ตอนที่ [01] ล้างแผล

12 : 25 น.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณหมอคะ เอ่อ…คือว่า ยังเหลือคนไข้อีกหนึ่งเคสไม่ทราบว่า..." พยาบาลผู้ช่วยเอ่ยพูดขึ้นด้วยความเกรงใจ เมื่อเห็นว่าหมดเวลาเข้าเวรของคุณหมอคนสวยแล้ว แต่ยังมีคนไข้ที่ต้องการจะรักษากับเธอเหลืออีกหนึ่งเคส

"ไม่เป็นไร ให้เข้ามาได้เลยค่ะ" ฮันน่าหันมาตอบ พลางวางของในมือลงและกลับมานั่งรอที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

"ค่ะ คุณหมอ"

แกร๊ก~

"คนไข้เป็นอะไรมาคะ" แพทย์หญิงคนสวยก้มมองแฟ้มประวัติ แล้วเอ่ยถามอาการเบื้องต้นทันทีที่มีคนมานั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ

"มาล้างแผลครับ"

"คุณ? เอ่อ...เดี๋ยวฉันให้พยาบาลล้างแผลให้นะคะ" พอได้ยินเสียงที่คุ้นหู ทำให้เธอรีบเงยหน้าขึ้นมอง และพบว่าคนไข้เคสพิเศษที่ต้องการรักษากับเธอก็คือไบรอันต์

"แล้วถ้าผมบอกว่าอยากให้คุณหมอล้างแผลให้ผมล่ะครับ จะได้มั้ย?" แผลแค่นี้ถ้าต้องการให้พยาบาลล้างแผลให้ เขาคงไม่ถ่อมาถึงที่นี้หรอก

"กะ ก็ได้ค่ะ งั้นเชิญที่เตียงเลยค่ะ" ฮันน่าตอบด้วยน้ำเสียงติดขัดเล็กน้อย รู้สึกประหม่าไม่น้อยที่ต้องอยู่ใกล้ชิดเขาเพียงลำพังแบบนี้ เพราะมันทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืนก่อน ที่เธอกับเขา…จูบกัน

"ที่จริงแค่ล้างแผลทำที่บ้านก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องเสียเวลามาถึงโรงพยาบาลแบบนี้เลย" เสียงหวานใสเอ่ยพูดออกมาพร้อมกับลงมือล้างแผลที่หางคิ้วให้เขาไปด้วย และพยายามจะไม่สนใจสายตาคมของเขาที่เอาแต่จ้องมองหน้าเธออยู่ตลอดเวลา

"ถ้าล้างที่บ้านก็ไม่ได้เห็นหน้าหมอสิครับ" ก็อย่างที่บอกว่าแผลแค่นี้เขาทำเองที่บ้านก็ได้ แต่ที่ต้องถ่อมาถึงโรงพยาบาลแบบนี้ก็เพราะคุณหมอคนสวยตรงหน้านี้ไง

"รบกวนก้มนิดนึงค่ะ" คำพูดเขาทำเอาเธอแอบเสียอาการไม่น้อย ไหนจะสายตาคมที่จ้องมองใบหน้าเธอไม่ละสายตานั้นอีก บอกเลยว่าเธอต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพื่อควบคุมมือตัวเองไม่ให้สั่นในขณะที่กำลังล้างแผลให้เขา

"พรุ่งนี้คุณหมอเข้าเวรตอนไหนหรอครับ" เขาก็ยังคงชวนเธอคุยต่อไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศในห้องมันเงียบจนเกินไป เพราะดูแล้วคงจะไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่รู้สึกประหม่า เธอเองก็คงจะไม่ต่างจากเขานัก

"ถามทำไมหรอคะ เสร็จแล้วค่ะ" เธอย้อนถามกลับไป พลางถอดถุงมือออกและถอยห่างออกมาจากเตียงนิดหน่อย เมื่อล้างแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อย

"ผมจะได้มาล้างแผลถูกเวลา"

"แผลแค่นี้ล้างเองที่บ้านน่าจะสะดวกกว่านะคะ"

