8. ต่อรอง

หย่งอวี้พาภรรยาตัวน้อยมาทำแผลที่ห้องทำงานของเขา ก่อนเข้ามาทุกสายตาต่างก็จับจ้อง เพราะผู้เป็นนายไม่เคยพาสตรีมาเลย จึงพากันแอบฟังอยู่ด้านนอกเป็นกลุ่มใหญ่

“ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ว่าอย่าสร้างความเดือดร้อน” ต่อว่าเสียงดัง ซึ่งยามนี้ชิงหลิวก็กำลังใส่ยาให้ผู้เป็นนาย

“ข้าเดินของข้าดีดี พวกท่านนั่นแหละ จับคนร้ายไม่ได้ปล่อยให้มาเพ่นพ่านทำร้ายชาวบ้าน แต่กลับมาโทษคนเดินถนน มันสมควรแล้วหรือ ใครกันแน่ที่สร้างความเดือดร้อน” เถียงกลับไม่เกรงใจตำแหน่งสามีเลย ทำเอาลูกน้องที่อยู่ด้านนอกถึงกับอึ้ง

“พี่จางฟู่จะไม่เข้าไปห้ามหรือขอรับ แล้วสตรีนางนี้เป็นใครกัน เหตุใดหัวหน้าถึงพาเข้าห้องทำงานด้วย” คนไม่รู้ซักไซ้ทันที

“สตรีต่างเมืองกระมัง นางช่วยจับคนร้าย ไม่เห็นหรือว่านางบาดเจ็บ ใต้เท้าก็แค่พามาทำแผลเท่านั้น เอาล่ะแยกย้ายกันไปทำงาน ประเดี๋ยวก็ถูกหักเงินจนได้” นัยน์ตาคมดุจ้องมองเหล่าลูกน้องในหน่วย ทำให้ทุกคนต้องแยกย้ายกันทันที

“รถม้าเตรียมเรียบร้อยแล้วพี่” จางหย่าเอ่ย จางฟู่พยักหน้ารับ ก่อนจะเคาะประตูขออนุญาตเข้าไป

“รถม้าพร้อมแล้วขอรับ” รายงานเสร็จก็ขยับไปยืนข้างนาย

“ข้ากลับเองได้” รีบบอกสามี

“หึ! ข้าเชื่อ แต่เจ้าต้องขึ้นรถม้ากลับ ข้าไม่อยากให้มีคนรู้ว่าเจ้าพักอยู่ที่ใด” เอ่ยแค่นั้นคนฟังก็เข้าใจ ริมฝีปากอิ่มแดงเรื่อคว่ำลงใส่สามีทันที จนจางฟู่อดขันไม่ได้ ต่างจากเจ้าของห้องที่มองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อสตรีตัวน้อย

“กลับกันเถอะชิงหลิว” พอทำแผลเสร็จก็ลุกขึ้นหมายจะออกไปจากที่นี่ ทว่ามันไม่ได้ง่ายนัก

“ข้ายังไม่อนุญาตให้ไป ห้ามเจ้าไปไหนทั้งนั้น” เสียงกดต่ำดังมาให้ได้ยิน คิ้วสวยขมวดเป็นปมทันที

“อะไรอีก” วาจาของนางช่างห้วนยิ่งนัก

“เจ้าไปร่ำเรียนวิชาต่อสู้มาจากที่ใด ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเสียสติตั้งแต่เด็ก เก็บตัวเงียบไม่ยอมออกมาพบเจอใคร นอกเสียจากยามที่เจ้าคลั่งเท่านั้น” ถ้อยคำของหย่งอวี้ช่างบาดลึกในใจคนฟังยิ่ง เขาไม่มีทีท่าว่าจะถนอมน้ำใจนางเลยสักนิด กล้าเรียกว่าคนเสียสติโดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกกันเลย

“ใต้เท้า” จางฟู่หมายจะท้วง แต่ผู้เป็นนายนั้นยกมือขึ้นไม่ให้เขาเอ่ยสิ่งใดต่อ คนสนิททั้งสองจึงได้แต่ยืนนิ่ง

“อยากรู้หรือ? ไม่บอกหรอก ปล่อยให้สงสัยตายไปเลย” แทนที่จ้าวซือซือจะกราดเกรี้ยวเมื่ออีกฝ่ายพูดจาดูหมิ่นตน ทว่าคำตอบนางต่างหากที่ทำให้ใต้เท้าหนุ่มเก็บอาการไม่อยู่ เมื่อคนตัวเล็กลอยหน้าลอยตาพร้อมกับยักคิ้วใส่ด้วย

