9.ตำนานเล่าขานเกี่ยวกับหิมะแรก

เขามองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของเธอ..ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

เธอยังคงมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวด…

ลินดา คือใครกัน? …แล้วเขาจะไปรักเธองั้นหรือ? …

ราฟรู้ดีว่าเขานั้นไม่ควรผูกสัมพันธ์กับเธอมากเกินไปเพราะคาลอสจะมารับตัวเธอไปในไม่ช้า..

เขาไม่ควรรู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับ…คนที่เขาไปลักพาตัวเธอมา

…แต่เธอนั้น…ขยันสร้างความประหลาดใจให้เขาจริงๆ…

เธอ…เข้ากับชาวบ้านได้ง่ายราวกับว่าเธอเป็นคนธรรมดาที่ไม่ใช่ชนชั้นสูง…อีกทั้งป้าเควนก็ยังชอบเธอมากๆ…

อ่า…เขาไม่ควรหวั่นไหวกับเธอสิ…

ราฟข่มความรู้สึกในใจเอาไว้ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม…

“จะกลับห้องหรือว่าจะไปนอนที่บ้านข้า….”

เรเน่ขมวดคิ้วมองหน้าเขา…ท่านราฟพาเธอเดินมาทางบ้านเขาชัดๆ..แล้วจะมาถามเธอทำไม!!

“กลับที่พักของข้า……”

ราฟแสยะยิ้ม

“ขอโทษด้วย…ข้าเดินมาอีกทางแล้ว…”

“ท่านก็ไม่คิดจะพาข้าไปส่งยังที่พักตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!!…”

เขาหัวเราะเบาๆ…เธอกำลังงอน…เหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังพองขนขู่…

“เราก็แค่ไปทำเรื่องที่ทำค้างเอาไว้ก็เท่านั้น….”

“ท่านราฟ…ข้าไม่อยากทำแล้วค่ะ…มันเจ็บ…”

“….เจ็บหรือไม่ ลองทำดูอีกครั้งก็รู้….”

“อื้อ!!…ไม่เอา!!!”

……..

ราฟาเอลเปิดหนังสือบทสวดขึ้นมาอ่าน…ตอนนี้เขาอยู่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์…

เขายกยิ้มอย่างพึงพอใจ..

เรเน่ อาฟเฟอร์…สตรีที่หวานล้ำไปซะทุกส่วน…ท่าทางว่าหลังจากนี้เขาต้องหาเรื่องเข้าใกล้เธอสักหน่อยแล้ว…

“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ..ท่านนักบุญราฟาเอล….”

ราฟาเอลยกยิ้มที่แสนอ่อนโยนตอบกลับไป…

“ข้าเพียงอยากเชิญท่านนักบุญราฟาเอล..มาประสาทพรให้เป็นการส่วนตัวค่ะ…”

สตรีผู้นั้นมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน…เป็นเช่นนี้เสมอ….

มีสตรีมากมายเข้าหาเขาด้วยรูปลักษณ์ที่แสนจะอ่อนโยนและใจดี

ช่างน่าเสียดายที่วันนี้เขาไม่มีอารมณ์…จะหยอกล้อกับเธอ

“ขออภัยด้วยครับ…วันนี้ข้าไม่สะดวก…”

เธอก้มหน้าเล็กน้อยซ่อนความเขินอายเอาไว้…พร้อมกับเดินจากไปอย่างรวดเร็ว…

สตรีนั้นมีมากมาย…แต่สตรีที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง…แทบจะไม่มีเลย…

ราฟาเอล ดูอินรอน…นักบุญที่แสนจะอ่อนโยนของวิหารศักดิ์สิทธิ์…ภาพลักษณ์ภาพนอกที่ดูเข้าถึงง่ายและอ่อนโยนดึงดูดให้สตรีมากมายเข้ามาหาเขา ราวกับพวกแมลงเม่าตัวน้อยที่วิ่งเข้าหากองไฟ…

เขาเกิดมาจากสตรีที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ ท่านแม่นั้นเจิดจ้าและงดงาม…ใบหน้าที่อ่อนโยนของท่านแม่นั้นตราตรึงใจของเขามาโดยตลอด…

เพียงแต่จะไม่มีท่านแม่ที่อ่อนโยนในตอนที่เราอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง…ท่านแม่เริ่มทุบตีเขาอย่างหนัก…เพราะเขาถือเป็นตราบาปในใจของนักบุญหญิงผู้สูงส่ง….

เขาเกิดมาจากการที่ท่านแม่ถูกบารอนผู้หนึ่งข่มขืนในวันที่เธอนั้นไปประสาทพรให้กับลูกชายของบารอนผู้นั้น…นักบุญหญิงที่แสนจะงดงามนั้น…เริ่มมีข่าวลือเสียๆ หายๆ ออกมา..