"ผมบอกไปแล้วนะครับ ถ้าล้างที่บ้านผมจะได้เห็นหน้าหมอหรอ?" พูดจบไบรอันต์ก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาทันที

คำพูดของเขาทำเอาเธอถึงกับไปต่อไม่ถูก ตอนนี้เขากำลังทำเธอเสียการควบคุมตัวเองอย่างหนัก เขากำลังทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาทำให้เธอเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองเลยสักอย่าง ถ้าเป็นคนไข้ปกติคนอื่นๆที่เป็นเพศชายเธอสามารถพูดคุยเล่นกับคนไข้ได้อย่างอารมณ์ดี แต่กับเขาคนนี้มันไม่ใช่แบบนั้น

"กะ ก็ เอ่อ...ถ้ามาก็แจ้งพยาบาลได้เลยค่ะ เวลาเดิมก็ได้" แต่ถ้าไม่มาจะดีมาก ฮันน่าต่อประโยคหลังในใจเมื่อเอ่ยตอบคำถามของเขา ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองหน้าเขาและรีบหลบสายตาแทบไม่ทัน เมื่อไบรอันต์ยังคงยกยิ้มมุมปากบางๆมองมาที่เธอไม่ละสายตาอยู่เช่นเดิม

"ครับ แล้วนี้...คุณหมอออกเวรแล้วใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะ"

"ถ้าไม่รังเกียจไปทานข้าวกับผมสักมื้อจะได้มั้ยครับ ผมอยากขอบคุณเรื่องเมื่อวาน" ไบรอันต์เอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มละมุน ที่เขาไม่เคยใช้เสียงโทนนี้กับใครมาก่อน เธอคือคนแรก

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้ว" แค่นี้เขาก็ทำเธอเสียการควบคุมไปหมดแล้ว ถ้าเกิดเธอตอบตกลงไปมันคงไม่ดีต่อใจเธอเท่าไหร่นัก

"แต่ผมอยากขอบคุณ ว่าไงครับ?" เขายังคงไม่ยอมเช่นกัน พยายามรบเร้าให้เธอตอบตกลงให้ได้

ฮันน่าหันซ้ายมองขวาอย่างลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะตอบตกลงออกมาในที่สุด

"ก็ได้ค่ะ ฉันขอเก็บของแป๊บนะคะ"

"ตามสบายเลยครับ" ไบรอันต์ยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบของเธอ ก่อนจะนั่งไขว่ขากอดอกมองร่างบางตรงหน้า ที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าด้วยท่าทีเร่งรีบ

"เอ่อ...ฉันว่าคุณออกไปรอฉันที่รถดีกว่านะคะ คือฉันกลัวว่าคนอื่นจะ..." เธอลืมไปเลยว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าขืนเดินออกไปพร้อมเขามีหวังคงโดนคนในโรงพยาบาลนินทาทั้งโรงพยาบาลแน่ๆ เพราะทุกวันนี้เธอก็กลายเป็นหัวข้อให้นินทา ของเหล่าคุณหมอและพยาบาลในโรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ทุกวันอยู่แล้ว

"โอเคผมเข้าใจแล้ว ผมไปรอที่รถนะครับ ไปรถผม" พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องทันที เพื่อไปรอเธอที่รถโดยไม่รอให้เธอได้ตอบอะไรกลับมาสักคำ

ไบรอันต์เดินออกมาจากห้องทำงานของฮันน่า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นนิ่งขรึมขึ้นมาทันที ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อกี้ไม่มีผิด

@ลานจอดรถ

"มึงสองคนลงไปกูขับเอง" เมื่อมาถึงรถไบรอันต์ก็เอ่ยปากไล่ลูกน้องคนสนิททั้งสองอย่างฮาเกนและโลเวลที่นั่งรออยู่ในรถให้ลงจากรถทันที

"นายจะไปไหนครับ?" ฮาเกนลูกน้องคนสนิทของเขาเอ่ยถามขึ้น เพราะน้อยครั้งนักที่ผู้เป็นนายจะขับรถเอง เพราะแค่ทำงานในแต่ละวันก็เหนื่อยมากพอแล้ว

