One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่3...

“มึงอยากรู้เรื่องของคุณเขาทำไมหะ เขาจะท้องหรือไม่ท้องมันก็เรื่องส่วนตัวเขา อย่าเสือก”

แก้วใจตวัดตาค้อนให้คนเป็นแม่ พร้อมกับพึมพำเสียงแผ่วๆ

“ตัวเองก็อยากรู้นั่นแหละ แต่ไม่กล้าถาม”

เมรีหัวเราะหึๆ ไม่ได้ถือโกรธสองแม่ลูก เบญจาเดินเขามาตบเบาๆ ที่ท้องแขน พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ ซึ่งไพลินเองก็กำลังทำเช่นนั้น

“ไม่ต้องสงสัยหรอกแก้ว พี่ท้องจริงๆ” เมรีตอบหน้าตาเฉย หลังหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้เรียบร้อย

สายหยุดหันควับ! เผลอตัวหยุดขยับจนเริ่มมีกลิ่นเหม็นไหม้ เนื่องจากกำลังทำอาหารค้างอยู่ในกะทะ แก้วใจชะงัก เงยหน้ามองพี่สาวคนสวยแบบไม่อยากเชื่อตา เมรีที่เธอรู้จัก ถือตัว และค่อนข้างเข้าถึงยาก การที่พี่สาวคนสวยยอมรับ แสดงว่าเมรีอาจจะไปพลาดท่าเสียที่ใครมา

“ไม่ได้ล้อแก้วเล่นใช่ไหมพี่?” แก้วใจย้อนถามเสียงแกว่ง

ไพลินเลยเป็นคนตอบเสียเอง เธอรู้ทุกคนรอบตัวกำลังตั้งใจฟัง

“มันใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นได้หรือไงแก้ว”

“คือ...ช่างเถอะ แก้วเชื่อใจพี่เมรี คงมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น” แก้วใจไหวไหล่ บ่นพึมพำ

ผู้หญิงที่มีประจำเดือนแล้วมีโอกาสที่จะท้องทุกคนนั่นแหละ หากมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้ชาย ที่น่าแปลกใจคือ...เมรีไม่เคยคบผู้ชายคนไหนมาก่อน พี่สาวคนสวยของเธอ ท้องกับใครล่ะ?

ซึ่งไม่มีใครตอบได้ นอกจาเมรี...

หลังอิ่มอาหารมื้อกลางวัน และยังพอมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อย สองสาวเลยลากเมรี เพื่อไปแอบมองผู้ชายสุดฮอตคนนั้น เมรีหัวเราะมาตลอดทางกับคำชมของเพื่อนๆ เธอพยายามมโนเค้าหน้าของชายผู้นั้นในใจ เนื่องจากสรรพคุณของเขาเท่าที่ฟังจากปากเพื่อนมันก็น่าสนใจดี

“อกเป็นอก แน่นจนแทบทะลุเสื้อเชิ้ตเลยแก” เสียงเบญจาพูด พร้อมกับทำท่าทางเหมือนกำลังเคลิ้ม

“ความสูงกำลังดีเลยแหละเมรี ฉันอยากได้เขา แต่เขาจะอยากได้ฉันหรือเปล่าไม่รู้นะ”

ไพลินหลับตาวาดฝันจนเมรีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอแวะซื้อขนมแก้เปรี้ยวปาก ปล่อยให้สองเพื่อนเดินนำหน้าไปก่อน

เมรีได้ขนมแก้เปรี้ยวปากมาหลายอย่าง เธอสาวเท้าเดินตามเพราะว่ากลัวจะพลัดหลงกัน เมรีชะงักกึก ถุงขนมในมือหล่นแหมะลงบนพื้น ริมฝีปากอ้าค้าง เมื่อมองตามมือของไพลินไป แล้วเจอกับใครบางคนเข้า

“ไม่จริง ไม่ใช่หรอก ไม่มีทาง!”

เมรีพึมพำเสียงสั่นหน้าซีด เธอแทบยกมือขยี้ตา ห่างไปไม่เกินหนึ่งร้อยห้าสิบเมตร ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าก้มต่ำนั้นคุ้นตาเธอ โครงหน้าที่เมรีไม่คิดจะลืม

ไพลินกับเบญจายังไม่รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเมรี

จนกระทั่ง...ตุ๊บ!!

เสียงวัตถุหนักๆ ตกลงบนพื้นสองสาวเลยพร้อมใจกันเหลียวกลับมามอง

ใบหน้าซีดไร้สีเลือด กับท่าทางลุกลี้ลุกลนของเมรีสะดุดใจเบญจาเป็นอย่างแรก

เมรีไม่ได้ก้มลงหยิบถุงบนพื้น เพื่อนของเธอยืนตัวแข็งทื่อ สายตาจับอยู่ที่จุดๆ เดียว

“อ้าว ขนมหล่นหมดแล้วแก” ไพลินบ่นอุบ ย่อตัวลงเก็บถุงขนม

เมรีได้สติ เธอหมุนตัวและสาวเท้าเร็วๆ ฝ่าผู้คนที่เดินสวนไปสวนมา จนเพื่อนๆ รั้งไว้ไม่ทัน

“เมรีรีบไปไหนอะแก?” ไพลินถาม เบญจาส่ายหน้า

“กลับเถอะลิน เมรีเดินไปนู้นแล้ว”

“แปบนึงได้ไหมอะ ฉันยังเห็นเขาไม่เต็มตาเลย”

“วันหลังเถอะ ฉันมีเรื่องอยากถามเมรี”

เบญจาพูดตัดบท พร้อมกับเร่งฝีเท้าเดินตามเมรีไปติดๆ มีไพลินวิ่งเหยาะๆ ตามหลังมา

ไม่ใช่แค่เมรีหรอกที่ขวัญบิน นะโมเองก็แทบจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ ช่วงที่เมรีกำลังมองเขาตาค้าง นะโมบังเอิญตวัดตาผ่านไปพอดี เขาเหลียวกลับมามองซ้ำ ทันได้เห็นแค่แผ่นหลังของเมรี ชายหนุ่มตะลึง...เขาจำหล่อนได้ไม่มีทางลืม ผู้หญิงที่เขาเผลอตัวด้วยคืนนั้น

นะโมควานหาตัวเมรีมาตลอดสองสามเดือน

เขาคว้าได้แต่ความว่างเปล่า

เนื่องจากไม่รู้รายละเอียดของอีกฝ่ายเลย เขารู้แค่ว่าเธอชื่อ...เมรี

มุมปากนะโมมีรอยยิ้ม เขาคุ้นหน้าคุ้นตาสองสาวที่วิ่งตามแม่สาวคนนั้นไปดี นะโมมีความจำดี ในบรรดาผู้หญิงที่มาแอบปลื้มเขา เขาจำแนกไว้เป็นกลุ่มๆ เพื่อป้องกันตัวเอง

เอาล่ะ เขาเจอเธอแล้ว...หวังว่าคงเจรจากันได้นะ

นะโมไม่อยากรู้สึกผิด ความรู้สึกนั่นเกาะติดเขามาตลอดสามเดือน