5

ผ่านไปเกือบเที่ยงแล้ว เหตุใดเจ้าสามตัวนั้นยังไม่มาอีก หยางหนิงหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว นางเดินไปเดินมาหน้าเรือน

"ไปเล่นน้ำกันมารึ เหตุใดมาช้านักเล่า" นางต่อว่าทั้งสามคนตั้งแต่หน้าเรือน จนเดินตามมาถึงห้องของจินเยว่ เขานิ่งมากและอดทนกับนางอย่างมาก

เขาวางเสี่ยวเฟยที่เตียง สายตามองหยางหนิง

"หยางหนิง โดนคนอื่นแกล้งจนตกน้ำ เจ้าเปลี่ยนผ้าให้นางเถอะ"

"เกี่ยวอะไรกับข้า" ทำไมไม่ตายไปเสียเล่า หยางหนิงคิดในใจ

"หยางหนิง ถือว่าข้าขอร้อง ข้าจะทำอาหารให้เจ้ากิน"

เห็นแก่อาหารเช้า กระนั้นหยางหนิงจึงยอมเปลี่ยนอาภรณ์ให้เสี่ยวเฟย

กระนั้นเสี่ยวฟางกับบิดารีบนำของป่าที่หาได้ ส่วนหนึ่งเขานำไปขาย ส่วนหนึ่งเขาทำอาหารให้หยางหนิงทาน เช่นแกงเห็ด น้ำแกงปลา ที่เขาพลันหาได้

สิ่งเขาทำนั้นท่านหมอหยางเทียนสอนเขาทั้งหมด อีกทั้งก่อนจะตายท่านหมอหยางเทียนให้ยารักษาชีวิตเขาไว้ด้วย แลกกับข้อตกลงที่จะไม่ทิ้งสองแฝด เขารักสองแฝดมาจากก้นหัวใจจริง ๆ แม้ไม่ทำข้อตกลงกับท่านหมอเทวดา เขาจะต้องดูแลเป็นบิดาสองแฝดไปจนชั่วชีวิต

หยางหนิงมองอาหาร เหตุใดถึงมีเพียงสองอย่างเล่า น้อยยิ่งนัก แต่ทว่าไม่ได้ถามอันใด นางกินต่อไปพลันอร่อยยิ่งนัก

ภายในห้องเล็กของบิดา ชายหนุ่มมองบุตรสาวเปลี่ยนอาภรณ์ตัวใหม่เรียบร้อยแล้ว เสื้อผ้าของนางเริ่มหดแล้ว เพราะเสี่ยวเฟยเติบโตขึ้นไม่น้อย

"เสี่ยวเฟย กินข้าวแล้ว พ่อจะเคี่ยวยาแก้หวัดให้เจ้าแล้วกัน"

สายตาเขามองสองแฝดอย่างอ่อนโยน เสี่ยวเฟยยิ้มให้บิดาแล้วจามออกมา

"เอาเถอะรีบพักผ่อน ไม่ต้องออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนอีกหนา" ยามนี้คือย่าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

"เสี่ยวฟางเฝ้าน้องให้ดี"

"ขอรับท่านพ่อ"

"กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ" จินเยว่มองทั้งสองอย่างมีความสุข รอยยิ้มของเขาทำให้สองแฝดอบอุ่นเสมอ

หลังจากเคี่ยวยาให้เสี่ยวฟาง กระนั้นจินเยว่มุ่งหน้าไปที่ร้านค้าหน้าหมู่บ้าน

"จินเยว่" ท่านผู้เฒ่าจี้ซานเป็นสหายของหมอเทวดาหยางเทียน เปิดร้านค้าในหมู่บ้านนี้ มีทั้งเบี้ยเซ็นและเบี้ยสด

"จินเยว่"

"คารวะท่านผู้เฒ่า ข้ามรับเบี้ยเมื่อเช้าที่นำของป่ามาขายให้ท่าน"

ผู้เฒ่าจี้ซานมองเบี้ยพวกเล็ก ๆ ให้จินเยว่ เมื่อเช้าผู้เฒ่าได้ยินข่าวว่าต้าเถียนไปรังแก สองแฝด จินเยว่ไปทวงความยุติธรรมให้กับบุตรทั้งสอง ช่างเป็นบิดาที่ดียิ่งนัก แม้ว่า...

