7.ลงโทษ NC

ราฟถอดเสื้อผ้าออก…ตอนนี้เขาและเธอต่างเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่…

เขาใช้ขันไม้ตักน้ำเย็นในถังขึ้นมาราดหัวเพื่อดับอารมณ์คุกรุ่นที่เกิดขึ้นมา

เธอยกนิ้วมือที่เรียวยาวของเธอมาลูบที่หน้าท้องเขา…

“มันช่าง…สวยงาม….”

ใบหน้าของเธอนั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ…เขาผลักเธอเบาๆ ให้เธอไปนั่งบนเก้าอี้…ก่อนจะเริ่มต้นทำความสะอาดให้เธออีกครั้ง…

เขาใช้สบู่ถูไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกายเธอ…แล้วกางขาเธอออก..เพื่อทำความสะอาดส่วนที่สำคัญ…

“ท่านราฟคะ…”

“จะห้ามข้างั้นหรือ? ….”

หัวใจของเธอนั้นมันเต้นแรงจนแทบจะเป็นบ้า!!…ไหนยังจะสายตาที่เขามองมาที่เธออีก มันทำให้เธอนั้นจวนเจียนจะขาดใจ.…

สายตาที่เขามองเธอมันราวกับสายตาของงูพิษที่กำลังจะกัดกินเหยื่อ…เธอเปรียบเสมือนลูกแมวน้อยที่ไม่อาจจะถอยหนีจากคมเขี้ยวของอสรพิษได้…

ราฟใช้มือถูรอบๆ…ส่วนกึ่งกลางของเธอ…เขาใช้นิ้วกรีดที่ร่องของเธออย่างไม่มีความอ่อนโยนใดๆ เลย

เรเน่หอบหายใจแรง…เพราะราฟนั้นทำเกินกว่าคำว่าอาบน้ำไปมากทีเดียว

เขาใช้มืออีกข้างตักน้ำในอ่างขึ้นมาอาบให้เธอ…พอเขาเห็นว่าเธอนั้นมีสีหน้าหอบเหนื่อยเขาก็หยุดมือลง…โดยเลื่อนมือขึ้นมากุมหน้าอกทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แทน..

ราฟบีบเบาๆ…ก่อนจะหยอกล้อกับส่วนปลายของยอดอกที่กำลังชูชัน…

เรเน่คิดว่าเขานั้นกำลัง…กลั่นแกล้งเธอ!!…เมื่อครู่เธอกำลังจะเสร็จสมแต่เขาก็หยุดขยับเอาดื้อๆ…

ตอนนี้เขาก้มหน้าลงมาละเลงลิ้นที่หน้าอกของเธอ..เพียงแค่ถูกเขาสัมผัสที่หน้าอกมันเกือบจะพาเธอไปถึงฝั่งฝันแล้ว…

แต่เขาก็หยุดลิ้นที่กำลังเลียที่ยอดอกของเธออีกครั้ง

“…ท่านราฟคะ….”

มันราวกับว่าขาของเธอนั้นกำลังชา…จากการอัดอั้นของอารมณ์ที่ไม่อาจถึงที่หมายได้..

“อดทนหน่อยสิเรเน่…ข้ากำลังทำโทษเจ้าอยู่นะ…”

“แต่ว่า..เมื่อครู่ท่านเป็นคนบอกเองว่าข้าไม่..อ๊ะ!..ผิด…”

“ข้ามิได้ทำโทษเรื่องนั้น…แต่กำลังทำโทษเรื่องที่เจ้าเอ่ยปากชวนข้าอาบน้ำต่างหาก…”

เขากำลังมีโทษะในใจ…เธอนั้นเป็นสตรีที่ถือได้ว่างดงาม…ใบหน้าที่แสนจะเย้ายวนนั่นจ้องมองเขาอย่างรอคอย…

เขาถือเป็นบุรุษผู้หนึ่ง…ถึงแม้ว่าเขาจะมิได้รู้สึกชอบเธอก็ตาม… แต่เขาก็มีความใคร่ได้เช่นบุรุษทุกคนที่พบเจอสตรีงาม…

เธอเอ่ยปากเชิญชวนเช่นนั้น..กำลังดูถูกเขารึอย่างไร

เรเน่คิดว่าเธอไม่ไหวแล้ว…อารมณ์เร่าร้อนที่อยู่ในร่างกายของเธอนั้นมันต้องการจะถูกปลดปล่อย เธอยกมือที่สั่นเทาไปกอบกุมที่ตัวตนของราฟ…

เธอช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าเขาอย่างร้องขอ..และวิงวอน

“….เลดี้อาฟเฟอร์…ก่อนที่ข้าจะทำ..ข้าต้องขอกล่าวกับเจ้าให้รู้เรื่องก่อนว่าข้านั้นมิได้ชอบเจ้าแม้แต่น้อย ทุกอย่างที่จะกระทำต่อจากนี้มันเกิดจากความต้องการ มิใช่ความรัก….”

