4 ไม่ทันแล้ว NC

ไม่รอให้เธอพูดอะไรอีก กวีวัธน์อุ้มร่างเล็กนุ่มนิ่มเข้าไปในห้องนอนชุดเดรสรัดรูปสีดำ ร่นขึ้นจนเห็นต้นขาขาวผ่อง ใบหน้าสวยหวานของพิมพ์นาราเป็นสีแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเกิดจากไวน์ที่เธอดื่มไปหรือเพราะกำลังเขินอายกันแน่ แต่อีกมุมหนึ่งก็ดูน่ารักชวนให้สัมผัสแตะต้อง

“เมาหรือเปล่าเนี่ย” กวีวัธน์ก้มตัวลงไป ถามให้เธอให้แน่ชัดอีกครั้ง

“นิดหนึ่ง” พิมพ์นาราตอบ “เรากำลังจะเป็นคู่หมั้นกัน อีกไม่นานก็จะได้เป็นสามีภรรยากัน เดี๋ยวนี้มีหลายคู่จะตายไปที่มีอะไรกันก่อนแต่ง”

“เมาจริง ๆ ด้วย ผมไม่ชอบทำอะไรคนเมาหรอกนะ” กวีวัธน์ดีดหน้าผากเธอเบา ๆ เตรียมตัวจะผละออก แต่กลับถูกยัยขี้เมาตัวแสบจับพลิกนอนลงบนเตียงเสียก่อนจะได้หนีไปไหน

ชุดเดรสรัดรูปสีดำถูกพิมพ์นาราถอดออกในครั้งเดียว เส้นผมยาวสลวยสีดำขลับ ของยัยขี้เมาถูกปล่อยยาวสยายลงมา ที่สองเต้าอวบอิ่มมีบราปีกนกปกปิดเอาไว้ เอวคอดกิ่ว มีกล้ามท้องเล็กน้อย ผิวกายขาวเนียนละเอียด ร่างกายของพิมพ์นาราตอนนี้แทบจะเปลือยเปล่า

“ไม่ต้องการจริง ๆ เหรอ ก็ตรงนั้นของคุณมัน” พิมพ์นาราถามด้วยสีหน้าซุกซน พร้อมกับก้มตัวลงไปกระซิบกับกวีวัธน์ “คุณทนไหวจริง ๆ เหรอคะ” เธอไม่ได้แค่กระซิบแต่ยังแกล้งอีกฝ่ายด้วยการพ่นลมใส่หูเขาเบา

“ผมจะอดทนไม่ไหวแล้วนะ” กวีวัธน์จะให้โอกาสเธออีกรอบ

“แล้วจะทนทำไมล่ะคะ” พิมพ์นาราพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมกับประกบริมฝีปากจุมพิตกวีวัธน์ อย่างช่ำชอง

ในเมื่อเธอเป็นคนพูดเองเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว กวีวัธน์พลิกกลับมาเป็นฝ่ายคุมเกม ร่างเล็กนุ่มนิ่มของพิมพ์นาราถูกจับนอนราบไปกับเตียงนอน บราปีกนกเลือนหายไปไหนแล้วไม่รู้ ยอดอกอวบอิ่มแข็งชูชัน บดเบียดเสียดสีอยู่กับแผ่งอกแกร่ง

กวีวัธน์สอดลิ้นขบเม้มริมฝีปากนุ่มละมุนของพิมพ์นาราแผ่วเบา พลางสอดลิ้นไปทั่วทั้งโพรงปากดูดกลืนความหอมหวาน มือหยาบไล่เรื่อยขยับลงไปที่เนินเนื้อนุ่มเบื้องล่าง ที่มีกางเกงในไร้ขอบสีขาวตัวบาง ปกปิดส่วนสงวนสวยงามเอาไว้ ชายหนุ่มใช้นิ้วเรียวยาวบดเบียดเคล้าคลึงจุดวาบหวามของยัยตัวแสบ น้ำหวานธรรมชาติไหลออกมาจนชุ่มฉ่ำเปียกชื้น

“อาห์...” พิมพ์นาราส่งเสียงร้องครางออกมาเบา ๆ หัวสมองของคนตัวเล็กพร่าเบลอไปหมด รู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของตัวเองกำลังเต้นแรง “คุณกวี” พิมพ์นาราเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ทำไมครับ โวยวายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ” เขาบอกกับยัยขี้เมา เนื้อเข้าปากเสือแล้วให้คายคงทำไม่ได้

“มัน...อาห์...” พิมพ์นาราขนลุกไปทั้งร่าง เธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน “ใจดีกับฉันหน่อยนะคะ” คนตัวเล็กอ้อนวอน

“ผมใจดีกับคู่นอนของตัวเองอยู่แล้ว” ความจริงเรื่องนั้นเขาโกหก กวีวัธน์พรมจูบไปทั่วต้นคอเพรียวระหงลากลิ้นวนเวียน ลงมาจนถึงกระดูกไหปลาร้า แล้วขยับมาจนถึงเนินอกขาวสล้าง

เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลค่อย ๆ พรมจูบขบเม้มทิ้งรอยตราประทับสีกุหลาบไปทั่วร่างนุ่มนิ่ม ทุกตารางนิ้วบนร่างกายของพิมพ์นาราถูกเขาสำรวจจนหมดสิ้น

กวีวัธน์ตวัดเรียวลิ้นหยอกล้อสองเต้าอวบอิ่มของเหยื่อตัวน้อย จนยอดถันสีชมพูสวยของคนเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำลาย ไม่เพียงเท่านั้นยังใช้ฟันขบเม้มสองเต้าอวบของหญิงสาวจนเกิดเป็นรอยฟัน

