ตอนที่ [02] ชอบไหม

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นวันที่ไบรอันต์ขับรถมาส่งฮันน่าที่คอนโด เธอก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกเลยเป็นอาทิตย์แล้ว เขาไม่ได้มาล้างแผลกับเธออย่างที่บอกไว้ และเธอก็ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเธอแอบรอให้เขามาอยู่ทุก

"คุณหมอคะ หมอฮันน่าคะ!"

เสียงเรียกของพยาบาล ทำให้ฮันน่าสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้นึกถึงเขาได้มากมายขนาดนี้

"ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าเมื่อกี้นี้คุณพูดว่าอะไรคะ ฉันไม่ทันได้ฟัง" ฮันน่ารีบเอ่ยขอโทษทันที ก่อนจะถามกับถึงสิ่งที่ทำให้พยาบาลเรียกชื่อเธอเสียงดัง ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า เพราะเธอมัวแต่ใจลอยนึกถึงอีกคนจนไม่ได้สนใจฟังเสียงรอบข้าง

"เอกสารค่ะ" พยาบาลสาวพูดพร้อมกับชี้ไปที่เอกสารตรงหน้าเธอ ที่ยื่นไปนานแล้วแต่คุณหมอคนสวยก็ยังไม่เซ็นซักที

"ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ" ฮันน่ารีบเซ็นเอกสารฉบับนั้นแล้วยื่นคืนให้กับพยาบาลทันที นี้เธอเหม่อลอยไปนานแค่ไหนกันนะ

รักแรกที่เธอเฝ้าฝันถึงที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้คุยหรือได้เจอเขาอีกด้วยซ้ำ แต่แล้วอยู่ดีๆเขาก็เข้ามาทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง มาทำให้เธอใจเต้นแรงจนเกินจะควบคุม แล้วเขาก็หายไปแบบไร้ร่องรอย ปล่อยเธอให้รอเก้อมาเป็นอาทิตย์แล้ว บอกตรงๆว่าเธอแอบรอเขาอยู่ทุกวัน ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือเปล่า เพราะป่านนี้แล้วแผลเขาคงจะหายดีแล้วด้วยซ้ำ

"คุณหมอจะกลับแล้วหรอคะ" พยาบาลสาวที่เดินสวนมาเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาลไป

"ใช่ค่ะ วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่มีสมาธิเลย" ฮันน่าก้มหัวให้เล็กน้อยพร้อมเอ่ยขอโทษจากใจ ที่เธอไม่มีสมาธิใจเหม่อลอยจนพยาบาลที่ทำงานด้วยวันนี้ ต้องคอยเตือนคอยเรียกสติเธอแทบทั้งวัน

"ไม่เป็นไรค่ะ กลับบ้านดีๆนะคะ"

"เช่นกันนะคะ แล้วเจอกันค่ะ"

เธอทำงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้ได้ปีกว่าๆ แต่ไม่มีเพื่อนเลยสักคน เพราะทุกคนต่างมองว่าเธออายุยังน้อย แต่สามารถเข้าทำงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้ได้ ก็คงเพราะเอาตัวเข้าแรกมา ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้คิดแบบนั้น พวกเขาไม่เคยคิดว่าเธอใช้ความสามารถของตัวเองเลยสักนิด เอาแต่จ้องจะจับผิดเธอไม่เว้นในแต่ละวัน

"วันนี้กลับดึกจังเลยนะครับ"

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เปิดประตูรถ น้ำเสียงที่ฟังดูสุภาพและอบอุ่นก็ดังทักขึ้นมาซะก่อน ก่อนที่เจ้าของคำถามจะเดินออกมาจากมุมมืด มายืนอยู่ข้างๆเธอ

