ตอนที่ 05 จูบ

เวลาผ่านไป

ฉันอยู่ที่นี่โดยที่ไม่ได้รับรู้อะไรโลกภายนอกเลยมาหลายเดือนแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะขังฉันเหมือนหมูหมากาไก่ไม่ให้ออกไปข้างนอก จะมีบ้างที่ฉันได้ออกไปข้างนอกโดยที่มีเขาเป็นคนพาไป

"คุณนาย"

"วันนี้มีอะไรกินบ้าง"

"มีคั่วกลิ้ง มีแกงส้มไข่ปลา แต่ภาพยายามทำไม่ให้เผ็ดแล้วนะจ๊ะคุณนายน่าจะกินได้"

"อื้ม..."

"นั่งลงสิเธอไม่กินข้าวหรือไง"

"ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่?"

"ทำไมถึงถามแบบนี้"

"แล้วฉันจะไม่มีโอกาสมีชีวิตเป็นของตัวเองเลยหรอ ฉันต้องอยู่ที่นี่แล้วฟังคำสั่งจากคุณ คุณห้ามทำอะไรฉันก็ต้องไม่ทำ คุณสั่งให้ฉันทำอะไรฉันก็ต้องทำ เหมือนฉันเป็นสัตว์เลี้ยงที่โดนคุณล่ามโซ่เอาไว้อยู่"

"แล้วเธอจะออกไปทำงานอะไร อยู่ที่นี่ก็ดีแล้วคอยจัดการเรื่องบัญชีให้ฉัน แม่ของเธอบอกว่าเธอเก่งเรื่องคณิตศาสตร์"

"....." ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขากับแม่ของฉันคุยกันบ่อยขนาดไหน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งใจสืบเรื่องราวของฉันจากแม่ของฉันมาโดยเฉพาะเลย

"ฉันต้องออกไปทำงาน พักกลางวันอาจจะกลับมา เตรียมกับข้าวกลางวันไว้ด้วยล่ะ"

"จะกลับมาทำไมปกติคุณก็ไม่ได้กลับนี่"

"วันนี้ออกไปทำที่สวนใกล้ๆไม่อยากจะห่อข้าวไป กลับมากินที่บ้านสะดวกกว่า"

"....." ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา เพราะปกติฉันก็ไม่ใช่คนทำอาหารอยู่แล้ว

***************

"คุณนายอยู่แต่บ้านไม่เบื่อบ้างเหรอจ๊ะ"

"เบื่อสิ ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่ใจจะขาดละ"

"ออกไป?"

"ฉันอยากกลับบ้านของฉัน"

"ทำไมล่ะจ๊ะ ภาทำอะไรให้คุณนายไม่พอใจหรือเปล่าจ๊ะ"

"มันไม่ใช่เธอหรอกเธอไม่ต้องเป็นกังวลไปมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลย"

"อ้าว...ก็คุณนาย..บอกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"

"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ฉันก็มีเหตุผลของฉันมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอหรอกไม่ต้องไปคิดมาก"

เหตุผลที่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ก็เพราะอีตาบ้านั่นต่างหากล่ะ ชอบมาหาเรื่องฉันวุ่นวายกับฉันอยู่เรื่อย คุณแม่บอกกับฉันว่าอยู่นานๆ ไปเดี๋ยวก็รักกันเอง สภาพแบบนี้จะไปรักกันลงอีท่าไหนฉันยังนึกไม่ออกเลยเจอหน้ากันทีไรก็มีแต่เรื่องแต่ราวแทบจะไม่ได้พูดดีๆ กันสักครั้ง

"ภา ภา"

"จ้า"

เสียงตะโกนดังอยู่ทางหน้าบ้าน ฉันชะเง้อหน้าออกไปมองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เดินออกไปมอง คงจะเป็นญาติของผู้หญิงคนนั้นละมั้ง

"นายหัวออกไปไหนหรอภา"

"ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วจ้ะ แต่เดี๋ยวเที่ยงๆ ก็คงกลับมา"

แม่บ้านพาผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา เราสองคนได้มองหน้ากันพอดีแต่ฉันก็ไม่ได้ทักทายอะไร เพราะฉันไม่ได้รู้จัก

"นี่ใครหรอภาแม่บ้านคนใหม่หรอ?"

"ไม่ใช่จ้ะไม่ใช่!"

"อ้าว แล้วเป็นใครกันล่ะ?"

"เมียนายหัวจ้ะ"

"เมีย?"

"จ้ะ"

"....." ผู้หญิงคนนั้นมองฉันด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอเพราะไม่รู้จักกันและฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย

"นายหัวแต่งงานแล้วหรอ ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย"

"จ้ะ นายหัวแต่งงานแล้ว"

"อ๋อ..."

"เดี๋ยวภาไปเอาน้ำมาให้นะคะ คุณเพ็ญไปนั่งรออยู่กับคุณนายก่อนนะคะ"

"จ้ะ"

ผู้หญิงคนนั้นเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ก่อนที่เธอจะฉีกยิ้มให้กับฉันแต่ไม่ได้พูดอะไร

"เธอยิ้มอะไร?"

