4.อาจจะผิดที่ข้าเป็นคนเริ่มก่อน

จากจูบที่แสนจะอ่อนหวานในครั้งแรกกลายเป็นจูบที่เล่าร้อนและรุนแรง

เธอที่เป็นฝ่ายคุมเกมเมื่อครู่กลับกลายมาเป็นฝ่ายตั้งรับการโจมตีของเขา….

“อื้อ!!!”

ลิ้นของเราพัวพันกันจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียว…เขาบดเบียดเข้าหาเธอเรื่อยๆ จนร่างกายของเราแนบชิดมีเพียงเสื้อผ้าที่ขวางกั้นความปรารถนานี้เอาไว้….

เธอสัมผัสได้ถึงงูเหลือมขนาดยักษ์ของเขาที่กำลังพยายามจะเข้ามาที่หว่างขาของเธอ…เขากระแทกเอวช้าๆ…ให้มันชนกับจุดกึ่งกลางของเธอ…ดุดัน…และรุนแรง

ราวกับพายุกำลังพัดโหมกระหน่ำเธอและเขา…เราต่างหลงอยู่ในพายุแห่งกามอารมณ์ที่กำลังเกิดขึ้น…

เรเน่ยกมือขึ้นมาผลักเขาออกเบาๆ…ราฟชะงักเล็กน้อยก่อนที่เขาจะปล่อยให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ…

เรเน่ในตอนนี้ช่างงดงามและเย้ายวน…ใบหน้าของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ…ดวงตาของเธอฉ่ำไปด้วยน้ำตา…ริมฝีปากบวมเจ่อเพราะถูกเขาขบและกัด

เธอหายใจเหนื่อยหอบ..เสื้อคลุมของเขาหลุดออกจากร่างกายของเธอเมื่อไหร่ไม่รู้..ตอนนี้เธอมีเพียงเสื้อและกางเกงตัวในที่เบาบางเท่านั้น…

เขายังคงจ้องมองเธอนิ่งๆ ราวกับว่ากำลังยับยั้งชั่งใจ…ตัวตนที่แข็งขืนของเขายังคงจ่ออยู่ที่ปากทางเข้าของเธอ…

เขากระแทกเอวช้าๆ…ดวงตาของเขายังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเธอ..

เธอดูเจ็บปวดทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไป….

อ่า…วันนี้เขาควรจะพอเท่านี้ก่อน….

เรเน่ อาฟเฟอร์ไม่ใช่สตรีที่เขาควรจะเข้าไปยุ่ง เธอไม่ค่าพอให้เขาต้องเสียงานใหญ่เพียงเพราะความใคร่ที่เกิดขึ้น…

“ออกไป!”

เรเน่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับจัดผ้าคลุมให้มาปกปิดร่างกายของเธอ…

เธอก้มหัวให้เขาเล็กน้อยเพื่อกล่าวอำลา…ก่อนจะเดินจากไป…

เรื่องมันเลวร้ายก็เพราะว่าเธอไปจูบเขาเองแท้ๆ…เกือบจะ….

เฮ้อ…ทีนี้จะมองหน้าเขายังไง…

เขาคงจะมองเธอเป็นผู้หญิงง่ายๆ ที่ยอมให้เขาเชยชม….

อ๊ากกก!!!…แล้วเธอไปจูบเขาทำไมวะ!!!

แต่เธอก็แค่จูบเองนะเว้ย…เรื่องหลังจากนั้นเขาเป็นคนทำเองล้วนๆ

…..แต่ทุกเรื่องทุกเขาทำมันก็เริ่มมาจากจูบเธอนี่แหละ

ไม่ว่าจะคิดทางไหนเธอก็ผิดอยู่ดี…

“อ๊ะ!!!”

เรเน่ไม่ทันระวังจึงเดินชนกับบุรุษผู้หนึ่ง

“ขอโทษค่ะ…เป็นข้าที่มองไม่ดีเอง….”

พอได้เงยหน้ามองหน้าเขาดีๆ…เธอแทบจะช็อก…หากเปรียบเทียบราฟว่าเป็นความมืดมิด ชายผู้นี้คงจะเป็นแสงสว่างสินะ…

เขาหล่อ…เจิดจ้าราวกับแสงของตะวัน ผมสีทองนั่นขับให้ใบหน้าของเขาเด่นมากแล้วยังดูสูงส่งอีกต่างหาก…

เขาส่งยิ้มให้เธอ…ก่อนจะเดินมากระชับเสื้อคลุมที่เธอสวมอยู่

“….ไม่ยักรู้ว่ามีสตรีที่งดงามอยู่ที่ค่ายโจรนี่ด้วย….”

