ตอนที่ 6

เช้าวันต่อมา

เพียงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เขารู้สึกแน่นหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก

“เชี้ยยยผีอำปะวะ” เพียงกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ เขาไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองเลยด้วยซ้ำ มือของเขาค่อยๆคลำไปที่หน้าอกของตัวเองอย่างช้าๆ

หมับ!

“เดี๋ยวนะ..นี่มัน..ฝ่าเท้าของคนนี่หว่า” เพียงขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น แล้วลืมตาขึ้นมาทันที

“หื้มมมไอเหี้ยริน!!ส้นตีนมึงอยู่ตรงหน้ากูเนี้ยยย” เพียงดันเท้าของรินให้ออกไปจากหน้าของเขาทันที

“อื้อออ เสียงดังง!!” รินโวยวายทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

“ไอห่า นอนดิ้นตลอดเลยนะมึง” เพียงบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ เขาเงยหน้าขึ้นดูนาฬิกา แล้วก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงตรงแล้ว

“กูรีบตื่นเช้ามาทำไมวะเนี้ย” เพียงเกาหัวตัวเองนิดๆแล้วเดินลงจากเตียง เพื่อที่จะลงไปข้างล่าง เพราะถ้าให้เขานอนต่อคงนอนไม่หลับแน่ๆ ยิ่งเกิดเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยแล้วละก็..กว่าเขาจะนอนหลับได้ก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว

เมื่อลงมาถึง เพียงก็เห็นลูกน้องของคิงกำลังเดินกันอยู่เต็มไปหมด เขาได้แต่มองซ้ายทีขวาทีด้วยความงุนงง

“มีงานอะไรรึเปล่าวะ ทำไมคนมาเต็มเลย” เพียงพูดกับตัวเองเบาๆ

“สวัสดีครับคุณเพียง” ทีเดินเข้ามาหาเพียงพร้อมกับยิ้มทักทายนิดๆ

“คะ..ครับๆหวัดดีครับ” เพียงก้มหัวทักทายกลับไปอย่างประหม่าเช่นกัน

“คุณรินเธอยังไม่ตื่นหรอครับ” ทีถามด้วยความสงสัย

“ยังครับ นอนหลับอยู่ข้างบนนู้น” เพียงตอบกลับไป ทีพยักหน้าแต่ก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรกับเพียงบางอย่าง ซึ่งเพียงเองก็พยายามที่จะตั้งใจฟังว่าอีกฝ่ายกำลังจะพูดว่าอะไร

“ลงมาได้ดูสภาพตัวเองบ้างรึเปล่า” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น เพียงหันไปมองตามต้นเสียงทันที

เมื่อทีเห็นว่าเจ้านายของตนเดินมาแล้ว จึงก้มหน้าลงนิดๆแล้วเดินเลี่ยงออกไปที่อื่น

“อะไรของลุงเนี้ย” เพียงขมวดคิ้วมองหน้าคิงด้วยความไม่เข้าใจ

ความจริงเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบพ่อของเพื่อนเท่าไหร่หรอกนะ แต่เพราะการปะทะกันในหลายๆครั้งของเขากับร่างสูงมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เขาเลยไม่ชอบอีกฝ่ายไปโดยปริยาย แถมดูท่าว่าอีกไม่นานคงเปลี่ยนจากไม่ชอบเป็นเกลียดแน่ๆ ถ้าอีตาลุงยังคอยจับผิดและหาเรื่องเขาอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

“ก็ก้มมองสภาพตัวเองสิ” คิงปลายตามองเพียงตั้งแต่หัวจรดเท้า

สายตาของคิงทำให้เพียงต้องก้มมองตัวเองดูดีดีอีกครั้ง

“เหี้ย!!” เพียงร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะสภาพที่เขาใส่ลงมามีแค่บ๊อกเซอร์เพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น

“กูว่าแล้วทำไมกูรู้สึกหวิวๆจังวะ” เพียงลูบหน้าตัวเองด้วยความอาย เขาเงยหน้ามองร่างสูงไม่เต็มตาเท่าไหร่นัก

“ไม่ชอบเขาเสือกแกผ้าให้เขาเห็นเฉยเลยกู” เพียงคิดในใจอย่างหัวเสีย

“คิดว่าหุ่นดีมากนักหรือไง ถึงได้เดินโชว์คนอื่นไปทั่วแบบนี้” คิงยืนกอดอกแล้วเลิกคิ้วใส่เพียงเป็นเชิงถาม เพียงยกมือปิดท่อนบนของตัวเองทันที ใบหน้าของเขาตอนนี้รู้เลยว่ามันคงแดงมากแน่ๆ ทั้งอายทั้งโกรธเลยก็ว่าได้

“นี่ไอลุง ใครเขาจะไปอยากโชว์หุ่นตัวเองให้คนอื่นเห็นวะ ผมไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้นนะ”

“แล้วที่ทำอยู่นี่คือ?” คิงเลิกคิ้วแล้วชี้ไปที่เพียงด้วยความสงสัย เพียงอึกอักเพราะเขาเองก็ลืมตัว เลยไม่ได้ดูความเรียบร้อยของตัวเองก่อนที่จะลงมา

“เอ่อ..คะ..คือ..”

“คือ?” คิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ลุงจะมาคาดคั้นผมเพื่ออะไรเนี้ย ไม่รู้ล่ะ!จะคืออะไรมันก็เรื่องของผมห ลุงจะไปไหนก็ไปไป ผมจะขึ้นไปปลุกไอรินละ! และลุงก็ไม่ต้องตามผมมาด้วยนะ ไม่งั้น..ลุงเจอดีแน่” เพียงพูดจบก็รีบหันหลังแล้ววิ่งขึ้นไปข้างบนทันที

คิงได้แต่มองตามหลังไปด้วยสายตานิ่งๆ มุมปากของเขาค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา ร่างสูงส่ายหน้าเล็กน้อย

“ดื้อจริงๆ”

..

..

เพียงวิ่งขึ้นมาบนห้องอย่างกระหืดกระหอบ เขารีบปิดประตูห้องทันที เพราะไม่รู้ว่าร่างสูงจะตามขึ้นมาหรือเปล่า

“ไอลุงบ้า! แม่งว่าคนอื่นอยู่นั่นแหละ ตัวเองไม่มีหุ่นให้โชว์ละสิ เหอะ!อิจฉาก็บอกมาเถอะ” เพียงพูดคนเดียวอย่างแค้นๆ

“โอ๊ยยย เสียงดังอะไรของมึงวะไอเพียง คนจะหลับจะนอน” เสียงของรินร้องโวยวายด้วยความโมโห เธอลุกขึ้นนั่งมองเพียงที่ยืนอยู่หน้าประตูตาขวาง

เพียงที่ได้ยินเสียงของรินก็ได้สติ แล้วรีบเดินเข้าไปหารินที่เตียง

“มึงตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำไป” เพียงบอกรินด้วยน้ำเสียงปกติ และไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้รินฟัง

“แล้วนี่มึงเป็นบ้าอะไรถึงได้ถอดเสื้อแบบนี้เนี้ย เกิดพ่อกูเข้ามาในห้องเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก” รินขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย

“เข้ามาก็เหี้ยละ กูพึ่งลงไปเจอพ่อมึงมาเนี้ย” เพียงคิดในใจแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะบอกรินอยู่ดี

“เมื่อคืนกูน่าจะร้อนแหละกูเลยถอดเสื้ออ่ะ มึงเองก็ไม่ได้ถืออะไรไม่ใช่อ่อ ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นกูถอดเสื้อนอนนี่” เพียงพูดบอก เพราะเขากับรินนอนห้องเดียวกันบ่อย และเพียงเองก็ถอดเสื้อแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว

“เออๆๆ เรื่องของมึงเหอะ” รินอ้าปากหาวออกมาด้วยความง่วง

“มึงรีบไปอาบน้ำดิ กูเห็นข้างล่างเขาเดินวุ่นวายอะไรกันไม่รู้อ่ะ” เพียงบอก รินพยักหน้าแล้วลุกออกจากเตียง

“เขาก็เดินกันเป็นปกตินั่นแหละ วันนี้พ่อกูหยุดไม่ได้เข้าบริษัท คงจะประชุมกับลูกน้องเหมือนเดิมละมั้ง” รินพูดบอก ขาเรียวที่กำลังเดินไปเข้าห้องน้ำชะงักไปนิดและหันไปมองทางเพียง