เธอชะงักเล็กน้อยพร้อมกับแววตาที่มองเขาก็เปลี่ยนไป…

เรเน่รู้สึกหน่วงในใจ….เธอยังคงมองหน้าเขาอยู่..สิ่งที่น่าขำคือความต้องการที่มีมันหายไปพร้อมกับคำกล่าวของเขา…

เธอผละออกจากร่างกายของเขา…

“หากว่า..มันดูจะลำบากท่านมากเช่นนั้น…ข้าก็ไม่ขอรบกวนท่านแล้วค่ะ…”

เรเน่รีบใช้ขันไม้ตักน้ำขึ้นมาอาบ…เธอควรจะรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ราฟเดินเข้ามาโอบกอดเธอจากด้านหลัง…เขาวางใบหน้าลงบนไหล่ของเธอ…

“….เมื่อครู่ที่เจ้าทำกับราฟาเอลมันก็คือความต้องการมิใช่หรือ…แล้วเหตุใดพอข้าพูดความจริงขึ้นมาถึงได้ไม่พอใจ….”

เธอเม้มปากแน่นพร้อมกับพยายามแกะมือของเขาออก

“คงเพราะกับราฟาเอลข้าไม่ได้คาดหวังมั้งคะ…แต่กับท่านข้าหวังเอาไว้เยอะนี่!…”

น้ำเสียงของเรเน่ที่กล่าวมานั้นมันเจือปนด้วยความไม่พอใจ..

แต่ใบหน้าของเธอกลับขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เพราะราฟพยายามบดเบียดตัวตนที่แข็งขืนของเขาเข้ากับบั้นท้ายของเธอ…

เขาจับตัวตนของเขาให้มันมุดเขาไประหว่างขาของเธอ…ก่อนจะขยับเอวช้าๆ ให้มันครูดไปตามส่วนกึ่งกลางของเธอ…

เรเน่ทำท่าจะเดินหนี..แต่เธอไม่อาจสู้แรงจากอ้อมกอดของเขาได้เลย

“ท่านราฟ…ปล่อย…อื้อ!…”

“….เจ้าทำให้มันตื่นขึ้นมา…ต้องรับผิดชอบก็ถูกแล้ว..”

เรเน่หลับตาลง…ตอนนี้หัวใจและความปรารถนาของเธอกำลังต่อสู้กันอย่างเต็มกำลัง..

เธอ…ควรจะผลักเขาออกไป…ต่อให้เธอพลีกายให้เขาในครั้งนี้…พรุ่งนี้เช้าเราก็ต้องแยกจากกัน..เขาก็จะทำเย็นชากับเธออีกทุกครั้งที่เจอ…

มันไม่คุ้มเลย….ไม่คุ้มเลยเรเน่..เธอควรจะรีบหนีไป!!

“!!!!”

สิ่งที่ดึงสติของเรเน่กลับมาจากความคิดทั้งหมดก็คือ…ปลายหัวหยักของเขามันกำลังมุดเข้าไปด้านในของเธอ

“ท่านราฟ!!..หยุด!!..อ๊ะ!!!”

“มันเกินกำลังที่ข้าจะสามารถหยุดได้แล้ว…มีแต่ต้องใส่เข้าไปเท่านั้น…”

“จะ..เจ็บ!…”

เขาชะงักเล็กน้อย..ก่อนจะก้มลงด้านล่าง…

เลือด..

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากส่วนล่างของเธอ…ราฟรีบถอนตัวตนของเขาออกเขาหมุนตัวเรเน่ให้หันมาหาเขาก่อนจะมอบจุมพิตที่แสนอ่อนโยนให้เธอ…เขาสอดลิ้นเข้าไปด้านในช้าๆ คล้ายปลอบประโลม

ราฟอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง…ก่อนจะทาบทับร่างกายเธออีกครั้ง….แต่เรเน่ถอยหนีจากเขา

“ไม่เอาแล้วค่ะ…เมื่อครู่…มันเจ็บ!…”

เธอมองที่ตัวตนของราฟอย่างหวั่นใจ ขนาดของมันเกือบเท่าแขนของเธอ…ไม่ได้ มันไม่มีทางเข้าไปโดยไม่ทิ้งความเจ็บปวดให้เธอแน่นอน…

“….ใครจะคิด…ว่าเจ้ายังถือพรหมจรรย์อยู่…”

เธอดึงผ้าห่มมาปิดร่างกายของเธอเอาไว้

“หน้าตาข้าเหมือนคนที่ช่ำชองเรื่องพวกนี้มากอย่างนั้นหรือคะ!!”

