มารดาไม่อ่อนโยน

"ท่าน หากไม่แก้พิษยามนี้ ท่านอาจจะตายได้" ตงเหอเอ่ยกับเจ้านายด้วยความเป็นห่วง

เขาพลันขมวดคิ้ว ไม่คิดเลยว่าเทศกาลล่าสัตว์ครั้งนี้ จะทำให้เขาโดนผู้อื่นสาดยาปลุกกำหนัดใส่ ยามนี้เขาอยู่ในป่า อีกทั้งพลบค่ำแล้ว ช่างห่างไกลจากกระโจมนัก

สตรีนางนั้นถูกปิดตาไว้ อีกทั้งยังโดนมัดมือ มัดเท้าไว้อีกด้วย ช่างน่าเวทนานางยิ่งนัก

"ข้าทำไม่ลง" เขามองนางอย่างเวทนา หญิงสาวนางนั้น นอนนิ่งบนกองฟาง ต้องรอให้ฝนหยุดตกถึงจะกลับที่พำนัก

"หากไม่ทำ เวลาผ่านไปช้านาน ท่านจะตายได้ขอรับ เชื่อข้าน้อยสักครั้งเถอะ" ตงเหอมองเจ้านายอาการกำเริบอย่างน่าสงสารมาก เหตุใดคนชั่วต้องทำร้ายรัชทายาทด้วยเล่า

เขาจำเป็นต้องทำ ตงเหอรู้ความรีบออกไปจากถ้าทันที ชายหนุ่มพลันมองนางอย่างน่าสงสาร 

หยางหนิงรู้สึกว่า ร่างกายนางอ่อนแรงนัก มือถูกมัก ตาถูกปิด มีคนกำลังกระชากเสื้อผ้าของนางขาด

"ช่วย !!!" ริมฝีปากอวบอิ่มถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากหนาใหญ่อย่างเร่าร้อน 

หยางหนิงพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต แต่ชายผู้นั้นรังแกข่มเหงนางจนสำเร็จไปหลายครั้ง เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ นางไม่มีโอกาสได้เห็นชายชั่วที่ทำร้ายนาง นางอยู่กับท่านตา ที่เป็นหมอเทวดา วันนี้นางมาเก็บสมุนไพร เหตุใดที่ต้องซวยอะไรเช่นนี้...

"กรี๊ด !!!" เสียงกรีดร้องพลันดังขึ้นมา 

"ท่านแม่ ท่านแม่ ขอรับ" เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบ จับมือมารดาของเขาไว้ 

หยางหนิงได้สติขึ้นมา มองเด็กชายคนนั้นใบหน้างามพลันนึกรังเกียจยิ่งนัก

"สารเลว เอามือออกจากตัวข้า"  หยางหนิงไม่ชอบเจ้าเด็กคนนี้ยิ่ง

"ท่านแม่เหตุใดต้องด่าพี่ใหญ่เล่าเจ้าคะ" เด็กหญิงอีกคนพลันเอ่ยขึ้นจ้องมารดาตาแป๋ว แน่นอนว่าเด็กหญิงกับเด็กชายเป็นฝาแฝดกัน

หยางหนิงรังเกียจใบหน้าของสองแฝดนัก เพราะบุรุษสารเลวรังแกนาง นางไม่ได้เห็นหน้ามันด้วยซ้ำ

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วหกปี เจ้าสองแฝดก็อายุห้าปีแล้ว นางเกลียดเข้าไส้

"ไสหัวไป!!!" หยางหนิงชี้ไปที่หน้าประตู หนาวขนาดนี้ จะให้พวกนางสองคนพี่น้องไปนอนที่ไหน อีกทั้งมีหิมะตกด้วย 

"ท่านแม่ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ให้เสี่ยวเฟยนอนกับท่านเถอะ ข้าจะออกไปข้างนอกเองขอรับ" เสี่ยวฟางแฝดพี่รักน้องสาวยิ่งนัก

"ข้าจะไปกับพี่ใหญ่ด้วย" เสี่ยวเฟยรักแฝดพี่เช่นกัน 

"เสียงอันใดกัน" บุรุษใบหน้าหล่อเหลา แต่เสียทีเป็นคนขี้โรค มีดีแค่ตรงหน้าตา

"เจ้ามาเอาพวกมันไปนอนด้วย" หยางหนิงบอกเขา เขาซึ่งเป็นสามีของนางในนาม

จินเยว่มองนางและสองแฝดที่เขารับเป็นบุตร เดิมทีจินเยว่ เป็นคนความจำเสื่อม ท่านตาของหยางหนิง หรือหยางเทียนช่วยเหลือเขาในคืนที่พระจันทร์งดงามดั่งทองคำ อีกทั้งเขาจำตัวเองไม่ได้ว่าเป็นผู้ใด จึงตั้งชื่อแซ่ให้เขาว่าจินเยว่ ที่มีความหมายว่าคืนที่พระจันทร์งดงามดั่งทองคำ

และให้จินเยว่มาศัยอยู่ในหมู่บ้านบนหุบเขา ประกอบกับหยางหนิงกำลังตั้งครรภ์เพราะโดนผู้ใดรังแกก็มิรู้ จึงให้จินเยว่เป็นพ่อเด็กแทน 

นิสัยของหยางหนิงร้ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเจอเรื่องแย่ นางก็ยิ่งร้ายเป็นทวีคูณ หยางหนิงเป็นเด็กที่ท่านหมอเทวดาหยางเทียนเก็บมาเลี้ยง นางโดนครอบครัวของนางทำร้ายในตอนเยาว์วัย หมอเทวดาหยางเทียนเลยเปลี่ยนชื่อแซ่ให้นางใหม่

"มากับพ่อเถอะ" น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยกับเด็กทั้งสอง อีกทั้งยังไอโขรก ๆ อีกด้วย หยางหนิงเบ้ปากให้เจ้าคนขี้โรค

เด็กทั้งสองรักบิดามาก จึงยอมไปกับบิดา บิดาและมารดานอนกันคนละห้อง นับแต่นี้ต่อไป สองแฝดต้องนอนกับบิดาเสียแล้ว...

เช้าวันถัดมาจินเยว่ตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันเสียด้วยซ้ำ เขานั่งฟันฟืน เพื่อจะหุงข้าวให้สองแฝดในยามเช้านี้ จินเยว่รักสองแฝดเสมือนเป็นบุตรแท้ ๆ ของเขา รักมากกว่ามารดาเสียอีก

"ท่านพ่อ" สองแฝดมองบิดาเข้าครัว บิดาร่างกายอ่อนแอ หากไม่มียาของหมอเทวดาหยางเทียนป่านนี้ไปปรโลกแล้วกระมัง

"ออกมาทำไมเล่า พ่อจะทำเอง ทั้งสองไปนอนในเรือนเถอะ" จินเยว่มองลูกลิงน้อย ใบหน้าช่างเหมือนเขายิ่งนัก แม้มิใช่บิดาแท้ ๆ แต่หน้าตาเหมือนกัน แสดงว่ามีวาสนาร่วมกันแน่นอน

เสี่ยวเฟยมองบิดาแล้วยิ้ม เสี่ยวฟางอบอุ่นใจมาก ที่ได้อยู่ใกล้บิดา

"ข้าอยากช่วย" สองแฝดเอ่ยพร้อมกัน 

"ประเดี๋ยวสาย ๆ พวกเราค่อยออกไปหาผักที่นา พวกเราแล้วกัน"

นาที่ว่าคือนาของท่านหมอเทวดาหยางเทียน มอบไว้ให้พวกหยางหนิงไว้ทำกิน ก่อนจะสิ้นใจตาย ด้วยโรคชรา

เพียงไม่นานนัก ข้าวที่หุงก็พลันสุกแล้ว ชายหนุ่มนำฟืนใส่ในเตา เขาจำได้ว่ามีไข่อยู่สองฟอง กระนั้นจึงนำมาต้มให้เด็ก ๆ กิน 

สองแฝดมองข้าวสองชาม อีกทั้งไข่ต้มสีขาวนวลราดด้วยน้ำซอสนิดหน่อย เหตุใดบิดาจึงทำอาหารเป็นกว่ามารดา

สองแฝดนั่งบนตั่งเตี้ยมองโต๊ะกลมขนาดเล็ก วางอาหารหนึ่งชาม พร้อมข้าวสองถ้วย สายตาของสองแฝดมองบิดา ใบหน้าซูบผอม ถ้าบำรุงบิดานิดหน่อยรับรองหล่อเหลาที่สุดในใต้หล้า เสี่ยวฟางชมบิดาในใจ

"ท่านพ่อไม่กินรึขอรับ"

"นั่นสิเจ้าคะ" เสี่ยวเฟยสงสัย

ไข่ต้มสองฟอง เขาไม่กินหรอก แค่ให้สองแฝดได้อิ่ม เขาก็ดีใจมากแล้ว