ตอนที่ [03] ดูแลจนกว่าจะหาย

@คฤหาสน์ไบรอันต์

"นายไหวนะครับ" โลเวลที่ช่วยพยุงไบรอันต์เข้าบ้านมา เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นนายไม่สู้ดีนัก แต่ก็พยายามฝืนตัวเองไว้

"ไหว" น้ำเสียงแหบแห้งของไบรอันต์เอ่ยขึ้นอย่างข่มความเจ็บปวดเอาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่ง

"หมอกำลังมาครับนาย" ฮาเกนที่วิ่งตามหลังเข้ามาเอ่ยบอกเสียงดัง ก่อนจะช่วยเปิดประตูห้องและจัดแจงที่นอนให้ผู้เป็นนายของตน

"กูสั่งให้มึงตามหรือไง" เขายังไม่ได้สั่งให้ตามหมอเลยสักนิด แต่ดูเหมือนว่าลูกน้องคนสนิทของเขาจะรู้ดีไปซะทุกอย่างจัดการให้แล้วเรียบร้อย

"แต่นายเจ็บหนักนะครับ แผลก็ลึกมากด้วย"

"มึงตามหมอจากโรงบาลไหนฮาเกน" น้ำเสียงแหบแห้งของไบรอันต์เอ่ยถามลูกน้องคนสนิททันทีเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้

"โรงบาลxx ครับนาย"

"เปลี่ยนเป็นโรงบาลxxxx ระบุไปด้วยว่าต้องเป็นหมอฮันน่าเท่านั้น" ไบรอันต์เงยหน้าขึ้นบอกลูกน้องคนสนิทอีกครั้ง ไหนๆเขาก็ต้องได้รักษาตัวเองอยู่แล้ว ก็ขอเลือกหมอที่มันดีต่อใจหน่อยแล้วกัน

"แต่โรงพยาบาลนั้นไกลจากที่นี้ ผมเกรงว่า..." ฮาเกนที่กำลังจะพูดแย้งเป็นต้องหยุดชะงักเมื่อไบรอันต์ตวัดสายตาขึ้นมอง พร้อมกับยืนยันเสียงหนักแน่น

"ถ้าไม่ใช่หมอฮันน่าก็ไม่ต้องให้มา แผลแค่นี้กูทำเองก็คงไม่ยากเกินความสามารถ"

"ครับนาย" สุดท้ายฮาเกนก็ต้องรีบทำตามคำสั่งอย่างเร็วที่สุด ถ้าปล่อยไว้นานผู้เป็นนายคงได้เลือดไหลหมดตัวก่อนเป็นแน่

"กูขอยาแก้ปวดหน่อย" เมื่อฮาเกนเดินออกไปจัดการเรื่องที่เขาสั่ง ไบรอันต์ก็หันไปสั่งโลเวลที่ยังยืนนิ่งอยู่ในห้อง

"ครับนาย" เสียงนิ่งๆตอบรับก่อนที่โลเวลจะเดินออกมาจากห้องอีกคน ทิ้งให้ไบรอันต์นอนข่มความเจ็บปวดอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง

เขาไม่ได้คิดว่าเขาจะเจ็บตัวกลับมาจริงๆ แต่เพราะเขาคงชะล่าใจอีกฝ่ายเกินไป จนเกิดการปะทะกันที่รุนแรง และคนของเขาก็บาดเจ็บไปกว่าครึ่ง เพราะอีกฝ่ายมาเยอะและซุ่มอยู่รอบด้านอย่างคาดไม่ถึง คนที่ทำให้เขาต้องหอบสังขารตัวเองกลับมาแบบนี้มันจะต้องไม่ตายดี รับรองว่าเขาจะเอาคืนมันอย่างทรมานเช่นเดียวกัน

เวลาผ่านไปกว่าชั่วโมงเศษ ฮาเกนที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์พร้อมกับฮันน่า คุณหมอหญิงคนสวยที่เจ้านายหนุ่มของเขาต้องการให้มาทำการรักษาให้ ก่อนที่ฮาเกนจะพาเธอรีบตรงไปที่ห้องของนอนไบรอันต์ทันทีที่ลงจากรถ เขารีบที่สุดแล้วกับการที่ขับรถไปกลับ เพื่อไปตามคุณหมอคนสวยด้วยตัวเอง แต่ก็ใช้เวลาไปนานพอสมควรอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้านายเขาจะเป็นยังไงบ้าง

"คุณยังไม่ตอบฉันเลยนะคะ ทำไมถึงไม่พาเขาไปโรงพยาบาล ดูจากที่คุณเล่ามาเขาคงเจ็บหนักอยู่เหมือนกัน" ฮันน่าเอ่ยถาม ทั้งที่เท้าก็ก้าวเดินตามหลังฮาเกนมาติดๆ