“มะ..ไม่ใช่อย่างนั้น….”

ราฟขยับเข้ามาหาเรเน่…เขากางขาของเธอออกมา…

“ขอข้าทำได้ไหม…ข้าสัญญาว่าในครั้งนี้มันจะไม่เจ็บ….”

“ไม่ได้ค่ะ…จะไม่เชื่อท่านอีกแล้ว..”

เขาไม่ได้ฟังเธอเลย…ราฟก้มหน้าลงไปละเลงลิ้นกับกลีบดอกไม้ของเธอ…เขาดูดที่ติ่งเสียวเบาๆ สลับกับเลียที่ปากทางเข้า

ตอนนี้ส่วนล่างของเธอนั้นชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา…ราฟเงยหน้าขึ้นมา..เขาพลิกตัวเธอให้อยู่ด้านบนในท่าหกเก้า….ก่อนจะเริ่มดูดกลืนน้ำหวานของเธออีกครั้ง

เรเน่กลืนน้ำลายลงคอ..เธอใช้มือชักรูดตัวตนที่อยู่ตรงหน้าของเธอเบาๆ…เพื่อสร้างความคุ้นเคยก่อน…

นี่เธอกับท่านราฟ…กำลัง!!!..

ให้ตาย!!…เธอกำลังประหม่าอย่างมาก…เขาสอดนิ้วเข้าไปด้านในแล้วเริ่มขยับนิ้วในจังหวะเนิบช้า ลิ้นของเขายังคงละเลงอยู่ด้านนอกเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของเธอ

เรเน่แลบลิ้นออกมาเลียที่ตัวตนของเขา…เธอค่อยๆ ใช้ลิ้นเลียรอบๆ…เธออมมันได้เพียงแต่ส่วนหัวเท่านั้น..มันมีน้ำไหลออกมาจากด้านใน….เธอดูดเบาๆ เพื่อกลืนกินน้ำที่ไหลออกมา

ราฟพลิกตัวเธอลงด้านล่าง..เขาลุกขึ้นมาก่อนจะกางขาเธอออกมา

เขาจับตัวตนที่แข็งขืนไปจ่อที่ปากทางเข้าที่แฉะลื่นของเธอ…ราฟใช้นิ้ววนเบาๆ ที่ปากทางเข้า

เขานำนิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่นของเธอมาทาที่ส่วนปลายของหัวหยัก…ก่อนจะออกแรงกดให้มันเข้าไปช้าๆ...

“อื้อ!…”

“เจ็บหรือ? ….”

เธอพยักหน้า..ดวงตาของเธอนั้นรื้นไปด้วยน้ำตา…

เป็นครั้งแรกของเขาเช่นกัน…ที่เขาไม่รู้จะทำเช่นไร…

เขาไม่เคยมีอะไรกับสตรีที่ถือครองพรหมจรรย์มาก่อน…จึงไม่รู้ว่าทำอย่างไรเธอถึงจะไม่เจ็บปวด…

“เช่นนั้นข้าจะขยับ..เข้าไปช้าๆ…ก่อน…”

เขาก้มลงไปจูบเธอเบาๆ…เพื่อให้เธอผ่อนคลาย…

ราฟขยับเอวเบาๆ ให้มันเข้าไปด้านในที่แสนจะคับแคบของเธอ….