“จ้าวซือซือ!” เสียงตวาดดังลั่นห้อง แต่ภรรยาตัวน้อยกลับยิ้มร่าชอบใจ เมื่อเห็นใบหน้าสามีแดงก่ำเพราะอารมณ์โกรธ

“ชิ! กลัวตายล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว งั้นภรรยาขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ” บอกแล้วก็ยกมือโบกลาสามี และไม่ลืมปิดผ้าคลุมด้วย พอหันตัวหมุนกลับยังไม่ทันไร ร่างนางก็เซถลาเพราะแรงดึง

“ว๊าย! จะทำอะไรเนี่ยะ” ต่อว่าเขาเมื่อถูกมือเรียวดึงจนตกมาอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง คนสนิทที่อยู่ในห้องต่างก็ทำหน้าเลิ่กลั่กไปไม่เป็น โดยเฉพาะชิงหลิวที่พึ่งจะเลยวัยปักปิ่น ยามนี้นางอายจนหน้าแดง เมื่อเห็นผู้เป็นนายอยู่ในท่าโอบกอดกัน

“กลับหลังหันหรือออกไปดีพี่” จางหย่ากระซิบถามผู้พี่ จึงถูกมือเรียวจับหันหลังแทน รวมถึงชิงหลิวที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่

“ปล่อยนะ ท่านคิดจะทำอันใด” ต่อว่าพร้อมกับยกมือดันแผงอกอีกฝ่าย ซึ่งกอดรัดเอวคอดไว้จนตัวแนบชิดกัน แล้วปลดผ้าคลุมออก เผยใบหน้างามที่ขึ้นสีแดงเรื่อโดยเฉพาะจมูก

“หึหึ เจ้าไม่ได้เสียสติอย่างที่ได้ยินมาสินะ ไม่เช่นนั้นคงไม่อายจนหน้าแดงเช่นนี้ยามที่อยู่ใกล้ข้า” เผยยิ้มร้ายใส่ภรรยาของตน พร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาหา เมื่อหย่งอวี้แน่ใจแล้วว่านางไม่ได้เสียสติอย่างที่ได้ยินมา ไม่เช่นนั้นซือซือคงไม่มีท่าทีเช่นนี้

ทุกอย่างเงียบราวกับภายในห้องไม่มีผู้ใดอยู่ สามคนสนิทจะขยับตัวก็ยังมิกล้า แต่ถึงกระนั้นก็ยังแอบฟัง เพราะอยากรู้ว่าฮูหยินตัวน้อยจะตอบว่าอย่างไร

“โอ๊ย!” เสียงร้องดังมาให้ได้ยิน ร่างสูงของหัวหน้าหน่วยยืนกุมท้องของตน ใบหน้าเขาบูดเบี้ยวจนคนสนิทพากันหวั่นใจ

“ใครใช้ให้มาทำลุ่มล่ามกันล่ะ” นึกขำกับท่าทางของคนตัวโต หลังจากถูกแทงเข่าเข้าตรงจุดพอดี ใครใช้ให้เขาเข้าใกล้ถึงเพียงนี้ มิหนำซ้ำมือไม้ยังอยู่ไม่เป็นสุขลูบวนแผ่นหลังจนซือซือขนลุก และหน้าแดงอย่างที่เขาว่า

พอหมายจะหนีกลับมือเรียวก็คว้าเอาไว้อีก เพราะนางยังยืนอยู่ในระยะ เพียงเท่านั้นก็ถูกร่างสูงกอดรัดไว้แน่นกว่าเดิม

“อ๊ะ! ปล่อยนะ” ต่อว่าพร้อมกับยกขาหมายจะใส่เข่าอีกครั้ง ทว่าครานี้หย่งอวี้คว้าไว้ได้ทัน ทำให้มันถูกยกขึ้นมาจนต้องยืนแค่ขาเดียว คนสนิททั้งสามได้แต่ตาโต เหตุการณ์ช่างรวดเร็วยิ่ง

“พวกเจ้าออกไป” ร้องสั่งเสียงเข้ม จางฟู่จึงรีบดึงแขนสาวใช้ตัวน้อยตามมาด้วย แม้นางจะขืนตัวเอาไว้ก็เถอะ

“คะ คุณหนู” เพราะเป็นห่วงนายจึงพยายามจะช่วย สุดท้ายก็ถูกรองหัวหน้าแบกออกมาจนได้

“สามีภรรยาเขาจะคุยกันเจ้าไม่เกี่ยว” วางนางลงหน้าห้อง โดยมีจางหย่าปิดประตูให้ สาวใช้ตัวน้อยจึงแผดเสียงใส่ทันที

