5.แผนลวง

เรเน่นั่งทำใจในห้องน้ำนานมาก…นานมากจริงๆ…

จนเธอรู้สึกว่าอากาศในยามกลางคืนมันช่างเย็นจนเกินกว่าที่เธอจะทนไหว…เรเน่จึงพาตัวเองเข้ามาในห้อง…

เสียงหายใจที่สม่ำเสมอของท่านราฟดังขึ้นมา…โชคดีที่เขานั้นนอนหลับไปแล้ว…

เรเน่เดินไปหาราฟที่กำลังหลับอยู่เธอนั่งที่พื้นอย่างเบาที่สุด…เพื่อมองหน้าเขา..

เขาที่เป็นเมนของเธอ..เป็นตัวร้ายสุดหล่อแสนจะโดนใจ..

เธอที่เฝ้าฝันถึงเป็นร้อยเป็นพันครั้ง…ว่าจะได้เจอหน้าเขา…

ในตอนนี้เขามาอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว…เธอยกมือขึ้นมาแตะที่แก้มของเขาเบาๆ

ผิวของเขาเนียนนุ่ม…เมื่อยามสัมผัส…ใบหน้าที่แสนเย็นชายังคงหลับสนิท

เรเน่ยกยิ้ม…ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนอนที่เตียง…เตียงที่เต็มไปด้วยกลิ่นของเขา..เธอดึงผ้าห่มมากอดด้วยท่าทางดีใจ…

ราฟลืมตาขึ้นมามองเรเน่ที่กำลังดมกลิ่น..ตามหมอน..และผ้าห่ม…เธอกอดหมอนและผ้าห่มด้วยอาการมีความสุข….

เขาพยายามบังคับให้ตัวเองข่มตาลงทว่าก็ไม่สามจะละสายตาจากเธอได้เลย….เรื่องที่เธอชอบเขานั้นมัน…เหมือนว่าเธอจะไม่ได้โกหก…

สายตาที่เธอมองเขา…มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มากล้นจริงๆ…

แต่เขาไม่ได้รักเธอ…เขาพึงจะได้รู้จักเธอเท่านั้น..จะรักกันได้ยังไง..

เสียงตีระฆังเตือนภัยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของหมู่บ้าน ราฟลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เกิด…อะไรขึ้นคะ?”

ราฟถอนหายใจ..

“มีปีศาจอาละวาดแถวๆ นี้นะสิ…เจ้าอยู่ในห้องนี้..ห้ามออกไปไหน!!…”

ราฟรีบหยิบชุดขึ้นมาเปลี่ยนหลังฉากกั้น…เขาแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก…

เรเน่ลุกขึ้นเธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง..มีเปลวไฟคล้ายไฟไหม้อยู่ตรงภูเขาอีกสองลูกถัดไป

พร้อมกับเสียงกรีดร้องของใครบางคน..

น่ามันออกน่ากลัวสำหรับเธอมากๆ…เธอไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าปีศาจมาก่อน…แต่ก็ไม่ได้อยากจะเห็นสักเท่าไหร่…

เธอนั่งลงบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนลง

วันนี้เกิดเรื่องราวมากมายขึ้น…ป่านนี้ท่านพ่อของเธอ..หมายถึงท่านดยุคอาฟเฟอร์คงจะส่งคนตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดินแล้ว…

เรเน่ไม่ได้คาดหวัง

ว่าจะได้อยู่ที่นี่นาน..เพราะหากว่าไม่ใช่ท่านพ่อก็คงเป็นคาลอสที่มาพาเธอไปก่อน…

หมู่บ้านนี้ถึงจะชื่อว่าเป็นกองโจรภูเขาแต่ทุกคนก็ใจดีมากๆ เลย…หน้าตาที่น่ากลัวไม่ได้บอกเลยว่านิสัยของพวกเขานั้นจะไม่ดีตาม…

แล้วพวกเขาก็ชอบอาหารที่เธอเป็นคนทำมากๆ..

