One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่4...

“เขารู้จักแกมาก่อนไหมเมรี?” เบญจาถามย้ำ สามเดือนมานี่นะโมไม่เคยโผล่หน้ามาแสดงความรับผิดชอบ

“ไม่น่าจะนะ...ฉันเพิ่งเห็นหน้าเขาครั้งแรกตอนที่ฉันสร่างเมา”

“เอ...แบบนี้เขาจงใจตามแกมาไหมอะ เมรี?” ไพลินถาม

“จะบ้าเหรอลิน เขาไม่รู้จักยัยรีนะจะตามมาได้ยังไง อีกอย่างคนไม่รู้จักกันนอนด้วยกัน หมอนั่นคงไม่ติดใจขนาดตามหาหรอก ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ”

เบญจาไม่ได้มีอคติกับผู้ชายหรอก แต่เท่าที่เห็น ในสังคมทุกวันนี้ เพศชายขึ้นชื่อว่าเป็นเพศที่เห็นแก่ตัวเองที่สุด

“มันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ?” ไพลินยังไม่วายแย้ง หลายเหตุผลมาประกอบกัน มันชั่งเป็นเรื่องบังเญที่น่าเหลือเชื่อ

“ไม่รู้สิ อยากรู้ต้องไปถามเขาเอง” เบญจาเปรย

“อย่านะ!!” เมรีห้ามไว้ หากหมอนั่นไม่ระแคะระคาย การที่ไปสอบถามจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียเปล่าๆ

“ฉันไม่บ้าแบบนั้นหรอกแก เอาเป็นว่า ฉันจะไปสืบให้ หมอนั่นจำแกได้ไหม เขามีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า” เบญจาสรุปเสียงเข้ม

รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง

หากนะโมไม่แม้แต่จะจำเมรีได้ คงต้องหาทางให้เมรีหลบไปพ้นๆ ก่อนจนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย

แต่...มันไม่ได้เป็นอย่างที่ทั้งสามสาวคาดคะเนไว้

หลังเบญจาพยายามซักไซ้ ก็ไม่ได้ความกระจ่าง สามสาวเลยถอยมาตั้งหลักและพยายามเก็บตัวเงียบ ผู้ชายคนนั้นก็ยังทำงานที่เดิม มีวัฐจักรแบบเดิมทุกวัน จนเมรีคลายความระแวง

ทั้งสามสาวพลอยโล่งอก แต่ก็ยังพยายามไม่โผล่ไปให้นะโมเห็น เพราะบางทีการประจันหน้า อาจรื้อฟื้นความทรงจำของผู้ชายคนนั้นขึ้นมาได้ ดังนั้นรอให้เมรีคลอด จากนั้นค่อยว่ากันอีกที

อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง ทนๆ ไป

นะโมไม่ได้คิดแบบนั้น เขาจับตามองเมรีเงียบๆ หลังนับวัน เดือน ปีคร่าวๆ ระยะการตั้งครรภ์ของเมรี มันชวนให้เขาหงุดหงิดหัวใจ

เขาถูกปลูกฝังมาด้วยศีสธรรม

ความผิดที่เขาก่อ เขาน่าจะมีส่วนในการชดใช้ แม้อีกฝ่ายจะไม่เรียกร้อง

“คุณครับ คุณ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย” เมรีตัวชาวาบ เธอกัดริมฝีปากล่าง ภาวนาในใจขอให้เสียงที่ได้ยิน ไม่ใช่คนที่เธอกำลังหลบหน้า

เมื่อหมุนตัวกลับมามองด้านหลัง เมรีแทบเข่าทรุด เธอยืนโอนไปเอนมาจนนะโมต้องถลาเข้ามาประคอง

“เป็นอะไรไหมคุณ?” เสียงแผ่วหวิวเหมือนคนพูดอยู่ไกลแสนไกล

ทั้งที่ความจริงแล้วเมรีกำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดลง เมรีได้ยินเสียงกรีดร้องของเบญจาและไพลิน

เหตุการณ์วุ่นวายหลังจากเมรีเป็นลม เธอได้ฟังหลังจากนั้นอีกหลายวัน...

บทที่5.ทางสองแพร่ง

“ปล่อยเพื่อนฉันนะคุณนะโม คุณทำอะไรเมรีหะ!!” เบญจาถลามาใกล้ พยายามรั้งเมรีออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม

“ปล่อยสิ บอกให้ปล่อย” ไพลินตามเข้ามายื้อแย่งเมรีอีกคน

พนักงานในบริษัทที่ทยอยเดินออกมาหลังเวลาเลิกงานเริ่มเข้ามามุง มีเสียงซุบซิบไม่เบานักดังเข้าหูไพลิน จนเธอเริ่มเดือดปุดๆ

“สงสัยจะเป็นแผนหาพ่อให้ลูก”

“จงใจอ่อยชัดๆ แหม เลือกคนถูกเสียด้วยนะยะ”

“แผนสูงใช้ได้ แต่ลืมไปหรือไงว่าตัวเองกำลังท้องอยู่ แถมยังหาคนเป็นพ่อไม่ได้ด้วย”

ไพลินพยายามกลั้นความโกรธ เธอจะระเบิดตอนนี้ไม่ได้ ทุกอย่างจะพังลง ความลับที่สู้อุตส่าห์ปกปิดไว้คงเหลวไม่เป็นท่า

แต่เสียงสุดท้ายที่ได้ยินเต็มสองหู ไพลินเลยหมดความอดทน

“หยิ่งมาได้ตั้งนานสองนาน ตอนนี้คงไม่ไหวแล้วสินะ ยางอายคงหมดตั้งแต่ไปนอนแบให้ผู้ชายที่ไหนขย่มจนท้องไม่มีพ่อแบบนี้ไงล่ะ”

“ถ้าไม่รู้จริงช่วยหุบปากไว้จะดีกว่านะ หากหล่อนไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ ไอ้หมอนี่แหละ พ่อของลูกเพื่อนฉัน”

“ลิน!!”

เบญจาตะโกนลั่น

“ว้าย ฉันลืมตัวอะแก”

ไพลินหันมามองสบตาเบญจา เพื่อนของเธอมีสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่แปลก ผู้ชายในหัวข้อสนทนากกลับไม่มีทีท่าอะไรเลย เขาเฉยจนน่าแปลกใจ

“อย่ามาขี้ตู่ คุณนะโมเขาเพิ่งจะย้ายมาไม่ถึงสองเดือน จะมารู้จักกับแม่เมรีขี้เมาได้ยังไง” มีแฟนคลับนะโมพยายามแก้ตัวแทน