4. จับผิด

หย่งอวี้ตรงมายังครัวตามที่คนสนิทรายงาน ทว่าเขาต้องหยุดชะงักเมื่อกลิ่นหอมของอาหารโชยมา

“เจ้าแน่ใจหรือว่านางอยู่ในนั้นคนเดียว” หันมาถามให้แน่ชัดทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้คำตอบ ก็เหลือบไปเห็นสาวใช้ของภรรยาเสียก่อน จึงรีบพาคนของตนหลบที่มุมสวน

“คุณหนูได้ข้าวมาแล้วเจ้าค่ะ” ชิงหลิวร้องบอกทันที นางถือถ้วยยืนรออยู่ด้านนอกเช่นเดิม เพราะไม่รู้จะปีนอย่างไร มันสูงถึงอกเลยทีเดียว ผู้เป็นนายก็ช่างกระไร ปีนป่ายเก่งอย่างกับลิง หากไม่เห็นด้วยตาคงคิดว่าคุณหนูเจ็ดหายตัวได้เป็นแน่

“รออยู่นั่นแหละ ประเดี๋ยวข้าออกไปขอดับไฟก่อน” ส่งเสียงบอกอีกฝ่าย ไม่นานนักนางก็โผล่หน้ามาที่หน้าต่าง

“เจ้าถือไว้ ข้าจะปีนออกไป” บอกพร้อมกับส่งจานกับข้าวให้ ไม่กี่อึดใจร่างเล็กก็ปีนขึ้นหน้าต่างแล้วกระโดดลงมา

“คนเสียสติที่ไหนจะทำอาหารเป็น มิหนำซ้ำท่าทางยังคล่องแคล่วยิ่งกว่าหัวขโมยอีก” ด้วยความสงสัยหย่งอวี้จึงเอ่ยออกมาเบา ๆ พอให้ได้ยินกันสามคน

“นั่นสิขอรับ ส่วนมากคนสติไม่ดีการรับรสก็ไม่สำคัญมิใช่หรือ บางคนถึงกับกินอาหารบูดก็ยังไม่บ่น แต่นี่นางไม่แตะอาหารที่คนครัวเตรียมไว้ให้ทั้งที่หิวมาก เลือกกินถึงเพียงนี้หรือนางมิใช่คุณหนูเจ็ดจริง ๆ ขอรับ” จางฟู่เอ่ยในสิ่งที่ตนสงสัย

“หากมิใช่แล้วนางจะเป็นใครได้ นางอาจจะมีช่วงเวลาที่เป็นปกติก็ได้นะ” จางหย่ากล่าวกับพี่ชายของตน

“สกุลจ้าวไม่มีทางเอาสตรีอื่นมาแอบอ้างแน่ เพราะข้าได้ยินมาว่าเฒ่าแก่จ้าวเองก็ไม่อยากดูแลนางแล้ว สิบวันก่อนยังปล่อยให้จมน้ำตั้งหนึ่งก้านธูป กว่าจะให้คนลงไปเอาขึ้นมา”

“ขนาดนั้นเลยหรือพี่ โหดร้ายยิ่งนัก อย่างไรเสียคุณหนูเจ็ดก็เป็นบุตรนะ ไยบิดาถึงไร้ปรานีกับนางเพียงนี้” จางหย่ายังคงไม่เชื่อ จะมีบิดาคนไหนกันทำร้ายลูกได้

“คงเหลืออดแล้วกระมัง” เสียงทุ้มของผู้เป็นนายดังขึ้น

“ไม่เชิงอย่างนั้นเสียทีเดียวขอรับ อันที่จริงคุณหนูเจ็ดเป็นบุตรสาวคนเดียวของอนุซู ได้ยินว่าเฒ่าแก่จ้าวแต่งนางเข้ามาก็เพราะอยากได้ที่ทางซึ่งเป็นสินเดิม พอสมดั่งหวังก็ไม่สนใจไยดีสองแม่ลูกเลยสักนิด ยิ่งมารดาคุณหนูเจ็ดเสียไป นางก็ยิ่งตกที่นั่งลำบาก อยู่ในเรือนมีแต่คนกลั่นแกล้ง”

“พี่ไปแอบสืบมากระนั้นหรือ”

“ไยข้าต้องแอบ มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว คนที่จะมาเป็นภรรยาใต้เท้า เราก็ต้องตรวจสอบก่อนสิ” หันมาตำหนิน้องชาย

ผู้เป็นนายก็ได้แต่ยิ้มกับความรอบคอบของคนสนิท แม้ฐานะเขาจะไม่ได้ใหญ่โตจนมีเงินทองจ้างผู้ติดตาม ทว่าสองพี่น้องคู่นี้ก็อยู่กับเขาด้วยใจ และอยู่กันมานานนับสิบปีแล้ว ตั้งแต่หย่งอวี้ช่วยทั้งคู่ไว้จากการตามล่าของหมาป่า ทั้งสองก็ไม่ไปไหนอีกเลย

“จะเข้าไปหรือไม่ขอรับ” ทั้งสามเดินมาหยุดที่หน้าเรือน

“ปล่อยไว้เช่นนี้ เราคอยจับตาดูนางเอาไว้ดีกว่า หวังว่าจะไม่สร้างเรื่องสร้างปัญหาก็แล้วกัน” ถ้อยคำของหย่งอวี้ดูอ่อนลงมาก คงเป็นเพราะได้รับข่าวใหม่กระมัง สตรีในห้องผ่านเรื่องราวมามากมายจนเขาอดเห็นใจไม่ได้ ทว่าหากนางสร้างเรื่องเขาก็ไม่เอาไว้แน่ เพราะยามนี้จ้าวซือซือคือคนสกุลเผยแล้ว

*******************************************

“ไปแล้วเจ้าค่ะ” ชิงหลิวรีบเดินกลับมารายงาน หลังจากแอบซุ่มดูที่ขอบหน้าต่าง นางไม่รู้หรอกหากผู้เป็นนายไม่สั่ง

“อืม เช่นนั้นรีบมากินข้าวเถอะ จะได้เข้านอน” กวักมือใส่สาวใช้ ก่อนที่ทั้งคู่จะกินอาหารที่พึ่งทำจนหมดเกลี้ยง

“อร่อยอีกแล้วเจ้าค่ะ” ชมเช่นเคย

“ติดใจล่ะสิ อยู่ที่นี่น่าจะไม่ลำบากอันใด แต่เท่าที่เห็นคือไม่มีบ่าวไพร่เลย ดูท่าคนทำครัวคงเป็นมารดาสามีข้ากระมัง ไม่ก็ท่านป้าที่อยู่ดูแลนาง” บอกอย่างที่คิด เพราะยามที่เดินมายังเรือนหอก็ไม่มีใครเลย ทั้งที่ควรจะมีบ่าวไพร่คอยดูแล

“ดีที่นายท่านไม่รับเลี้ยงข้าน้อยแล้ว ยอมให้ติดตามคุณหนูมา ไม่เช่นนั้นคุณหนูต้องลำบากมากเป็นแน่”

ซือซือมองสาวใช้ซึ่งอายุน้อยกว่าตนก็ยิ้มเอ็นดู ชีวิตของจ้าวซือซือก่อนนั้นคงมีแค่เด็กคนนี้กระมังที่ดีด้วย แต่ไม่รู้เจ้าของร่างดีตอบหรือไม่ เพราะเท่าที่ฟังมาคือร้ายไม่เบา

‘เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ให้เจ้าลำบากแน่เด็กน้อย’ นึกในใจก่อนจะสั่งให้สาวใช้หาที่นอนภายในห้อง กว่าจะหลับตาลงได้ก็ใช้เวลานานพอดู เพราะทั้งคู่ต่างก็ไม่คุ้นชินกับสถานที่

โดยเฉพาะคนจากยุคอื่น ซึ่งเวลาไม่นานนางก็ต้องย้ายบ้านถึงสองครั้ง และมันก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไป คนดีดีเกือบจะสติหลุดกลายเป็นคนบ้านั่นแหละ ดีที่ซือซือจากยุคปัจจุบันเป็นคนคิดการรอบคอบ เฉลียวฉลาดไหวพริบดี จึงไม่ตกอยู่ในสภาวะอับจนหนทาง ชอบเสี่ยงและสู้กับเรื่องราวที่วิ่งเข้าหาไม่เคยถอย

“เอาน่า วันพรุ่งนี้อาจจะไม่แย่ก็ได้ เอาไว้หาหนทางได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน ทุกคนมองว่าเราบ้า คงไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเราหรอก” ครุ่นคิดเสร็จสรรพก็ปิดตาลงนอนไม่นานก็หลับไป

ผ่านมาสิบวันแล้ว ซือซือก็ยังถูกกักบริเวณให้อยู่แต่เรือนด้านหลัง แต่ยังดีที่หย่งอวี้ไม่ได้สั่งห้ามนางมาที่ครัว เพราะเขาเองก็อยากรู้ว่านางทำสิ่งใดบ้างในแต่ละวัน ซึ่งมันน่าแปลกที่นางไม่สร้างเรื่องอันใดเลย ยกเว้นวันนี้

“ป้ามาทำอาหารให้ท่านแม่หรือ” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นป้าหยางเดินเข้ามาพร้อมกับตาโตเท่าไข่ห่าน มองนางราวกับเป็นตัวประหลาดที่ไม่เคยพบ ใครมาเห็นก็คงคิดไม่ต่างกัน

“นี่ท่านคือ?” เพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายใช่สะใภ้ที่แต่งเข้ามาหรือไม่ จึงได้แต่ยกนิ้วเหี่ยวย่นชี้ใส่

“จ้าวซือซือ สะใภ้สกุลเผยอย่างไรล่ะ ไม่ต้องตกใจไป ข้าแค่เข้ามาทำอาหารเท่านั้น เลยทำเผื่อทุกคนด้วย ยามเช้ากินข้าวต้มกับแป้งปิ้งก็น่าจะพอกระมัง” บอกพร้อมกับหันไปพยักหน้าให้สาวใช้ของตนยกถาดอาหารที่ตักเสร็จเรียบร้อย และปิดฝาอย่างดียื่นให้คนแก่ที่ยังยืนงงอยู่ไม่ขยับ

“ไม่ต้องห่วงข้าไม่ได้ใส่ยาพิษ หากป้าไม่เชื่อข้าจะชิมให้ดู” บอกก่อนจะหาช้อนมาตักอาหารในถ้วยทำอย่างที่บอก

“ฮูหยินน้อยทำอาหารเป็นด้วยหรือเจ้าคะ” ถามเสียงเบา มองใบหน้างามที่เผยยิ้มส่งให้ตน ซึ่งในใจป้าหยางนั้นตื่นกลัวมิน้อย อีกฝ่ายคือหญิงสติไม่ดี ใครจะกล้าอยู่ใกล้

“อร่อยด้วยนะเจ้าคะ” ชิงหลิวเอ่ยชมผู้เป็นนายให้ป้าแม่บ้านฟัง ซือซือก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดู ทำเอาคนแก่ที่ยืนอยู่กลางห้องครัวถึงกับทำหน้าแหย เพราะไม่อาจทำใจเชื่อได้ว่าสตรีตรงหน้าจะทำได้อย่างที่พูด ที่สำคัญคือนางสติไม่ดี ตนไม่ควรอยู่ที่นี่นาน

“อะ เอ่อ ขะ ข้าน้อยขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” บอกแล้วก็หันหนี หมายจะเดินออกจากครัวไปก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่ ทว่านางต้องหยุดชะงักเพราะจ้าวซือซือก้าวขามายืนขวางไว้

“จะรีบไปไหน ไยไม่เอาอาหารไปด้วย หรือว่ากลัวข้า” แสร้งถามพร้อมกับใช้สายตามาดร้ายมองคนแก่จนนางตัวสั่น

กิตติศัพท์คุณหนูเจ็ดมีน้อยเสียเมื่อไหร่ เสียสติถึงขั้นเอาดาบไล่ฟันคน ใครจะกล้าอยู่ใกล้กันล่ะ

“อะ เอ่อ” ไม่รู้จะตอบเช่นไร ครั้นจะบอกว่ากลัวก็เกรงแต่นางจะโมโห ถ้าจะตอบว่าไม่ก็ตรงข้ามกับใจยิ่งนัก

ซือซือเผยยิ้มเมื่อเห็นอาการตื่นตระหนกของคนแก่ ก็ยิ่งอยากแกล้ง นางจึงยกมือสองข้างขึ้นจับแขนอีกฝ่าย เผยยิ้มร้ายราวกับว่าคนตรงหน้าคือเหยื่ออันโอชะ ทำเอาป้าหยางยิ่งตัวสั่นงันงก จนยามนี้มีเม็ดเหงื่อไหลย้อยลงที่ข้างแก้มแล้ว

“เอาล่ะ เรายกอาหารไปให้ท่านแม่เถอะ ข้าจะไปด้วย” บอกก่อนจะหันมาหาสาวใช้ แล้วเลื่อนมือลงมาจับข้อมือคนแก่พาเดินออกไปจากครัว ซึ่งป้าหยางก็ยังตื่นตระหนกอยู่เช่นเดิม ไม่กล้าสะบัดมือออกแม้แต่น้อย เกรงจะทำให้คุณหนูเจ็ดขุ่นเคืองใจ 

#ลูกสาวอย่าแกล้งป้าหยาง สงสารคนแก่หน่อยลูก

​​​​​​​