ตอนที่ 4 สุพรรณบุรี

เรือนที่สามคนแม่ลูกใช้เป็นที่คุ้มแดดคุ้มฝนตั้งอยู่ไม่ไกลจากริมธารเล็ก ๆ ตัวเรือนสร้างจากไม้ที่หาได้ตามป่าธรรมชาติทั่วไป ยกขึ้นเหนือระดับพื้นพอประมาณ หลังคามุงด้วยหญ้าแฝก แบ่งห้องด้วยไม้ไผ่สานเป็นสัดเป็นส่วนชัดเจน

กลิ่นแก้วเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้โดยเฉพาะเสือกล้าที่อ้างตัวว่าเป็นผัว เธอกลัวเขาจะทำมิดีมิร้าย ได้แต่นั่งชันเข่าก้มหน้าร้องไห้เพราะคิดถึงผู้เป็นแม่ เสือกล้าและบุหงาจึงปล่อยให้อยู่ในนั้นจนกว่าจะคุยรู้เรื่อง

“คิดจะอยู่ในนั้นจนตายรึไงกัน”

เสียงเข้มดังมาจากฝั่งประตู ทำให้คนที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้สะดุ้งโหยง หันไปมองก็พบว่าเสือกล้านำข้าวมาให้เหมือนทุกวัน ซึ่งเธอไม่เคยกินมันเลยสักครั้ง

“ฉันไม่หิว เอาออกไปเถอะ”

“เอ็งจะตายจริง ๆ ก็คราวนี้ล่ะ ทำไมถึงได้ดื้ออย่างนี้นะ จันทร์คนที่ข้าเคยรู้จักไม่ใช่อย่างนี้”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่คนที่ชื่อจันทร์”

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ มากินข้าวกินปลาก่อนเร็ว”

จะว่าไม่หิวก็ไม่ใช่ เพราะตอนนี้ท้องเธอกำลังปั่นป่วน แถมส่งเสียงออกมาทำให้อับอายขายขี้หน้าอีกต่างหาก เสือกล้ายิ้มกริ่ม ยืนกอดอกโชว์ความล่ำ โดยใส่เพียงแค่กางเกงตัวเดียวต่อหน้าคนเป็นเมีย

“กินก็ได้”

“กินก็เขยิบเข้ามาสิ ข้าไม่ทำอะไรเอ็งหรอก เอ็งเป็นเมียข้านะจันทร์”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้ชื่อจันทร์ แล้วก็ไม่ได้เป็นเมียนายด้วย ถึงนายจะช่วยฉันไว้ก็เถอะ ยังไงฉันก็ไม่ไว้ใจนายหรอก”

“ก็ได้ ๆ ข้าขี้เกียจเถียงกับเอ็งแล้ว มาสิมากินข้าว” คนพูดนั่งลงแล้วจัดแจงข้าวสวยกับจานปลาไหลย่างร้อน ๆ ให้กับผู้เป็นเมีย

“ไม่ต้องนั่งเฝ้าก็ได้ ฉันกินเองได้น่า”

“ข้าอยากจะนั่งคุยกับเอ็งบ้าง ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”

กลิ่นแก้วยังไม่ได้สนใจคำพูดเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้สายตาเธอจ้องมองไปยังจานกับข้าว ที่มีเพียงปลาไหลย่างตัวเดียวเท่านั้น เธอเคยกินมันซะที่ไหนกันล่ะ

“นี่มันปลาไหลใช่ไหม?”

“ใช่ ทำไมหรือ”

“ก็ฉันไม่เคยกินนี่นา ไม่มีพวกอาหารตามสั่งหรือร้านอาหารบ้างเหรอ”

“อะไรนะอะ...อาหารตามสั่ง ร้านอาหาร มันคืออะไร ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน” เสือกล้าเกาศีรษะแกร็ก ๆ ด้วยความสงสัย

“โอยย ฉันอยากจะบ้าตาย ทำไมคนที่นี่ถึงได้แปลกกันนัก พูดจาก็แปลก แต่งตัวก็โบราณ แถมยังไม่รู้จักอาหารตามสั่งอีก สรุปว่าฉันย้อนมาอยู่ในอดีตใช่ไหมเนี่ยยย!!” เธอบ่นกับตัวเองเสียงดัง ผู้เป็นสามีเอาแต่มองด้วยแววตาฉงน

“ทำไมเอ็งถึงได้ขี้โวยวายนัก จันทร์คนเดิมของข้าหายไปไหนแล้ว คนที่เคยพูดจาอ่อนหวาน กิริยามารยาทเรียบร้อย”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่จันทร์เมียนาย ฉันชื่อแก้ว”

“แก้ว? แล้วในความทรงจำของเอ็งพอมีข้าบ้างหรือไม่”

“ไม่เลยยยย ฉันเพิ่งจะมาเจอนายที่นี่ แล้วไอ้หมู่บ้านดงไพรเนี่ยก็ไม่เคยรู้จัก มันตั้งอยู่ที่ไหน จังหวัดอะไร”

“สุพรรณบุรี”

“สุพรรณบุรี! มิน่าล่ะถึงได้พูดเสียงเหน่อกันทั้งหมู่บ้าน ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย มันเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ได้ฝันใช่ไหม”

“ข้าจะทำให้เอ็งรู้ว่าไม่ได้ฝัน เผื่อว่าสติเอ็งจะกลับคืนมาบ้าง”

ว่าแล้วเสือกล้าก็รั้งท้ายทอยผู้เป็นเมียเข้ามาประกบจูบ กลิ่นแก้วเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ กำมือทุบที่แผงอกกำยำล่ำสันของฝ่ายชายรัว ๆ ทว่าเขากลับแข็งแกร่งเกินกว่าจะสะทกสะท้าน

“อื้อ...”

“เป็นยังไงรึ ยังคิดว่าตัวเองฝันไปอยู่หรือไม่” เขาว่าหลังจากผละใบหน้าออกมาแล้ว มองใบหน้าสวยพลางยิ้มอย่างเอ็นดู

“ไอ้คนฉวยโอกาส ฉันไม่ใช่เมียนายนะ”