"กินข้าว" คำตอบสั่นๆของไบรอันต์ทำให้ฮาเกนและโลเวลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป

"จะให้พวกเราขับตามไปไหมครับนาย" โลเวลเอ่ยถามขึ้นอีกเสียง เพราะเวลาไปไหนมาไหนถ้าไบรอันต์ขับรถเองพวกเขาก็จะคอยขับตามอยู่ห่างๆ เพื่อดูแลความปลอดภัยอยู่เสมอ

"ตามห่างๆก็พอเดี๋ยวคุณหมออึดอัด" พูดจบเขาก็เหลือบไปมองร่างบางของฮันน่าที่กำลังเดินตรงมาทางนี้พอดี ทำให้ฮาเกนและโลเวลต้องมองตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

"หึ! เข้าใจแล้วครับ"

"เข้าใจแล้วครับ"

ทั้งฮาเกนและโลเวลต่างกระตุกยิ้มอย่างพอใจ เพราะนานๆทีจะเห็นผู้เป็นนายเข้าหาผู้หญิงก่อน ถ้าไม่ถูกใจจริงๆไบรอันต์คงไม่เข้าหาด้วยตัวเองแบบนี้

"เชิญครับ" ไบรอันต์รีบเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับฮันน่าได้ขึ้นไปนั่งบนรถหรูของเขาทันที พร้อมกับรอยยิ้มโปรยเสน่ห์ที่ส่งให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" ฮันน่าเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มบาง และรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่เห่อร้อนขึ้นมาบนใบหน้า เมื่อถูกไบรอันต์ส่งยิ้มให้แบบนั้น

"คุณหมออยากทานอะไรครับ" พอขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งคนขับได้เขาก็เอ่ยถามร่างแบบบางที่กำลังนั่งเกร็งอยู่ข้างๆทันที

"แล้วแต่คุณเลยค่ะ ฉันกินได้หมด"

"หึ งั้นกินผมแทนมั้ยล่ะครับ" เขาละสายตาจากการมองถนนหันมาขยิบตาให้เธอหนึ่งที ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนตรงหน้าต่อ

การกระทำของเขาเมื่อสักครู่นี้ มันทำให้ฮันน่าแทบลืมหายใจ คนอะไรแค่ยิ้มก็ทำให้ใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะได้ขนาดนี้ แล้วไหนจะคำพูดของเขาเมื่อกี้อีก แถมคนพูดยังยกยิ้มมุมปากแทบจะตลอดเวลาอีก คนนิ่งขรึมที่ใครต่อใครต่างขนานนามให้นั้นหายไปไหนกัน ทำไมไบรอันต์คนที่อยู่กับเธอตอนนี้ถึงต่างจากที่คนอื่นเลื่องลือนัก

"ว่าไงครับ? จะกินผมแทนข้าวมั้ย" ยิ่งเห็นเธอเขินเขาก็ยิ่งอยากจะแกล้ง ใบหน้าที่มีสีแดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติของเธอมันทำให้เขาหลงไหลอย่างบอกไม่ถูก

"พะ พูดอะไรของคุณคะ"

"หึ ผมล้อเล่นครับ ตกลงคุณหมออยากทานอะไรครับ?" ถึงปากจะบอกว่าล้อเล่น แต่ในใจก็อยากจะให้เธอตอบตกลงอยู่เหมือนกันนะ

"ตามใจคุณเลยค่ะ แต่ไม่ใช่ตัวคุณแน่นอน" เธอรีบพูดดักทางเขาไว้ทันที คนบ้าอะไรพึ่งรู้จักกันแท้ๆ ก็มาทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้เลย

"ไม่อยากลองดูหน่อยหรอครับ เผื่อว่า..."