เธอไม่รู้จะตอบเขายังไงก็เลยเลือกจะเดินหนี…แต่ชายผู้นั้นกลับจับมือของเธอเอาไว้

“จะหนีไปไหนล่ะครับ…ข้าพึ่งเจอสตรีที่ถูกใจครั้งแรก…เรา..คุยกันก่อนไม่ได้หรือ?”

“คุยกันได้ค่ะ…แต่ข้าคิดว่าข้าควรจะไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน….”

“ข้าไม่ถือสาหรอกครับ…หรือหากว่าเลดี้จะถอดชุดออกแล้วคุย ข้าก็ไม่ขัด…”

อืม…ขอถอนคำพูดว่าไอ้โรคจิตนี่ดูสูงส่งออกละกันนะ

เขาจูงมือของเธอเพื่อให้เธอเดินตามเขาเข้าไปที่ยังทางที่เธอพึ่งผ่านมา

“นี่!!..จะพาข้าไปไหน!!!…กะ…กรี๊ด!!!…ช่วยด้วย!!!”

ชายผู้นั้นเปลี่ยนจากจูงมือเป็นอุ้มเธอแทนเขาพาเธอเดินตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ที่สุด….บ้านที่เธอพึ่งเดินออกมา…

“ผลัวะ!!!!.”

ชายผู้นั้นถีบประตูเข้าไปอย่างเสียมารยาท

“ราฟ!!!…ออกมา!!!”

ราฟเดินออกมาในสภาพที่เขาสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ….เขาตกใจเล็กน้อยที่เห็นเรเน่อยู่ในอ้อมกอดของสหาย

“ข้า…ถูกใจสตรีผู้นี้!!…จะมาขอให้นางรับใช้ข้า!!!”

“ราฟาเอลนางมิใช่คนที่นี่….ไปหาดูสาวชาวบ้านคนอื่นเถิด….”

“….ราฟเจ้าก็รู้นิสัยข้าดี…อยากได้อะไรข้าก็ต้องได้…ผู้ว่าจ้างจ่ายเจ้าเท่าไหร่..ข้าจะจ่ายให้เจ้ามากกว่าเป็นสามเท่า…”

เรเน่ตกใจกับเขากล่าวของชายที่ชื่อราฟาเอล…

“ท่านควรจะถามความเห็นของข้าบ้างนะคะ!!!…ข้าไม่ไปกับท่านหรอก!!!”

ราฟาเอลวางเรเน่ลงเธอรีบวิ่งไปหลบด้านหลังของราฟ…อย่างน้อยอยู่กับท่านราฟก็ปลอดภัยกว่า….

“เหอะ!…ที่ไม่ยอมมอบนางให้ข้า…ก็เพราะว่าเจ้าจะเก็บนางไว้เองงั้นเหรอ? …ไม่เป็นไรราฟ…ให้เจ้าเชยชมนางก่อน พอเจ้าเบื่อแล้วส่งนางมาให้ข้าก็ยังไม่สาย…”

ราฟาเอลโบกมือลาก่อนที่เขาจะปิดประตูให้….เขาสั่นระฆังที่หน้าห้องราฟสามครั้ง

“….”

บรรยากาศในห้องกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง…

ควรจะพูดอะไรออกไปเพื่อทำลายความเงียบนี้ดีนะ…

“ข้า..อยากให้ท่านไปส่งข้ากลับ….”

“เราออกจากห้องนี้ไม่ได้จนกว่าจะถึงรุ่งสาง…ราฟาเอลลั่นระฆังแล้ว…หมายถึงการรับสตรีที่มีหน้าที่อุ่นเตียง หากเจ้าออกจากห้องข้าก่อนรุ่งสางก็คือข้าไม่โปรดปรานเจ้า….บุรุษทุกคนในค่ายนี้ก็จะสามารถรับเจ้าไปเป็นคนอุ่นเตียงได้…”

นะ..นี่มันธรรมเนียมอะไรกันวะ!!

“เช่นนั้นหมายถึง…ข้าต้องอยู่ที่นี่…”

“อืม..คืนนี้เจ้าก็นอนบนเตียงไป…ข้าจะนอนที่โซฟาเอง…”

เขาต้องปกป้องเธอจากการรุมทึ้งของพวกโจรในค่าย…ที่ควรต้องระวังที่สุดก็คือราฟาเอล…

“ขะ..ข้าขออาบน้ำได้ไหมคะ…ข้าพึ่งออกมาจากห้องครัว…”

ราฟส่งเสื้อคลุมอาบน้ำให้เธอ…เรเน่เดินเข้าไปในห้องน้ำ…ที่โล่งจนเธอตกใจ…

ห้องอาบน้ำคือระเบียงบ้าน..ที่ไม่มีอะไรกั้นเลย…มีอ่างที่ทำจากไม้…และป่ารกทึบที่อาจจะมีงูหรือเสือโผล่มากัดเธอได้ตลอดเวลา…

เรเน่เดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

“คะ..คือว่า…ข้ากลัว….”

ราฟถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย…เขาลุกขึ้นเพื่อเดินไปที่ห้องอาบน้ำ…

จริงสิ..เขาลืมไปว่าที่ห้องอาบน้ำมันโล่งและไม่มีอะไรกั้น…เขาอาบน้ำที่นี่มาเป็นเวลาหลายปีเลยไม่รู้สึกอะไรแต่เธอเป็นสตรีอีกทั้งยังเป็นชนชั้นสูง…

เขาใช้ผ้าแพรมามัดเอาไว้รอบๆ ห้องเพื่อให้เธอสบายใจขึ้นมาหน่อย

“ขอบคุณค่ะ…ท่านราฟอาบน้ำที่นี่ตลอดเลยหรือคะ? …”

“ใช่..คนที่นี่ก็อาบน้ำกลางแจ้งทั้งนั้น…”

“อ่า…เช่นนั้นปกติแล้วท่านอาบน้ำเวลาไหนคะ…ข้าจะได้มาแอบดูถูก….”

เรเน่หัวเราะเสียงใส…เธอพยายามกล่าวล้อเล่นกับเขาเพื่อให้บรรยากาศตึงเครียดระหว่างเราลดน้อยลง

ราฟมองเธอด้วยสายตาที่เรเน่อ่านไม่ออก…เธอได้แต่หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ…

เขาเดินออกไปแล้ว…เธอวางเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้บนชั้นวาง…เรเน่เริ่มรวบผมตัวเองขึ้นไปเป็นมวยแล้วปักปิ่นลงไป

เธอถอดเสื้อผ้าออกแล้วนั่งลงในอ่างน้ำ…โชคดีที่เป็นน้ำอุ่นเธอรีบถูตัวและอาบน้ำอย่างรวดเร็วที่สุดในชีวิตถึงจะมีผ้ากั้นแต่เธอก็ไม่ไว้วางใจ อีกทั้งนี้เป็นเวลาหัวค่ำท้องฟ้าเริ่มจะมืดแล้วด้วย…ติดป่าเขาเช่นนี้จะมีผีเจ้าป่าเจ้าเขารึเปล่าก็ไม่รู้!!

สบู่ที่ราฟใช้เป็นกลิ่นหอมที่ชวนให้เธอนั้นละลาย…เธอใช้สบู่ของเขาเช่นนี้ตัวของเธอก็จะเต็มไปด้วยกลิ่นของเขาใช่ไหม…

“ต๋อม!!…”

เรเน่มองไปที่บางอย่าง..ที่ตกลงมาในอ่างน้ำ….

เธอเม้มปากแน่นก่อนจะกรีดร้องออกมา

“กรี๊ด!!!!”

ราฟรีบวิ่งออกมาหาเธอ…เขาเห็นเธอนั่งปิดตาอยู่ในอ่างก็รีบวิ่งเข้าไปหา

“มะ…มีกบ…มันกระโดดเข้ามาในอ่างค่ะ!!!…”

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก…อย่างน้อยสิ่งที่เธอเจอก็แค่กบ ไม่ใช่สัตว์ที่มีพิษ

“เอามันออกไปให้ทีค่ะ!!…ขะ..ข้ากลัวกบ….”

มันอาจจะน่าขำที่เธอสามารถผัดเผ็ดกบได้แต่เธอนั้นเป็นคนกลัวกบมาก!!…กบ คางคก อึ่งอ่าง…

เธอคิดว่าเธอไม่ถูกกับสัตว์พวกนี้เลยจริงๆ

ราฟยกมือขึ้นมาจับกบตัวเล็กสีเขียวที่กำลังกระโดดเล่นน้ำในอ่าง…ทว่ากบที่อยู่ในน้ำนั้นไว้มาก…เขาไม่อาจจะจับมันได้ทันเพราะมันกระโดดหนีไปเรื่อย จนเขาเริ่มจะโมโห!!

พอดีกับกบกระโดดไปเกาะที่บางอย่าง…ราฟดีใจที่มันโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้วเขารีบจับมันทันที…แต่มันก็กระโดดหนีไปด้านนอกอ่างอย่างรวดเร็ว…

“มันไปแล้วล่ะ….”

“…ค่ะ..ชะ..เช่นนี้ท่านราฟควรจะปล่อยมือ…”

พอเขามองที่มือตัวเองก็พบว่ามือของเขากำลังจับที่หน้าอกของเรเน่อยู่!!!!

ราฟรีบดึงมือออกมาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว…