3.ไม่สนใจ

“ชาวบ้านไปทำอะไรที่ห้องครัวเยอะแยะ…ได้เวลาทานอาหารแล้วรึไง? …”

ราฟเอ่ยถามโจนาส…ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปดู ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อได้กลิ่นอาหารที่ลอยตลบอบอวลออกมาจากห้องครัว…

ใบหน้าที่งดงามของเรเน่นั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ…คงจะเป็นเพราะความร้อนจากเตาไฟ…ผมที่เคยปลอยสลายถูกถักเปียรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย เธอสวมเสื้อของหญิงชาวบ้านแขนเสื้อทั้งสองข้างถูกพับขึ้นโชว์ข้อมือขาวเนียน…

ทว่าใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อนั้น ยกยิ้มอย่างมีความสุข เธอพูดคุยหยอกล้อกับพวกชาวบ้านอย่างเป็นกันเอง…ชาวบ้านบางส่วนก็กำลังช่วยเธอล้างผัก….

“นางดู…แตกต่างจากข่าวลือ…และดูท่าทางนางจะสนใจท่านพี่มากทีเดียว…”

โจนาสส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองไปยังราฟ

“นางอาจจะเห็นพวกเราเป็นแต่เรื่องสนุกเท่านั้น…ถึงอย่างไรก็ยังมิอาจไว้วางใจได้…ดูแลนางให้ดีด้วยนางอาจจะมีแผนการที่กำลังคิดหนี…”

ป้าเควนพอเห็นราฟกำลังเดินมาหญิงชราก็รีบเดินไปหาเขา…ก่อนจะส่งถ้วยน้ำซุปให้ราฟและโจนาส

“อากาศเย็นเช่นนี้พวกเจ้าดื่มนี่ก่อนเถิด…แม่หนูคนนั้นงดงามอีกทั้งยังทำอาหารอร่อยมากทีเดียว…”

ราฟถอนหายใจ เขาไม่อยากจะขัดใจท่านแม่นมจึงยกถ้วยน้ำซุปขึ้นดื่ม…หวานหอมอีกทั้งมีรสมันเล็กน้อย

“ข้าพึ่งเคยเห็นคนเอามะเขือเทศและมันฝรั่งมาทำซุป…ไม่คิดเลยว่ารสชาติจะดีถึงเพียงนี้…ตอนนี้สตรีทั่วทั้งหมู่บ้านต่างกำลังจดสูตรของนางเพื่อเอากลับไปทำให้สามีทานที่บ้าน…”

“…ครับอร่อยมากทีเดียว”

แม่นมจับมือราฟก่อนจะพาเขาเดินเข้าไปด้านในเพื่อให้ราฟได้กินอาหารที่เรเน่ทำ

“สิ่งนี้คือข้าวที่ถูกต้มแล้วก็เทน้ำออก..ปกติเราจะนำข้าวโอ๊ตมาทำโจ๊กหรือว่าแป้งขนมปัง ไม่รู้เลยว่าสามารถกินเช่นนี้ก็ได้…น่าอัศจรรย์ใจจริงๆ”

“ดูท่านแม่นมจะชอบนางมาก…”

หญิงชรายกยิ้ม

“นางไม่ถือยศถือศักดิ์…อีกทั้งปฏิบัติกับทุกคนอย่างเป็นกันเอง…จะไม่ให้ข้าชอบนางยังไงไหว…”

หลังจากเรเน่สอนการทำอาหารให้กับหญิงสาวชาวบ้านจนหมดแล้วเธอก็เดินมายังโต๊ะกินข้าว…

เรเน่ยกยิ้มทันทีที่เห็นท่านราฟกำลังกินอาหารที่เธอทำ

นี่คือฟิวเหมือนกับทำกับข้าวรอสามีให้มากินหลังจากเลิกงานใช่ไหมนะ….

พอป้าเควนเห็นท่าทางที่เรเน่มีต่อราฟแล้วหญิงชราก็ยกยิ้มชอบใจ…

“เรย์มานั่งตรงนี้มา….”

