ภพลิขิตรัก

“ฮือ ๆ แก้วลูกแม่ ลูกต้องไม่เป็นอะไรนะ ทำไมต้องมาเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นกับลูกสาวฉันด้วยนะ”

เสียงร่ำไห้ของหญิงเลยวัยกลางคนดังขึ้น ในระหว่างเจ้าหน้าที่กำลังเข็นรถนำร่างหญิงสาวที่นอนนิ่ง มีเลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว ตรงไปยังห้องฉุกเฉิน หลังจากไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เธอโดนรถชนขณะกำลังเดินข้ามถนนไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย

ในขณะที่ผู้เป็นแม่กำลังร้องไห้ร้องห่มนั้น กลิ่นแก้ว ผู้เป็นเจ้าของร่างพยายามตะโกนเรียกอยู่ข้าง ๆ จนเสียงแหบแห้งทว่าผู้เป็นแม่กลับไม่ได้ยิน

“แม่คะ แก้วอยู่นี่ค่ะแม่ แม่ได้ยินแก้วไหมคะ”

“เข้าไม่ได้นะครับ รบกวนรออยู่ข้างนอกก่อน”

“ช่วยลูกฉันด้วยนะคะ ฮือ ๆ”

กลิ่นแก้วมองร่างตัวเองถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยความหวั่นกลัว เห็นแม่ตัวเองนั่งร้องไห้ปานจะขาดใจเธอก็ร้องตาม ทั้งเศร้าและหดหู่ใจเพราะคิดว่าตัวเองคงจะตายแล้วเป็นแน่แท้ ไม่เช่นนั้นวิญญาณคงจะไม่ออกจากร่างเช่นนี้

“ฮือ ๆ แม่คะ แม่ได้ยินแก้วไหม แก้วอยู่ข้าง ๆ แม่นี่ไงคะ” มือเรียวที่เรือนรางพยายามเอื้อมไปสัมผัสแก้มผู้เป็นแม่ แต่ก็ทะลุผ่านไป ราวกับร่างของเธอเป็นแค่ภาพที่ฉายออกมาจากโปรเจคเตอร์เท่านั้น

“ถ้าแก้วเป็นอะไรไปแล้วแม่จะอยู่ยังไง เรามีกันแค่สองคนนะลูก แก้วต้องเข้มแข็งและออกมาหาแม่ให้ได้นะ ฮือ ๆ”

“แม่จ๋า ฮือ ๆ แก้วขอโทษ แก้วคงไม่อาจกลับไปหาแม่ได้แล้ว แก้วรักแม่นะคะ หากชาติหน้ามีจริงแก้วขอกลับมาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะคะ”

วิญญาณของสาวน้อยนั่งลงตรงหน้าผู้เป็นแม่แล้วก้มลงกราบแทบเท้า พนมมือเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาไหลพรากราวจะขาดใจ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนร่างของตัวเองกำลังถูกดูดจากอะไรสักอย่าง ดวงวิญญาณค่อย ๆ สลายเป็นละอองเล็ก ๆ แล้วลอยขึ้นไปบนอากาศ

x o x o x o x o x o x

พุทธศักราช 2464

ณ หมู่บ้านดงไพร หมู่บ้านเล็ก ๆ ตั้งอยู่ท่ามกลางขุนเขาห่างไกลจากผู้คน คนทั่วไปต่างก็รู้จักกันในนามหมู่บ้านของ เสือกล้า ซึ่งเป็นโจรผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง จากการปล้นจี้พวกเศรษฐี แล้วนำเงินและข้าวของมาช่วยเหลือชาวบ้านผู้ยากไร้ จนกลายเป็นโจรที่เป็นฮีโร่ของชาวบ้านไปทั่วทุกหย่อมหญ้า

ทว่าในเวลานี้เสือกล้าผู้โหดเหี้ยมนั้น กลับกำลังยืนร้องไห้อย่างหมดสภาพ นั่นเพราะเมียรักที่ครองคู่กันมานานหลายปีนามว่า กลิ่นจันทร์ บัดนี้ได้กลายเป็นเพียงแค่ร่างที่ไร้วิญญาณ ที่แย่ไปกว่านั้นคือไม่ทราบสาเหตุการเสียชีวิตของเจ้าหล่อน ไม่มีร่องรอยถูกทำร้าย ไม่มีอะไรบ่งชี้สาเหตุการเสียชีวิต ทุกคนในหมู่บ้านจึงคาดเดาไปต่าง ๆ นานา ว่าเป็นเพราะกลิ่นจันทร์ทำผิดผีเจ้าป่าเจ้าเขาที่ปกปักรักษาหมู่บ้าน สอดคล้องกับคำบอกกล่าวของ พ่อหมอสิงห์ คนเก่าแก่ของหมู่บ้าน และเป็นผู้นำทางพิธีกรรมต่าง ๆ เป็นที่เคารพนับถือของทุกคน

“จันทร์เมียรักของข้า ทำไมเอ็งถึงได้อายุสั้นอย่างนี้ แล้วจากนี้ไปข้าจะมีชีวิตอยู่อย่างไร” เสือกล้ามองใบหน้าอันซีดเซียวของเมียรักอย่างอาลัยอาวรณ์ หน่วยตาคมคลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ ก่อนจะหยดแหมะลงบนหน้าผากอันซีดเซียวที่กำลังนอนนิ่งอยู่ในโลงไม้

“อย่าทำให้ศพเปื้อนน้ำตาสิลูก เดี๋ยววิญญาณของจันทร์มันก็เป็นห่วงไม่ไปผุดไปเกิดหรอก” บุหงา ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พยายามเอ่ยเตือนลูกชาย

“เป็นอย่างนั้นก็ดีสิจ๊ะแม่ ฉันจะได้อยู่กับแก้วตลอดไป”

“ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็เป็นคนเห็นแก่ตัวน่ะสิ แต่คนที่ทุกข์ทรมานมันก็คือจันทร์นะ”

“ฉันรักมันมากจนทำใจไม่ได้จ้ะแม่ เห็นกันอยู่หลัด ๆ แท้ ๆ”

“เอาน่า นังจันทร์มันไปดีแล้ว ก็เหลือแต่เรานี่ล่ะ ที่จะต้องอยู่ชดใช้เวรกรรมกันต่อไป”

“ถ้าร่ำลากันเสร็จแล้วก็ถอยออกมาเถอะเสือกล้า ให้ไอ้พวกนั้นมันนำศพนังจันทร์ขึ้นไปบนกองฟอนสักที นี่มันก็ใกล้ถึงฤกษ์ยามแล้วนะ” พ่อหมอสิงห์เดินเข้ามาบอก หลังจากปล่อยให้เสือกล้าร่ำลาเมียรักอยู่นาน

ตอนนี้ชาวบ้านต่างก็พากันยืนล้อมรอบกองฟอน ที่เตรียมไว้สำหรับพิธีเผาศพของกลิ่นจันทร์โดยเฉพาะ ต่างก็ซุบซิบนินทาถึงสาเหตุการตายของร่างไร้วิญญาณ

“จ้ะพ่อหมอ” เสือกล้ายอมถอยออกมา ทั้งที่สายตาคมยังคงจ้องมองร่างไร้วิญญาณของกลิ่นจันทร์ หยาดน้ำตาของขุนโจรผู้โด่งดังไหลหลั่งลงมาอย่างไม่อาย

“ไปสบายเถอะนะจันทร์ แม่ดีใจที่เคยมีสะใภ้ดี ๆ อย่างเอ็ง”

“หากชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เกิดมารักกันอีกครั้งนี้จันทร์เมียพี่”