ตอนที่ 5

รินให้คนยกกับข้าวเอาไปตั้งไว้ที่โต๊ะ ซึ่งมีพ่อของเธอนั่งอยู่ก่อนแล้ว เมื่ออาหารออกมาครบ คิงก็หันไปมองทางเพียงนิดๆ เพียงเองก็เหลือบตามองคิงเช่นกัน ทั้งหมดพากันนั่งที่ของตัวเอง โดยมีคิงนั่งลงที่หัวโต๊ะ ตามด้วยแพรที่นั่งด้านซ้ายและรินที่นั่งทางด้านขวา ส่วนเพียงก็นั่งต่อจากรินอีกที

“ทานกันเลยนะคะพ่อ นี่เพียงมันทำเองกับมือเลยนะคะ” รินพูดขึ้นยิ้มๆ พร้อมกับตักแกงจืดเต้าหู้ที่อยู่ในชามใหญ่ ใส่ในถ้วยเล็กให้พ่อตัวเอง คิงมองไปทางเพียงนิดๆ เขาก็เห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองมาทางเขาอยู่เช่นกัน

“ทานเลยค่ะพ่อ” รินยิ้มแล้วหันไปมองทางแพรนิดๆ

แพรส่ายหน้าน้อยๆเมื่อเห็นท่าทางทีเหมือนเด็กของริน

“อืม” คิงพยักหน้าและตักกินทันที ร่างสูงชะงักไปนิด พร้อมกับหันไปมองที่เพียง ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่เช่นกัน

“เป็นไงคะพ่อ” รินถามขึ้นอย่างลุ้นๆ

“เพื่อนแกทำเองอย่างนั้นหรอ” น้ำเสียงนิ่งๆของคิงถามขึ้น นั่นทำให้เพียงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเพราะกลัวโดนจับได้ เขาหันไปมองทางแพรนิดๆก็พบว่าเธอส่งยิ้มให้กำลังใจมาให้ เพียงจึงยิ้มตอบกลับไป

“ก็ใช่สิคะ” รินพยักหน้าแล้วมองผู้เป็นพ่อเพื่อยืนยันในสิ่งที่เธอพูดไป

คิงไม่ได้ตอบอะไรออกไป พร้อมกับตักอย่างอื่นกินด้วยท่าทีปกติ

“มึงว่าพ่อมึงจะจับได้ปะวะ ว่ากูไม่ได้ทำเองอ่ะ” เพียงเอียงหน้ามากระซิบถามรินด้วยความตื่นเต้น

“มึงอยู่เฉยๆเถอะน่า พ่อกูจะจับได้ก็เพราะมึงนี่แหละ” รินพูดบอกพร้อมกับดันให้เพียงกลับไปนั่งดีดี

“เออพ่อคะ กินเสร็จแล้วพ่อจะไปไหนต่อมั้ยคะ” รินถามขึ้น

“ไม่ ทำไม” คิงมองหน้าลูกสาวด้วยความสงสัย

“พอดีรินมีเรื่องจะคุยกับพ่อน่ะค่ะ อยากคุย..แค่สองคน” รินหันไปมองทางแพรนิดๆ

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแพรไปนั่งเล่นรอที่สวนด้านหลังนะคะคุณคิง” แพรพูดขึ้น เพราะเธอเข้าใจในสิ่งที่รินกำลังจะสื่อดี

“อืม” คิงพยักหน้ารับรู้

รินหันไปยิ้มเยาะแพรอย่างผู้ชนะ แพรได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มให้กับท่าทางของรินที่คิดว่าเอาชนะเธอได้แล้ว

..

..

