บทที่ 11 เหลนพญามัจจุราช

“ยังไม่เชื่ออีกรึว่าเธอตายแล้ว เธอพาฉันมาที่นี่เพราะดวงจิตของเธอคิดถึงบ้านก็มาบ้าน ถ้ายังไม่เชื่ออีกจงดูนั่น”

มัจโจชี้มือให้กรรณิกาดูที่ประตูห้องของหล่อน ราณียืนอยู่หน้าประตูกำลังสั่งให้ลูกน้องซึ่งเป็นชายทั้งหมด 3 คนขนของในห้องออกมากองหน้าห้อง กรรณิกาวิ่งเข้าไปห้ามและพูดกับราณีแต่ราณีมองไม่เห็นหล่อน

“คุณราณี ขนของฉันออกมาไม่ได้นะ นี่บ้านฉันนะคุณเดชซื้อให้ฉันแล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้นะ เอาของฉันออกไม่ได้นะ คุณราณี คุณราณีได้ยินฉันมั้ย” หล่อนตะโกนสุดเสียงแต่ราณีไม่ได้ยินแม้คำเดียวหล่อนสั่งลูกน้องขนของอย่างเร่งด่วน

“ขนของมันออกให้หมดแล้วล็อคกุญแจ ฉันจะยึดห้องนี้เป็นของฉัน ฉันจะขายต่อให้เพื่อนฉันเร็วๆ นี้ ถ้าเสร็จแล้วกลับได้”

ราณีหมุนร่างสมส่วนแต่อวบเล็กน้อยก้าวห่างออกจากห้องไป กรรณิกาทรุดลงคุกเข่ากับพื้น ยอมรับในวินาทีนี้ว่าตนเองเสียชีวิตแล้วจริงๆ สุวรรณและสุวาลย์ปรากฏตัวตรงหน้าหล่อน

“หมดเวลาของเจ้าแล้ว ข้ามารับดวงวิญญาณของเจ้าไปลงโทษ ตามพวกข้ามา ท่านมัจโจรีบกลับไปรับโทษจากท่านพญามัจจุราชด่วนด้วยครับ”

สุวรรณพูดกับกรรณิกาแล้วหันมาจ้องหน้ามัจโจ ทายาทมัจจุราชหนุ่มทำหน้าไม่รับรู้สิ่งใดทั้งสิ้นและหนีสุวรรณกับสุวาลย์ไป

“หนีอีกแล้ว ทำไมดื้อเยี่ยงนี้นะ ท่านสุวาลย์ ตามตัวท่านมัจโจกลับด้วย ข้าจะพานางผู้นี้ไปพบท่านพญามัจจุราชเอง”

“ได้ ข้าจะตามตัวท่านมัจโจกลับให้เร็วที่สุด”

ร่างของสุวาลย์หายไปในพริบตา สุวรรณหันมามองกรรณิกาและแตะแขนหล่อนก่อนจะหายวับไปเช่นกัน มัจโจหนีสุวาลย์เข้าไปในโรงพยาบาล เพื่อหลบอยู่ในนั้น อย่างไรเขาจะไม่กลับไปพบปู่ทวดและรับโทษตามที่สุวรรณบอกกับเขา

“เรื่องอะไรจะกลับ เราจะอยู่บนโลกมนุษย์นี่แหละ ลุงสุวาลย์หายังไงก็ไม่เจอหรอกน่ะ”

“ท่านเป็นใคร เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร”

พระภูมิเจ้าที่ของโรงพยาบาลยืนขวางมัจโจขณะกำลังเดินผ่านต้นไม้ใหญ่หน้าโรงพยาบาลและพูดไปยิ้มไปเพียงลำพัง มัจโจสะดุ้งหยุดยืนนิ่งพร้อมกับจ้องมองพระภูมิเจ้าที่ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกแต่ครู่เดียวก็ยิ้มแล้วรายงานตัว

“เอ่อ.ท่านปู่พระภูมิ ท่านเจ้าที่ ผมขออนุญาตเข้าไปเดินเล่นข้างในนะครับ ผมเป็นเหลนของพญามัจจุราชครับ”

“อะไรนะ เหลนท่านพญามัจจุราช ทำไมจึงมาเดินเพ่นพ่านอยู่บนโลกมนุษย์เยี่ยงนี้ งานของท่านไม่มีทำรึอย่างไร”

“มีครับแต่ผมขอลาพักร้อนครับท่านปู่ อีกสองสามวันก็จะกลับไปทำงานต่อครับ ขอผมเดินเที่ยวก่อนนะครับ”

เขาหายตัวไปทันที พระภูมิและเจ้าที่ดูแลโรงพยาบาลหันมามองหน้ากันและหันมองเข้าไปในตัวตึกของโรงพยาบาล มัจโจเดินยิ้มอยู่ในนั้นแล้ว เขาเห็นดวงวิญญาณเพิ่งออกจากร่างหลายรายแต่ไม่มีใครรู้ตัวสักราย สัญญาณบางอย่างบอกให้เขารู้ว่าสุวาลย์กำลังตามมา เขาจึงเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากดวงวิญญาณที่เขาเดินผ่าน

“พี่ครับ น้าครับ น้องครับ ช่วยผมด้วยครับ ยมทูตกำลังจะมาเอาตัวผมไปลงนรกครับช่วยกันเขาไว้ทีนะครับผมจะไปซ่อนตัวก่อนนะครับ”

