ตอนที่ 3 ฉันอยู่ที่ไหน

“จันทร์งั้นเหรอ ฉันไม่ได้ชื่อจันทร์ ฉันชื่อแก้วต่างหาก แล้วที่นี่มันคือที่ไหนกัน” กลิ่นแก้วเอ่ยออกมาอย่างเบาเสียง ดวงตาสวยจ้องมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ สังเกตรอบตัวก็พบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในโลงศพ เมื่อรู้อย่างนั้นก็พยายามจะลุกขึ้น ทำให้โลงศพเริ่มสั่นคลอนจะร่วงลงมาจากกองฟืน

“จันทร์!”

“ว้ายยยย!!!”

โครม!!!!

โลงศพร่วงหล่นลงมาพร้อมกับร่างของกลิ่นจันทร์ ทว่าเสือกล้าได้คว้าตัวเมียรักออกมาได้ทันการ กลิ้งไปบนพื้นสามสี่ตลบ จนในที่สุดตอนนี้ร่างของกลิ่นจันทร์ก็นอนทับทาบอยู่บนตัวเขา เธอมีโอกาสได้มองหน้าอีกฝ่ายชัด ๆ ก็ถึงกับตะลึงกับความหล่อ อึ้งไปชั่วขณะ

“เอ็งเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าจันทร์”

“มะ...ไม่ แล้วนายล่ะเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”

“ข้าไม่เป็นไร ข้าดีใจนะที่เอ็งฟื้นขึ้นมา ข้าดีใจจริง ๆ” ชายหนุ่มน้ำตาไหลสวมกอดร่างอรชรอย่างแนบแน่น แก้มขาวสัมผัสที่แผงอกแกร่งอย่างแนบชิด จนสัมผัสได้ถึงเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ถี่รัว

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” เมื่อได้สติกลิ่นแก้วก็พยายามออกมาจากอ้อมแขนนั่น ลุกขึ้นยืนมองไปรอบตัวด้วยความรู้สึกหวาดกลัว มีชาวบ้านแต่งตัวเชย ๆ ราวกับคนป่า กำลังจ้องมองมาที่เธอราวกับเป็นตัวประหลาด ก่อนที่เสียงของชายสูงวัยจะปลุกให้เธอต้องหลุดจากภวังค์

“เอ็งเป็นใคร! มาจากที่ไหน! เข้ามาอยู่ในร่างนังจันทร์ได้อย่างไร”

“ลุงนั่นล่ะเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้กับฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” กลิ่นแก้วพยายามสลัดมือตัวเองให้เป็นอิสระ แล้วรีบเดินห่างออกมา มองดูพ่อหมอสิงห์ด้วยแววตาที่ระแวดระวัง

“นังผีตัวนี้มันร้ายกาจนัก วันนี้ข้าจะจัดการเอ็งให้อยู่หมัดเลยคอยดู” ว่าแล้วพ่อหมอสิงห์ก็จับลูกประคำขึ้น ปากก็ร่ายอาคมไปด้วย จู่ ๆ กลิ่นแก้วในร่างกลิ่นจันทร์ก็เริ่มรู้สึกร้อนรนไปทั้งเนื้อตัว มันแสบราวร้อนกับมีไฟแผดเผาร่าง

“โอ๊ย! ทำไมร้อนอย่างนี้”

“พอได้แล้วพ่อหมอ อย่าทำอะไรเมียฉัน” เสือกล้ารีบเดินมาขวางหน้าเอาไว้ เพื่อปกป้องเมียรักไม่ให้ถูกทำร้ายด้วยอาคม ทว่าพ่อหมอยังคงไม่ยอมหยุด เสียงกรีดร้องของกลิ่นแก้วดังขึ้นเรื่อย ๆ จนคนเป็นผัวทนไม่ไหว คว้าสายลูกประคำของพ่อหมอมาดึงจนขาด

“ไอ้เสือกล้า!”

“ฉันไม่ยอมให้พ่อหมอมาทำร้ายเมียฉันหรอก ถึงแม้ว่าวิญญาณในร่างนี้จะไม่ใช่จันทร์ แต่ฉันก็จะไม่ให้ใครมาทำร้ายได้แม้กระทั่งพ่อหมอ เพราะนี่คือร่างของเมียฉัน” เสือกล้าประกาศกร้าวต่อหน้าพ่อหมอสิงห์

“เอ็งกำลังจะทำให้ผีป่าไม่พอใจ”

“ฉันไม่สน”

“ถ้าเอ็งไม่เชื่อข้าก็คอยดูละกัน ว่าหมู่บ้านดงไพรของเราจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง”

“ฉันปกครองหมู่บ้านนี้มานาน มั่นใจว่าสามารถดูแลทุกคนได้ และที่ผ่านมามันก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น จันทร์เองมันก็เป็นคนดีมาโดยตลอด ทุกคนไม่รู้จักจันทร์มันหรือไงถึงได้เชื่ออะไรแบบนี้ ใช่ว่าฉันอยากจะลบหลู่หรอกนะพ่อหมอ แต่หากเรากลัวกันอย่างนี้ จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อย่างไร ทุกคนกลับไปก่อนเถอะเรื่องนี้ฉันขอจัดการเอง”

