บทที่ 8 ความผิดร้ายแรง
สุวรรณหันมาชวนสุวาลย์ มัจโจไม่เข้าใจกับคำพูดของสุวรรณเท่าไรนักแต่พอสุวรรณบอกสุวาลย์ว่าจะขึ้นไปรับดวงวิญญาณเท่านั้น เขายิ้มร่าแล้วแกล้งทำเป็นสนใจงานบัญชีในจอสี่เหลี่ยม
“ไปสิท่าน ครั้งนี้มีเด็กเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”
สุวาลย์จบคำพูดร่างก็หายวับไปพร้อมกับสุวรรณ มัจโจยิ้มร่าก่อนร่างจะหายวับไปจากเก้าอี้ตัวโต เขาแอบตามสุวรรณกับสุวาลย์มาโดยไม่ขออนุญาต เขาเห็นชายวัยกลางคนกับหญิงสาวหน้าตาดีและเด็กชายตัวจ้อยนั่งคอพับอยู่กับเบาะหน้ารถเก๋งสีขาว ฝ่ายชายอยู่ตรงเบาะคนขับ ส่วนหญิงสาวกับเด็กอยู่เบาะผู้โดยสารข้างกัน ทั้งหมดถูกยิงเสียชีวิตและรถพุ่งตกลงข้างถนน
“แม้แต่เด็กยังทำได้” สุวรรณเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจอย่างปลงกับภาพที่เห็น เด็กน้อยร้องจ้ากอดแม่ไว้แน่น ส่วนหญิงสาวกับสามีมองสุวรรณกับสุวาลย์ด้วยความตื่นตระหนก
“พวกท่านเป็นยมทูตใช่มั้ย พวกเราตายแล้วใช่มั้ย” ชายวัยกลางคนเอ่ยออกมา
“ใช่ พวกเจ้าตายทั้งครอบครัว ข้ามารับพวกเจ้าแล้ว จงตามมา”
สุวรรณตอบคำถามและพยักหน้าให้ทั้งสามก้าวตามแต่หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น
“ไม่ ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่กับลูกฉัน ลูกฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“ยังไงเจ้าก็ต้องไปกับพวกข้า หมดเวลาในโลกมนุษย์ของเจ้าแล้ว ลูกของเจ้าก็ต้องไปด้วย”
สุวาลย์ไม่ยอมให้หญิงสาวแม่ลูกอ่อนขัดขืน เขาพาทั้งสามลงไปพบท่านพญามัจจุราชที่ห้องตัดสินคดี มัจโจแอบตามกลับมาดูการพิพากษาของปู่ทวดว่าจะตัดสินพ่อแม่ลูกอย่างไรโดยเฉพาะเด็กน้อยไร้เดียงสา เด็กยังพูดไม่ได้ด้วยซ้ำไป
“พวกเจ้าทำอะไรไว้จึงถูกฆ่ายกครัว” พญามัจจุราชเอ่ยเสียงก้องห้องโถงใหญ่
“เปล่าครับ ผมไม่ได้ทำอะไร” ชายผู้นั้นก้มหน้าพร้อมคำปฏิเสธ
“โกหก หากเจ้าไม่สร้างศัตรูมีหรือพวกนั้นจะทำร้ายพวกเจ้าเยี่ยงนี้” ท่านพญามัจจุราชโกรธชายที่กล้าพูดปดต่อหน้าท่าน
“พูดความจริงออกมาให้หมด อย่าให้ข้าโมโห” ท่านประมุขตวาดลั่น
“เราไม่ได้ทำอะไรนี่คะ” หญิงสาวเอ่ยออกมา สายตาจ้องที่ใบหน้าพญามัจจุราช
“เจ้าก็ด้วย หน้าตาก็ดี ท่าทางเป็นคนมีการศึกษาด้วยสิแต่ทำไมจึงคิดทำความชั่ว ฆ่าคนทั้งเป็นได้ลงคอ เอาละ ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมรับผิดที่ตนก่อไว้ ข้าจะให้ท่านสุวรรณเช็คประวัติของพวกเจ้า จากนั้นข้าจะตัดสินคดีของเจ้าอย่างยุติธรรมที่สุด ท่านสุวรรณ ตรวจประวัติของพ่อแม่ลูกสามคนนี้โดยเร็ว”
“พระเจ้าค่ะ”
