4

ยามเช้าในวันถัดมาสองแฝดตื่นมาไม่เจอบิดา ทั้งสองสวมรองเท้าผ้าขาด ๆ มุ่งหน้ามาที่โรงครัว

"ท่านพ่อไปไหน" เสี่ยวเฟยถามเสี่ยวฟาง คนเป็นแฝดพี่ทำหน้าครุ่นคิด

"ข้าไม่รู้ ประเดี๋ยวบิดาก็คงจะมากระมัง" เสี่ยวฟางพลันบอกน้องสาว

"บิดาของพวกเจ้าไปไหน เหตุใดไม่หุงหาอาหาร" หยางหนิงสาวเท้าเข้ามาในครัวทำหน้าเป็นนังปีศาจใส่เด็ก ๆ เสี่ยวเฟยนึกกลัวมารดาจึงหลบหลังแฝดผู้พี่อย่างเสี่ยวฟาง

เสี่ยวฟางยิ้มให้มารดาอย่างไม่กลัว เขารู้เหตุผลที่มารดาเกลียดพวกเขาแล้ว แต่ทว่าเสียเฟยไม่รู้

"ท่านแม่ขอรับ ประเดี๋ยวพวกข้าจะไปตามท่านพ่อให้มาหุงหาอาหารให้ท่าน"

หยางหนิงยืนกอดอกฟังบุตรชายพูด ใบหน้างามค่อยเป็นปกติ ระบายรอยยิ้มออกมา

"ดี รีบไปอย่าให้ช้านักเล่า" หยางหนิงปรายตามองสองแฝดจุงมือกันออกไป ในสมองคิดว่าสามีขี้โรคไปไหนเสียแล้ว

สองแฝดเดินผ่านเรือนต่าง ๆ จนมาถึงท้ายหมู่บ้าน สายตามองหาบิดาตามทุ่งนา แต่ไม่เจอ

"พี่ใหญ่ ข้าอยากเก็บดอกบัวไปกิน อีกทั้งอยากกินแกงสายบัวด้วย"

"น้ำคงจะลึกมากกระมัง ถ้าอย่างนั้น เสี่ยวเฟยรอข้าบนฝั่งแล้วกัน ข้าจะนั่งเรือลงไปเก็บมาให้"

เสี่ยวฟางห่วงน้องสาวมาก กระนั้นเสี่ยวเฟยจึงรอที่ฝั่ง นางนั่งชนเข่ามองพี่ชายตัวน้อยอยู่ในเรือเล็กไม่ใหญ่มาก พี่ชายของนางเก่งยิ่งนัก ทำเป็นหมดทุกอย่าง

ในระหว่างที่เสี่ยวเฟยนั่งรอพี่ชายนั่น งูตัวใหญ่มาโดนตัวนาง เด็กน้อยกรีดร้องแล้วตกน้ำไป

ตูม !!!!

น้ำกระจายเป็นวงกว้าง เสี่ยวฟางเห็นน้องสาวตกน้ำ สายตาเขามองต้าเถียนเด็กสารเลวยืนหัวเราะ

"เสี่ยวเฟย!!!"

ในระหว่างนั้นเองจินเยว่ เดินมาพร้อมกับของป่าในมือ เพื่อที่จะมาขายให้กับร้านค้าในหมู่บ้าน ต้องพบว่าเสี่ยวฟางอยู่เรือ แล้วร้องเรียกเสี่ยวเฟย คนเป็นบิดารีบวางของกระโดดลงไปในสระบัว ชั่วพริบตาเดียวเขาก็คว้าร่างเล็กขึ้นมาได้

"เสี่ยวเฟย ฟื้นสิ" คนเป็นบิดาปั๊มหัวใจให้บุตรสาว ปากน้อย ๆ สำลักน้ำออกมา เสี่ยวฟางลุ้นแทบตาย ดีใจมากโผ่กอดน้องสาวทันที

สายตาของจินเยว่มอง ต้าเถียนอย่างเอาเรื่องเสียจริง

เจ้าเด็กน้อยต้าเถียนทำตัวหายใจอย่างติดขัด เสี่ยวเฟยชี้ไปที่หน้าต้าเถียน

"ต้าเถียนโยนซากงูใส่ข้าเจ้าค่ะ ท่านพ่อ" เสี่ยวเฟยไม่ยอมให้ผู้ใดรังเเกนางฝ่ายเดียวเช่นกัน

พริบ !!! ชั่วพริบตาเดียวจินเยว่ลากตัวต้าเถียนแล้วมุ่งหน้าไปที่เรือนหัวหน้าหมู่บ้านต้าจงทันที