เสือกล้าประกาศกร้าวบอกกับสมาชิกในหมู่บ้าน เนื่องจากเขาเป็นผู้ที่มีความเด็ดขาด และปกครองหมู่บ้านนี้อย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมมาโดยตลอด ทำให้ทุกคนศรัทธาและเชื่อฟังอย่างง่ายดาย

“ถ้าเอ็งยืนยันอย่างนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ แต่ข้าจะขอเตือนเอาไว้ ว่าวิญญาณที่สิงอยู่ในร่างเมียเอ็งไม่ใช่นังจันทร์แน่นอน ข้าเตือนไว้เท่านี้ล่ะ”

“ฉันขอบใจพ่อหมอมาก แต่เรื่องนี้ขอให้มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวฉันก็แล้วกัน”

“ขอให้เอ็งโชคดีละกัน ข้าไปล่ะ”

ก่อนพ่อหมอสิงห์จะเดินไปไม่วายมองหน้ากลิ่นแก้วที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเสือกล้า เธอไม่รู้หรอกว่าคนพวกนี้เป็นใคร แต่รู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้หลบอยู่ภายใต้แผ่นหลังกว้างนี้ แววตาของพ่อหมอสิงห์ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว ราวกับคนที่เคยมีเรื่องกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนเสียอย่างนั้น

เมื่อพ่อหมอสิงห์เดินไปแล้ว เสือกล้าก็หันกลับมามองหน้าเมีย ซึ่งตอนนี้เธอถอยห่างออกไป มองหน้าด้วยสายตาที่หวาดระแวงเช่นเดิม

“กลับเรือนเรานะจันทร์”

“ฉันไม่ได้ชื่อจันทร์ ฉันไม่รู้จักนาย นายเป็นใคร”

“ข้าก็เป็นผัวเอ็งอย่างไรเล่า ทำไมเอ็งพูดจาพึลึกพิลั่นอย่างนี้ แต่ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เชื่อหรอกว่าเอ็งจะถูกผีเข้าสิงร่าง อาจจะเป็นเพราะเอ็งตายแล้วฟื้น จึงทำให้ไม่เหมือนเดิม ข้าเข้าใจเอ็งนะ”

“จะบ้าหรือ! ฉันยังไม่เคยแต่งงานจะมีผัวได้ยังไง อย่าว่าแต่แต่งงานเลย แค่โดนผู้ชายจับมือก็ยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ” กลิ่นแก้วตกใจยกใหญ่ เมื่อชายผู้นี้มาอ้างตัวว่าเป็นผัวตัวเอง หน้าตาหล่อเหลาก็จริงแต่ทำไมดูเชย ๆ อย่างนี้ การแต่งตัวก็ไม่มีรสนิยม เสื้อผ้าก็เก่า ๆ ไม่มีสไตล์เลยสักนิด

“แม่ว่าจันทร์มันคงไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ เอ็งทำใจซะเถอะกล้า” บุหงาตบปุลงที่แผ่นหลังลูกชายเพื่อปลอบใจ “เอ็งจำแม่ได้ไหมจันทร์”

“แม่งั้นหรือ ทำไมคนที่นี่ถึงได้แปลกกันไปหมดเลย ขอโทษนะคะ คือฉันไม่ได้ชื่อจันทร์ ฉันไม่เคยรู้จักพวกคุณ ไม่เคยรู้จักที่นี่เลยด้วยซ้ำ ฉันมาจากกรุงเทพฯ พวกคุณรู้จักไหมคะกรุงเทพฯ”

เธอพยายามอธิบาย แต่สองแม่ลูกกลับมองหน้ากันด้วยความงุนงง แล้วส่ายหน้าให้คำตอบ กลิ่นแก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็ง ๆ เธอจำได้ว่าตอนนั้นยังอยู่ที่โรงพยาบาล จู่ ๆ มาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร

“กรุงเทพ? มันคือที่ไหนกัน พวกข้าไม่รู้จักหรอก”

“เป็นไปได้ยังไงกันไม่รู้จักกรุงเทพฯ เมืองหลวงของประเทศไทยเชียวนะ สงสัยไม่ใช่คนไทย” กลิ่นแก้วบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถามอีกครั้ง “แล้วที่นี่มันคือที่ไหนล่ะคะ ว้ายย!!!”

“ขืนมัวแต่ถามกันไปมาอย่างนี้คงค่ำมืดกันพอดี กลับเรือนกันเถอะเมียข้า”

เสือกล้าไม่อาจทนเห็นเมียรักพล่ามอย่างกับคนวิปลาสได้ จึงอุ้มเธอขึ้นพาดบนบ่าหนา พาเดินมุ่งหน้าไปที่เรือนของตนเอง โดยไม่สนว่าเจ้าหล่อนกำลังแหกปากร้องดังลั่น ทุบมือบนแผ่นหลังรัว ๆ ราวกับวัวที่กำลังจะโดนเชือดเสียอย่างนั้น