มาเฟีย : 6

===========

คำเตือน!!

เนื้อหาในตอนนี้มีการบรรยายฉากฆาตกรรม การนองเลือด โปรดใช้วิจารณญาณอ่าน

=======

ปัง!

กระสุนสีทองพุ่งออกจากปลายกระบอกปืนของปืนพกเอ็มเก้าฝังเข้าไปกลางหน้าผากของผู้ชายคนหนึ่งอย่างแม่นยำ ร่างกึ่งอวบล้มกองกับพื้นอย่างไร้เสียงอ้อนวอนขอชีวิต เลือดสด ๆ ค่อย ๆ ไหลออกมาอาบไปทั่วพื้นชโลมทั่วร่างของชายโชคร้าย

"เหลืออีกกี่คน"

เสียงทุ้มแสนเยือกเย็นเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท นัยน์ตาสีฟัาอมเทาอ่อน ๆ มองร่างไร้วิญญาณนั้นอย่างไร้ความรู้สึกสงสาร

"ชายสอง หญิงหนึ่งครับนาย"

ราเชน ซอร์บ ลูกน้องคนสนิทวัยเดียวกับเจ้านายรายงานเขาเสียงเรียบ

"แน่ใจว่ามีหนอนแค่นั้น"

เสียงทุ้มดังเดิมเอ่ยขึ้น แววตาของเขาทอดมองอาวุธคู่กายสีดำเมี่ยมในมือ พลางเช็กกระสุนในแม็กซ์ว่าเหลืออีกกี่นัดจะได้ไม่เสียอารมณ์เวลาเหนี่ยวไกแล้วกระสุนไม่ทำออกตามใจหวัง

"มีเท่านี้ครับ เมื่อสามวันก่อนเราจัดการไปแล้วห้าคน"

คนพวกนี้ไม่รู้จักหลาบจักจำ ส่งสายลับเข้ามาในแก๊งเขากี่คน ๆ ก็ถูกเขาเก็บเรียบไม่เหลือรอดออกไปแม้แต่คนเดียว แต่ก็ยังจะส่งคนมาตายแทนเพื่อล้วงความลับของแก๊งมาเฟีย 'อัลโช' แก๊งที่มีอิทธิพลอันดับหนึ่งของอิตาลี มีหัวหน้าใหญ่ชื่อ อุลลาดี คาร์ลเชนโร พ่อแท้ ๆ ของ อัลโด คาร์ลเชนโร ที่มอบตำแหน่งหัวหน้าแก๊งคนใหม่ให้ลูกที่เกิดจากภรรยาคนไทยดูแล

"คนของใคร"

อัลโด คาร์ลเชนโร ลูกครึ่งไทย-อิตาลี ที่มาอยู่เมืองไทยได้เพียงครึ่งปีก็ทำเอาคนอาชีพเดียวกันถึงกับอกสั่นขวัญแขวน หวาดกลัวกับชื่อเสียงด้านความโหดเหี้ยมของเขาจนต่างนั่งไม่ติดเก้าอี้ ส่งสายเข้ามาเป็นหนอนคาบข่าวไปให้แก๊งตนบ้างละ ส่งข่าวให้ตำรวจบ้างละ ทำเอาทุกวันนี้ต้นมะม่วงบ้านเขาไม่ต้องใช้ปุ๋ยเคมีบำรุงแล้วเพราะได้คนพวกนั้นมาทำปุ๋ยแทน

"ครั้งนี้เป็นสายของตำรวจครับ"

"ตำรวจ?"

เสียงกลั้วหัวเราะดังลอดออกมาเบา ๆ ใบหน้าหล่อคมคร้ามในวัย 33 ปี ทอดมองไปยังร่างไร้วิญญาณของเหยื่อกระสุนเขาเมื่อครู่

นี่เหรอสายลับของตำรวจ มีฝีมือแค่นี้ยังเสือกอยากปลอมตัวเข้ามาในแก๊งของเขาอีก

"ที่เหลือมึงจัดการ ผู้หญิงส่งให้มาม่าซังไป"

"ครับนาย"

ราเชนรับคำสั่งแล้วส่งต่อให้กับลูกน้องใต้บังคับเขาอีกที จากนั้นจึงเดินกลับมาคุยเรื่องสำคัญกับเจ้านายหนุ่มที่สนิทสนมราวเป็นพี่น้องแท้ ๆ

"พรุ่งนี้มาม่าซังจะส่งเลขามาเลือกคนไป นายจะไปพบเธอเองหรือส่งคนไปแทนดีครับ"

ราเชนรู้สึกว่าช่วงนี้เจ้านายหนุ่มเขาดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวาตั้งแต่ 'เธอ' คนนั้นไม่อยู่ข้างกายแล้ว งานส่งมอบคนให้กับมาม่าซังเป็นงานค่อนข้างเสี่ยงเพราะต้องข้ามท่าเรือ เขาอยากให้อัลโดไปคุมงานเอง แต่ก็กลัวว่าเจ้านายจะไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยต้องถามความเห็นก่อน

"งานสำคัญขนาดนี้ให้คนอื่นไปมีแต่จะเสียเรื่อง พรุ่งนี้มึงไปกับกู"

"ครับนาย"

"ทางแด๊ดติดต่อมาบ้างมั้ย"

"นายใหญ่ยังไม่มีความเคลื่อนไหวทางฝั่งนั้นครับ ส่วนนายหญิงใหญ่ยังคงรอนายหาลูกสะใภ้ให้ท่านอยู่"

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้นทันทีที่ได้ยินราเชนรายงานคำของมารดามาอย่างไม่ขาดตกสักตัวอักษร

"ปล่อยแม่กูไป มึงไม่ต้องสนใจมาก"

"นายพูดง่ายนี่ครับ ผมสิลำบากใจ"

สายตาดุกร้าวสบมองราเชนทันทีที่ทำเสียงเหนื่อยหน่ายสำทับคำพูดของตน

"มึงเหนื่อยใจอะไรวะ ปกติเห็นสนิทกับแม่กว่ากูอีก"

"ยิ่งสนิทก็ยิ่งลำบากใจ นายไม่เข้าใจความรู้สึกผมหรอก"

อัลโดส่ายหน้าไปมา เขาไม่สนใจความรู้สึกใครหรอก ขนาดความรู้สึกตัวเองเขายังแทบไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ วัน ๆ เอาแต่ทำงาน มุ่งหน้าขยายอาณานิคมความเป็นใหญ่เพียงหนึ่งเดียว

"คุณราเชนครับ มีคนมาขอพบนายครับ"

"ใคร?" ราเชนรีบถามลูกน้องที่มารายงาน แต่ดูเหมือนลูกน้องเขาจะไม่กล้าเอ่ยตอบทำท่าทางอึกอักยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู

"คุณหนูปรายฟ้า?"

"ครับ"

ลูกน้องคนเดิมตอบกลับราเชนจนถูกเขาโบกมือไล่ให้ออกไปไกล ๆ อย่ามาขวางหูขวางตาเจ้านายขี้หงุดหงิดนาน ไม่งั้นจุดจบอาจจะเป็นเหมือนผู้ชายคนเมื่อกี้

"นายจะ..."

"ให้ยัยนั่นไปรอบนห้อง"

ราเชนยังถามไม่จบ อัลโดกลับรีบสั่งออกมาแล้วลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวขายาว ๆ ออกไปจากห้องลับใต้ดินนี้ที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดกองเลือดเหม็นคาวนี่เพื่อไปยังคฤหาสน์อันโอ่อ่าด้านหน้าแทน