“อาห์...มัน” พิมพ์นาราไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดร่างกายของพิมพ์นาราสั่นสะท้าน ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ดวงตาคู่สวยปิดสนิท มือเล็กของพิมพ์นาราจับต้นแขนเขาเอาไว้

“มันทำไมครับ”

“...” พิมพ์นาราไม่กล้าพูด มันทั้งเสียวซ่านและสุขสม หัวใจของคนตัวเล็กปั่นป่วนไปหมด

“ไม่ตอบ คือไม่ชอบเหรอครับ” กวีวัธน์จุมพิตลากเรียวลิ้นมาที่หน้าท้องแบนราบของพิมพ์นารา กางเกงในสีขาวที่เป็นปราการชิ้นสุดท้าย ถูกเขาถอดออกได้อย่างง่าย ๆ

“เดี๋ยวค่ะ คุณกวีจะทำอะไร” พิมพ์นาราร้องเสียงหลง กำลังจะเอ่ยปากทัดทานแต่ไม่ทันแล้ว ร่างสูงสอดลิ้นวนเวียนอยู่ตรงส่วนนั้นของเธอ “คุณกวี อย่าตรงนั้น...อ๊ะไม่ได้ค่ะ” พิมพ์นารายกสะโพกถอยออกมา แต่กลับถูกชายหนุ่มรั้งจับสะโพกเอาไว้ไม่ให้เธอขยับหนีไปไหน

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะก็ตรงนี้ของคุณมันสวยจะตายไป”

“มันน่าอายค่ะ อย่าทำนะคะ” พิมพ์นาราร้องเสียงดัง ถึงตอนนี้เริ่มรู้สึกสร่างเมา

กวีวัธน์สอดลิ้นดูดกลืนติ่งเนื้อสีสวยที่ยื่นออกมา คนตัวเล็กแอ่นสะโพกขึ้นรับและดิ้นพล่าน

“ซี๊ด...คุณกวี อาห์...หยุดก่อนค่ะ ไม่ไหวแล้ว” พิมพ์นาราจะบ้าตาย ความรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังลอยขึ้นสู่ที่สูง หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง “คุณกวี” เธอเรียกชื่อเขา มือเล็กบีบกำผ้าปูที่นอนโรงแรมจนยับยู่ยี่ ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาในที่สุด

“เสร็จคาปากผมเลยนะครับ”

“...” พิมพ์นารารู้สึกเหมือนคนโง่ เมื่อกี้เธอทำเรื่องน่าอาย คนตัวเล็กไม่กล้ามองหน้าเขา ได้แต่เบือนหน้าหนีไม่สบตา

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออก หูของเธอได้ยินเสียงปลดเข็มขัดกางเกง หัวใจของพิมพ์นาราเต้นตึกตัก ไม่กล้ามองด้วยซ้ำว่าเขากำลังจะทำอะไร

“เดี๋ยวนะครับ” ชายหนุ่มที่ตอนนี้เปลือยเปล่าขยับขึ้นไปนอนข้าง ๆ กันพอเธอเห็นหน้าเขา ก็พลิกตัวหันหลังให้ “ของขวัญ” กวีวัธน์เรียกชื่อเธอ

“...” พิมพ์นาราไม่ได้ตอบ

“ครั้งแรกของคุณเหรอ” เขาลองเสี่ยงถาม เพราะจูบเมื่อตอนต้นมันดีมาก จนคิดไม่ถึงว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเธอ

คนตัวเล็กหันมาตั้งใจจะพูดแย้งอะไรสักอย่าง แต่กลับพบสายตาหยาดเยิ้มของกวีวัธน์ที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ อวัยวะเพศชายของกวีวัธน์ตื่นตัวเต็มที่ดุนดันอยู่ตรงต้นขาของเธอ พิมพ์นาราไม่กล้ามอง

“ไม่...คือ...” พิมพ์นาราเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ครั้งแรกจริง ๆ ด้วย” เขาเดาจากภาษากาย เธอเมาและนี่ก็เป็นครั้งแรกของยัยขี้เมา อยากครอบครองคนข้าง ๆ ใจแทบขาด แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้ก่อน ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไปเดี๋ยวจะกลายเป็นประสบการณ์ไม่ดี “แล้วทำไมคุณถึงจูบเก่งจัง”

พิมพ์นาราเขินจนแทบบ้า “คงเพราะต้องเล่นฉากจูบบ่อยมั้ง ก็เรียนรู้เอาจากงาน นักแสดงคนอื่นก็เคยเอ่ยปากชมอยู่บ่อย ๆ” คนตัวเล็กตอบส่งเดชไปเรื่อย

เสียดายนิดหน่อยที่เขาไม่ใช่จูบแรกของเธอแต่ก็ไม่เป็นไรนี่นา

“อ้อ...แบบนี้นี่เอง” กวีวัธน์ดึงร่างนุ่มนิ่มมากอดพลางบีบเคล้นสองเต้าอวบของพิมพ์นาราเบา ๆ “งั้นแบบนี้ผมต่อได้ไหม ผมทรมานมากเลยนะคุณรู้ไหม”

“แล้วถ้าบอกไม่ได้ก็คงไม่ทันแล้วใช่ไหม” พิมพ์นาราทำตาปริบ ๆ อย่างอ้อนวอน ตอนนี้สร่างเมาแล้ว รู้ตัวแล้ว และ...ไม่น่าจะทันแล้ว