“ดีแต่ใช้กำลังข่มเหงผู้อื่น นี่หรือข้าราชการ” ต่อว่าเสร็จก็เดินหนีไปนั่งตรงทางขึ้น ผู้คนในหน่วยต่างก็มามุงดูอย่างสนใจ

“เอาไงดีล่ะพี่ ทั้งข้างนอกข้างในเลย”

“ปล่อยไว้เช่นนี้แหละ ใส่ใจไปไย” ว่าแล้วก็เดินไปนั่งริมระเบียงทางเดิน มองสตรีตัวน้อยซึ่งอายุห่างจากเขานับสิบปี พร้อมกับบ่นพึมพำอยู่ผู้เดียว “ถ้าข้ามีเมีย ข้าไม่มีทางเอาสตรีนิสัยเช่นนี้แน่ ดีแต่ร้องไห้ทำตัวอ่อนแอน่ารำคาญ”

“นางยังเด็กนัก ทั้งยังมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองด้วย พี่ก็ช่วยอ่อนโยนกับสตรีบ้างเถอะ ใครมันจะชอบคนแข็ง ๆ พูดจากระโชกโฮกฮากแบบนี้ ประเดี๋ยวก็หาเมียไม่ได้” ผู้เป็นน้องเอ่ยเตือน เพราะเกรงว่าพี่ชายจะอยู่ขึ้นคานไม่มีใครเอา

“เหอะ เมียข้ามีเยอะแยะในหอนางโลม”

จางหย่าถอนหายใจแรงเมื่อได้ยินคำตอบของพี่ชาย นึกห่วงเกรงว่าเขาจะไม่มีใครดูแลยามแก่เฒ่า เพราะเอาแต่ตั้งแง่กับสตรีไม่ต่างจากผู้เป็นนายเลย ไม่รู้ทำอันใดกันในยามนี้

“ปล่อยข้านะ คิดจะทำบ้าอันใดอีก”

“หากเจ้าเสียสติจริง คงไม่เอ่ยเช่นนี้กับข้ากระมัง” ว่าพร้อมกับยกขาอีกข้างของนางขึ้น กระเตงไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตน ซึ่งท่าทางนี้มันช่างล่อแหลมยิ่งนัก พาเอาใจดวงน้อยเต้นรัวทันที

ร่างสูงยืนเบียดกายแทรกกลางจนคนตัวเล็กไม่อาจต่อต้านเขาได้ ยิ้มร้ายเผยออกมาเมื่อเห็นอาการประหม่าของนาง

“กลัวหรือ หากเจ้าเชื่อฟังและไม่ดื้อ ข้าจะไม่ทำอันใด” บอกพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ มือเล็กรีบยกดันอกแกร่งทันที มันจึงถูกอีกฝ่ายรวบไว้ด้วยมือเดียวทั้งสองข้างกดไว้ที่ต้นขานาง

“ท่านต้องการสิ่งใด” เมื่อหาทางสู้ไม่ได้ ก็ตั้งคำถาม คนตรงหน้าฉลาดมากที่รู้ว่าตนนั้นไม่ได้เสียสติจริง ๆ เขาจับจุดเล็กน้อยได้ในเวลาเพียงไม่นาน และยังใช้วิธีเข้าใกล้ทำเอานางใจสั่นไปหมดแล้ว เพราะหย่งอวี้ถือว่าเป็นบุรุษหน้าตาดีคนหนึ่ง

ใบหน้างามหันหนีสายตาคมที่จ้องมาไม่ลดละ ยิ่งอีกฝ่ายขึ้นชื่อว่าเป็นสามีด้วยแล้ว นางยิ่งไม่ควรเข้าใกล้ เพราะเขามีสิทธิ์ครอบครองและทำเช่นนี้กับนางโดยชอบธรรม

“มาตกลงกันดีดี หากเจ้าไม่ได้เสียสติอย่างที่ได้ยินมา ทำตัวให้น่ารัก อย่าสร้างเรื่องได้หรือไม่” น้ำเสียงของใต้เท้าหนุ่มอ่อนลง พร้อมกับคลายมืออกจากการกอบกุม

“ข้าไม่ได้สร้างเรื่องอันใดเสียหน่อย เรื่องมันมาหาเองต่างหาก แล้วอีกอย่างก่อนนี้จ้าวซือซือเสียสติจริง แต่ยามนี้ไม่ เพราะข้า” เสียงหวานขาดหายไป หากเอ่ยไปคนตรงหน้าก็คงไม่เชื่อ เขาคงได้มองว่านางบ้าอีกเป็นแน่