บทที่ 2 ภรรยาไม่ตรงปก::สะใภ้ตระกูลเฟิง (1)

นี่ม้าดีดกะโหลกไม่ใช่รึ! เห็นทีจะไม่ตรงปกเสียแล้ว

"คืนนี้คุณนอนตรงนั้น" เสียงใสเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เฟยเทียนหันไปมองยังจุดที่ปลายนิ้วชี้เรียวค้างไว้ก่อนจะหันกลับไปมองคนเด็กกว่า

"นั่นไม่ใช่เตียงฉันตัวใหญ่จะนอนตรงนั้นได้ยังไง"

"ถ้าอย่างนั้นฉันนอนเองฉันไม่ชอบนอนกับคนแปลกหน้า"

"แต่ฉันเป็นสามีเธอ"

"คุณเฟยเทียนคุณคงไม่คิดจริงจังกับการเป็นสามีภรรยาอยู่หรอกนะ" เสียงที่พูดฟังดูเย้ยหยันจนเฟยเทียนสะอึกก่อนจะย้อนถาม

"คุณหนูลี่ถิงที่พูดหมายความว่ายังไง" ดวงตาคมหรี่มองใบหน้าเชิดรั้นที่กำลังยกมือขึ้นกอดอกเป็นครั้งที่สองซึ่งเป็นกิริยาที่ทำให้เฟยเทียนไม่ชอบใจเพราะเหมือนเป็นการไม่ให้เกียรติแถมเธอยังมีอายุอ่อนกว่าเขาตั้งแปดปี อย่างน้อยก็ต้องมีความเคารพให้กันบ้าง

แต่นี่อะไรพูดออกมาแต่ละคำทำเอาเขาอยากส่งเธอกลับไปเสียแต่ตอนนี้

เฟยเทียนอยากจะออกไปถามผู้นำตระกูลจางเสียตอนนี้ว่าตกลงใช่ผู้หญิงคนนี้ใช่ลูกสาวจริง ๆ ใช่หรือไม่ ไม่ได้มีใครสวมรอยมาใช่รึเปล่า?

"เอาล่ะคุณชายเฟยเทียนถ้าอย่างนั้นเรามาตกลงการอยู่ร่วมกันตั้งแต่ตอนนี้" ลี่ถิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเรียกชื่อจริงตามที่คนตรงหน้าเรียกชื่อจริงของเธอ เหมือนว่าเป็นการประชดกันอยู่กลาย ๆ

"ฉันรู้ว่าคุณชายเฟยเทียนก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานเพราะว่าคุณก็มีคนที่คุณรักและยังลืมไม่ลงที่ฉันพูดนั้นถูกต้องไหมคะ" ตั้งแต่รู้ว่าเธอต้องแต่งงานกับใครเธอก็ค้นหาข้อมูลของเขาและที่ปรากฏตามสื่อต่าง ๆ ก็มีไม่น้อยถือว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้ระดับตัวพ่อและมีคนที่รักมากอยู่ในใจ เพียงแต่ว่าตอนนั้นเขายังเป็นวัยรุ่นเลยมีการเลิกรากันไปทำให้เขาเพียงควงคนนั้นทีคนนี้ทีไม่ยกย่องสถานะคนรักทั้งที่ผ่านมาหลายปีแล้ว และลี่ถิงเองก็ไม่คิดว่าคนที่เคยใช้ชีวิตเจ้าชู้ประตูดินจะเปลี่ยนไปเพราะการแต่งงานที่ไม่ได้มาด้วยความรัก

"..."

"ในเมื่อคุณไม่ตอบฉันถือว่าเป็นการยอมรับเป็นเรื่องจริง"

"ถ้าอย่างนั้นเราควรจะมาทำข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันฉันจะยอมอยู่ในฐานะภรรยาของคุณ"

"เรื่องคนรักหรือคนที่คุณซุกซ่อนอยู่ฉันขอไม่รับรู้และไม่ขอยุ่งเกี่ยว ขอเพียงคุณจัดการคนของคุณให้อยู่ในที่ของตัวเอง"

"ฉันจะอยู่ในฐานะภรรยาคุณเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้นและการตกลงกันระหว่างสองตระกูลถือเป็นอันสิ้นสุดคุณจะได้เป็นอิสระ"

"ตกลงตามนี้ฉันขอตัว"

เฟยเทียนมองตามเจ้าสาวหมาด ๆ ที่พูดจบก็สะบัดหน้าหนีเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที มุมปากหยักโค้งขึ้นก่อนจะคิดตามที่หญิงสาวพูด

ไม่รู้ว่าไปดูละครเรื่องไหนมาถึงได้จำมาใช้ ไม่เคยอ่านกฎของตระกูลของเขาบ้างหรือยังไงว่าแต่งเข้ามาในตระกูลแล้วไม่สามารถออกไปไหนได้อีกแล้ว

เฟยเทียนส่ายหัวให้กับความคิดเป็นเด็กของภรรยาทั้งยังคำที่พูดออกมาเป็นต่อยหอยนั่นก็หาความจริงไม่ได้เลย

...

รุ่งเช้า

"อาปา"

"ถิงถิง"

"พอเลยสองพ่อลูกได้เวลากลับแล้ว ร่ำลายืดเยื้อกันไม่จบไม่สิ้นสักที" ภรรยาผู้นำตระกูลจางถึงกับถอนหายใจนี่นับว่าเป็นครั้งที่สามสองพ่อลูกนี่ยังไงกัน

"หม่าม๊า หม่าม๊าไม่รักถิงถิงแล้วเหรอถึงได้ทิ้งถิงถิงลงคอดูสิถิงถิงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแล้วต่อไปถิงถิงจะมีความสุขได้อย่างไรกัน"

"ให้ม๊าพูดจริงใช่มั้ย! เสี่ยวถิง"

"อย่าเลย ๆ หม่าม๊าคนสวยพาอาปากลับบ้านก่อนเน๊อะ อย่าเป็นห่วงถิงถิงเลย" หลินอยากตะโกนบอกลูกสาวว่าไม่ได้ห่วง...เธอเป็นห่วงคนที่ยืนอยู่ด้านหลังมากกว่าแต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่หลินคิดก่อนจะกระซิบบอกลูกสาว

"อย่าดื้อมากนักหม่าม๊าไม่อยากมารับลูกกลับในตอนที่ก้นหม้อข้าวยังไม่ทันดำ"

"หม่าม๊าก็พูดเกินไปถิงถิงเป็นเด็กดีนะ" หลินอยากเอามือตบหน้าฝากตัวเองนักหลังจากได้ฟังคำพูดของลูกสาว ที่มองเธอตาปริบ ๆ ดูใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับดอกบัวขาวแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าเรื่องจริงเป็นยังไง

"เอาล่ะหม่าม๊ากลับจริงแล้ว" หลินอ้าแขนกอดลูกสาวและนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องห่างกันแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ห่วงเท่าไรนัก หลังจากกอดกันเนิ่นนานก็ผละออกมาให้สามีโอบกอดลูกสาวบ้าง

"อาปาดูแลสุขภาพตัวเองดี ๆ ขาหมูควรลดเป็ดย่างห้ามทานหนัง.."

"รู้แล้ว ๆ ไม่ทานของมันไม่ทานของทอดจะได้อยู่กับเสี่ยวถิงไปนานๆ อาปาต้องส่งเสี่ยวถิงจริง ๆ แล้วนะ" หลี่เจี่ยพูดพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาให้ลูกสาวรู้สึกไม่ดี

"ถิงถิงรักอาปานะคะ" ลี่ถิงที่เห็นว่าบิดานั้นจวนเจียนจะร้องไห้ออกมาทำเอาเธอเจ็บในหัวใจ เพราะเธอรู้ว่าบิดานั้นรักเธอเพียงใดทั้งยังไม่เคยห่างไกลกันถึงเพียงนี้

"อาปาก็รักเสี่้ยวถิง" หลี่เจี่ยยังพูดไม่ยอมหยุด

"เอาล่ะ ๆ ขึ้นรถไม่อย่างนั้นคงได้กลับบ้านมืดค่ำแน่ดูท่าว่าจะไม่ยอมจบง่ายอาหยางจับแยก " หลินเอ่ยสั่งน้ำเสียงเข้มเพราะสามีกับลูกสาวที่ไม่มีวี่แววว่าจะผละออกจากกันง่าย ๆ ทำเอาถึงขั้นคุณนายหลินกำลังจะหมดความอดทน

"อาปาหม่าม๊าใจร้ายจับพ่อลูกแยกกันอีกแล้ว" ถิงถิงพูดอ้อนแอบแง่งอนใส่ผู้เป็นมารดา

"นั่นสิใจร้ายจริง ๆ เลยภรรยาอาปาเนี่ยะ!" ส่วนบิดานั้นไม่ต้องพูดให้มากความเพราะยังไงก็เข้าข้างลูกสาวอยู่แล้ว

"อาปาครับขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันขึ้นเครื่อง"