“เหมี๊ยว!!!…เหมียว…”

หื้อ..เสียงแมวงั้นเหรอ? ..

เรเน่มองที่หน้าต่างก็เห็นแมวตัวสีขาวอวบอ้วนตัวหนึ่ง….เธอรีบเปิดประตูเพื่อออกไปจับเจ้าแมวน้อยแสนน่ารัก…

ทว่ามันกลับวิ่งหนีเธอไปเรื่อยๆ…เรเน่รีบวิ่งเข้าไปหามันจนเธอกระโดดลงไปตะครุบมันเอาไว้!!

“จับได้แล้ว!!..”

เรเน่ยกยิ้มอย่างดีใจ…เธอโอบกอดเจ้าแมวน้อยตัวนั้นขึ้นมาแนบอก…

“ดูท่าทางว่าเจ้าจะชอบมันมาก….”

เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นราฟาเอลยืนมองเธออยู่…เขาดีดนิ้ว แมวในอ้อมกอดของเธอก็หายไปทันที…

กว่าจะล่วงรู้ถึงอันตรายที่อยู่ตรงหน้า…มันก็ช้าไปเสียแล้ว เธอกำลังจะวิ่งหนีแต่ชายผู้นั้นกระโดดมาทีเดียวก็ถึงตัวเธอ

“หวังอย่างยิ่งว่าเจ้าจะรู้ถึงธรรมเนียมปฏิบัติของที่นี่…เจ้าออกมาจากห้องของราฟแล้ว…เช่นนั้นเจ้าก็สามารถมาอุ่นเตียงให้ข้าได้แล้วสิ…”

เขาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะดีดนิ้วพาเธอเข้าไปในห้องของเขา

“นะ..นักเวทย์งั้นหรือคะ? ..”

“ผิดแล้ว…นักบุญต่างหาก…”

นักบุญอะไรจะสารเลวถึงเพียงนี้!!

“ที่รัก…ใบหน้าของเจ้ามันกำลังบอกทุกสิ่งที่เจ้าคิดนะ…”

ราฟาเอลก้มลงกัดเบาๆ ที่ซอกคอของเธอ..

“จิ๊!…ไม่ชอบเลยร่างกายของเจ้ามีแต่กลิ่นของเขาเต็มไปหมด…”

เขาผลักเธอให้นอนลงบนเตียงขนาดใหญ่…

“วางใจข้าได้ร่ายเวทมนตร์เอาไว้แล้ว…ต่อให้เจ้ากรีดร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินหรอก…”

“….ข้าไม่ได้ชอบท่านสักหน่อย!!…”

“ชู่ว…เรื่องแบบนี้เราไม่ต้องชอบกันก็ได้สาวน้อย…แค่มีความสุขก็พอแล้ว…เราแค่มาช่วยกันทำให้มันมีความสุข…”

เรเน่ยกมือขึ้นมากระชับเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้แน่น

“ข้าไม่มีความสุขแน่นอน…หากท่านราฟกลับมาจะต้องเป็นเรื่องแน่นอน….”

ราฟาเอลยกมือขึ้นมากระตุกเชือกที่มัดชุดคลุมอาบน้ำออก…

“เขาไม่กลับมาง่ายๆ หรอกน่า….กว่าจะปราบปีศาจพวกนี้เสร็จคงจะเป็นรุ่งสาง…”

“ท่านควรจะไปช่วยพวกเขาไม่ใช่หรือคะ…ท่านเป็นนักบุญนี่นา!!…”

“ที่รัก…ข้าเป็นคนเรียกปีศาจพวกนั้นออกมาข้าจะไปช่วยพวกเขาเพื่ออะไร!!…”

อย่าบอกนะว่านี่คือแผนการของเขาทั้งหมด…ชายเบื้องหน้าของเธอนั้นช่างร้ายกาจซะเหลือเกิน!!