"คุณ มาทำอะไรที่นี้หรอคะ" ฮันน่าเอ่ยถามอย่างสงสัยละคนตกใจและแอบดีใจไม่น้อย พลางมองสำรวจใบหน้าของเขา ที่ตอนนี้ไม่มีผ้าปิดแผลอยู่บนคิ้วแล้ว และดูเหมือนว่าแผลของเขาจะหายดีแล้วอย่างที่เธอคิดจริงๆ

"แอบเสียใจนะครับเนี่ย ที่คุณหมอไม่ได้กำลังรอผมอยู่" เขาอยากจะมาหาเธอแทบตาย แต่ติดที่ว่างานยุ่งจนล้นมือ ไหนจะต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศอย่างเลี่ยงไม่ได้อีก ทำให้เขาไม่สามารถมาหาคุณหมอคนสวยของเขาได้ หึ

"ทำไมฉันต้องรอด้วยล่ะคะ" ถึงจะถามแบบนั้นแต่จริงๆคือเธอรอเขาอย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่จะให้ยอมรับออกไปได้ยังไงกันล่ะ

"ก็ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมจะมาหาหมออีก และจะพาคุณหมอไปทานข้าว ไปทานข้าวกับผมนะครับหมอฮันน่า" ไบรอันต์เอ่ยตอบออกมาด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง ก่อนจะเอ่ยชวนเธอไปทานข้าวในประโยคต่อมา

ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเขามันดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่เธอเจอเขามา จริงจังซะจน...เธอแอบกลัวสายตาคู่นั้นของเขาอย่างบอกไม่ถูก

"....."

แล้วเธอควรตอบกลับเขาไปว่ายังไงดี จะตอบปฏิเสธไปเลยดีไหม หรือว่าควรจะไปกับเขาให้มันจบๆไป เขาจะได้ไม่ต้องมาคอยกวนใจเธออีก

"วางใจเถอะครับ ผมแค่อยากทานข้าวกับคุณหมอจริงๆ ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง" ไม่แปลกเลยที่เธอจะระแวงเขา มันก็เพราะคำพูดของเขาเองทั้งนั้น ที่พูดจาไม่ให้เกียรติเธอเมื่อคราวก่อน

"ก็ได้ค่ะ จะทานร้านไหนคุณขับนำไปเลยนะคะ" สุดท้ายเธอก็ตอบตกลงไปจนได้ แต่เธอก็เลือกที่จะขับรถตามเขาไปเอง มันคงจะดีกว่านั่งรถคันเดียวกันกับเขา

ไบรอันต์ยืนมองร่างบางตรงหน้าสักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ แล้วยอมพยักหน้าตอบตกลงตามที่เธอบอก เขารู้แล้วว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เขาเคยเล่นด้วย เขาเลยอยากจะเข้าใกล้และทำความรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็ดูจะยากขึ้นมากเพราะคำพูดของเขาเองทั้งนั้น

เขาไม่น่าปล่อยเวลาให้มันผ่านมานานเป็นอาทิตย์แบบนี้เลยด้วยซ้ำ น่าจะมาตามง้อเธอตั้งแต่วันนั้น แต่เพราะเขาติดงานและมีปัญหาหลายๆเรื่องรวมกัน ทำให้ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ และได้แต่แอบคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ไม่น้อยว่าเธอจะรอเขา แค่ปฏิกิริยาของเธอดันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เธอไม่ได้รอเขาหรอกหรอ? ทั้งที่เขาบอกจะมาแต่ดันหายไปเป็นอาทิตย์

@ร้านอาหาร

อาหารมากมายที่ไบรอันต์สั่งให้คนโทรสั่งไว้ล่วงหน้า ถูกจัดนำมาเสิร์ฟทันทีที่เขาและเธอมาถึงและนั่งลงประจำที่โต๊ะอาหารที่ถูกจองไว้เป็นพิเศษ เพื่อมื้อดึกนี้โดยเฉพาะ

"เชิญคุณหมอตามสบายเลยนะครับ" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนที่เขาเองก็เริ่มลงมือทานข้าวมื้อดึกนี้กับเธอ

"ทำไมสั่งเยอะแบบนี้ล่ะคะ" เยอะจนเธอไม่รู้ว่าจะเลือกตักเมนูไหนดี แถมเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว เมนูบนโต๊ะก็มีแต่อย่างหนักๆอีก

"เพราะผมไม่รู้ว่าคุณหมอชอบทานอะไร"

"ก็เลยสั่งมาแทบทุกเมนูที่มีเลยหรอคะ?"

"ครับ ทานข้าวกันเถอะครับ" ในประวัติของเธอที่เขาให้คนไปสืบมา มันไม่ได้บอกว่าเธอชอบทานอาหารประเภทไหนเขาก็เลยสั่งมันทุกอย่างที่คิดว่าเธออาจจะชอบ

ทั้งสองลงมือทานข้าวกันอย่างเงียบๆ โดยมีสายตาคมของไบรอันต์ที่คอยเหลือบมองเธออยู่เป็นระยะ เขาพยายามสังเกตว่าเธอชอบทานอาหารประเภทไหน ครั้งหน้าเขาจะได้สั่งมันถูก

"หมอฮันน่าครับ"

"คะ?"

พรึบ!

"ขอโทษสำหรับเรื่องวันนั้นด้วยนะครับ ผมขอโทษที่พูดจาเสียมารยาทแบบนั้นกับคุณ" ดอกไม้ช่อใหญ่ถูกยื่นไปตรงหน้าของเธอ พร้อมกับคำขอโทษที่พูดออกมาจากจริงใจของเขา

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้ด้วยนะคะ" ฮันน่ายื่นมือไปรับดอกไม่ช่อใหญ่จากเขามากอดไว้ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณเขากลับไปเช่นกัน

อย่างน้อยเขาก็รู้ตัวว่าเขาผิด และตั้งใจที่จะอยากขอโทษเธอ เธอเองก็ไม่ควรจะปฏิเสธคำขอโทษจากเขา คำขอโทษที่ดูจริงใจจากเขา มันทำให้เธอใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ไหนจะดอกไม้ช่อใหญ่จากเขาอีก แถมยังเป็นดอกไม้ชนิดที่เธอชอบด้วย ราวกับว่าเขารู้ว่าเธอชอบถึงได้เตรียมมันมาให้เธอ แต่ความเป็นจริงก็อาจจะแค่บังเอิญก็ได้

"ชอบมั้ยครับ" ไบรอันต์ถามด้วยรอยยิ้ม นี้เป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรแบบนี้ให้กับผู้หญิง แม้ว่าดอกไม้ช่อนี้เขาจะไม่ได้เป็นคนเลือกเองก็เถอะ แต่ดูแล้วเธอจะชอบมันไม่น้อยเลย

"ชอบ...ชอบค่ะ ^^" ชอบมากเลยด้วย เพราะไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้ให้เธอมาก่อน เขาเป็นคนแรก

"หมายถึงผมนะครับ คุณหมอชอบมั้ย" ได้ทีเขาก็ไม่รอช้ารีบหยอดคำหวานใส่เธอทันที มันอาจจะดูไม่เหมาะกับคนแบบเขา แต่กับเธอเขาอยากจะพูดมันออกไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรออกไปเหมือนครั้งที่แล้ว และกลัวว่าเธอจะตื่นกลัวเขาที่รุกหนักขนาดนี้

"หึๆ ทานข้าวต่อเถอะครับ" แค่เห็นใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อเขาก็พอใจแล้ว ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์น่าหลงใหลจริงๆ

บอกตรงๆว่าเธอไม่สามารถทานอาหารตรงหน้าต่อได้เลย เขาทำเธอเขินจนตักอาหารผิดถูกไปหมดแล้ว แล้วไหนจะอัตราการเต้นของตัวใจที่แรงจนควบคุมไม่ได้นั้นอีก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนเงียบขรึมอย่างเขาจะโปรยเสน่ห์เก่งแบบนี้ ยิ่งอยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่เธอยิ่งเสียการควบคุมมากเท่านั้น

"มึงหายหัวไปไหนมาตั้งนานสองนาน!"