"ขอบคุณมากขอรับ" จินเยว่รับถุงเบี้ยด้วยรอยยิ้ม

"เจ้าระวังตัวไว้ให้ดี คนอย่างต้าจง ต้องเอาคืนเจ้าแน่" จินเยว่ฟังคำเตือนท่านผู้เฒ่าจี้ซาน แล้วขอตัวกลับเรือน ในใจคิดว่าเขาไม่กลัว ดีใจยิ่งนักมีเบี้ยเก็บแล้ว เขาพร้อมจะไปเมืองหลวงหยางอันทันที เมื่อทางการเปิดสอบ

ชายหนุ่มกลับมาถึงเรือนห้องเล็กก็ยามพลบค่ำเสียแล้ว มองเสี่ยวฟางเช็ดตัวให้น้องสาวที่นอนหลับสนิท

กระนั้นเขาจึงย่องออกมาอย่างเบา ๆ ไปที่ห้องหนังตำราของท่านหมอเทวดาหยางเทียน

สายตามองชั้นตำราที่เต็มไปด้วยเนื้อหาของยาพิษ ยาถอนพิษ จินเยว่พลันมองหาตำราการเมืองของแคว้นหยางอัน มีตำราไม่กี่เล่ม ใบหน้าขาวซีดเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ภายใต้เเสงเทียนที่กระจ่างจินเยว่อ่านตำราแคว้นหยางอันอย่างไม่กะพริบตาเลยแม้แต่น้อย เล่าเรื่องความเป็นมาของแคว้นหยางอันเป็นเช่นไร

เสียงถีบประตูโครม !!!

หยางหนิงนั่นเดินเข้ามาพร้อมไหสุราดอกท้อ ใบหน้าของนางแดงก่ำ สวมอาภรณ์สีขาวลายดอกท้อ ผมของนางยาวสลวย ค่อย ๆ เดินมาช้า ๆ หาจินเยว่

"หึ ขี้โรคเยี่ยงเจ้าจะสอบเป็นขุนนาง ช่างน่าขันยิ่ง"

จินเยว่เงียบ สายตาของยังมองตัวอักษรบนตำรา ไม่ใส่ใจหยางหนิงเลยแม้แต่น้อย ทำให้นางบันดานโทสะยิ่งนัก

"ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ"

"พูดจบแล้วออกไป"

"เจ้าไปขายของป่า ที่ร้านลุงจี้ เอาเงินมาให้ข้า" ที่แท้นางมาหาเขาเพราะเรื่องนี้นี่เอง

"หยางหนิง เจ้าไปนอนเถอะ เงินพวกนี้ข้าจะนำไปซื้อรองเท้าให้ลูก"

อะไรก็เด็กนรกสองตัว

หยางหนิงพลันหัวเราะลั่นห้องตำรา กลิ่นสุราบนตัวนาง ทำให้เขาอยากจะอาเจียนยิ่งนัก

"เจ้ารักพวกมัน ขนาดนั้นรึ เอาถุงเงินมาให้ข้า ไม่เช่นนั้นได้เห็นดีกัน" หยางหนิงต้องการเงิน ยิ่งมีเงินมากเท่าไร นางยิ่งมีความสุข เพราะนางจะนำเงินไปซื้อเครื่องประดับอันงดงามในเมืองหลวง

"ข้าไม่ให้" จินเยว่ปิดหนังสือตำราอย่างแรง หยางหนิงวางไหสุรา แล้วตบหน้าจินเยว่อย่างแรง

"อย่าให้ข้าหมดความอดทนกับเจ้านะ" จินเยว่พลันเอ่ยขึ้น

"คนขี้โรคอย่างเจ้า จะทำอันใดข้า" หยางหนิงจ้องตาเขาอย่างร้อนแรง

เขาไม่ทำอันใดหรอก เพียงแต่เขาจะเดินหนีนางเท่านั้นเอง ชายหนุ่มหมายจะสาวเท้าออกจากห้องตำรา แต่ทว่ามืองามกระชากเขาอย่างแรง ทำให้เขาหงายหลัง ลงกับพื้น

จากนั้นขึ้นคร่อมตัวจินเยว่

"หยางหนิงออกไปจากตัวข้า"

"ไม่ หากเจ้าไม่มอบเงินให้ข้า ข้าจะอยู่อย่างนี้ล่ะ"

"เจ้าเป็นสตรีนะ"

"แล้วอย่างไร ข้าไม่สน ร่างกายข้าไม่ได้ผุดผ่องตั้งแต่โดนคนชั่วย่ำยี เหตุใดข้าต้องสนใจด้วยเล่า"

หัวใจจินเยว่เต้นตึกตักอย่างแรง แต่งงานมาหลายปี เขากับนางไม่เคยเข้าหอกันเลยด้วยซ้ำ

หยางหนิงอยู่ในอาการเมามาย นางไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่านางทำอันใดลงไป ร่างงามขึ้นคร่อมร่างหนาอย่างไม่สนใจอันใดเลยแม้แต่น้อย...