ป้าเควนเรียกให้เรเน่ไปนั่งข้างๆ เธอที่อีกฝั่งเป็นราฟ….เรเน่ส่งยิ้มจางๆ ให้ราฟ…ก่อนที่เธอจะนั่งลง

โจนาสมองป้าเควนที่ดูท่าทางจะเป็นแม่สื่อให้เลดี้อาฟเฟอร์กับท่านพี่ราฟ…เขาได้แต่ถอนหายใจก่อนจะตักอาหารใส่ปาก

กลิ่น รสชาติและรสสัมผัสดีเยี่ยม…สตรีชนชั้นสูงผู้นี้สามารถทำอาหารที่เรียกได้ว่าเป็นอาหารบ้านๆ ได้รสเลิศขนาดนี้เชียวหรือ…ไม่อยากจะเชื่อ..

ราฟทานอาหารโดยที่ไม่สนใจสตรีที่นั่งข้างๆ เลย…เขาคิดว่าอยากจะรีบกินจะจบมื้ออาหารนี้ให้ไวที่สุดเพื่อลดความอึดอัดลง…

“อร่อยไหมคะ? …”

เขาปรายตามองใบหน้าที่งดงามของเธอ…ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่เขาอย่างรอคอยคำตอบ…

“อื้ม อร่อย..น่าแปลกที่เจ้าสามารถทำอาหารพวกนี้ได้…”

เรเน่ยกยิ้มอย่างดีใจ…เธอไม่ได้กล่าวคำใดออกไป..เพราะเธอไม่ใช่คนที่มีความสามารถในการโกหกมากนัก

ไม่ต้องพูดเลยจะดีกว่า….

ราฟรวบช้อนส้อมไว้บนจาน…เขาจะลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป…

….ไปง่ายๆ งี้เลย…ไม่ได้!!…นั่นคือเมนของเธอ!!!

และเธอก็ไม่รู้ว่าท่านเซอร์จะขัดขวางคาลอสไว้ได้นานเท่าไหร่!!..จะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเขาเช่นนี้อีกรึเปล่าก็ไม่รู้

เธอต้องทำอะไรสักอย่าง!!…พูดอะไรสักอย่างออกไปเพื่อรั้งเขาเอาไว้!!!

เธอคุกเข่าลง

“แต่งงานกับข้าได้ไหมคะ?”

ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ของผู้คนที่อยู่แถวห้องครัวต่างมองมาที่เรเน่เพียงคนเดียว

“เจ้าว่าอะไรนะ!!!?”

ราฟเลิกคิ้วมองใบหน้าของเรเน่อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอกล่าวออกมา

“ตระกูลอาฟเฟอร์ของเรารวยมากนะคะ..ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง!!!”

เขายกมือขึ้นมากุมขมับเบาๆ…

“ข้าคิดว่าเราควรเอาจะเอาสตรีเสียสติผู้นี้ไปคืนที่คฤหาสน์อาฟเฟอร์นะครับ…”

เรเน่ถอดรองเท้าออกมาก่อนจะคว้างใส่หัวโจนาส…

“เสียสติอะไรของเจ้าห๊ะ!!!…ข้าเพียงคุกเข่าของท่านราฟสุดหล่อเท่ของข้า!!…เสียสติตรงไหนกัน.!!!”

“….เหตุใดถึงไม่ยืนคุยกันดีๆ…เจ้าจะคุกเข่าทำไมมิทราบ…”

ก็เห็นในหนังชอบทำแบบนี้อ่า…มันดูโรแมนติกดี….

“ข้าไม่คิดจะแต่งงานกับเจ้าหรอกสาวน้อย…เจ้าไม่ใช่สตรีในแบบที่ข้าอยากใช้ชีวิตด้วย…”

เรเน่อ้าปากค้างก่อนที่เธอจะเดินไปหาราฟ…

“ข้าไม่ดีตรงไหนคะ…ข้าคิดว่าใบหน้านี้ก็สวย…อีกทั้งข้าก็รวยมากด้วย….”

“เลดี้อาฟเฟอร์ข้ามีคนรักอยู่แล้ว…เจ้ารออยู่ที่นี่รอผู้ว่าจ้างมารับเจ้าไปแล้วกัน….”

ราฟกล่าวก่อนที่เขาจะเดินจากไป

“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น!!!…ยังไงข้าก็จะแต่งงานกับท่านให้ได้….”

เขาปรายตามองเธอก่อนจะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย

“….ถ้าหากว่าเจ้ายอมถอดเสื้อผ้าออก…ทีละชิ้นในจำนวนเดียวกับการก้าวขาของข้าที่เดินกลับไปหาเจ้า…ข้าจะลองคิดอีกที….”