ราฟาเอลหมายความว่าเป็นผู้รักษา..ท่านแม่คงจะหวังให้เขารักษาอาการเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจ…ทว่าไม่เลย ยิ่งท่านแม่เห็นหน้าเขาท่านก็ยิ่งเจ็บปวด

ท่านแม่…จากไปอย่างสงบตอนที่เขาอายุหกขวบ…ด้วยการแขวนคอตัวเองต่อหน้ารูปปั้นของพระเจ้า

เขานั้นได้พลังศักดิ์สิทธิ์ติดตัวมาตั้งแต่เกิด…พลังของเขามีมากกว่าพวกนักบุญชั้นสูงอีก..แต่เพราะชาติกำเนิดที่น่าเศร้า ราฟาเอลจึงไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นนักบุญชั้นสูง

เมื่อการพยายามเป็นคนดีไร้ความหมาย…เขาจึงทำตรงข้ามกับสิ่งที่วิหารทำทุกอย่าง….

แบบนี้สนุกกว่าเยอะเลย……

…….

“ยังไม่พบร่องรอยของท่านหญิงเลยครับ….”

“เพี๊ยะ!!!..”

“หากว่าหานางไม่เจอ ก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก!!!…นี่กี่วันแล้วห๊ะ!!!. อัศวินที่คอยคุ้มกันวังหลวงไร้ปัญญาที่จะค้นหาสตรีตัวเล็กๆ อย่างเรเน่ได้ยังไงกัน!!..”

ดัชเชสอาฟเฟอร์นั่งลงพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก…จนดยุคต้องไล่ทหารพวกนั้นออกไปจากห้อง

“ท่านพี่…ลูกหายไปไหนกันคะ…จนป่านนี้ยังไม่ได้ข่าว…”

ดยุคอาฟเฟอร์ถอนหายใจ

“…หากว่านางกลับมา…ไม่ว่าจะในสภาพไหนต้องรีบจัดงานแต่งให้นางทันที…”

“…ท่านพี่? …”

“ฟังนะรีเวน…เรเน่หายไปเช่นนั้นเสื่อมเสียเกียรติยิ่งนัก จะต้องหาคนที่รับนางได้มารีบแต่งงานกับนางเพื่อไม่ให้อาฟเฟอร์เสื่อมเสียชื่อเสียง….”

ดัชเชสกำมือแน่น

“ข้าคิดว่าท่านจะห่วงลูก…นี่ท่านห่วงหน้าตาของตระกูลงั้นรึ!!!….”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไง!!…กว่าอาฟเฟอร์จะมีวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย..ข้าจะไม่ยอมให้ข่าวที่เสื่อมเสียมากระทบกับธุรกิจที่ข้าสร้างมาหรอกนะ!!…”

ดัชเชสมองสามีด้วยสายตาที่เจ็บปวด…เธอคิดว่าเธอนั้นไม่มีอะไรต้องพูดกับเขาอีกแล้ว จึงพาตัวเองเดินออกมา…

“แอนนา…ไปเตรียมรถม้า!!..ข้าจะไปวิหารศักดิ์สิทธิ์ ไปหาท่านพี่ของข้า!!…”

สาวใช้ก้มหน้าลง

“รับทราบค่ะ…นายหญิง…”

…….

อากาศในเช้าวันนี้เริ่มเย็นลงกว่าเมื่อวาน…เธอนั่งมองพวกชาวบ้านผ่านหน้าต่างบ้านท่านราฟ…ที่นี่จะมีบ้านราวร้อยหลังได้…แต่ละหลังก็จะเล็กใหญ่สลับกันไป..บ้านท่านราฟนั้นเป็นบ้านสองชั้น เปิดเข้ามาจะเป็นห้องรับแขกถัดไปจะเป็นห้องนอน…ส่วนห้องครัวจะลงไปชั้นล่าง…

เมื่อคืนเขาเพียงกอดเธออย่างเดียวเท่านั้น…

พอเธอลืมตาตื่นขึ้นมาท่านราฟก็ออกไปทำงานแล้ว…เมื่อวานก่อนนอนเขาเล่าได้ให้ฟังถึงฤดูหนาวในหุบเขาแห่งนี้ว่าจะยาวนานราวหนึ่งถึงสองเดือน พวกเราจะตุนเสบียงกันเอาไว้เพราะจะเดินทางออกมาจากบ้านแสนจะยากลำบาก..