“อีกนิดเดียว…อ่า…”

เขากระแทกครั้งสุดท้ายทีเดียวจนมันเข้าไปด้านในจนหมด….มันออกจะน่าเหลือเชื่อที่เธอนั้นรับตัวตนของเขาเข้าไปได้จนสุด…ตอนนี้เธอกำลังตอดรัดเขาอย่างหนักจนเขาจวนเจียนจะเสร็จสมออกมา…

เรเน่หอบหายใจแรงอย่างเหนื่อยล้า…ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น..ความรู้สึกมากมายกำลังตีกันอยู่ในหัว…ที่ท้องของเธอมันจุกมาก..ตอนนี้ความเจ็บปวดเริ่มทุเลาลงมากแล้ว เขาขยับช้าๆ เพื่อดูท่าทีของเธอ…

“หายเจ็บรึยัง? …”

เธอพยักหน้า…

ด้านนอกในตอนนี้พระอาทิตย์ได้โผล่ขึ้นจากขอบฟ้าแล้ว….เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก…เพราะมีงานตอนเช้าที่ต้องเข้าประชุมในอีกราวครึ่งชั่วโมง

แต่ความต้องการในใจนั้นยังไม่ทุเลาลงเลย…เขาอยากจะสัมผัสเธอ…มากกว่านี้อีกหน่อย…

“อื้อ!!..”

เรเน่เปล่งเสียงที่น่าอายออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่..พอเขาเริ่มขยับช้าๆ มันสร้างความหฤหรรษ์ให้เธออย่างมาก…มันเสียวมากกว่าตอนที่ราฟาเอลใช้นิ้วทำให้เธอเสร็จอีก…

“เรเน่…อย่าตอดรัดข้าแรงเช่นนั้น…ข้ายังไม่อยากจะเสร็จ….”

เธอมองหน้าเขาก่อนจะขมวดคิ้ว

“แล้วต้องผ่อนแรงเช่นไร….”

“อย่าเกร็งสิ…ลองขยับเอวตามที่จังหวะที่ข้ากระแทกเข้าไปดู…เด้งเอวขึ้นมาก็ได้…”

เธอทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย…พอเธอเด้งเอวขึ้นมามันทำให้ตัวตนของเขาเข้าไปลึกขึ้นกว่าเดิมจนขาของเธอนั่นสั่นเทาไปด้วยความเสียว…

“ดีใช่ไหม? …”

มันเกินคำว่ารู้สึกดีไปมากทีเดียว…เสียงเฉอะแฉะดังออกมาจากส่วนล่างที่กำลังเสียดสีกัน….เธอลืมตาขึ้นมามองใบหน้าที่เสียวซ่านของราฟด้วยหัวใจที่เต้นแรง…

แน่นอนว่านี่คือมุมที่เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย…เขายังคงกระแทกเข้ามาโดนไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนแรงลงเลย….

ราฟดึงมือของเธอให้ลุกขึ้นมานั่งบนตักเขา…เขาก้มลงไปดูดที่หัวปลายยอดอกของเธอเบาๆ

“….ข้าต้องไปทำงาน…อีกราวสิบนาที…”

ตอนนี้แสงด้านนอกเริ่มส่องเข้ามาจนเธอนั้นมองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้ชัดเจน…

“เช่นนั้นเราควรจะหยุด….”

“…ถึงจะน่าเสียดายแต่คงต้องหยุดทำ…เท่านี้ก่อน..”

เขายกมือขึ้นมาจับที่ผมของเธอเบาๆ

“….ข้าไม่อาจจะเสร็จสมได้…เพราะมันน่าเสียดายเกินไป…”

เขาจับที่เอวของเรเน่ก่อนจะสอนให้เธอขยับช้าๆ….

“เจ้าหวานล้ำไปเสียทุกส่วน…หวานจนไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถจะกินอิ่มได้…ข้าต้องการมากกว่านี้….อยากจะใส่มันเข้าไปในตัวเจ้าซ้ำๆ…จนทั่วทั้งร่างกายของเจ้ามีแต่กลิ่นของข้า….”

เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน…เขาพูดอะไรวะเนี่ย!!!..เขินชะมัด!!

เขาผลักเธอเบาๆ ให้เธอนอนลง…

“นอนอยู่ที่นี่…เดี๋ยวข้าจะกลับมา…ทำให้ส่วนที่เรายังไปไม่ถึง…”

เขาดึงตัวตนของเขาออกช้าๆ…ก่อนจะนำมันมาเขี่ยที่กลีบดอกไม้ก่อนเธอ…ราฟกดตัวตนของเขาให้มันเข้าไปด้านในอีกรอบ…

“อ๊ะ!..อ๊า!!..”

“ซี๊ด!!…ให้ตายเถอะ!!..”

เขากระแทกเอวช้าๆ อีกสามสี่ครั้ง…แล้วดึงมันออกมา…คราบสีข่าวขุ่นติดอยู่ที่ตัวตนของเขา…

ราฟก้มมองหน้าเธอ…เขาก้มลงจูบอำลาเธออีกครั้งก่อนจะไปเตรียมตัว…