เรเน่เม้มปากแน่น!!…มีเสียงผิวปากและโห่ร้องชอบใจดังจากโจรผู้เป็นลูกน้องของราฟดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

เธอยกมือขึ้นมาก่อนจะถอดเสื้อคลุมออก…ตามมาด้วยเครื่องประดับบนหัว…ชุดกระโปรงด้านนอก…กระโปรงชั้นที่สอง…เสื้อคลุมด้านใน

จนตอนนี้เธอเหลือเพียงเสื้อชั้นสุดท้ายเท่านั้นทว่าราฟก็ยังเดินกลับมาไม่ถึงเธอสักที…

เอาวะ!!!…เป็นไงเป็นกันหากว่าเธอแก้ผ้าล่อนจ้อนตรงนี้อย่างน้อยเขาก็น่าจะรับผิดชอบเธอบ้าง!!!

เธอยกมือขึ้นมาแกะเสื้อกระดุมเสื้อสีขาวช้าๆ จนถึงเม็ดสุดท้าย…

“พรึบ!!!”

ราฟสะบัดเสื้อคลุมของเขาให้คลุมร่างเธอเอาไว้…

“ท่านยอมแต่งงานกับข้าแล้วใช่ไหมคะ….?”

“ฝันไปเถอะ!!!”

ป้าเควนรีบเดินเข้าไปหาเรเน่….

“ท่านราฟพานางไปคุยที่อีกก่อนเถอะค่ะ…อย่าให้นางเสียเกียรติไปมากกว่านี้เลย….”

ราฟจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียก่อนจะก้มลงช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม…เขาพาเธอไปยังที่พักของเขา

“ฟังนะเลดี้อาฟเฟอร์ข้าไม่คิดแต่งงานไม่ว่ากับเจ้าหรือกับใคร…..”

เรเน่กระชับเสื้อคลุมของราฟที่คลุมตัวเธอเอาไว้ เธอมองไปที่เขาด้วยสายตาหวานล้ำ

“วันนี้ยังไม่อยากแต่ง…ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะถามท่านใหม่….”

“ข้าคิดว่าข้านั้นคุยกับเจ้ารู้เรื่องแล้วเสียอีก!!…ข้าลักพาตัวเจ้ามาเพราะเป็นคำสั่งของผู้ว่าจ้าง…เจ้าจะไปจากที่นี่ทันทีที่เขามารับ…เราจะไม่ได้เจอกันอีก…หากว่านั่นเป็นความคิดสนุกในใจของเจ้าก็ให้ล้มเลิกเสีย!!”

“นึกสนุกอะไรกันคะ!!…ข้าชอบท่านจริงๆ ต่างหาก!!…แล้วการบากหน้ามาขอท่านแต่งงานแล้วถูกปฏิเสธเช่นนี้มันไม่สนุกสักนิดเลย!!…ข้ากำลังเสียใจอยู่นะคะ!!”

ราฟถอนหายใจ

“ตัดใจจากข้าซะเถอะ…อย่าได้คิดเรื่องอะไรที่เป็นไปไม่ได้…..”

เรเน่เม้มปากแน่น…เธอกำผ้าคลุมที่ปกปิดร่างกายของเธอแน่น.แล้วลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ประตู…แต่อยู่ๆ เธอก็เกิดเปลี่ยนใจ

เรเน่หมุนตัวก่อนจะวิ่งไปหาราฟที่นั่งอยู่…เธอโถมตัวเข้าหาเขาอย่างแรงจนเขาล้มลงบนเตียง…ก่เธอหลับตาลงและทาบทับริมฝีปากของเธอกับริมฝีปากของเขา….เธอละเลียดชิมรสริมฝีปากที่หวานล้ำราวกับน้ำผึ้งของเขาช้าๆ…พอเห็นว่าเขาไม่ผลักเธอออกไป..เรเน่ก็เริ่มสอดลิ้นที่เรียวเล็กของเธอเข้าไปในปากของเขา

เธอบรรจงส่งมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้เขา….

“!!!!”

ทว่าอยู่ๆ เขาจะพลิกตัวเธอลง…ให้เธอนั้นนอนอยู่ด้านล่างของเขาโดยที่ริมฝีปากของเรายังไม่แยกจากกัน….