สุวรรณรับคำสั่งและปฏิบัติทันที สุวาลย์ช่วยค้นอีกบัญชี มัจโจเพ่งมองตัวหนังสือในจอกระจกมีแสงแล้วเลิกคิ้วสูงหันไปมองหญิงสาวอย่างไม่อยากเชื่อว่า คนหน้าตาดี ท่าทางดีคนนี้จะทำความชั่วได้อย่างเลือดเย็นที่สุด
“ทราบความผิดของพ่อแม่แล้วพระเจ้าค่ะ ส่วนลูกยังไม่ได้ทำผิดอะไรแต่ท่านสุวาลย์พบกรรมเก่ายังไม่จบสิ้นพระเจ้าค่ะ”
“รายงานมา” ท่านพญามัจจุราชจ้องหน้าสุวรรณ
“ผู้ชายและผู้หญิงสองคนนี้กระทำความผิดใหญ่หลวงนัก ขายยาบ้าให้กับเด็กในชุมชนติดงอมแงม สั่งให้เด็กขายยา ส่งยาและผู้หญิงคนนี้สั่งฆ่าเด็กที่คิดหักหลังอย่างเลือดเย็นพระเจ้าค่ะ ผัวไม่ห้ามเลยสนับสนุนเต็มที่พระเจ้าค่ะ”
“ส่วนลูกของนางผู้นี้ ชาติก่อนเคยฆ่าเด็กพระเจ้าค่ะ มาชาตินี้จึงถูกฆ่าและยังไม่หมดกรรมพระเจ้าค่ะต้องไปเกิดเป็นมนุษย์ชดใช้กรรมอีกพระเจ้าค่ะ”
สุวาลย์รายงานผลกรรมของทั้งสาม พญามัจจุราชมองไปที่เด็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงเข้ม
“นำเด็กน้อยไปส่งยังโลกมนุษย์ได้เวลาเกิดเพื่อชดใช้กรรม นำตัวไป ส่วนชายหญิงทั้งสองนี้นำไปห้องลงโทษ พวกเจ้าจะถูกลงโทษสถานหนัก การฆ่าคนทั้งเป็นไม่ว่าจะด้วยวิธีเช่นไรก็ตามทีถือว่าสร้างบาปทั้งสิ้น โทษของพวกนี้คือกรอกน้ำยาพิษสีม่วงแล้วจับโยนลงกระทะทองแดง ให้รับรสชาติการตายทั้งเป็นไปสองร้อยปี นำตัวไป”
“พระเจ้าค่ะ”
สุวรรณและสุวาลย์ก้มศีรษะรับคำสั่งแล้วหันไปพยักหน้าให้ผู้มีหน้าที่รับนักโทษไปห้องลงโทษเข้ามา มัจโจมองการทำงานของปู่ทวดและทุกท่านที่อยู่ในห้องตัดสินคดีและห้องลงโทษด้วยความรู้สึกอึดอัด ความคิดจะรับช่วงสืบทอดตำแหน่งจากปู่ทวดนั้นไม่หลงเหลืออยู่ในสมอง เขาไม่อยากเป็นพญามัจจุราช เขาต้องหนี
“เราจะหนีไปไหนล่ะถึงจะพ้นปู่ทวด จะทำความดีถือศีลภาวนาก็ไม่อยากทำตอนนี้แล้วจะทำยังไงล่ะเรา ปรึกษาลุงสุวรรณกับลุงสุวาลย์ก็ไม่ได้”
“บ่นอะไรมัจโจ ตามท่านสุวรรณสุวาลย์ไปห้องโน้น เจ้าต้องดูไว้ว่าโทษทัณฑ์ของพวกทำบาปเหล่านั้นเป็นเช่นไร”
พญามัจจุราชหันมามองมัจโจ เหลนชายกำลังคิดอะไรอยู่ ใบหน้าเคร่งเครียด หากคาดเดาไม่ผิดนัก มัจโจไม่อยากเป็นประมุขแห่งภพภูมินรกแห่งนี้
“ครับปู่ทวด”
มัจโจเดินก้มหน้าตามสุวาลย์ไป เขาไม่อยากเห็นการทรมานดวงวิญญาณแม้ว่าพวกนั้นจะต้องรับกรรมที่ก่อไว้ก็ตาม หญิงสาวดิ้นรนเพื่อตามลูกน้อย หล่อนร้องไห้ขอความเมตตาจากผู้ที่กำลังฉุดแขนของหล่อนแบบกระชากลากไปห้องรับโทษ
“ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาลูกฉัน ปล่อยสิ บอกให้ปล่อย ลูกแม่ แม่อยู่นี่ลูก แม่อยู่นี่”
หล่อนเหลียวมองลูกที่สุวรรณพาออกไปอีกประตูหนึ่งซึ่งร่างน้อยนั้นร้องไห้ปานจะขาดใจเมื่อห่างแม่เช่นกัน ภาพเหล่านี้ยิ่งทำให้มัจโจไม่พอใจอย่างมาก เขาไม่เดินตามสุวาลย์แต่แยกไปอีกทางและวับหายไปจากห้องใหญ่