One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่4.

บทที่4.พ่อของลูก

“จะทำไงดี!!” หลังปิดประตูห้องน้ำ เมรียกมือกุมขมับ เธอพึมพำเสียงแผ่วๆ หวาดกลัวจนเกือบจะช็อก

เมรีไม่คิดว่าโลกจะกลมได้ขนาดนี้

เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องมาพบเจอกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

อุบัติเหตุนั่น...ทำให้เธอกำลังเข้าตาจน แต่เมรีรับได้ เธอพร้อมที่จะเป็น...แม่ แต่ไม่ต้องการเป็นภรรยาของผู้ชายที่เธอเองก็ไม่รู้จักเขาดีพอ

บิดาของเธอดูจากภายนอก ท่านเป็นสุภาพบุรุษ และเป็นพ่อที่ดี

นั่นคือการมองจากคนภายนอกนะ ใครจะรู้ล่ะ ภายใต้ความเป็นสุภาพบุรุษ ท่านซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ได้เสียหลายปี

เมรีซึ่งกำลังย่างเข้าสู่วัยสาว มองโลกรอบตัวเป็นสีสันสวยงาม จู่ๆ โลกสดสวยของเธอก็หม่นมืดลง หลังได้ยินเสียงทะเลากันของบุพการี

“คุณจะทำตัวแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่คะ?” เสียงแม่สั่น และแฝงความกราดเกรี้ยวไว้ไม่น้อย

เมรีชะงัก รีบหาที่กำบังตัว เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เพราะเสียงของพ่อกับแม่ดัง จนอดทนอยู่เงียบๆ ไม่ไหว

“จะอะไรนักหนาล่ะคุณ” เสียงพ่อตวาดกลับ

“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ คุณทำแบบนี้ หากลูกรู้เข้าจะว่ายังไง”

“จะว่ายังไงล่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมนะ” เมรีขมวดคิ้วคิดตาม เธอไม่เคยเห็นบิดาแสดงความเกรี้ยวกราดแบบนี้มาก่อน

“คุณไม่ใช่ผู้ชายตัวเปล่าที่จะมีกิ๊ก มีบ้านเล็กไปทั่วแบบนี้นะคะ”

เมรีตกใจเกือบร้องกรี๊ด เธอเบิกตาโตยกมืออุดปากแทบไม่ทัน ไม่คิดว่าบิดาที่แสนดีจะมีพฤติกรรมสำส่อนเหมือนผู้ชายที่เธอเคยนึกรังเกียจ

“คุณเดือดร้อนอะไรด้วยล่ะ เงินเดือนผมก็แบ่งให้คุณทุกเดือน”

เสียงบิดาแฝงความรำคาญอย่างเห็นได้ชัด

“เห็นแก่ตัว...”

“อย่าบ่นมากเลย คุณอยู่สบายๆ เลี้ยงลูกไป ผมจะไปไหนได้ ผมก็กลับมาที่บ้านทุกวันนี่”

เมรียกมืออุดหู เธอไม่อยากได้ยินความเห็นแก่ตัวของบิดาอีกต่อไปแล้ว นับจากนั้นเมรีก็มองบิดาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เธอรักท่านได้ไม่เต็มร้อยเหมือนเก่า ยิ่งมารดาซึมเศร้ามากขึ้นเท่าไร เมรีก็ยิ่งเกลียดบิดาเพิ่มขึ้นเท่านั้น

ทำไมนะ...ทำไมผู้ชายถึงไม่เคยพอ...

เมรีถามตัวเองมาตลอด ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้

เธอไม่ได้คำตอบ...รู้แค่ว่า ความเกลียด ความระแวง ทำให้เมรีกันตัวเอง ออกห่างมนุษย์ที่เป็นเพศตรงข้าม

เมรีถอนใจแรงๆ เธอจะตื่นตระหนกตอนนี้ไม่ได้ บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ขอให้เธอแกร่งพอ ไม่ว่าใครก็มา ‘ฉก’ ลูกไปจากอกเธอไม่ได้

“แกๆ เมรี แกเป็นอะไรไป?” เสียงไพลินกับเบญจา ทำให้เมรีรู้สึกดีขึ้น

เธอผุดลุกขึ้นยืน คงต้องหาวิธีเตรียมตัวตั้งรับ

หากโชคดี ผู้ชายคนนั้นไม่ระแคะระคาย เธอก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเสีย

“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่รีบกลับมาฉี่”

เมรีคิดทบทวน ในห้องน้ำไม่เหมาะทีจะพูดเรื่องสำคัญ

เบญจาดูเหมือนจะไม่เชื่อ หญิงสาวลากเมรีเดินเลี่ยงไปทางด้านหลังบริษัท มีไพลินเดินขนาบมาด้วย

“เล่ามา...” ท่าทางเกร็งตัวของเมรี เบญจารับรู้โดยสัญชาตญาณ เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

ไพลินมองหน้าเบญจาสลับกับเมรี

“มีอะไรเหรอแก?”

“มันต้องมีสิ ฉันเชื่อว่าเกี่ยวกับไอ้หมอนั่น” เบญจาตอบเสียงแข็ง

เมรีถอนใจพรวด เธอถอยหลังไม่ได้แล้ว อย่างน้อยก็ควรเปิดใจให้เพื่อนๆ ช่วยคิด

“เบญ ลิน...พ่อของลูกฉัน คือ...” เมรีกัดริมฝีปากล่างก่อนจะโพล่งพรวดออกมา “หมอนั่น ไอ้หมอนั่นแหละที่ฉันเผลอมีอะไรด้วยคืนนั้น!!”

หลังพูดจบ เมรีโล่งอก แต่เบญจากับไพลินเข่าทรุด

“หมอนั่น คือคุณนะโมเหรอเมรี?”

“อือ...” เมรีพยักหน้ารัวๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะจนแต้มได้ เธอไม่ต้องการ ‘พ่อ’ ของลูก เธอไม่ต้องการมีสามี แต่อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นใจ คนที่ไม่คิดว่าจะเจอ กลับอยู่ใกล้กว่าที่คิด

“ฮอยย๊ะ!” ไพลินครางเสียงหลง

เงยหน้ามสบตาเบญจา ซึ่งเพื่อนของเธอก็ทำท่าจุกอกไม่ต่างอะไรกับตนเอง

เมรีคว้าได้เพชรน้ำเอก ผู้ชายที่กำลังฮอตสุดๆ หน้าที่การงานก็ไม่ได้ขี้เหร่ แถมหน้าตายังจัดว่าล้ำหน้าหนุ่มๆ ที่เคยมาขายขนมจีบให้เมรีทั้งหมดทุกคน และหากหมอนั่นพร้อมที่จะรับผิดชอบผลพวงหลังจากวันไนท์สแตนกับเมรี เพื่อนของเธอยิ่งกว่าถูกรางวัลลอตลี่เสียอีก