"นายผมเขาไม่ชอบความวุ่นวาย และจะไม่ยอมไปโรงพยาบาลถ้าเขาไม่เจ็บหนักจนถึงตาย"

"แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันคะ ทั้งที่โรงพยาบาลที่ฉันอยู่ไกลจากที่นี้มากเลยนะ" ตอนที่คนของไบรอันต์ไปตามหาเธอที่คอนโด เธอเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย แต่พอรู้ว่าเขาบาดเจ็บมันทำให้เธอไม่รีรอที่จะมากับคนของเขาเลยสักนิด

ทั้งที่เขากับเธอพึ่งไปทานข้าวด้วยกันมา แถมเขายังขับรถตามไปส่งเธอจนถึงคอนโด แยกกันยังไม่ถึงวันเลยด้วยซ้ำ ก็มีเหตุให้ต้องเจอกันอีกแล้ว

"ผมไม่ทราบครับ นายสั่งมาแบบนั้น" ฮาเกนตอบออกไปพร้อมกับเปิดประตูห้องของไบรอันต์ให้เธอทันที

"เชิญครับ"

เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องนอนหรู แล้วเห็นไบรอันต์ที่นอนหลับตาปริ่มหน้าซีดอยู่บนเตียง ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบอย่างบอกไม่ถูก เขาไปโดนอะไรมาทำไมถึงได้ดูอาการหนักขนาดนี้กัน แล้วทำไมคนของเขาบอกว่าอาการเขาไม่ได้หนักถึงขั้นตาย แต่ที่เธอเห็นตอนนี้ถ้าไม่รีบรักษาก็อาจจะตายได้จริงๆนะ

"เขาไปโดนอะไรมาคะ" ฮันน่าหันกลับมาถามโลเวลและฮาเกนที่ยืนอยู่ในห้องด้วยเสียงสั่นนิดๆ อาการหนักขนาดนี้แทนที่จะไปโรงพยาบาล แต่กลับมานอนหน้าซีดอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน

"โดนแทงครับ" น้ำเสียงนิ่งๆของโลเวลตอบออกมา ทำให้เธอมองสำรวจร่างกายเขาอีกครั้ง ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับบริเวณหน้าท้องที่มีเลือดซึมออกมาเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา

ไม่รอช้าเธอรีบเปิดเสื้อขึ้นดูแผลของเขาทันที บริเวณขอบที่บริเวณเอวสอบมีผ้าพันแผล พันห้ามเลือดไว้ชั่วคราว เธอรีบลงมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกเพื่อดูว่ามีแผลที่อื่นอีกไหม ก่อนจะรีบแกะผ้าพันแผลออกดูแผลให้เขาทันที

"ฉันขอน้ำสะอาดหน่อยคะ แล้วก็เสื้อผ้าของเขาด้วยนะคะ ส่วนคุณช่วยฉันถอดเสื้อเขาหน่อยค่ะ" ฮันน่าหันไปขอความช่วยเหลือจากโลเวลและฮาเกน ก่อนที่ทั้งสองจะขานรับพร้อมกัน

"ครับ/ครับ"

ฮันน่าเริ่มลงมือทำแผลให้เขาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด โดยมีโลเวลและฮาเกนยืนดูอยู่ห่างๆ เผื่อเธอต้องการอะไรเพิ่มจะได้รีบหาให้ทัน ส่วนคนเจ็บอย่างไบรอันต์ก็ยังคงหลับไม่ได้สติ ฮันน่าจัดการทำแผลให้เขาจนเสร็จเรียบร้อย พร้อมทั้งให้น้ำเกลือและยาแก้ปวดยาฆ่าเชื้อต่างๆผ่านทางสายน้ำเกลือไปด้วย ก่อนที่เธอจะหันมาขอความช่วยเหลือจากคนของเขาอีกครั้ง

"ช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาทีนะคะ"

คำพูดของเธอทำให้ลูกน้องคนสนิททั้งสองของเขาหันมองหน้ากัน ก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายออกมาทันที

"นั้นมันหน้าที่ของคุณหมอไม่ใช่หรอครับ"

"มันก็ใช่ค่ะ แต่ปกติฉันจะมีผู้ช่วยคอยจัดการให้" เขาเป็นผู้ชายนะ ตัวก็ใหญ่แถมยังเป็นคนที่เธอเรียกว่ารักแรกอีกด้วย จะให้เธอมาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาได้ยังไงกันละ มันอันตรายกับหัวใจเธอนะ แค่ตอนนี้เขาเปลือยท่อนบนโชว์กล้ามแน่นๆกับอกกว้างๆเธอก็มือสั่นไปหมด กว่าจะเย็บแผลเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อตกอยู่เหมือนกัน