ภายในห้องทำงานของคิง

“ตกลงแกมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน” คิงถามบุตรสาวเมื่อเข้ามานั่งในห้องแล้ว รินนั่งลงตรงข้ามโต๊ะทำงานของพ่อตัวเอง

“รินอยากถามพ่อเรื่องงานประมูลเพชรที่เราจะไปกันพรุ่งนี้ค่ะ” รินมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าที่จริงจัง คิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ทำไม”

“พ่อจะเอาแม่นั่นไปด้วยหรอคะ”

“ใช่” คิงพยักหน้า นั่นมันยิ่งทำให้รินมีใบหน้าที่เรียบตึงมากกว่าเดิม

“ฉันรู้ว่าแกไม่พอใจ แต่แพรเขาเป็นคนรักของฉัน” คิงพูดขึ้น

“พ่อคะ แต่งานนี้มันเป็นงานที่สำคัญมากเลยนะคะ พ่อจะเอาคนนอกไปด้วยได้ยังไง” รินขมวดคิ้วมองผู้เป็นพ่อด้วยความไม่พอใจ

“แพรเป็นคนรักของฉัน ไม่ใช่คนอื่น” คิงพูดย้ำอีกครั้ง

“มันจะเป็นใครรินไม่สนใจหรอกนะ เพราะมันไม่ใช่แม่ริน!และที่สำคัญนะพ่อ มันเป็นคนนอก คนนอกยังไงก็ขึ้นชื่อว่าคนนอกอยู่ดี รินยังไม่รับมันเป็นคนในครอบครัวเลยด้วยซ้ำ พ่อเป็นคนให้มันเข้ามาเองทั้งๆที่พ่อก็รู้ว่ารินไม่ยอม! เพราะฉะนั้นพ่อก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับให้รินรับมันเป็นคนในครอบครัว” รินลุกขึ้นจ้องหน้าคิงเขม็ง

“นั่งลง ถ้าแกจะคุยกับฉันดีดีก็นั่งลงแล้วคุยกัน อย่ามายืนค้ำหัวฉันแบบนี้” คิงมองรินอย่างดุดุ

“ถ้าพ่อเอาแม่นั่นไปงานนี้ รินก็จะเอาไอเพียงไปด้วย” รินพูดต่อโดยไม่สนใจคำพูดของคิงที่พูดเมื่อกี้

“มันเป็นอะไรกับแก แกถึงจะเอามันไปด้วยห๊ะ!” คิงลุกขึ้นแล้วจ้องหน้ารินกลับไป

“ก็คงเป็นเหมือนที่พ่อเป็นกับมันมั้งคะ” รินพูดประชดกลับไป

“ริน!” คิงขมวดคิ้วแล้วตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจ

ปัง!

“ถ้าพ่อยังไม่หยุดเอามันเชิดหน้าชูตาแล้วละก็..รินจะทำให้มันทรมานอย่างที่มันไม่เคยเจอมาก่อนเลยคอยดู” รินจ้องหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความโมโหและดุดัน

“อย่าให้มันมากไปนะยัยริน แพรเขาอายุมากกว่าแก จะพูดจะจาอะไรก็ช่วยให้เกียรติเขาด้วย” คิงกัดฟันเพื่อข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้

“หึ!คนที่ออกมาจากที่แบบนั้น รินต้องให้เกียรติด้วยหรอคะ” รินยิ้มเยาะ

“เขาจะเป็นยังไงมาจากไหนแต่เขาก็เป็นคนเหมือนกับเรา ฉันเองก็ไม่เคยสอนให้แกดูถูกใครแบบนี้นะริน” คิงขมวดคิ้วมองหน้าลูกสาวด้วยความไม่พอใจ

“รินก็ไม่เคยดูถูกใครนะพ่อ ยกเว้นแค่มัน”

คิงถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วนั่งลงที่เดิม

“แกจะเอาเพื่อนแกคนนี้ไปด้วยก็ได้ แต่..”

“ไม่มีแต่ค่ะพ่อ ในเมื่อพ่อยังดื้อดึงที่จะเอามันไปเชิดหน้าชูตาในฐานะเมียใหม่โดยไม่ฟังในสิ่งที่รินพูด..พ่อก็ไม่ต้องมามีข้อแม้อะไรกับรินอีก” รินสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเชิดหน้านิดๆ

“รินฝากไปบอกเมียสุดที่รักของพ่อด้วยนะคะ..ว่ามันจะไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบสุขแน่นอน รินขอให้สัญญา!!” รินตบโต๊ะพร้อมกับจ้องหน้าคิงด้วยความโมโห

..

..

“เป็นไงบ้างวะมึง” เพียงรีบถามรินทันที เมื่อเห็นรินเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง

“จะเป็นไงละ พ่อกูไม่ยอมไง” รินหันไปพูดกับเพียงด้วยความโมโห

“เอาหน่าไอห่า พ่อมึงเขาก็คงมีเหตุผลของเขาละมั้ง” เพียงตบบ่าเพื่อนแล้วพารินมานั่งที่ปลายเตียง

“มึงคอยดูนะไอเพียง กูจะทำให้ยัยนั่นอยู่ที่นี่ไม่ได้เลย!” รินกัดปากตัวเองแน่น

“เขาหรือกูที่จะอยู่ไม่ได้เถอะ” เพียงถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วเอนตัวลงนอนบนที่นอน

“มึงต้องอยู่! เพราะมึงต้องช่วยกูจัดการยัยนั่น เข้าใจมะ” รินตีไปที่หน้าท้องแบนราบของเพื่อนไม่แรงเท่าไหร่นัก

“โอ๊ยยยยยเออๆๆ” เพียงกรอกตามองบนด้วยความเซ็ง

“เออดี” รินมองขวางไปที่เพียงนิดๆ

“มึงไปอาบน้ำนอนได้แล้วไป เดี๋ยวกูมา กูลงไปกินน้ำก่อน” เพียงพูดจบก็ลุกขึ้นนั่ง

“เออ” รินพยักหน้าและเดินไปเอาเสื้อผ้าในตู้ของตัวเอง ส่วนเพียงก็เดินออกไปข้างนอกห้อง

“บ้านนี้มันไม่มีไฟรึไงวะ มืดเชียว” เพียงบ่นออกมาเล็กน้อย เพราะข้างล่างค่อนข้างมืดพอสมควร ดีที่ยังพอมีแสงสว่างบ้าง ทำให้เขาเดินไปทางครัวได้ถูก เพียงเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำเปล่าขึ้นมา เขามองหาแก้วที่อยู่ทางด้านบน มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบแก้วใบสวยที่วางคว่ำอยู่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมายืนอยู่ด้านหลัง

“เดี๋ยวนะไอเพียง..ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดใช่มั้ยวะ” เพียงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในใจของเขาได้แต่ภาวนาว่าให้สิ่งที่อยู่ทางด้านหลังของตัวเองตอนนี้ เป็นสิ่งมีชีวิตด้วยเถอะ

“เอาก็เอาวะ หันไปดูแม่งให้จบๆเลยดีกว่ากู” เพียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาหลับตาแน่นพร้อมกับค่อยๆหันไปมองทางด้านหลังอย่างช้าๆ เมื่อหันไปได้แล้วเขาก็ค่อยลืมตาขึ้น

“ขอให้เป็นคนเถอะนะ” เพียงภาวนาเสียงสั่น

“ทำตัวไร้สาระอะไรอยู่” เสียงทุ้มแหบของคิงดังขึ้น

เพียงลืมตาขึ้นมองทันที

“เหี้ยย!!!” เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“ฉันชื่อคิง ไม่ได้ชื่อเหี้ย” คิงกอดอกมองหน้าเพียงนิ่งๆ

“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ใครก็ต้องคิดว่าผีมั้ยละ” เพียงลูบไปที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ เพราะตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงมาก

“แล้วนี่ลงมาทำอะไรดึกดื่น ขโมยของรึไง” คิงเลิกคิ้วใส่เพียงนิดๆ

“นี่ลุง ถึงบ้านผมจะจนกว่าบ้านลุงแต่ผมก็ไม่ใช่คนขี้ขโมยนะเว้ย” เพียงโวยวายออกมา

“แล้วลงมาทำอะไร” คิงมองหน้าเพียงเพื่อขอคำตอบ

“ลุงไม่แหกตาดูแก้วที่ผมถึงละ จะได้รู้ว่าผมลงมาทำไมอ่ะ” เพียงเลิกคิ้วแล้วชูแก้วในมือให้คิงดู คิงมองเพียงนิ่งๆโดยไม่พูดอะไรต่อ

“ลุงจะมองหน้าผมอีกนานปะ ผมจะกินน้ำ” เพียงขมวดคิ้วแล้วมองหน้าคิงด้วยความไม่พอใจ

“ก็กินไปสิ ฉันไม่ได้ปิดปากนายเอาไว้นี่”

