2

หยางหนิงพลันตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจ ลงจากเตียงไม้ สวมรองเท้าที่งดงามอย่างประณีต นางอุตส่าห์แอบสามีไปซื้อ ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม หิวข้าวเสียจริง

"พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรมากินไข่ของข้า" หยางหนิงพลันกรีดร้องขึ้นมา

สองแฝดรีบทิ้งตะเกียบทันที คนเป็นบิดารีบกอดลูกเลี้ยงไว้ทันที กลัวภรรยาตัวร้ายจะตบตีสองแฝดเหมือนอย่างที่ผ่านมา

"หยางหนิง เจ้าก็ให้สองแฝดกินเถอะ" จินเยว่เอ่ยขึ้นแล้วไอออกมาอย่างแรง

ใบหน้าหยางหนิงเลิกคิ้วขึ้นสูง เหตุใดต้องให้เจ้าเด็กสมควรตายมาแย่งของของนางด้วยเล่า

"ไม่ พวกเจ้าอยากกิน ไปหากินที่อื่น" หยางหนิงเอ่ยอย่างหัวเสีย หยิบชามไข่เดินออกไป สองแฝดมองมารดาน้ำตาหยดแหมะ บิดาได้แต่กอดเจ้าหัวผักกาดทั้งสองไว้ มองหยางหนิงช่างไร้ความเมตายิ่งนัก

"พ่อจะพาเจ้าไปที่นาของพวกเรา"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" สองแฝดพลันเช็ดน้ำตา เดินตามหลังบิดาไป ที่นาอยู่ไม่ไกลจากเรือนนัก ในระหว่างทางพวกเขาผ่านเรือนไปหลายหลัง

"เสี่ยวเฟย เสี่ยวฟาง จะพากันไปไหนรึ" ต้าเถียนบุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม

"บิดาจะพาพวกข้าไปนา" เสี่ยวฟางตะโกนบอกบต้าเถียน บิดาของต้าเถียน คือต้าจง

จินเยว่รีบกุมมือสองแฝดให้รีบเดินประเดี๋ยวจะเป็นลมเสียก่อนมิได้กินข้าว

ทั้งสามมาถึงนาเดินลัดเลาะมานาที่มีน้ำต้นข้าวที่ยืนต้น จินเยว่เห็นผักบุ้งนาแล้ว แน่นอนท่านหมอเทวดาหยางเทียน ช่วงที่มีชีวิตอยู่นั้น สอนให้เขารู้จักการหาอาหารมาประทั่งชีวิต

สองแฝดมองบิดาเก็บผักบุ้ง ลงในตะกร้าไม้ จินเยว่จดจำทุกคำสอนของหมอเทวดาหยางเทียนไว้ หากไม่มีหมอเทวดาหยางเทียน ก็ไม่มีจินเยว่ในวันนี้เช่นกัน

เขาโดนทำร้ายอย่างหนักหลายปีก่อน หากมิใช่ท่านหมอช่วยเขา เขาอาจจะได้ไปปรโลกนานแล้ว กระนั้นจินเยว่จึงถือคติที่ว่า มีบุญคุณต้องทดแทน มีความแค้นต้องชำระ

"ท่านพ่อเก่งที่สุดเลยขอรับ" เสี่ยวฟางชมบิดา ยืนมองบิดาตรงฝั่ง

"จริงอย่างที่พี่ใหญ่พูด" เสี่ยวเฟยยิ้มจนเห็นฟันหลอของนาง อย่างน่าเอ็นดู

"น้ำลึกไม่ต้องลงมา ข้าจะเก็บผักบุ้งและหอยให้พวกเจ้าได้กินเอง" จินเยว่รักสองแฝดดั่งบุตรแท้ ๆ ของเขา

ทั้งสองมองบิดาได้หอยขึ้นมาด้วย ช่างดีเหลือเกิน เหตุใดบิดาจึงรักสองแฝดมากกว่ามารดา

"ท่านพ่อเก่งที่สุดเลย" สองแฝดชมบิดา จินเยว่คิดว่าชาตินี้ความทรงจำของเขาไม่กลับมาแล้ว จินเยว่พยายามฟื้นความทรงจำของตัวเองหลายครั้ง แต่ไม่เป็นผลเอาเสียเลย

มีเพียงสองแฝดให้กำลังใจเขา ในการมีชีวิตอยู่ต่อ ทุกครั้งที่หยางหนิงทำร้ายสองแฝด เขาจะเป็นคนห้ามนาง ไม่ให้ทำร้ายเจ้าหัวผักกาดทั้งสอง ดูสิใบหน้าอ้วนนางตีลงได้อย่างไรก็มิรู้

"ท่านพ่อ มานี้ก่อนเจ้าค่ะ" เสี่ยวเฟยเรียกบิดา ใบหน้าบิดามีแต่รอยยิ้มที่อบอุ่นให้นาง เสี่ยวเฟยรักบิดามากกว่ามารดาเสียอีก

จินเยว่ขยับมาที่ตลิ่ง มือน้อยของเสี่ยวเฟยเช็ดที่ใบหน้าของเขา

"โคลนดินติดหน้าท่านพ่อ" เป็นภาพที่น่ารีกเสียจริง

"ท่านพ่อข้างนั้นก็มีข้าเช็ดออกให้" เสี่ยวฟางกลัวบิดาจะรักน้องมากกว่า

จินเยว่ยิ้มอย่างมีความสุข มือน้อย ๆ ของเจ้าแฝดคนพี่เช็ดออกให้เขาแล้ว

วันนี้ใช้เวลาครึ่งชั่วยามเก็บหอยและผักบุ้งนาได้เยอะพอสมควร กระนั้นเขาจึงขึ้นฝั่ง ในระหว่างทางกลับ เจอกับชาวบ้านที่มาหาผักบุ้งและหอยเช่นกัน

"ลูกไม่มีพ่อ" คำว่าลูกไม่มีพอทำให้คนทั้งสามหยุดมองคนกลุ่มนั้น จินเยว่ขมวดคิ้ว เหตุใดต้าเยียนจึงเอ่ยเช่นนี้ ต้าสกุลหมายถึงญาติของหัวหน้าหมู่บ้านต้าจง

"ต้าเยียน เจ้าเด็กปากเสีย" ยายสวีด่าทอหลานชาวตัวเอง นางกำลังจะมาหาหอยเพื่อไปทำอาหารเช้าเช่นกัน

"จินเยว่ ขออภัยแทนต้าเยียนด้วย เขาเป็นเด็กไม่รู้ความ" นางสวีเอ่ยขึ้นแล้วรีบดึงหลายชายมุ่งไปข้างหน้าทันที

สองแฝดทำหน้างง เหตุใดถึงเอ่ยเช่นนี้ ทั้งที่เขามีบิดาอยู่แล้ว หรือต้าเยียนจะสติไม่ดี สองพี่น้องต่างคิดเช่นนั้น

"ต้าเยียนเด็กนิสัยเกเร พวกสองพี่น้องอยู่ให้ห่างเขาไว้ เข้าใจรึไม่" จินเยว่กลัวบุตรทั้งสองจะรู้ความจริง ว่าเขาไม่ใช่บิดาที่แท้จริง ของสองแฝด เด็กทั้งสองรับปาก แล้วเดินตามหลังบิดา

ภายในครัวบิดาตั้งกระทะใส่น้ำมันหมูเล็กน้อย ใส่ผักบุ้งนาและเครื่องปรุงรสลงไปในกระทะกลิ่นหอมลอยเข้าจมูกสองแฝด ทำให้สองพี่น้องน้ำลายไหลอย่างไม่รู้ตัว

การทำอาหารท่านหมอเทวดาหยางเทียนก็พลันสอนจินเยว่เช่นกัน ทำให้เขาได้เรียนรู้ต่าง ๆ เพื่อที่จะได้ดูแลสองแฝดต่อไป

สองแฝดพลันจามออกมา จินเยว่มีความสุขมาก เขาตักผักบุ้งนาใส่ชามใหญ่

"นี่กลิ่นอันใดลอยไปถึงห้องข้า" เสียงแวด ๆ ของหยางหยิงดังขึ้นพร้อมร่างอรชรในอาภรณ์หรูหรางดงาม ใบหน้างามประดุจเทพธิดา จินเยว่ได้แต่ถอนหายใจมองนาง เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงจริง ๆ นี่คือตัวเขา

สองแฝดเห็นมารดาถึงกับไปหลบด้านหลังบิดาทันที

"ผัดผักบุ้งนา" จินเยว่เอ่ยขึ้น หยางหนิงมองอาหารในจานทำให้นางอยากยิ่งนัก เมื่อเช้านางกินไข่ต้มสองฟองมันไม่อิ่มเท่าใด "ข้าขอกินแล้วกัน"