ตอนที่ 04 แซว

ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งรถไปตลาดด้วยกัน เขมิกาพยายามมองไปตามทางและจดจำว่าออกมาและเลี้ยวตรงไหนบ้าง แต่รอบข้างก็ยังเต็มไปด้วยป่าที่เป็นสวนเต็มไปหมด และมันก็เหมือนๆ กันจนเธอรู้สึกสับสนไปหมด

“บอกแล้วว่ามันเป็นป่า เธอออกมาคนเดียวก็หลง”

“ถ้าฉันได้ออกมาบ่อยๆ ฉันก็ไม่หลงหรอกน่า คุณก็ให้ฉันออกมาบ่อยๆ สิจะได้คุ้นชินกับเส้นทาง”

“ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป”

“รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตราย แต่ก็ยังมาสร้างบ้านอยู่กลางป่าแบบนี้"

"....."

"แล้วอีกนานไหมเนี่ยกว่าจะออกไปถึงข้างนอก"

"ก็สักพักล่ะ"

"ไปถึงแล้วช่วยจอดแถวๆ ตู้เอทีเอ็มให้ฉันด้วยนะ"

"จะกดเงินเหรอ?"

"ซื้อไก่ย่างมั้ง"

"ถามดีๆ ก็ตอบให้มันดีๆ บ้าง"

"แล้วมันใช่เรื่องที่ต้องถามไหมล่ะ ฉันให้คุณไปจอดที่นั่นก็น่าจะรู้อยู่แล้วไหมว่าให้ไปทำไม"

"ถ้าอยากได้เงินมาเอาที่ฉัน ไม่ต้องไปกดเอง"

"ทำไม?"

"ค่าใช้จ่ายของเธอทุกอย่างฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง อยากได้อะไรซื้ออะไรให้มาบอก"

"ไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวถ้าฉันซื้ออะไรมากไปแพงไปคุณก็จะมาว่าฉันอีก ฉันใช้เงินของตัวเองดีกว่าสบายใจกว่าตั้งเยอะ"

"ตามใจ"

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงยังตลาดในเมือง แต่ถึงอย่างนั้นอะไรต่อมิอะไรก็ไม่ได้มีมากมายเหมือนกับในเมืองกรุงจริงๆ

"อยากได้อะไรก็ซื้อเอา"

"อืม...ว่าแต่คุณจะมาซื้ออะไรล่ะไม่เห็นออกไปซื้อ"

"ฉันไม่ได้มาซื้ออะไรแค่เห็นเธอบอกว่าอยากจะออกมาฉันก็เลยพาออกมาแค่นั้นเอง"

"งั้นคุณจะไปซื้ออะไรก็ไปสิไม่เห็นต้องมาเดินตามหลังแบบนี้เลย"

"ฉันกลัวหมามันหลุดน่ะยิ่งออกจากกรงมาแล้วด้วย"

"เอ๊ะ! นี่คุณว่าฉันเป็นหมาหรอ?"

"ฉันยังไม่ทันได้พูดสักคำเลยนะ อ้อ...ฉันขอพูดอย่างนึงนะฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปี ช่วยพูดกับคนที่อายุมากกว่าให้มันดีๆหน่อย"

"แก่แต่อายุหรือเปล่า"

"....."

"เอ๊ะแต่ไม่นะ หน้าก็แก่ด้วย สรุปแล้วแก่ทั้งหน้าแก่ทั้งอายุ แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่ได้แก่ไปหมด เพราะส่วนนั้นชอบสั่งการมาทะเลาะกับเด็กที่อายุน้อยกว่า"

"เธอนี่มันปากจัดได้ใครนะ!"

"แซ่บจัดจ้านใช่ไหมล่า"

"....."

เขมิกาเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าของผู้หญิง ส่วนนายหัวไกรก็ยืนรออยู่ด้านนอก

"แม่ค้าคะ เสื้อตัวนี้ราคาเท่าไหร่?"

"ตัวละร้อยเก้าเก้าจ้ะ"

"สวยแฮะ งั้นเอาตัวนี้ตัวนึง ตัวนี้ด้วยแล้วก็กางเกง เอาทั้งหมดที่เลือกมานี้เลยค่ะ"

"ได้เลยจ้ะ สักครู่นะจ๊ะ"

หลังจากที่เลือกเสื้อผ้าได้เสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าแล้วแวะไปที่ร้านอื่นต่อ

จนกระทั่งนายหัวไกรถือถุงเสื้อผ้าที่เธอซื้อมาเต็มไม้เต็มมือไปหมด

"ฉันจำได้ว่าตอนที่มาเธอก็ขนเอากระเป๋าเสื้อผ้าใบเบ้อเริ่มมาตั้งหลายใบนะ"

"แล้วไง?"

"แล้วเธอจะซื้อเสื้อผ้าไปทำไมอีก"

"คุณไม่รู้หรอว่าการซื้อเสื้อผ้าซื้อของมันคือความสุขของผู้หญิง มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะจำเป็นหรือไม่จำเป็น รู้แค่ว่ามันเป็นความสุขของฉันก็พอ และถ้าคุณไม่มีความสุขก็กลับไปรอที่รถเสร็จแล้วฉันจะกลับไปเองไม่ต้องมาตาม"

"เฮ้อ..."

