บทที่1. 4/4

เขาหวังใช้โอกาสอันดีนี้เก็บเด็กสาวไว้ใกล้ๆ ตัว รอวันที่สุกงอมจะจับกินไม่ให้เหลือซาก เมื่อชื่นชอบกลิ่นกายสะอาดบริสุทธิ์ของคนตรงหน้า ผิวหล่อนเนียนละเอียดน่าลูบไล้ เอวอรชรอ้อนแอ้น อกอวบอัด สะโพกผายงอน เกอร์เตสลอบผ่อนลมหายใจเพื่อลดความพลุ่งพล่านที่เริ่มเดือดปุดๆ ขึ้นมา แค่เพียงได้ยลโฉมจรสจันทร์ภายนอก เด็กสาวที่เขาเก็บมาจากข้างถนน

“เอ่อ...” จรสจันทร์คิดในใจหลายตลบ วิธีรักษาตัวให้รอดปลอดภัยจากดินแดนเถื่อนแบบเม็กซิโก ก็คงต้องอยู่ใกล้ๆ คนที่มีอำนาจสามารถควบคุมคนที่อันตรายได้ทุกๆ คน

จรสจันทร์พยักใบหน้ารับ เมื่อคิดจนถี่ถ้วน หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านเกิดตอนไหน จะหาวิธีใดในการช่วยเหลือผู้ให้กำเนิดเมื่อเวลาใกล้จะหมดลงเต็มที สีหน้าเธอเคร่งเครียดเมื่อคิดถึงปัญหาที่ครอบครัวกำลังพบเจอ เสี่ยหม๋งเสี่ยใหญ่เจ้าของเงินกู้ เขาใจดำจนไม่ยอมให้โอกาสครอบครัวปัทมาพร ให้มีโอกาสไถ่ถอนที่ดินคืนกลับมา เอกสารยืนยันแน่นหนาว่าวันใดที่ครบกำหนด พ่อแผนยังไม่ได้ไถ่ถอนที่สวนคืนมาที่ดินของท่านจะถูกยึดโดยไม่มีข้อแม้ “เห้อ!!” เกอร์เตสแอบยิ้มสมใจ แอบมองร่างอวบอัดของเด็กสาวอย่างพินิจพิจารณา คิ้วโก่งขมวดแน่นใบหน้าหวานเคร่งเครียดและเหมือนมีเรื่องราวคาใจ จนทำให้หล่อนตกอยู่ในภวังค์ จนลืมไปว่าอยู่ตรงหน้าบุคคลอันตรายแบบ เกอร์เตส กัลตาโว

“ไปเถอะ...ฉันง่วงแล้วอยากนอนบนเตียงนุ่มๆ เบื่ออากาศร้อนๆ ข้างนอกนี่เต็มที” ชายหนุ่มเอ่ยชวน จนจรสจันทร์หลุดออกมาจากภวังค์

“แปบนะคะ...ขอรสไปเก็บของใช้แปบนึง คุณรออยู่ตรงนี้ได้ไหมคะ” จรสจันทร์รีบขอร้อง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ตัว ยังหวั่นกลัวว่าผู้ชายกักขฬะคนนั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

“ได้...เร็วๆ ล่ะ”

ลับร่างอวบอัดของจรสจันทร์ไปไม่นาน เรย่าก็เดินออกมาจากเงามืด หล่อนซุ่มฟังคำพูดของเกอร์เตสกับเด็กสาวไม่ประสีประสา “เกอร์เตสคุณกำลังล่อลวงเด็กน้อยคนนั้นอยู่ละซิ เรย่าเห็นแววตาคุณมองเด็กนั้นเหมือนเห็นเนื้อชิ้นโต” เสียงแหลมปรี๊ดกระซิบแผ่วเบา เมื่อเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ รอยยิ้มหวานเยิ้มส่งมายั่วยวนเป็นทัพหน้า แต่ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบอย่างเอือมระอา เมื่อร่างกายคนตรงหน้าดื่มชิมจนเบื่อหน่าย

“แล้วไง...ในอาณาเขตเหมืองกัลตาโวนี่ ฉันมีสิทธิ์ไม่ใช่หรือ อีกอย่างฉันไม่เคยเอาเปรียบใคร ทุกคนที่ทอดกายให้กับฉันจะได้ค่าตอบแทนอย่างคุ้มค่า รวมทั้งเธอด้วยเรย่า” เกอร์เตสตอบเสียงเรียบ ยกแขนขึ้นกอดอก มองร่างอวบอัดที่แทบจะหมดสภาพด้วยสายตาเฉยชา เรย่าใช้ร่างกายตนเองทำงานไม่บันยะบันยัง จนร่างกายทรุดโทรม ทรวดทรงหย่อนยาน

“หยุดนะเกอร์เตส ที่เรย่ายอมคุณ เป็นเพราะเรย่ารักคุณนะคะ คุณจะมาต่อว่าเรย่าแบบนี้ไม่ได้ เมื่อเรย่ายังต้องหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ที่สำคัญเรย่าไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกับคุณนี่คะ” สาวสะคราญกล่าวเสียงสะบัด ดวงตาคมกริบจ้องจับใบหน้ากระด้างเย็นชาของหนุ่มหล่อตรงหน้าอย่างจริงจัง

“งั้นเธอก็คงรักคนทั้งเหมืองนี้แล้วล่ะเรย่า เพราะเธอเที่ยวยอมแบให้เขาไปทั้งหมดนี่” เกอร์เตสพูดกระแทก จนสาวสวยประจำเหมืองโกรธจนเผลอตัวกระทืบเท้าเร่าๆ เธอไม่พอใจที่โดนแฉพฤติกรรมเชี่ยวชาญเชิงกามของตัวเอง เธอชอบโปรยเสน่ห์ให้หนุ่มๆ ทั้งเหมืองแร่หลงใหล

“เกอร์เตส...!!!”

“พอเถอะเรย่า...เธอน่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับคนที่ฉันหมายตาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีที่ทำกิน เพราะฉันคงไม่เลี้ยงคนที่เป็นอันตรายไว้ใกล้ตัว”

ชายหนุ่มตวาดเสียงห้วน

เรย่ามองเรือนกายกำยำตรงหน้าอย่างเครียดแค้น เขากับเธอเติบโตมาในถิ่นแร้นแค้นพร้อมๆ กัน โดยที่ชายหนุ่มต่อสู้เสี่ยงโชคจนมีวันลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้ แต่เรย่าใช้ความสวยเป็นใบเบิกทางขึ้นมา ในวัยหนุ่มสาวทั้งสองรักกันหวานชื่น แต่เมื่อความลำบากมาเยี่ยมเยือน เรย่าก็สะบัก้นหนี เธอทอดทิ้งเกอร์เตสไปอย่างไม่เหลียวแล กลับมาเจอกันอีกครั้ง หลังจากที่ชายหนุ่มมีทุกอย่างพร้อม ทั้งฐานะ หน้าตาและทรัพย์สมบัติ เรย่าจึงหวนกลับมา หวังใช้ความสัมพันธ์ในอดีตเป็นข้ออ้าง เพื่อเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แต่ชายหนุ่มหาได้ใส่ใจ เขากลับมอบตำแหน่งคนงานในเหมืองแร่ให้เสียนี่ เรย่าจึงจำต้องก้มหน้าทนเพราะเธอเองก็ไม่มีที่ไป