บทที่ 3 ภรรยาไม่ตรงปก::สะใภ้ตระกูลเฟิง (2)

ห้องอาหารตระกูลเฟิงช่วงค่ำของวันเดียวกัน

"อาเทียนจะกลับเลยจริง ๆ เหรอแล้วเรื่องฮันนีมูนล่ะ" ซูลี่เอ่ยขึ้นเมื่อลูกชายแจ้งว่าจะกลับหลังจากแต่งงานเพิ่งผ่านการแต่งงานเพียงแค่หนึ่งวัน

"ผมมีงานต้องทำครับ" เฟยเทียนตอบมารดาเสียงเรียบเพราะที่ต้องหยุดมาแต่งงานสามวันนี้ก็ทำเอารายได้หดหายไปตั้งไม่รู้ตั้งเท่าไร

"แต่น้องน่าจะอยากไป"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะหม่าม๊าถิงถิงเองอยากไปทำงานเหมือนกัน"

"ตายแล้วอาเสี่ยวถิงยังจะไปทำงานอีกเหรอ ม๊าว่าอยู่เป็นแม่บ้านให้อาเทียนอย่างเดียวก็พออาเสี่ยวถิงจะได้ไม่เหนื่อย"

"โธ่ม๊าคะสมัยนี้ผู้หญิงเราไม่จำเป็นต้องมาดูแลสามีประดุจเจ้าชายอย่างที่หม่าม๊าทำให้อาปาแล้วนะคะ จริงไหมเสี่ยวถิง" ลี่จินลูกสาวคนเล็กของตระกูลเอ่ยแย้งแก่ผู้เป็นมารดาเห็นด้วยกับพี่สะใภ้ ถ้าเป็นเธอแต่งงานออกเรือนไปเธอก็ต้องการทำงานเหมือนกันจะไม่ยอมเป็นฝ่ายรอสามีและคอยปรนนิบัติพัดวีเฉกเช่นมารดากับญาติพี่น้องฝ่ายหญิงทั้งหลายแหล่ ที่ต้องตามเอาใจผู้เป็นสามีทั้ง ๆ ที่บางคนนั้นสามีก็ใช่ว่าจะกลับมาเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี บางคนก็ยังมีบ้านเล็กบ้านน้อยแต่เธอก็ไม่ได้คิดตำหนิติเตียนใคร อย่างมารดาเธอก็ถือเป็นแบบอย่างที่ดีในฐานะภรรยาผู้นำตระกูล ตั้งแต่เด็ก ๆ เธอเองก็ไม่เคยเห็นสองสามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันหนำซ้ำยังสมัครสมานสามัคคีรักใครกลมเกลียวกันดีถึงแม้ว่าจะเป็นการแต่งงานที่มาจากการคลุมถุงชนก็ตาม

แต่เรื่องการดูแลสามีอยู่ฝ่ายเดียวโดยที่สามีนั้นออกไปสนุกสนานเบิกบานที่นอกบ้านนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบใจอย่างมาก

ทำไมผู้หญิงบางคนต้องทำตัวว่านอนสอนง่ายทำตัวด้อยค่าทั้งที่พวกเธอนั้นมีความสามารถไม่น้อยไปกว่าสามีหรือใคร ๆ ที่เธอพูดแบบนี้ก็เพราะเห็นมาเยอะ เหล่าบรรดาคนที่อยู่รายล้อมเธอส่วนมากก็เป็นแบบนั้นซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจนัก แต่ก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไร แต่ถ้าใครคิดเห็นเช่นเดียวกับเธอ เธอก็พร้อมที่จะให้ความสนับสนุนส่วนเธอเองก็ยังคงเป็นสาวที่ครองตัวโสดอยู่เพราะอายุเพิ่งยี่สิบหกปีและเธอก็ไม่ยอมให้บิดามารดาจับไปดูตัวง่าย ๆ จะบอกว่าเธอนั้นเป็นคนหัวดื้อก็ว่าได้

ส่วนที่พี่สะใภ้คนนี้ที่เพียงเอ่ยว่าอยากทำงานเธอก็เอนเอียงเข้าข้างพี่สะใภ้ไปเต็มตัวแล้วถือว่าสนับสนุนสาวยุคใหม่ไปในตัว

"เอ่อ..ค่ะเจี่ยเจีย" ลี่ถิงเห็นด้วยเลยพูดตอบรับเสียงเบาเหลือบสายตามองไปยังผู้นำตระกูลและภรรยาว่ามีสีหน้าอย่างไร หากว่าเธอดื้อดึงต้องการทำงานตามที่ตนเองต้องการท่านทั้งสองคนจะตำหนิกันหรือไม่ แต่ทั้งสองคนก็ยังมีสีหน้าเช่นเดิมไม่ได้ดุแต่ก็เหมือนกับว่าไม่ได้ยินดีที่เธอจะออกไปทำงาน