น้ำเสียงหงุดหงิดจากแดเนียลเอ่ยถามทันทีที่เห็นไบรอันต์เดินเข้ามาในโกดังเก็บของด้วยใบหน้าที่ดูจะอารมณ์ดีย่างบอกไม่ถูก

พอทานข้าวเสร็จไบรอันต์ก็ขับรถตามไปส่งฮันน่าจนถึงคอนโด ก่อนจะรีบวนรถกลับมาที่โกดังเก็บสินค้า แต่เหมือนเขาจะมาช้าไป แดเนียลเพื่อนรักของเขาถึงได้หัวเสียอยู่แบบนี้

"ไปทานข้าว แล้วไอ้คริสล่ะ" ไบรอันต์ตอบเสียงเรียบก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคน

"ไม่รู้โว้ย! แม่ง! คงต้องมีแค่มึงกับกูนี้แหละ" แดเนียลตอบอย่างหัวเสีย ที่เพื่อนแต่ละคนต่างหายหัวในวันนัดส่งสินค้าล็อตใหญ่แบบนี้ ที่ลูกค้าดันต้องการให้พวกเขาไปส่งด้วยตัวเอง

"เช็คดูอีกรอบอย่าให้ขาดให้เกิน ถ้าโอเคแล้วขนขึ้นรถได้เลย" ไบรอันต์หันไปสั่งกับลูกน้องเสียงเรียบ ก่อนจะเดินดูสินค้าที่กำลังขนขึ้นรถด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"มึงแน่ใจนะว่าเราจะไปเอง" แดเนียลเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง พวกเขาไม่เคยต้องตามไปส่งของเองสักครั้ง

"ลูกค้าอยากให้เราไปส่งให้เอง เราก็ต้องไปส่งให้เขาด้วยตัวเองสิ หึ!" ไบรอันต์ตอบเสียงเรียบก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ เมื่อลูกค้าที่ซื้ออาวุธจากพวกเขาอยากให้พวกเขาไปส่งให้เองกับมือ

"หึ! อย่าเล่นจนขาดทุนก็พอ" แดเนียลที่รู้ความหมายดีอยู่แล้วกระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจไม่แพ้กัน นานแล้วที่พวกเขาไม่ได้ยืดเส้นยืดสาย เห็นทีงานนี้คงต้องทดสอบฝีมือกันหน่อยแล้ว

"เรียบร้อยครับนาย" หนึ่งในลูกน้องของพวกเขาเดินเข้ามารายงาน เมื่อขนสินค้าที่จะไปส่งให้ลูกค้าขึ้นรถเสร็จ

"ดี! งั้นไปกันเลย มึงพร้อมนะไอ้แดน"

"กูพร้อมซะยิ่งกว่าพร้อม"

อาวุธเถื่อนที่พวกเขาร่วมมือกันผลิตขึ้นมาถูกทยอยส่งออกไปให้ลูกค้าในทั่วทุกมุมโลกตามที่สั่ง แต่ครั้งนี้เป็นสินค้าล็อตใหญ่ และเป็นคนที่มีอำนาจพอสมควร พวกเขาจึงต้องลงทุนไปด้วยตัวเอง เพื่อเป็นเกียรติแก่ลูกค้าคนสำคัญคนนี้แม้จะรู้ว่ามันไม่ปกติและอันตรายไม่น้อย แต่ถ้าคิดในอีกแง้หนึ่งถ้าเขาเจ็บตัวกลับมาก็คงจะดีไม่น้อยเหมือนกัน เพราะจะได้มีข้ออ้างไปหาคุณหมอคนสวยของเขาได้ หึ