"พวกเราทำไม่เป็นครับ เชิญคุณหมอตามสบายนะครับ เดี๋ยวเรารอข้างนอก" ฮาเกนพูดขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องพร้อมกับโลเวล แถมยังปิดประตูให้เรียบร้อย

"ทำไมคำพูดเขาดูกำกวมแปลกๆ" ฮันน่าหันมองตามหลังสองคนนั่นไป ก่อนจะเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วหันกับมามองคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตกที่ต้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้กับเขาแบบนี้

"อย่าคิดมากฮันน่า มันคือหน้าที่เขาคือคนไข้เธอนะ" แม้จะให้กำลังใจตัวเองแบบนั้น แต่มือของเธอมันก็ยังคงสั่นอยู่ดีเธอได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าให้เขาตื่นมาตอนนี้เลย ไม่งั้นเธอได้ตายตรงนี้แน่ เพราะขนาดหลับเขายังมีอิทธิพลกับใจเธอมากมายขนาดนี้ แล้วถ้าเขาตื่นขึ้นมาสบตากับเธอจะทำยังไงดีล่ะ

กว่าฮันน่าจะทำใจเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเสร็จ ก็ใช้เวลาอยู่นาน หันมองดูนาฬิกาที่โต๊ะข้างหัวเตียงของเขาอีกทีก็ต้องตกใจ เมื่อมันบอกเวลาว่าอีกไม่กี่นาทีก็เช้าแล้ว และเธอต้องรีบไปเข้าเวรอีกด้วย

พรึบ

หมับ!

ทันทีที่เธอลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปบอกคนของเขาว่าจะกลับ อยู่ๆก็มีมือคว้าข้อมือของเธอไว้อย่างไว ก่อนที่เธอจะได้ลุกขึ้นเดินไปไหน และเจ้าของมือนั้นก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนตัวโตที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้

"จะไปไหน" ไบรอันต์ลืมตาขึ้นถามเสียงแหบแห้ง มือก็ยังคงจับมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"คุณ! ตื่นนานแล้วหรอคะ" ฮันน่าถามด้วยความตกใจเล็กน้อย เพราะถ้าใช่เขาก็รู้หมดหนะสิว่าเธอพูดอะไรไปบ้าง ตอนที่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา

"ผมถามว่าคุณหมอจะไปไหนครับ?" ไบรอันต์ถามย้ำอีกครั้งก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก โดยที่ไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของเธอเลยสักนิด

"อย่าขยับนะคะ!" เห็นแบบนั้นฮันน่าก็รีบสะบัดมือเขาทิ้งก่อนจะจับไหล่เขากดลงนอนราบไปกับเตียงเหมือนเดิม

"ผมอยากนั่ง นอนนานมันเมื่อยครับ" เขาพูดพลางสบตาเธอนิ่ง ในระยะห่างที่แทบจะไม่ถึงคืบ

"แต่แผลคุณ..."

"ผมไม่เป็นไร"

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย" สุดท้ายเธอก็ต้องช่วยพยุงเขาลุกขึ้นนั่งจนได้ ก่อนจะดึงหมอนมาหนุนหลังให้เขาพิงสบายๆ

"คุณหมอยังไม่ตอบผมนะครับ ตกลงคุณหมอจะไปไหน" เขาก็อุตส่าห์เล่นละครเนียนๆนอนให้เธอแก้ผ้าเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตั้งนานสองนาน อยากจะลืมตาแทบตายก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวเธอรู้หมดว่าเขารู้สึกตัวนานแล้ว หึ!

"จะหกโมงเช้าแล้วค่ะ ฉันต้องไปทำงาน" ฮันน่าชี้ไปที่นาฬิกาบนโต๊ะของเขา พร้อมกับบอกในสิ่งที่เขาถามมา

"คุณหมอได้นอนบ้างมั้ยครับ" เขารู้ว่าเธอยังไม่ได้นอนแน่ๆ แต่ก็ถามไปงั้น

"ฉันชินแล้วค่ะ เอ่อ...ปล่อยได้แล้วมั้งค่ะ ฉันจะได้รีบกลับเดี๋ยวเข้าเวรสาย" ไม่รู้ว่าเขามาจับมือเธอไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่อีกก็ไม่รู้ แถมยังจับไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะหายอย่างงั้นแหละ

"แล้วใครจะดูแลผมล่ะ" ไบรอันต์เลิกคิ้วถาม แต่ไม่ยอมปล่อยมือตามที่เธอบอก

"ก็คนของคุณไงคะ"

"พวกมันไม่ใช่หมอ"

"แต่ฉันต้องไปทำงานนะคะ" เธอมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ จะให้มาอยู่ดูแลเขาแบบนี้ได้ยังไงกัน ที่สำคัญเธอกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย

"ผมก็เป็นคนไข้คุณหมอนะ คุณต้องดูแลผมสิ"

"แต่ว่าฉันไม่ดะ..."