"ไม่ต้องมาถอนหายใจด้วย ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณตามมาคุณเป็นคนตามฉันมาเอง"

"อ้าวนายหัวไกร มาทำอะไรถึงที่นี่เลย มาซื้อของเข้าบ้านหรอ"

"ครับป้า"

"ว่าแต่นังหนูนี่ใครล่ะ"

"อ๋อ นี่เขมเมียผมเองครับ เพิ่งแต่งงานกันแล้วก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน"

"อ๋อๆ"

"ใครล่ะคุณ ไม่คิดจะแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างหรอ" หญิงสาวพูดกระซิบ เพราะตั้งแต่มาที่นี่เธอยังไม่รู้จักญาติพี่น้องหรือว่าคนรู้จักของเขาคนไหนเลยนอกจากแม่บ้านที่อยู่ในบ้าน

"คนนี้ป้าไพร เป็นคนรู้จักของพ่อกับแม่น่ะ"

"ตาเรานี่ถึงนะได้แฟนสวยเชียว"

"แหะๆ ครับป้า"

"ว่าแต่อยู่ที่บ้านสวนกันหรอ"

"ครับ ผมย้ายไปอยู่ที่นั่นถาวรแล้วเพราะแต่งงานแล้วด้วย อีกอย่างถ้าไปอยู่ใกล้ๆ สวนก็จะได้ดูแลสวนด้วย จะได้ไม่ต้องคอยเดินทางไปกลับมันเสียเวลา"

"ก็จริง"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับป้าพอดีว่าต้องไปซื้อของต่อ"

"จ้ะๆ"

"อะไรเนี่ยคุณฉันจะซื้อเสื้อผ้าฉันไม่ได้จะไปกับคุณสักหน่อย ปล่อยฉันนะฉันจะเลือกซื้อเสื้อผ้าฉันต่อ"

"มาเถอะน่า"

"นี่นายหัวไกร"

"ครับ"

"ระวังนะ เถียงกันเก่งทะเลาะกันบ่อยแบบนี้ โบราณเขาถือว่าจะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง"

"ไม่มีทางหรอกค่ะป้า เราสองคนไม่มีวันมีอื้อ...อ่อยนะ!!"

"ผมไปก่อนนะครับป้าพอดีว่าต้องรีบไปซื้อของเดี๋ยวร้านมันจะปิดซะก่อนสวัสดีครับ"

"อ่าๆ ขับรถกลับกันดีๆ ล่ะ"

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินกลับไปที่รถ และเพราะถูกปิดปากไม่ให้พูดอะไรจึงทำให้เธอเอาแต่ดิ้นพร้อมกับส่งเสียงโวยวายอู้อี้ในลำคอ

"อื้อ! อะไรของคุณเนี่ย ทำแบบนี้กับฉันทำไม"

"แล้วใครใช้ให้เธอไปพูดแบบนั้นล่ะ"

"ฉันพูดผิดตรงไหน"

"อยากให้คนอื่นรู้หรอว่าเราแต่งงานกันเพราะถูกจับคลุมถุงชนไม่ได้แต่งงานกันเพราะรักกัน"

"แล้วทำไมต้องไปโกหกคนอื่นด้วยล่ะฉันไม่ใช่พวกเสแสร้งแกล้งปั้นหน้าใส่ใครสักหน่อย มีอะไรก็พูดไปตามตรงสิพูดความจริงน่ะไม่รู้จักหรอ"

"อยู่ที่นี่เธอยังมีอะไรที่เธอยังไม่ได้เรียนรู้อีกมาก เพราะงั้นอย่าพูดอะไรซี้ซั้ว ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี"

"ทำไม! คุณกลัวว่ากิ๊กคุณจะรู้หรอ ฉันจำได้นะก่อนหน้านั้นคุณบอกว่าคุณไม่ยอมให้ฉันไปไหนไม่ยอมหย่ากับฉันเพราะจะให้ฉันเป็นไม้กันหมาให้กับคุณ"

"เลิกพูดแล้วขึ้นรถได้แล้วจะได้กลับกัน"

"ห๊ะ? อะไร ทำไมรีบกลับขนาดนั้น นี่มันเพิ่งจะบ่ายสองเองนะ"

"ฉันพาเธอออกมาซื้อของก็จริง แต่เธอเอาแต่เลือกซื้อเสื้อผ้าอย่างเดียวเลยไม่ไปที่ไหนเลย แล้วเธอก็เลือกซื้อนานด้วย"

"ฉันถามว่าทำไมถึงรีบกลับ"

"กว่าจะกลับไปถึงอีก ขับรถตอนกลางคืนมันอันตราย"

"ฉันไม่อยากกลับฉันจะซื้อของต่อ"

"นี่ วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอกนะ เดี๋ยววันหยุดหน้าฉันจะพาเธอออกมาอีก"

"....."

"เอาน่าฉันสัญญา ต่อไปฉันจะไม่ขัดใจเธออีกแล้ว"

"คุณนี่มาแปลกอีกแล้วนะ ต้องการอะไรจากฉันหรือเปล่าเนี่ย!"

"เปล่าๆ ไปขึ้นรถได้แล้ว"

"อือๆ! ไปก็ไป ชิ! น่าหงุดหงิดชะมัดเลย"