ส่วนทหารที่เฝ้าค่ายก็จะใช้วิธีการฝังไม้ที่เหลาจนแหลมคม..นำมาปักลงบนดินแล้วเอาหิมะกลบ ผูกเชือกต่ำๆ เอาไว้เป็นกลไกพอมีผู้บุกรุกจะมีสัญญาณเตือน…พร้อมกับไม้แหลมส่วนหนึ่งจะถูกยิงออกไป…

ท่านราฟสั่งคนมาทำห้องน้ำใหม่แล้ว…คงเพราะว่าเขานั้นจะเตรียมตัวเข้าสู้ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการ…

ป้าเควนโบกมือให้เธอด้วยรอยยิ้ม…หญิงชราเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะกร้าเสื้อผ้าและของใช้จำเป็น

“ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วล่ะ…”

เรเน่หัวเราะเบาแก้เขิน…

“ไม่เคยมีใครสามารถเข้ามาอยู่ที่นี่ได้เลย…ท่านราฟนั้นหวงความเป็นส่วนตัวมากที่สุด…การที่เขาพาเจ้าเข้ามาอยู่เช่นนี้ เขาก็ต้องคิดอะไรกับเจ้าบ้างแหละน่า….”

“ถึงแม้จะดีใจ…แต่ว่าข้าก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถคาดหวังได้..หรอกค่ะ…”

หญิงชรายกยิ้มให้เรเน่…

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่ามีความสุขกับวันนี้ก็พอ..เรื่องอื่นที่จะไม่เกิดขึ้นก็ไม่ต้องไปคิดถึงมัน…”

“…ขอบคุณท่านป้ามากนะคะ…ข้าดีใจจริงๆ ที่ได้พบท่านป้า…”

“ที่นี่เรามีฤดูหนาวที่ยาวนาน..ในยามที่หิมะแรกโปรยปรายลงมา เราเชื่อกันว่านั่นเป็นพรศักดิ์สิทธิ์จากพระเจ้า…พวกหนุ่มสาวจะบอกความในใจ…หากว่ารู้สึกตรงกันเราก็จะใช้เวลาในฤดูหนาวอยู่ด้วยกัน….”

“โห…โรแมนติกจังเลยค่ะ…”

“เจ้าไม่ลองสารภาพรักกับคนที่เจ้าชอบดูล่ะ…?”

เรเน่ยกยิ้ม

“ข้าสารภาพรักกับท่านราฟทุกวันเลยค่ะ..แต่เขาก็ไม่เห็นจะหวั่นไหวอะไรเลย…”

ป้าเควนหัวเราะร่า..

“เจ้าถือเป็นสตรีที่แปลกจริงๆ ด้วยสินะ….”

“ข้าก็แค่..พูดไปตามที่คิดเท่านั้นเอง…”

หลังจากนั้นเธอก็คุยกับป้าเควนอีกสองสามเรื่องอากาศก็เย็นลงจนเธอต้องคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้

ป้าเควนเองก็ต้องรีบกลับเพราะหากว่าอากาศเย็นลงกว่านี้อาจจะเป็นอันตรายได้…

ผู้คนด้านนอกเริ่มทยอยกันกลับเข้าบ้าน…เรเน่เดินเอาฟืนไปใส่ในเตาผิง…

เธอนั่งลงหน้าเตาผิงก่อนจะยกมือขึ้นมาอังกับความร้อนที่แผ่ออกมา

พึ่งเคยรู้สึกหนาวแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย…ถึงแม้หิมะจะยังไม่ตกแต่นี่แม่งโคตรหนาว!!!

เธอล้มตัวนอนที่หน้าเตาผิง..สารภาพรักในวันที่หิมะแรกโปรยปรายลงมางั้นเหรอ?

ดีจังเลยนะ…หากว่ารู้สึกตรงกันก็ใช้ช่วงเวลาตลอดฤดูหนาวอยู่ด้วยกัน…อยากจะกรี๊ด!!!!

โห่ตำนานอะไรเนี่ย!!..ดีชะมัดเลย~~~

อากาศด้านนอกที่หนาวเหน็บขนาดนั้น…ไม่ต้องนึกถึงเลยว่าด้านในห้องจะทำอะไรกัน!!!

หึ หึ

“เจ้า…หัวเราะน่ากลัวเกินไปแล้ว…”

เรเน่ลุกจากพื้นอย่างรวดเร็ว..เธอมองท่านราฟที่ค่อยๆ ถอนเสื้อคลุมออก…

“ไปไหนมาคะ…”

“….”

เธอ…ไม่ได้ฟังที่เขาตอบเลย…เพราะด้านนอก…ที่นอกบ้านนั้น…หิมะแรกกำลังตกลงมา!!!