“บ้ารึเปล่า พวกเรายังไม่ตายจะเห็นยมทูตได้ยังไง ไอ้บ้านี่หลุดมาจากโรงพยาบาลบ้ารึเปล่าวะ”

“พวกพี่ พวกน้า พวกน้องตายกันหมดแล้วนะครับ”

“เฮ้ย.พูดยังงี้ได้ไงวะ กูยังไม่ตายโว้ย กูอยู่ในห้องไอซียู มีเครื่องช่วยหายใจอยู่ แค่ร่างกายไม่รับอาหารสองอาทิตย์เอง กูจะตายได้ยังไงวะ มึงพูดยังงี้แช่งพวกกูนี่หว่า เฮ้ย.รุมตืบมันเลย”

“พี่ ผมไม่ได้แช่ง พวกพี่ตายแล้วจริงๆ นะ”

แทนที่พวกดวงวิญญาณจะช่วยบังให้พ้นสายตาสุวาลย์กลับรุมทำร้ายมัจโจจนต้องวิ่งหนีให้วุ่น สุวาลย์เข้ามาช่วยมัจโจแต่ก็ถูกทำร้ายด้วยจึงใช้เวทย์มนต์แสดงฤทธิ์ให้วิญญาณพวกนั้นเห็นและขู่จะพาลงนรกทั้งหมด ดวงวิญญาณเหล่านั้นจึงเชื่อ มัจโจฉวยโอกาสตอนที่ชุลมุนและสุวาลย์ใช้ฤทธิ์ทำให้วิญญาณที่เข้ามาทำร้ายยืนนิ่งราวกับรูปปั้นนั้นหนีสุวาลย์ไปอีกครั้ง สุวาลย์หันมาก็ไม่พบมัจโจแล้ว

“ท่านมัจโจ อีกแล้วรึ”

สุวาลย์พูดออกมาอย่างเอือมระอากับเหลนพญามัจจุราชเป็นที่สุดแต่ไม่ว่ามัจโจจะหนีไปตรงไหนเขาก็จะตามตัวกลับนรกภูมิให้ได้ ไม่เช่นนั้นพญามัจจุราชทำโทษเขากับสุวรรณแทนเหลนจอมดื้อของท่านอย่างแน่นอน

มัจโจหัวเราะอย่างขบขันเมื่อหนีออกมาจากโรงพยาบาลโดยสุวาลย์ยังวุ่นวายอยู่กับการปราบดวงวิญญาณในโรงพยาบาลแต่เสียงหัวเราะต้องหยุดลงกะทันหันเพราะภาพตรงหน้าทำให้มัจโจเบิกตากว้าง ชายหนุ่มกำลังถูกรุมทำร้ายทั้งเตะ ทั้งตีด้วยไม้อย่างไม่เว้นระยะให้คนที่ลงไปนอนกลิ้งกับพื้นมีโอกาสลุกขึ้นมาต่อสู้ เขาวิ่งเข้าไปห้ามแต่คนกลุ่มนั้นมองไม่เห็นเขา ชายร่างสันทัดยกไม้ฟาดลงบนศีรษะชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นถนนอีกครั้งแล้วถอยออกมายืนดูผลงานของตัวเอง ร่างนั้นดิ้นอย่างเจ็บปวด ครู่เดียวก็สงบนิ่ง เลือดสีแดงสดไหลออกจากศีรษะ วิญญาณของชายผู้นั้นออกจากร่างวิ่งเข้ามาหามัจโจ

“คุณ ช่วยผมที เรียกตำรวจทีเร็ว พวกมันจะฆ่าผม เร็วๆ สิคุณ ช่วยผมด้วยเร็ว มันตีผมตายแน่ เร็วๆสิ”

“จะให้ช่วยยังไง ผมไม่ใช่คน ผมปรากฏตัวหรือส่งเสียงให้พวกคุณได้ยินไม่ได้”

“ไอ้โรคจิต ยืนตัวเป็นๆ อยู่แท้ๆ หาว่าไม่ใช่คน บ้าแล้วมึงหรือว่าแกล้งบ้าวะ ไม่อยากช่วยกลัวจะโดนรุมกระทืบเหมือนกูงั้นสิ ไอ้บ้าเอ๊ย ไปไหนก็ไปเลยไปไอ้คนใจร้ายใจดำ หน้าตาก็งั้นๆ หล่อสู้ฉันไม่ได้ ยังไร้น้ำใจอีก ไอ้เวรเอ๊ยไปเลย”

“ก็บอกไม่ใช่คนๆ ยังจะมาด่าอีกรึไงวะ ทำไมต้องเจอกับมนุษย์ปากจัดด้วยว่ะเนี่ย โลกมนุษย์นี่มีแต่คนปากร้ายๆ เหรอเนี่ย”

“จะพร่ำอะไร เห็นมั้ย มันรุมกระทืบฉัน ถ้าไม่ช่วยก็รีบๆ ไป”

เวทิตโมโหมัจโจที่ไม่ยอมช่วยไล่พวกอันธพาลออกจากร่างของเขาและเริ่มแปลกใจที่เขายืนพูดคุยกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ได้อย่างไรในเมื่อร่างของเขากำลังถูกเตะ ถูกตีไม่ยั้งอยู่อย่างนั้น

“เฮ้ย.กูตายแล้วเหรอวะ”

“เออ..”

มัจโจตอบเสียงดังพลางจ้องตาเวทิต แสงในดวงตาของเขาทำให้เวทิตย่นหัวคิ้วแล้วถอยออกห่างนิดหนึ่ง