“เดี๋ยวนะไอเพียง เมื่อกี้มึงบอกว่าข้างล่างเขาเดินกันวุ่นวาย..แสดงว่า..เมื่อกี้มึงลงไปข้างล่างมาหรอวะ” รินจ้องหน้าเพียงอย่างจับผิด

เพียงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เชี้ยละไง นี่กูเผลอหลุดปากพูดอะไรออกไปวะเนี้ยย ทีนี้จะแก้ตัวกับมันว่าไงละกู” เพียงคิดอย่างเครียดๆ

“คือกู..เมื่อกี้กู..พูดอะไรวะ กู..ลืมอ่ะ” เพียงหลบสายตาของรินที่มองมาที่เขาอย่างจับผิด

“ทำไมไอรินมันมองเหมือนพ่อมันเลยวะ” เพียงขมวดคิ้วแล้วคิดในใจด้วยความสงสัย แต่ก็นึกขึ้นมาได้อีกว่า

“แต่มันเป็นพ่อลูกกันนี่หว่า ไม่เหมือนก็แปลกแล้ว กูนี่ก็คิดอะไรก็ของกูก็ไม่รู้เนาะ” เพียงส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับความคิดของตัวเอง

“อย่ามาตอแหลกูคะ กูรู้ว่ามึงจำได้” รินเดินเข้ามาหาเพียงที่เตียงทันที

“มึงจะมาคาดคั้นอะไรกูเนี้ยไอริน รีบเข้าไปอาบน้ำไปมึงอ่ะ เดี๋ยวลงไปช้าพ่อมึงก็มาแขวะกูอีก หาว่ากูพาลูกสาวเขาไปทำมิดีมิร้ายน่ะ” เพียงดันไหล่รินให้เดินไปที่ห้องน้ำ

“อย่าให้กูรู้นะมึงว่าปิดบังอะไรกูไว้อ่ะ ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่” รินชี้หน้าเพียงอย่างคาดโทษ

“เออหน่า เข้าไปในห้องน้ำไป” เพียงโบกมือไล่ รินจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้เพียงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่รอบนี้เขาเดินไปเอาเสื้อมาใส่ไว้ให้มันดูมิดชิดมากกว่าเดิมและเดินไปเปิดประตู

“อ่าวคุณแพร” เพียงมองหน้าแพรด้วยความตกใจ

“พอดีคุณคิงให้แพรมาตามคุณเพียงลงไปข้างล่างค่ะ” แพรพูดกับเพียงด้วยรอยยิ้ม

เพียงเองก็กระพริบตามองแพรอย่างชั่งใจ สายตาของเขาพลางหันไปมองที่ประตูห้องน้ำนิดๆ เพราะรินอยู่ในนั้น

“เอ่อ..”

“เดี๋ยวแพรดูแลเธอให้ค่ะ” แพรพูดยิ้มๆ

เพียงกัดปากตัวเองอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตกลง เพราะไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงหาเรื่องอะไรมาว่าเขาอีกแน่

“งั้นผมขอใส่กางเกงแป๊บนะครับ เดี๋ยวคนแก่บางคนจะว่าผมไม่เรียบร้อย” เพียงยิ้มนิดๆ แล้วหันกลับไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกางเกงเอามาสวมใส่อย่างลวกๆ

“เสร็จแล้วครับ” เพียงเดินไปหาแพรที่อยู่หน้าห้อง

“ถ้างั้นเดี๋ยวแพรเข้าไปดูคุณรินข้างในห้องให้นะคะ” แพรยิ้มให้กับเพียง

“เอ่อ..คุณแพรครับผมว่า..”

“แพรจัดการได้ค่ะ คุณลงไปเถอะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” แพรพยักหน้ายืนยันในสิ่งที่เธอพูด เพียงเม้มปากตัวเองนิดๆ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอม เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่จริงจังของผู้หญิงตรงหน้า

“ถ้างั้นผมฝากมันด้วยนะครับ ถ้ามันแหกปากก็จับมันยัดเข้าตู้ได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวผมมาตามเก็บศพมันทีหลังให้”

แพรหัวเราะออกมาเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบกลับไป หลังจากนั้นเพียงจึงรีบเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปหาร่างสูงที่นั่งรอเขาอยู่