หลิวหยางลูกชายคนโตมองภาพชายวัยกลางคนอ้วนถ้วนสมบูรณ์กับสาวน้อยในชุดกี่เพ้าสีขาวลายดอกโบตั๋นที่เธอชอบสวมใส่ยืนร่ำลากันเป็นชั่วโมง ก็สมควรที่จะทำให้มารดาโมโห คนน้องนี่เขาไม่ค่อยเป็นห่วงเท่าไรห่วงแต่บิดานี่สิดูท่าว่าถ้าตามไปอยู่ด้วยกันได้คงย้ายตามไปแล้ว หลิวหยางส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าไปแยกสองพ่อลูกออกจากกัน จัดการพาน้องสาวที่ยังคงตาแดงตรงไปที่รถ

"เสี่ยวถิงไปอยู่ที่นู่นอย่าดื้ออย่าซนให้มาก เกิดอะไรขึ้นเฮียไปช่วยไม่ทัน" มือหนายกขึ้นลูบผมนุ่มก่อนจะได้รับแขนเรียวของคนน้องที่สอดรอบเอวสอบ

"ถิงถิงไม่ดื้อหากไม่จำเป็น" สาวน้อยทำปากขมุบขมิบแต่หลิวหยางได้ยินทุกคำก่อนจะยิ้มออกมา

"จำไว้ว่าหากเกิดอะไรขึ้นให้โทรหาเฮียทันที"

"ถิงถิงรู้แล้ว ฝากดูแลอาปากับหม่าม๊าด้วย"

"นั่นเป็นสิ่งที่เฮียต้องทำอยู่แล้วเสี่ยวถิงน้อยอย่าเป็นห่วง"

"เอาล่ะต้องไปจริง ๆ แล้ว" หลิวหยางกอดน้องสาวแน่นก่อนจะหอมผมนุ่ม ตอนนี้ต้องส่งน้องไปจริง ๆ มัวโอ้เอ้ไม่ได้ไม่อย่างนั้นคงเป็นเขาที่ทำให้ทั้งสองคนนี้ต้องตกเครื่องจริง ๆ

"บ๊ายบายอาปาหม่าม๊า บ๊ายบายเฮียหยางถึงแล้วจะโทรหา"

ลี่ถิงที่นั่งอยู่ในรถที่สตาร์ทเครื่องพร้อมออกตัวโบกมือบ๊ายบายบิดามารดาพร้อมกับพี่ชายอีกครั้ง ใบหน้าสวยงดงามตอนนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำตาก่อนจะได้รับอ้อมแขนแข็งแรงสอดเข้ามารอบเอวดึงรั้งเอาไว้แน่นภายในรถที่กว้างขวาง คล้ายเป็นการปลอบประโลมเด็กสาวผู้โดดเดี่ยว จนกระทั่งรถออกเลี้ยวออกนอกคฤหาสน์ตระกูลจางของเธอ

"ขี้แย" เฟยเทียนที่กำลังกอดปลอบภรรยายื่นนิ้วโป้งไปเขี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลออกเป็นสายยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล

"ปล่อยด้วยค่ะคุณเทียน" เจ้าสาวหมาด ๆ ดิ้นออกจากอ้อมแขนพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ทำให้เฟยเทียนชะงักมือที่กำลังปาดหยาดน้ำใสก่อนจะคลายอ้อมแขนแกร่ง ทำให้หญิงสาวหลุดออกไปได้ง่ายทำให้เธอกระเถิบออกไปนั่งเสียติดกับประตูอีก เขามองเธอที่ถอยออกไปไกลดวงตากลมฉ่ำไปด้วยน้ำตาโตช้อนมองมาที่เขาแต่กลับเอื้อนเอ่ยวาจาที่ทำให้เขาอยากฟาดก้นเธอจริง ๆ สักที

"คุณชายเฟยไม่ต้องแสดงเพราะตอนนี้ไม่มีคนเห็นแล้วค่ะ" พูดจบร่างเล็กก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทางสายตาจับอยู่ที่วิวข้างนอกส่วนเฟยเทียนที่เห็นกิริยาของเธอก็มองเด็กดื้อรั้นด้วยใบหน้าเรียบตึงภายในใจเริ่มรู้สึกกรุ่นโกรธ

ความสงบสุขคงไม่เกิดขึ้นระหว่างพวกเราโดยง่ายเพราะภรรยาตั้งแง่ใส่กันเสียเหลือเกิน

และทั้งสองคนก็เดินทางประเทศไทยด้วยความเงียบไม่มีการพูดคุยกันอีกตลอดระยะเวลาการเดินทางที่ยาวนาน ส่วนพ่อกับแม่ของเฟยเทียนนั้นล่วงหน้ากลับกันไปก่อนแล้ว