“ก็รู้ว่าไม่ได้ปิดปาก แต่ที่บ้านลุงเนี้ยเขาไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรอ ว่าไม่ให้จ้องหน้าคนอื่นตอนที่คนอื่นเขากำลังกินน้ำอยู่อ่ะ” เพียงถามอย่างหาเรื่อง

“นี่บ้านฉัน ฉันจะจ้องใคร หรือทำอะไรมันก็คือเรื่องของฉัน” คิงตอบกลับไปอย่างกวนๆ

“บ้านลุงก็จริง แต่ที่ลุงจ้องอยู่อ่ะมันหน้าผมไง” เพียงเถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“ตอนเด็กๆแม่ไม่ให้พูดรึไง โตขึ้นมาถึงได้เถียงผู้ใหญ่เก่งแบบนี้” คิงมองเพียงอย่างดุดุ

“แม่ผมให้พูด แต่ผมจะเถียงเฉพาะคนที่พูดไม่รู้เรื่องแบบลุงนั่นแหละ” เพียงเชิดหน้าขึ้นนิดๆ คิงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

“จะทำอะไรก็ทำแล้วกัน”

เพียงยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ

“โถ่เอ้ย นึกว่าจะแน่” เพียงบ่นอุบเบาๆ แต่มีหรือที่คิงจะไม่ได้ยิน เขาเพียงแค่ไม่อยากต่อปากต่อคำอะไรกับอีกฝ่ายเท่านั้นแหละ

“นายกับรินคบกันอยู่หรอ” คิงถามขึ้น

เพียงชะงักไปทันที

“เชี้ยละไอริน มึงไปทิ้งระเบิดห่าอะไรไว้ให้กูอีกเนี้ย..แบบนี้กูจะตอบพ่อมันว่าอะไรดีวะ” เพียงกลืนน้ำลายลงคออย่างเครียดๆ

“ตกลงว่าไง” คิงเร่งคำตอบ มองคนที่หันหลังกินน้ำอยู่

เพียงเลิ่กลั่กเล็กน้อย เพราะเขาเองก็รู้ดีว่ารินไม่มีทางที่จะชอบเขาแน่ๆเพราะรินชอบผู้หญิง

“หรือว่าพ่อมันจะไม่รู้วะว่าลูกมันชอบผู้หญิง..แสดงว่าไอห่าเพียงมันต้องไปพูดอะไรให้พ่อมันเข้าใจผิดแน่ๆ แล้วแบบนี้กูจะเอาไงต่อดีวะ จะแกล้งๆยอมรับไปก่อนดีมั้ย” เพียงเกาหัวตัวเองนิดๆ เขาแกล้งทำเป็นถ่วงเวลาในการกินน้ำไปเรื่อยๆ

จู่ๆเพียงก็รู้สึกเหมือนแผ่นหลังของตัวเองกำลังชนอยู่กับอะไรสักอย่างแข็งๆ เพียงจึงหันไปมองทันที

“เฮ้ย!” เพียงร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเจอใบหน้าของคิงอยู่ในระยะประชิดแบบนี้

“ตกลง..นายกับลูกสาวของฉันคบกันอย่างนั้นหรอ” คิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เพียงอึกอักพูดไม่ออก

“……………..”

“หึ นึกว่าจะเก่งกว่านี้ซะอีก ปกติเห็นเถียงฉอดๆ พอเจอเข้าจริงๆก็ไม่กล้านี่” คิงยกยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วค่อยๆถอยห่างออกมา

“เอาเป็นว่าฉันได้คำตอบที่ถามนายออกไปแล้ว ไม่ต้องมาตอบฉันอีก” คิงมองใบหน้าที่แดงกล่ำของคนตรงหน้านิ่งๆและหันหลังทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ขาทั้งสองก็ชะงักเหมือนนึกอะไรได้ ก่อนที่จะหันไปพูดกับเพียงในประโยคสุดท้ายว่า..

“ถ้าทำอาหารไม่เป็นก็ไม่ต้องฟอร์มเยอะหรอกนะ ยอมรับออกมาตรงๆก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอก..ดีกว่าให้คนอื่นช่วยทำ”

พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปทันที