงินมันก็มีความรักอย่างมากในอาชีพการทำอาหาร….

เธอมีความสุขที่ได้มองผ่านหน้าต่างห้องครัวไปเห็นบรรยากาศในร้าน…มีคนกำลังตักอาหารที่เธอทำขึ้นมากิน…พร้อมกับพูดคุยกับเพื่อนหรือครอบครัว…

พวกเขามีความสุข…จากการกินอาหารของเธอ…บางคนเหนื่อยล้าจากการทำงาน…พอได้ทานอาหารอร่อยๆ ก็หายเหนื่อยเป็นปริดทิ้ง….

เรเน่ยกยิ้มให้กับตัวเอง เธอหยิบมีดที่มองดูคล้ายๆ มีดอีโต้ขึ้นมา…

ถึงเธอจะไม่รู้ว่าเนื้อที่แขวนเอาไว้นั่นคือเนื้ออะไร/ยกมาดมแล้วคือไม่ได้มีกลิ่นสาบแปลว่าใช้ได้

วันนี้แหละคือวันที่เธอจะต้องเฉิดฉายต่อหน้าราฟสุดหล่อเท่ของเธอ!!!

วันนี้เมนูที่เธอจะทำก็คือ!!…เนื้ออะไรสักอย่างผัดกับเนย

หญิงชราส่งยิ้มให้เรเน่ก่อนที่เธอจะเดินไปช่วยเรเน่ล้างต้นหอม

ไม่มีน้ำมันพืชมีแต่เนย….เลยต้องเป็นเนื้อผัดเนย

โชคดีที่ได้ท่านป้ามาช่วยก่อไฟไม่งั้นเมนูนี้คงจะยังไม่ได้เริ่ม….

“ท่านป้าชื่ออะไรคะ? ….”

“ชื่อเควน…เรียกว่าป้าเควนได้เลย….”

“ขอบคุณมากค่ะป้าเควน…วางใจเถอะค่ะอาหารที่ข้าจะทำต่อไปนี้ข้าจะให้ป้าเควนชิมคนแรกเลยค่ะ….”

ป้าเควนส่งยิ้มอย่างใจดีให้เรเน่ ในใจของเรเน่นั้นรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก…หญิงชราท่าทางใจดีผู้นี้คือน่ารักมาก

คอยช่วยเป็นลูกมือของเธอตลอด…

เธอใส่เนยลงไปในกระทะ..ตามด้วยอะไรไม่รู้ที่กลิ่นคล้ายๆ กระเทียม…เจียวให้หอมตามด้วยเนื้อหั่นลูกเต๋า ผัดให้เข้ากัน..ปรุงรส ใส่น้ำเล็กน้อย ใส่ผักเป็นขั้นตอนสุดท้าย…เสร็จแล้วยกขึ้นจากเตา…เรเน่ตั้งหม้อน้ำซุปต่อเพื่อทำน้ำสต๊อก..

เธอใส่หอมใหญ่ แครอต มันฝรั่งและมะเขือเทศ ตามด้วยน่าจะกระดูกของกวาง…เสร็จแล้วปิดฝาหม้อ…

หันมาอีกทางก็คือข้าวโอ๊ตที่เธอต้มเอาไว้….

ดีที่ตอนเด็กๆ เธออยู่กับย่า…คุณย่าคือสอนการหุงข้าวโดยไม่ใช้หม้อหุงข้าวไฟฟ้า

พอข้าวเริ่มใส….เพื่อความชัวร์ตักมาชิมเลยดีกว่า…

หลังจากกินแล้วข้าวนิ่มดีแบบที่ไม่รู้สึกว่าเคี้ยวแล้วเสียงดังกุ๊บๆ แปลว่าข้าวสุกแล้ว…นำฝาหม้อมาปิดแล้วรินน้ำออกจากหม้อให้หมด…

น้ำข้าวอย่าทิ้งกินได้…หลังจากนั้นนำหม้อไปตั้งบนเตาต่ออีกหน่อยพลิกซ้ายพลิกขวา..ก็จะได้ข้าวที่หอมกลิ่นไหม้นิดๆ…นั่นแหละคือเสน่ห์

เธอตักข้าวและผัดเนื้อใส่จานพร้อมทั้งส่งช้อนให้ป้าเควน…

หญิงชราตักขึ้นมาชิมก่อนจะแสดงสีหน้าประหลาดใจให้เธอ

“อื้ม!…อร่อย!!”

เรเน่ยกยิ้มอย่างดีใจ…พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูของหญิงชรา….เธอกินข้าวพร้อมกับพูดคุยเรื่องท่านราฟกับป้าเควน

พอคุยกันสักพักก็ได้รู้ว่าป้าคือแม่นมของท่านราฟ…ถ้าตามเรื่องในนิยายแล้วท่านราฟรักแม่นมของเขาเปรียบเสมือนแม่เลยนะ

ส้มหล่นใส่เธอแล้วใช่ไหม….ถือว่าเธอนั้นได้เดินเข้าใกล้เขาอีกก้าวแล้ว!!

เรเน่หัวเราะอย่างอารมณ์ดีทว่าพอเธอหันไปด้านนอกหน้าต่างก็พบว่ามีชาวบ้านส่วนหนึ่งมายืนมุงดูเธอ…

สายตาที่น่ากลัวพวกนั้นทำเอาเรเน่ทำตัวไม่ถูก…

“พวกเขาคงจะได้กลิ่นอาหารที่เจ้าทำ…เรย์พอจะทำอาหารพวกนี้อีกสักรอบได้ไหมจ๊ะ….”

เธอพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง

“หากว่าพวกท่านหิวแล้วอยากจะทานอาหารที่ข้าทำ…ก็ต้องมาช่วยกันทำนะคะ!”