"ช่วยจอดรถด้วยค่ะฉันจะลง" เขายังพูดไม่จบเธอก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะเส่มองออกไปนอกรถ มือกำกระเป๋าบนตักไว้แน่น ตอนแรกเธอแค่คิดว่าเขาล้อเล่นขำๆ แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่ามันจะไม่ขำแล้ว

"ผมคงเล่นแรงไป ขอโทษด้วยนะครับ" ใครจะไปคิดว่าเธอนั้น ไม่ได้เหมือนกับผู้หญิงที่ชอบวิ่งเข้าหาเขา แค่เขาพูดหว่านเสน่ห์นิดหน่อยพวกเธอก็ติดกับเขาแล้ว แต่เธอคนนี้ดันไม่ใช่แบบนี้

ภายในรถตกอยู่ในความเงียบทันที ที่ไบรอันต์พูดจบ เขาเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะ ตั้งแต่ประโยคนั้นของเขา เธอก็ไม่ยอมหันหน้ากลับมาคุยกับเขาอีกเลย เธอคงจะไม่พอใจเขา ที่พูดจาล้อเล่นแต่ดันกลายเป็นว่าไม่ให้เกียรติเธอซะงั้น

ครืดดดดด! ครืดดดดด!

สายตาคมของไบรอันต์ก้มมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ที่มันส่งเสียงดังขึ้นมาเมื่อมีสายโทรเข้า ก่อนที่เขาจะเหลือบมองคนข้างๆที่ไม่ได้สนใจอะไร แล้วกดรับสายทันที

"มีอะไร" เสียงนิ่งเรียบของไบรอันต์เอ่ยขึ้นเมื่อกดรับสายที่โทรเข้ามา

ทำเอาฮันน่าที่นั่งมองออกไปนอกรถหันกลับมามองอย่างให้ความสนใจ เพราะเสียงที่เขากรอกลงไปทักทายปลายสายนั้น มันช่างต่างจากน้ำเสียงที่เขาใช้คุยกับเธอนัก

"ที่ไหน…ได้เดี๋ยวกูรีบตามไป" น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะกดวางสายไปหลังจากที่พูดจบ

ไบรอันต์วางโทรศัพท์มือถือลงบนตักตัวเอง พลางหันมามองคนข้างๆ ด้วยความลำบากใจไม่น้อย

"ถ้าคุณมีธุระส่งฉันลงข้างหน้าก็ได้ค่ะ" ฮันน่าเอ่ยบอกพร้อมชี้ไปที่ข้างทางเพื่อให้เขาจอดรถให้เธอลงตรงนั้น

"เดี๋ยวผมไปส่งครับ คุณหมอพักที่ไหน"

"ไม่เป็นไรค่ะ ส่งตรงนี้ก็ได้ คุณจะได้ไม่เสียเวลา" ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้รู้สึกนอยๆอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เธอกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน

"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ เอาไว้คราวหน้าผมจะชดเชยให้" ไบรอันต์เหลือบมองร่างบางที่นั่งข้างๆอีกครั้ง ก่อนจะเร่งความเร็วของรถให้เร็วขึ้น ไม่ได้จอดให้เธอลงอย่างที่เธอบอก

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอ่อ..คุณจอดให้ฉันข้างหน้าก็ได้นะคะ" ความเร็วของรถที่เพิ่มขึ้นทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างงุนงงว่าเขาไม่ได้ยินที่เธอพูดหรือเปล่า ทำไมเขาถึงไม่จอดรถให้เธอลง ทั้งที่เขาก็จะรีบไปทำธุระของเขา

"เดี๋ยวผมไปส่งครับ" ไบรอันต์หันมาตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบเป็นครั้งแรก ตั้งแต่ที่ได้คุยกับเธอมา

ความงุนงงและสงสัยทำให้ฮันน่าได้แต่นั่งประมวลผลกับคำพูดของเขาที่บอกว่าจะไปส่งเธอ ทั้งที่เธอไม่ได้บอกที่อยู่กับเขา พอเงยหน้าขึ้นจะถามเขาอีกที รถหรูก็หักเลี้ยวเข้ามาจอดยังหน้าคอนโดของเธอแล้ว นี้เขา…รู้จักที่อยู่ของเธองั้นหรอ?