"เข้ามานี้หน่อย" ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เขาก็กดโทรศัพท์ต่อสายตรงหาลูกน้องทันที ก่อนที่โลเวลและฮาเกนจะเปิดประตูเข้ามาด้วยความรวดเร็วเมื่อเขาพูดจบ

"นายมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"จัดการเรื่องขอตัวคุณหมอมาดูแลกูด้วย… จนกว่าจะหายดี" ไบรอันต์พูดพลางเหลือบมองคนข้างๆที่เขายังคงจับมือไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"ครับนาย!" ทั้งโลเวลและฮาเกนตอบรับพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกไปจัดการตามที่ผู้เป็นนายสั่งทันที

"ทีนี้คุณหมอก็ไม่ต้องไปทำงานแล้วนะครับ เพราะคุณหมอต้องอยู่ดูแลผมที่นี้จนกว่าจะหายดี" ไบรอันต์กระตุกยิ้มทันทีที่พูดจบ

"หมายความว่าไงคะ?" เขาคงไม่คิดที่จะให้เธอกินนอนที่นี้หรอกนะ ถ้าใช่ละก็…

"ก็หมายความว่าคุณหมอต้องอยู่ที่นี้ไงครับ เพราะงั้น...นอนเถอะครับผมง่วงแล้ว คุณหมอเองก็ยังไม่ได้นอนด้วย" พูดจบเขาก็กระตุกข้อมือของเธออย่างแรง ส่งผลให้ร่างแบบบางของเธอเซถลาล้มทับลงบนตัวเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

พรึบ!

"ว้ายยยยยย! คะ คุณ! O.O"

"นอนครับ อย่าดิ้นนะเดี๋ยวแผลผมฉีก" ไม่พูดเปล่าเขายังพลิกตัวเธอนอนลงข้างๆเขา ก่อนที่ตัวเองจะเลื่อนตัวลงนอนราบบนเตียงอีกครั้ง ตวัดแขนกอดเธอแนบกายไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"คุณ คุณไบรอันต์ปะ..."

"ผมบอกให้นอนไงครับ"

"คุณก็ปล่อยฉันสิคะ เดี๋ยวฉันไปนอนที่โซฟา" ฮันน่าบอกพลางพยายามใช้มือดันอกแกร่งเขาออกห่าง

จะดิ้นมากก็ไม่ได้ กลัวว่าจะไปกระทบกระเทือนแผลของเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เจ็บ หรือเธอคิดไปเองก็ไม่รู้ เพราะตอนที่เธอล้มทับเขา เขาไม่มีอาการอะไรเลย แต่จะไม่ดิ้นเลยก็ไม่ได้ เพราะเธอจะตายอยู่แล้ว เธอไม่โอเคกับการโดนเขากอดอยู่แบบนี้ มันทำให้เธอเสียการควบคุมอย่างหนัก และที่สำคัญเลยคือมันไม่สมควร เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน จะให้มานอนกอดกันแบบนี้ไม่ได้

"ผมไม่ชอบพูดซ้ำนะครับคุณหมอ ถ้าคุณหมอยังไม่นอนผมคงต้องทำให้คุณหมอเพลียนะครับ"

"….."

คำพูดของไบรอันต์ราวกับมนต์สะกด ที่ทำให้เธอสามารถนอนนิ่งๆอย่างไม่ไหวติงได้ในทันทีที่เขาพูดจบ ก่อนที่จะรู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาและพบว่าเขาเองก็กำลังจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาจะขยับเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากได้รูปของเขาจะกดลงบนริมฝีปากเธอแผ่วเบา ราวกับว่าเธอนั้นกำลังถูกมนต์สะกดจากเขาเข้าจริงๆ

"ฝันดีครับคุณหมอ" ไบรอันต์กระซิบบอกเสียงเบา พร้อมกับมองใบหน้าสวยของคนในอ้อมกอดที่แดงระเรื่ออย่างน่ารัก จนเขาอยากจะทำมากกว่าจูบ แต่ก็ได้แต่อดใจไว้ไม่ให้ตัวเองบุ่มบ่ามกับเธอเกินไป

"ฝะ ฝันดีค่ะ" ฮันน่าที่พึ่งได้สติรีบพลิกตัวนอนหันหลังให้กับเขาทันทีด้วยความเขินอายและใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

"คุณหมอใจเต้นแรงมากเลยนะครับ หึ"