"นายหัวนี่ก็ตาถึงดีเหมือนกันนะ เลือกเมียได้ซะสวยเลย ว่าแต่เธอลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะ"

"ไม่ใช่เรื่องของเธอจะอยากรู้ไปทำไม"

"อ้อ...หน้าตาดูดีแต่ทำไมคำพูดถึงได้สวนทางกับหน้าตาเลยล่ะ"

"....." ฉันไม่ได้ตอบกลับอะไรไปเพราะดูรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังพยายามหาเรื่องฉัน คิดว่าฉันจะหลงกลง่ายๆ เหรอ รู้จักคนอย่างเขมิกาน้อยไปซะแล้ว มีปากก็พูดไปเถอะเจอของจริงขึ้นมาจะพูดไม่ออก

"อยากจะรู้จริงๆ ว่านายหัว ไปรักไปชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง เท่าที่ฉันรู้นายหัวชอบคนเรียบร้อยพูดน้อยนี่นา"

"จะเลิกพล่ามได้ยังรำคาญ ถ้าจะมาเพื่อหาเรื่องคนอื่นก็กลับไป"

"โอ๊ะโอ...เก่งซะด้วย"

"....."

"ฉันก็แค่ถามว่านายหัวชอบคนอย่างเธอได้ยังไง"

"คิดว่าเขาจะเลือกเธองั้นหรอ ก่อนที่จะมองว่าคนอื่นไม่ดีมองตัวเองก่อน เธอกับฉันไม่เคยรู้จักกัน อย่ามาหาเรื่องฉัน"

"น้ำได้แล้วจ้ะคุณเพ็ญ"

"ขอบใจจ้ะภา"

พรึบ!

"คุณนายจะไปเดินเล่นหรอจ๊ะ"

"จะไปข้างบน ถ้าเขามาก็หาข้าวให้เขาเลยไม่ต้องไปตามนะ ขอพักสักหน่อย รู้สึกอยากจะอ้วก"

"จ้ะๆ คุณนาย"

ฉันเดินกลับขึ้นมาข้างบนจนกระทั่งเย็น ฉันลงกลับไปที่ด้านล่างเพราะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะกลับไปแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนั้นยังอยู่แถมยังนั่งกระหนุงกระหนิงอยู่กับอีตาบ้านั่นอีกด้วย

"ดีขึ้นแล้วหรอ เห็นภาบอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย"

"แค่อยากจะอ้วกใส่ใครบางคนเฉยๆ"

"อะไร ใครไปทำอะไรให้"

"อ้อ ก่อนหน้าที่นายหัวจะมา ฉันคุยกับเมียของนายหัวแล้วนะ เธอน่ารักดีและเป็นกันเองมาก"

"แหวะ! ฉันจะไปช่วยภาในครัวนะ เชิญตามสบาย"

คิดเหรอว่าฉันจะเป็นไม้กันหมาให้ได้ง่ายๆ ฝันไปเหอะ คนอย่างฉันไม่คิดจะเป็นไม้กันหมาให้ใครหรอก โดยเฉพาะหมาตัวนี้

ผ่านไปสักพัก

"เพ็ญเขาจะกินข้าวกับเราด้วยนะ ภาช่วยจัดให้อีกที่ด้วยล่ะ"

"ได้จ้ะนายหัว"

"ฉันไม่กิน ภาจัดแค่สองที่พอ ฉันไม่หิว"

"ดะ ได้จ้ะ"

"เป็นอะไรไปอีก อยู่ดีๆ ก็อารมณ์เสียใส่"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่ไม่ชอบกินข้าวกับใครหลายคน ชอบความเป็นส่วนตัว ฉันไม่ชอบปั้นหน้าเข้าสังคม"

"....."

"แต่ฉันว่าลองเข้าสังคมกว้างๆ บ้างก็ดีนะ เพราะการที่เราได้เข้าสังคมมันทำให้เรารู้จักอะไรๆ ดีขึ้น"

"มันเรื่องของฉัน"

"คุยดีๆ สิเขมิกา"

"จิ๊!"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะนายหัว เธอยังเด็ก ยังไม่รู้จักอะไรมากมายหรอก"

"นี่คุณ ที่ฉันไม่กินข้าวเนี่ยเพราะฉันจะกินอย่างอื่นมากกว่า คุณรีบกินข้าวกับคนอื่นให้เสร็จเร็วๆ นะคะ ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำทาครีมหอมๆ รอคุณอยู่ข้างบน จุ๊บ"

"อุ้ย คุณนายจุ๊บนายหัว น่ารักจัง"

"รีบๆ นะคะ อยากกินข้าวกับคนอื่นนานเมียไม่อยากรอ"

ฉันเขย่งเท้าขึ้นแล้วจูบปากเขาต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะหันไปยิ้มเย้ยใส่ รู้จักคนอย่างเขมิกาน้อยไปนะป้า เด็กอย่างฉันไม่ได้ไม่รู้อะไร แต่มีวิธีจัดการต่างหากล่ะ