“เจ้าชื่ออะไร? …”

“….เหตุใดข้าต้องบอกท่าน.!!!”

“ที่รัก…ข้ากำลังพยายามสงบสติอารมณ์อย่างมากที่ไม่ถ่างขาเจ้าออกแล้วยัดตัวตนของข้าเข้าไป…อย่าได้ยั่วโมโหข้าอีกเลย….”

เรเน่หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าของเขา

“เรเน่..อาฟเฟอร์…”

“หื้ม..ตระกลูอาฟเฟอร์นี่เอง…”

“เช่นนั้นท่าน….ควรจะปล่อยข้าไป….”

ราฟาเอลแสยะยิ้ม…เธอในตอนนี้ช่างงดงามจริงๆ…ดูน่ารักราวกับลูกแมวตัวเล็กๆ

“เอาอย่างนี้ดีไหมเรเน่…ข้าจะให้โอกาสเจ้า…เห็นแก่ที่เจ้าทำตัวน่ารักเมื่อครู่…หากว่านับจากนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเจ้าไม่กล่าวคำใดออกมา…ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไป…”

“ตะ…แต่ว่า…”

“เริ่มเกมส์แล้วที่รัก….”

ราฟาเอลเอาดึงเชือกของชุดคลุมอาบน้ำออก…เขานำมันมามัดที่ข้อมือของเรเน่…

เธอดูตกใจที่ถูกมัดข้อมือเอาไว้…

ให้ตายเธอกำลังถูกล่อลวงอยู่ใช่หรือไม่..ในคราแรกเธอคิดว่าการไม่พูดอะไรเลยมันเป็นเรื่องง่าย แต่ว่าการกระทำของเขาในตอนนี้มันออกจะ…เกินไปสักหน่อย…

เขากางขาเธอออกมา…พอถอดชุดคลุมอาบน้ำออกก็กลายเป็นว่าเธอนั้นเปลือยกายต่อหน้าเขา…

ราฟาเอลใช้นิ้วแตะที่ติ่งเสียวของเธอ…ก่อนจะเริ่มถูมันเบาๆ…

“น่าตกใจที่เจ้ายังถือครองพรหมจรรย์อยู่…หมายความว่าราฟไม่ได้แตะต้องเจ้าเลยละสิ….”

เขาใช้มืออีกข้างแหกกลีบดอกไม้ของเธอออก…

“สวยงาม…จนอยากลองชิมแล้วละสิ..อ่า..คิดไม่ผิดเลยที่เรียกปีศาจออกมา แบบนี้ค่อยคุ้มค่าเหนื่อยหน่อย…”

ราฟาเอลก้มหน้าลงไป เขาเริ่มเลียตั้งแต่ติ่งเสียวของเธอลากลงไปจนถึงปากทางเข้า…เขาดูดกลืนน้ำหวานที่ไหลเยิ้มออกมาอย่างหิวกระหาย..พร้อมกับใช้นิ้วคลึงรอบๆ

เรเน่หลับตาลง…เธอหอบหายใจแรง…

ให้ตายเถอะ!!…ถึงชาติที่แล้วเธอจะอายุสามสิบแต่เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย…สำหรับเธอเรื่องอย่างว่านั้นเธอไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน!!!

สิ่งที่เขาทำในตอนนี้มันสร้างความรู้สึกแปลกใหม่กับเธอยิ่งนัก…เธอเสียวที่ท้องน้อยราวกับกำลังปวดฉี่…

เรเน่เม้มปากแน่น…เธอจะไม่ยอมส่งเสียงออกมาเด็ดขาด…เพราะเธอนั้นไม่อยากจะพ่ายแพ้ให้กับเขา

ใครจะรู้…เขาอาจจะทำมากกว่านี้กับเธอก็ได้หากว่าเธอกับเขานั้นอยู่ด้วยกันนานกว่านี้!!