6 เพราะแอลกอฮอล์ NC

รุ่งเช้าพิมพ์นาราพบว่าตัวเองนอนอยู่ในชุดนอนของโรงแรม เนื้อตัวร่างกายสะอาดสะอ้าน หัวเล็ก ๆ ของเธอปวดตุบ ข้าง ๆ กันมีชายหนุ่มตัวเบ้อเร่อนอนกอดเธอเอาไว้ คนตัวเล็กเห็นว่าเขายังหลับอยู่จึงค่อย ๆ ขยับตัวลุกออกจากเตียงอย่างเงียบ ๆ ร่างกายส่วนล่างของเธอปวดหนึบ เธอเมาก็จริงแต่จำเรื่องเมื่อคืนได้หมดทุกกระบวนท่า พูดเรื่องอะไรกันบ้างก็จำได้หมด และจำได้ด้วยว่าผู้ชายบนเตียงนอนตอนนี้เป็นใคร

เพราะแอลกอฮอล์ที่พิมพ์นาราดื่มไปนั่นแหละที่ เป็นตัวต้นเรื่อง เป็นต้นเหตุของปัญหาที่เกิดขึ้นในเวลานี้ทั้งหมด ความรุ่มร้อนของเกมรักที่ว่าที่คู่หมั้นมอบให้ พิมพ์นารายังคงรู้สึกและสัมผัสได้

คนตัวเล็กค่อย ๆ ยกแขนของกวีวัธน์ออกจากนมของตัวเอง คนบ้าอะไรขนาดหลับอยู่ยังทำตัวลามกไม่มีหยุด หญิงสาวขยับตัวอย่างเชื่องช้าและเงียบที่สุด ก้าวขาลงจากเตียงก่อนจะย่องตามหาชุดเดรสสีดำตัวเมื่อคืน พร้อมกับเหลือบมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงไปด้วยอย่างระแวดระวัง เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน

ชุดเสื้อผ้าถูกโยนทิ้งเกลื่อนกลาดกาวของบราปีกนกติดกันจนเหนียวหนึบ กางเกงในไร้ขอบตัวเมื่อคืนก็หาไม่เจอสุดท้ายเลยจำใจสวมชุดเดรสตัวเดิมทั้งที่ส่วนบนและส่วนล่างยังคงโล่งไร้สิ่งปกปิด

“หาอันนี้อยู่หรือเปล่าครับ” เขาตื่นตั้งแต่เธอขยับตัว ตื่นตั้งแต่พิมพ์นาราปัดมือเขาออกจากหน้าอกเธอ

คนตัวเล็กยืนตัวแข็งไม่ได้หันกลับไปมองคนต้นเสียง

“เมื่อคืนฉันเมามาก” และก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอพูดประโยคนั้นออกไป

เสียงสวบสาบของที่นอนดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้เธอมากยิ่งขึ้น เงาของกวีวัธน์ที่สะท้อนที่หน้าจอโทรทัศน์ พิมพ์นาราเห็นทุกอย่าง เห็นทั้งหมด รวมถึงตรงนั้นของเขาที่กลับมาแข็งอีกครั้ง

“แล้วยังไง” กวีวัธน์ถามซ้ำ มือแกร่งรวบเอวเล็กแบบบางของพิมพ์นาราเอาไว้มั่น

“กะ...ก็เมาไงคะ เราสองคนเมาด้วยกันทั้งคู่” พิมพ์นาราตัวสั่นงันงกตื่นเต้นไปหมด แถมชุดเดรสสีดำที่เธอเพิ่งจะสวมเมื่อครู่ก็ถูกเขาจับร่นขึ้นจนมากองอยู่ที่เอว ตอนนี้เสื้อผ้าใส่ก็เหมือนไม่ใส่

“หันหน้ามาคุยกันไม่ได้เหรอ หรือว่าคุณชอบคุยกับคนอื่นจากด้านหลัง” กวีวัธน์ที่เปลือยเปล่าโอบกอดพิมพ์นาราจากด้านหลัง เขาจะบอกว่าที่ตื่นไม่ได้มีแค่เขา แต่บางอย่างก็ตื่นมาเคารพธงชาติแต่เช้าตรู่เช่นกัน

“เหนื่อยแล้วปวดหลังด้วย” พิมพ์นาราอ้อนวอน

“เมื่อคืนก็ใช้เหตุผลนี้ไม่ใช่เหรอ แต่ว่า...คุณก็ยัง...” กวีวัธน์ไม่ได้พูดต่อปล่อยให้อีกฝ่ายคิดเอาเอง

“ฉะ...ฉันมีงานต้องทำนะคะ” หญิงสาวแกล้งยกแขนขึ้นมาทำท่าเหมือนดูนาฬิกา ก่อนจะมานึกขึ้นได้ว่านี่คงจะเป็นการกระทำที่โง่ที่สุดรองจากเรื่องเมื่อคืน เพราะนาฬิกาแบรนด์หรูที่ใส่มาหายไปไหนแล้วไม่รู้

“อ้อ...ดาราเขาดูเวลานี้แบบนี้เหรอ”