"เอาเถอะ ๆ อาเสี่ยวถิงอยากทำงานก็ไม่มีใครว่าอย่างที่อาจินพูดสมัยนี้แล้ว มัวแต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้านก็ไม่เป็นการดี โลกภายนอกมีอะไรที่ต้องรู้อีกเยอะ" ซีซวนเอ่ยออกมาอย่างไม่อาจขัดใจอย่างว่าแหละสมัยนี้แล้ว ถึงเขาจะเป็นคนที่คอยยึดถือปฏิบัติตัวเยี่ยงอย่างบรรพบุรุษแต่ก็ไหลลื่นไปตามยุคสมัยไม่ใช่ตาแก่หลงยุคที่ยึดถือตัวเองเป็นใหญ่

"เฮ้อถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้นม๊าไม่ห้าม แต่ถ้าอาเสี่ยวถิงมีลูกขึ้นมาม๊าขอสั่งให้อาเสี่ยวถิงเลิกทำงาน" ซูลี่พูดพร้อมกับถอนใจที่เธอไม่อยากให้ลูกสะใภ้ออกไปทำงานก็เพราะไม่อยากให้ไปลำบากหลังจากตกปากรับคำครอบครัวของเธอเอาไว้แล้วว่าจะเลี้ยงดูอย่างดีแต่ถ้าลูกสะใภ้อยากไปเธอก็ไม่อยากเอ่ยแย้ง แต่อย่างที่บอกหากตั้งครรภ์ขึ้นมาเมื่อไรเธอไม่ยอมให้ลูกสะใภ้ออกไปทำงานแน่นอน

"ครับม๊าเดี๋ยวเรื่องนั้นผมจัดการให้"

ส่วนลี่ถิงที่ได้ฟังแม่สามีพูดมีลูกเด็กสาวถึงกับเลิ่กลั่กทำตัวมีพิรุธเพราะว่าเธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะอยู่ในฐานะภรรยาแค่ปีเดียว ส่วนเรื่องการตั้งครรภ์นั้นไม่เคยอยู่ในหัวสมองของเลยด้วยซ้ำเธอเพิ่งมีอายุเพียงแค่ยี่สิบเอ็ดปียังมีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะเลยทีเดียว

แต่เหตุใดสามีป้ายแดงของเธอถึงพูดจาอะไรไปแบบนั้น มือบางเอื้อมไปที่หน้าขนคนแก่กว่าก่อนจะหยิกอย่างแรงเผื่อสามีป้ายแดงพูดไปเมื่อกี้จะยังไม่รู้ตัว แต่เหมือนกับว่าเขาจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอสื่อเพราะคำพูดต่อมานั้นทำเอาเธอเดือดปุด ๆ ในใจ

"ผมจะพยายามให้ภรรยาตั้งครรภ์เร็วที่สุดครับเธอจะได้อยู่บ้านสบาย ๆ " ลี่ถิงที่ได้ฟังก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย สามีเธอมั่นหน้าไปไกลเอาอะไรมามั่นใจถึงได้พูดไปแบบนั้น มือบางจิกเข้าไปที่หน้าขาอย่างแรงอีกครั้งและเหมือนว่าตอนนี้คงจะได้เลือดได้สติขึ้นมาบ้างเพราะเธอเห็นว่ากล้ามเนื้อเขากระตุก เธอจึงส่งยิ้มพรายให้กับสามีป้ายแดงพูดด้วยความเอียงอาย แถมยังแก้มแดงปลั่งอย่างกับมะเขือเทศสุกเหมือนสั่งการได้ทำเอาคนที่มองมาพากันยิ้มจนแก้มปริชอบใจในการกระทำของหนุ่มสาวที่ดูท่าว่าจะไปกันด้วยดีทำให้ผู้นำตระกูลกับภรรยาหายห่วงไปเปลาะหนึ่ง

และพากันคิดถึงไปไกลถึงการเลี้ยงหลาน ๆ

"ถ้าอย่างนั้นเหล่ากงต้องขยันหน่อยแล้วล่ะค่ะ" ลี่ถิงเอ่ยเสียงหวานกับสามีป้ายแดงแต่บรรจงกดเล็บเรียวจิกเข้าไปที่เนื้อแน่น ๆ ไม่หยุดก่อนจะถูกฝ่ามือหนาจับกุมแน่นแถมยังบีบมือเธออย่างแรงจนเธอแอบเบ้หน้ามือบางขยับดึงออกเพราะความเจ็บแต่เหมือนกับว่าจะกำลังถูกลงโทษ

"ครับเหล่าผ๋อของเฮีย"