"ปล่อยข้านะ ท่านอา ปล่อยข้า" ต้าเถียนร้องโวยวาย จนเป็นจุดเด่นให้ชาวบ้านต่างมอง จินเยว่อุ้มต้าเถียนเช่นนั้น

เขาอยากจะทุบต้าเถียนเสียด้วยซ้ำที่มาทำร้ายแก้วตาดวงใจของเขา เขาอุตส่าห์รักษาประดุจไข่มุกในฝ่ามือ แล้วต้าเถียนเป็นผู้ใด กล้ามารังแกบุตรสาวอันเป็นที่รักของเขา

หัวหน้าหมู่บ้านอย่างต้าจงกับภรรยารักซือเจียงกำลังกินข้าวอยู่ เห็นบุตรชายโดนรากมา พลันนึกตกใจยิ่งนัก

"นี่มันอันใดกัน จินเยว่ปล่อยบุตรชายข้าประเดี๋ยวนี้นะ" หัวหน้าหมู่บ้านพลันโมโห ซือเจียงดึงมือสามีไว้ ไม่ให้เขาใช้อารมณ์กับผู้มาเยือน

"ถามบัตรชายท่านเถอะ ทำอันใดกับบุตรสาวของข้า" พอเอ่ยเช่นนั้นเสี่ยวเฟยพลันเดินออกมาจากที่หลบมุม พร้อมเสี่ยวฟางนำซากงูตัวใหญ่โยนลงพื้น สองสามีภรรยาพลันกระโดดเต้นหยงเหยง

"เจ้าบ้าไปแล้วรึ" ต้าจงเอ่ยขึ้น

"บุตรชายท่านสิบ้า นำซากงูโยนใส่เสี่ยเฟย โชคดีที่ข้ามาช่วยนางไว้ทัน ท่านจะรับผิดชอบอย่างไร ที่บุตรชายท่านรังแกบุตรสาวข้า"

"เถียนเถียน เจ้าทำรึ" บิดาเอ่ยถามบุตรชายทันที

"ข้าแค่อยากเล่นกับนาง" ต้าเถียนพลันเอ่ยขึ้นอย่างไม่สำนึกผิด

"จินเยว่ ในเมื่อเด็ก ๆ แค่หยอกล้อกัน ก็อภัยกันเถอะ แม่หนูเสี่ยวเฟยก็ไม่เป็นอันใดแล้ว" หัวหน้าหมู่บ้านยังคงเข้าข้างลูกชายตัวดี

บ้านเมืองจะมีกฎหมายไว้ทำไม สามารถรังแกคนอื่นที่อ่อนแอกว่าได้รึ

"มิได้ เจ้าต้องลงโทษต้าเถียน" จินเยว่ยืนกรานเช่นนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาถึงปล่อยเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องง่าย ๆ ไม่ได้ น้ำเสียงทรงพลังเอ่ยขึ้น เหตุใดจินเยว่จึงเปลี่ยนไป ทำให้สองผัวเมียนึกกลัวอยู่ไม่น้อย

"ท่านพ่อ ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม" ต้าเถียนยังคงงอแงราวกับเด็กทารก

"จินเยว่ นึกถึงแก่หน้าข้าเถอะ เขายังเด็กอย่าได้ลงโทษเขาเลย" หัวหน้าหมู่บ้านเกรงใจคนในครอบครัวท่านหมอเทวดาหยางเทียนอยู่บ้าง แม้ท่านหมอจะจากไปแล้วก็ตาม

"ท่านไม่ทำข้าทำเอง" จินเยว่คว้าแส้ฟาดเข้าไปที่ก้นของต้าเถียนไปสามี ทำให้เด็กน้อยถึงกับปล่อยโฮ่ออกมา ท่ามกลางชาวบ้านมุงดู

"ลูกข้า ลูกข้า" ซือเจียงกอดบุตรชาย นางสวีผู้เป็นยายตกใจไม่น้อย

"มันจะมากไปแล้วจินเยว่ เจ้าสองคนนี้ไม่ใช่..." ยังไม่ทันที่หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยจบ เขาก็โดนแส้หวดที่หลังเสียแล้ว

"ท่านพูดสิ ว่าอันใด หากมีวันหน้าอีก ข้าจะเอาชีวิตบุตรชายท่าน" สองแฝดซึ้งใจบิดายิ่งนัก หัวหน้าหมู่บ้านเจ็บใจจริง ๆ ที่ทำอันใดจินเยว่มิได้

จินเยว่อุ้มเสี่ยวเฟยขึ้น มือหนึ่งจับเสี่ยวฟางไว้ มุ่งหน้ากลับเรือนทันที โดยไม่สนใจสายตาคนมอง...