พิมพ์นาราอ้าปากพะงาบ ๆ อยากจะพูดบางอย่างแต่ก็ไม่รู้จะแก้ตัวเรื่องนี้ยังไงดี คนตัวเล็กยังไม่ทันจะพูดอะไร กวีวัธน์ก็ช้อนก้นเธอขึ้นมาอุ้ม ในท่าทางที่เหมือนกับเด็กทารกก็ไม่ปาน

“คุณทำอะไรเนี่ย” คนตัวเล็กกรีดร้องโวยวาย ก่อนที่กวีวัธน์จะพาเธอมาวางแหมะอยู่ที่หน้าอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ที่ผนังด้านหนึ่งมีกระจกบานใหญ่ ตอนแรกเห็นเขาผ่านเงาสะท้อนบนหน้าจอทีวี ตอนนี้เห็นเขาชัดเจนแจ่มแจ้งผ่านกระจกเงา รวมถึงเห็นทุกอย่างเห็นทุกสัดส่วน พิมพ์นาราจะหันกลับไปก็ไม่ได้ จะมองกระจกก็ไม่ได้จึงได้แต่ก้มหน้ามองพื้นมองเท้าของตัวเองไปพลาง ๆ

เขาเดาแผนการยัยขี้เมาตรงหน้าออก เธอจะทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ มันไม่ใช่ความคิดที่ตื้นเขินไปหน่อยเหรอ

“ของขวัญ” กวีวัธน์เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมกับฉีกชุดเดรสสีดำที่เกะกะออกในไม่กี่ครั้ง

“คุณกวีมันของสปอนเซอร์” พิมพ์นาราโวยวาย เพิ่งจะแกะเอามาใส่ ยังไม่ได้ถ่ายรูปให้สปอนเซอร์ด้วยซ้ำ แต่กลับถูกเขาฉีกจนกลายเป็นเศษผ้า คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

ริมฝีปากหยักจุมพิตพิมพ์นาราในทันที มือหยาบของกวีวัธน์ขยับเลื่อนลงมาบีบเคล้นทรวงอกนุ่มนิ่มของพิมพ์นารา ก่อนจะผละออกแล้วบิดปลายคางให้เธอมองตัวเองในกระจก

“คุณดูสิ คุณจะออกไปจากโรงแรมพร้อมกับเศษผ้าชุดนั้นจริง ๆ เหรอ”

ตอนแรกพิมพ์นารายังคงงงแต่เมื่อมองตัวเองในกระจกแทบอยากจะร้องกรี๊ด

“อะไรเนี่ย” ทั้งรอยฟัน รอยคิสมาร์กเต็มตัวเธอไปหมดแทบไม่เหลือที่ว่าง ตั้งแต่ต้นคอยันต้นขา พิมพ์นาราพูดไม่ออก “คุณกวี รู้ไหมฉันต้องเข้าคลินิกดูแลผิวหมดเงินไปเท่าไหร่” พิมพ์นาราหันหลังกลับ มือเล็ก ๆ ทุบหน้าอกเขาไปอีกหลายที

แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกรู้สากับการกระทำของตัวเองกวีวัธน์ฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังโวยวาย อุ้มขึ้นไปนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ กดริมฝีปากจุมพิตต้นคอของพิมพ์นาราแผ่วเบา พยายามไม่สร้างรอยให้เกิดขึ้นซ้ำอีก แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี ก็เธอน่าหลงใหลขนาดนี้เขาจะอดไม่แสดงความเป็นเจ้าของได้ยัง

“คุณกวี” พิมพ์นาราหัวตื้อไปหมด ผู้ชายคนนี้หน้าด้านหน้าทนดีจริง ๆ “อาห์...เดี๋ยวก่อนค่ะ” หญิงสาวรีบห้ามปราม เมื่อคืนทำได้เพราะเมาแถมไฟในโรงแรมยังไม่ค่อยสว่างแต่ตอนนี้มันเช้าแล้วและเธอก็มีสติ

“ไม่ชอบเหรอครับของขวัญ แต่ตรงนี้ของคุณมันแฉะมากเลยนะ” เขาไม่พูดเปล่ายังใช้นิ้ววนเวียนบดเบียดอยู่ตรงร่องสวาทของยัยขี้เมา

“ของขวัญต้องไปทำงาน” พิมพ์นาราเอนแผ่นหลังติดกับกระจกเงาบานใหญ่ มือเล็กจับต้นแขนของกวีวัธน์เอาไว้แน่น “คุณกวี...อ๊ะ” เธอเอาแต่เรียกชื่อเขา ขยับตัวหนีไปไหนก็ไม่รอด เพราะทุกครั้งเขาจะจับก้นลากเธอมาอยู่ในมุมที่ถนัดได้ตลอด

“ไปทำงานไหวเหรอแฉะแบบนี้” กวีวัธน์หยอกล้อ แล้วเริ่มสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางรักของพิมพ์นารา พร้อมกับขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้า “ของของขวัญมันดูดนิ้วผมขนาดนี้เลย แล้วแบบนี้จะไปทำงานไหวจริง ๆ เหรอ”

“ผิดที่คุณ” พิมพ์นาราบอก ถ้าเขาไม่แกล้งเธอ ป่านนี้เธอได้ไปทำงานแล้ว

“งั้นเป็นเรื่องที่ผมต้องรับผิดชอบสินะ”

“...”

พิมพ์นาราทำตาโตเธอกำลังถูกเขาเอาเปรียบอีกแล้ว