มาเฟียแดนเถื่อน

มัจจุราชแดนเถื่อน

เกอร์เตส กัสตาโวหนุ่มหล่อมาดเข้มเจ้าของเหมืองแร่ทองคำแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มวัย35ปี ดิ้นรนต่อสู้มาจากคนชั้นล่างของประเทศเม็กซิโก จนสามารถยืนผงาดขึ้นได้ โดยการเป็นเจ้าของเหมืองแร่ร้างที่เจ้าของขายให้ในราคาถูก หลังจากถลุงแร่สำคัญๆ ออกไปจนหมด โดยที่เขาไม่รู้ว่า...ลึกลงไปใต้ดินอีกนิดมีสายแร่ทองคำเหลืออยู่ มันเป็นความโชคดีโดยบังเอิญที่พระผู้เป็นเจ้าประทานให้คนสู้ชีวิตแบบเกอร์เตส

ดวงตาคมดุ ใบหน้าคมเข้ม ปลายจมูกโด่งเป็นสันกับเรือนกายกำยำทำให้ชีวิตหนุ่มของเกอร์เตสเต็มไปด้วยสีสัน เพราะมีผู้หญิงวนเวียนอยู่ใกล้ไม่ได้ขาด

วันหนึ่งขณะที่เกอร์เตสกลับจากการหาซื้ออาวุธ เพื่อมาเสริมการป้องกันเหมืองแร่ของตัวเอง สาเหตุเพราะมือดีย่องเข้ามาขโมยของในเหมือง ร่างขะมุกขะมอมของผู้หญิงสาวผู้หนึ่งนอนสลบอยู่ริมทาง เพราะความงามที่เขามองเห็น เกอร์เตสจึงหอบหิ้วหล่อนกลับเหมืองแร่ของตัวเองด้วย สาวสวยวงหน้าหวานพิสุทธิ์ รูปร่างอ้อนแอ้น ภัยร้ายอยู่รอบตัว หากเขาไม่ยื่นมือเขาช่วย หล่อนคงเหลือแค่ซาก

ในเมื่อสังคมเม็กซิโกไม่เคยใส่ใจคนที่เข้าเมืองแบบผิดกฎหมาย ที่สำคัญชายหนุ่มชื่นชมผิวการขาวใสและกลิ่นหอมอ่อนๆ บนเรือนกายหญิงสิ้นสติ เขาหวังบางอย่างประสาชายโสด หากได้ครอบครองหล่อน คงเหมือนขึ้นสวรรค์ดีๆ นี่เอง

จรสจันทร์ ปัทมาพรฟื้นขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปหลายชั่วโมง บนเตียงหนานุ่ม ในห้องนอนของใครก็ไม่รู้ ความกลัวคืบคลานเข้ามา เมื่อเหลือบซ้าย แลขวา ไม่คุ้นชินสักอย่าง เธอมองหาทางหนีทีไล่ เพราะมีคดีติดตัว เธอหนีออกมาจากซ่องโจร ถูกหลอกมาขายตัว ขายแรงงานห่างไกลบ้านเกิดเมืองนอนด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการ เอกสารประจำตัวถูกยึดไว้ เมื่อเหยียบลงบนพื้นที่ประเทศเม็กซิโก ความเกรงกลัวเกาะกุมใจ ไม่รู้จะหาวิธีไหนย้อนกลับบ้านเกิดได้

กรี้ด!!!

หญิงสาวหวีดร้องเสียงดัง เมื่อเห็นร่างเกือบเปลือยของคนแปลกหน้ายืนจังก้าอยู่ตรงหน้า จรสจันทร์กระโดดลงจากเตียง เธอซุกตัวอยู่ข้างเตียง ตัวสั่นเทาปานลูกนกตกออกมาจากรัง น้ำตาอาบใบหน้า เมื่ออยู่ในดินแดนแปลกถิ่น แปลกที่อยู่ ไกลจากบ้านเกิดและกลัวจับใจ

“#@%!&%&!!!”

ภาษาสเปนรัวเร็วเสียงดังลั่น!! เกอร์เตสโวยวายลั่นห้อง เขาเปิดประตูดังปึงปัง!! ตะโกนร้องเรียกลูกน้องเสียงขรม “ใครให้เอายัยคนนี้มาไว้ที่ห้องกูวะ เอาไปที่อื่นเลย เสียเวลานอนชิปหาย ใครอยากได้ก็เอาเถอะกูยกให้ กูไม่ต้องการเด็กโว้ย...รำคาญ” ชายหนุ่มตะโกนปาวๆ ร้องรียกคนงานบริเวณหน้าบ้านพักอย่างอารมณ์เสีย แค่เด็กกะโปโลขะมุกขะมอมคนหนึ่ง ถึงแม้จะติดใจหล่อนอยู่ไม่น้อย แต่มาแหกปากแบบนี้ เขาไม่ปลื้ม

“ครับนาย...” ราเชษฐหนุ่มไทยที่มาขายแรงงานในต่างแดนรับคำ เขาเป็นคนเกือบสนิทของเจ้าของเหมืองแร่แห่งนี้ ภาษาอังกฤษพอพูดจารู้เรื่อง และพยายามหาโอกาสศึกษาภาษาสเปนเพิ่มขึ้น จนสามารถสื่อสารกับเจ้าของภาษาได้อย่างสบายๆ

“เธอๆ ออกมาเถอะ เจ้านายฉันกำลังโมโห อย่าไปยั่วให้เขาโกรธมากไปกว่านี้เลย เดี๋ยวจะเดือดร้อน” ภาษาไทยบ้านเกิดของตัวเองทำให้จรสจันทร์ดีใจสุดขีด เธอรีบมุดออกมาจากใต้เตียง หยุดร้องกรี้ดๆ

“พี่คนไทยหรือเปล่า???...ช่วยรสด้วย รสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ รสอยากกลับบ้าน” จรสจันทร์ละล่ำละลักบอก ผู้ชายแปลกหน้าคนใหม่แต่เขาพูดภาษาเดียวกัน ราเชษฐถอนใจเฮือก...หนุ่มใหญ่มองใบหน้าหวานใสด้วยแววตาสงสาร แม้จะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่นคราบดิน แต่ก็ยังคงงดงามต้องตาใครๆ หลายคนในดินแดนเถื่อนห่างไกลความเจริญ

“พี่ช่วยเราไม่ได้หรอกนะ เราต้องช่วยตัวเองก่อน พี่ก็เป็นแค่ลูกจ้างเขาเหมือนกัน แต่ยินดีต้อนรับ คุณเกอร์เตสไม่ได้ใจร้ายไส้ระกำนักหรอก มีน้ำใจอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นคงปล่อยให้เราตายข้างถนนไปแล้วล่ะ ออกมาเถอะ เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดให้ ไปทำอีท่าไหนมาล่ะถึงได้ไปเป็นลมเป็นแร้งอยู่ข้างถนน เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวไม่น่ามาทำงานไกลบ้านแบบนี้ พ่อแม่ไม่เป็นห่วงแย่แล้วรึ…”