บทที่1.เด็กหลงทาง ..........

อเล็กไซตาค้าง!! ลมหายใจสะดุด หายใจติดๆ ขัดๆ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า...เซ็กซี่สุดๆ ผิวของเธอขาวอมชมพู คงเป็นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ ผมของเธอจึงเปียกฉ่ำแผ่สยายเต็มแผ่นหลัง เรียวขาที่โผล่พ้นชายเสื้อคลุม เพรียวสวยจนเขาแทบหยุดหายใจ มันเรียวสวยเรียวยาวเกลี้ยงเกลาดั่งลำเทียน ยิ่งเป็นการมองเห็นแบบวับๆ แวมๆ มันยิ่งเร้าใจสุดๆ

หล่อนทำท่าเหมือนไม่เห็นเขา วิ่งหน้าตั้งมายืนมองบุตรสาวตัวแสบของเขา ก่อนจะถอนใจเฮือกๆ หล่อนเป็นใคร? แล้วอิรินารู้จักหล่อนได้ยังไง? มันเป็นคำถามที่ดังสะท้อนไปมาในหัวสมองขาวโพลน เมื่อเวลานี้ในหัวของอเล็กไซ มีแต่จินตนาการตอนที่หล่อนไม่สวมอะไรเลยบนร่างกายสุดเซ็กซี่นั่น!! และทอดกายนอนยั่วเย้าเขาอยู่กลางเตียงขนาดบิ้กไซส์!!

“คุณเป็นใครคะ?” เสียงของหล่อนห้วนห้าว แต่ฟังยังไงก็ยังถูกใจอยู่ดี ดวงตาสีนิลของหล่อนวาววับ หล่อนมองเขาเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ร้ายหาใช่มิตรผู้มาเยือน

ชายหนุ่มไม่ตอบเขาบุ้ยปากไปทางอิรินา ก่อนจะตวัดปลายขาลง ผุดลุกขึ้นมายืน พร้อมทั้งยกมือเสยผม

เขาใจร้อนแทบเป็นบ้า!! หลังพี่เลี้ยงของบุตรสาวเข้ามาแจ้งข่าว คู่ขาคนล่าสุดถูกส่งกลับแบบไม่มีคำอธิบาย แล้วเขาก็ออกตระเวนหาบุตรสาวจากร่องรอยที่เหลืออยู่ ไม่คิดว่าเด็กดื้ออย่างบุตรสาวจะมาไกลถึงที่นี่ เมื่ออิรินามีคนติดตาม แต่มันอาจจะเป็นความซวย หรือชะตาลิขิตให้เขาได้มาเจอหล่อนก็ไม่รู้ เนื้อตัวของอเล็กไซเต้นยุบยับ เหมือนกับว่าสัญชาตญาณนักล่าของเขากำลังถูกปลุกให้ตื่น เมื่อไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมีลักษณะแข็งกร้าวใส่เขามาก่อน ผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนแรก ที่มองเขาด้วยแววตาลุกโพลง ไม่ได้มีแววเสน่หามีแต่แววตาขึ้งโกรธ

มือเรียวจับสาบเสื้อแน่นๆ เธอเพิ่งถึงบางอ้อ หลังพิจารณาคนแปลกหน้าแบบถี่ถ้วน

โครงหน้า ‘เขา’ คล้ายคลึงกับนางฟ้าตัวน้อยที่นอนหลับปุ๋ย ดวงตาของเขาสีเดียวกับเด็กน้อยคนนั้นเลย ชะเอมไม่คิดว่าเด็กหญิงที่รูปหน้าสวยขนาดนั้น จะถอดเค้าโครงมาจากบิดา...ใช่!! เขาหล่อระเบิด!! และผู้ชายตรงหน้าเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอใจกระตุก เพียงแค่เผลอสบตากันจังๆ

สัญญาณอันตราย...ร้องสั่ง ให้เธออยู่ห่างๆ เขา...

เมื่อลักษณะท่าทางแบบนี้ คงไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติของเธอแน่...

เขาคือความต่างแทบทุกข้อ เขาไม่น่าจะเป็นสุภาพบุรุษ เมื่อลุค...เขาดูเถื่อนๆ ชอบกล

เขาไม่น่าจะไม่ดื่ม...เมื่อคำบอกเล่าคร่าวๆ ของอิรินา บิดาของเธอชอบปาร์ตี้!! เรื่องบุหรี่คงไม่ต้องถาม เมื่อกลิ่นมันฟ้อง โชยมาเข้าจมูกเธออยู่นี่ไง ดูโดยรวมแล้ว...เขาเป็นตัวอันตราย!! สมควรอยู่ให้ห่างๆ เป็นพันไมล์เลยยิ่งดี

หลังบังคับไม่ให้เสียงพูดออกมาสั่นพร่า ชะเอมตัดสินใจสื่อสารกับคนแปลกหน้า เธอไม่อยากอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดนี่นานๆ มันเปลืองตัว!!

จะอะไรเสียอีกล่ะ ‘ก็ไอ้ลูกตาวาวๆ ของอีกฝ่ายไง!! เขาทำเหมือนกับว่า กำลังเปลืองผ้าเธอทีละชิ้น’ คนบ้าอะไรไม่รู้ นัยน์ตาคมเหมือนใบมีดโกน

“คุณคงเป็นคุณป๊าของเอวา?”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ...เขาหรี่ตาลง เมื่อหล่อนเดินไปหยุดหลังโซฟาตัวใหญ่ เอาความหนาหนักของโซฟาช่วยพรางร่างกายอวบอิ่มนั่น

“คุณปล่อยลูกสาวหายมาแบบนี้บ่อยๆ เหรอคะ...เวลาเกือบ2 ชั่วโมง...มัวทำอะไรอยู่!!” อดไม่ได้เลยที่จะตำหนิ...เธอตวัดตาค้อนขวับๆ แต่ที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มกรุ้มกริ่มจนชะเอมเริ่มเดือดปุดๆ

“เอวาแค่งอนผม...แกก็เป็นแบบนี้ประจำ และผมไม่ได้ปล่อยเธอหายไป ยัยตัวยุ่งนั่นหนีมาเองครับ เราวุ่นวายไปทั้งบ้าน เอวามีคนติดตาม...แต่ครั้งนี้เขาเผลอ เราไม่คิดว่าเอวาจะมาไกลถึงนี่...มันห่างจากบ้านของผมพอสมควร และเธอ...รู้จักกับเอวามาก่อนหรือเปล่า?”

อเล็กไซอธิบายเสียงเนิบนาบ เขาเดินวนไปใกล้ๆ และหล่อนก็ขยับถอยหนีไปเรื่อยๆ เหมือนกำลังเล่นเกมแมวจับหนูยังไง ยังงั้นเลย