ตอนที่ 4
พรึบ!
“พ่อมึงแม่งโคตรกวนส้นตีน นี่ถ้ากูไม่ติดว่าพ่อมึงอายุมากกว่ากูนะกูกระโดดต่อยปากไปละ!” เพียงเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของรินแล้วโวยวายออกมาทันที
“อะไรของมึงวะ โวยวายอะไรเนี้ย” รินขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย
“ก็พ่อมึงอ่ะกวนตีนกู จะให้กูพูดเพราะๆแล้วก็จะให้กูพูดขอโทษเขากับเมียเขาอยู่ได้ กูเองก็พูดไปแล้วนะ เสือกยังไม่พอใจอีก ไม่รู้ว่าจะอะไรกับกูนักหนา” เพียงเดินไปนั่งที่เตียงแล้วนั่งลงข้างรินทันที
“พ่อกูให้มึงขอโทษยัยนั่น!?” รินขมวดคิ้วจ้องหน้าเพียงด้วยความไม่พอใจ
“เออ คืองี้มึง คือกูเปิดประตูเข้าไปใช่มั้ย แล้วที่นี่กูก็เจอผู้หญิงของพ่อมึงกำลังแก้ผ้าอยู่ ตอนนั้นกูตกใจเลยไม่ได้ดูอะไรต่อมิอะไรของเขาหรอกนะ แล้วกูก็หันหลังพร้อมกับพูดขอโทษไปแล้วด้วย แต่พ่อมึงอ่ะไม่ยอมจบ” เพียงถอนหายใจออกมาหนักๆ
“หลงเมียใหม่จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วละมั้งพ่อกูเนี้ย” รินพูดเสียงขุ่น
เพียงเหลือบตามองเพื่อนสนิทนิดๆและนั่นมันก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เขาได้ปลุกความเกี้ยวกราดของเพื่อนให้เพิ่มขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ..แต่กูว่านะ..พ่อมึงคงไม่ได้ตั้งใจหรอก” เพียงพูดเสียงอ้อมแอ้ม รินหันไปมองหน้าเพียงทันที
“อะไรของมึงวะ เมื่อกี้มึงยังโมโหพ่อกูอยู่เลยไม่ใช่หรอ”
“กูก็โมโหนั่นแหละ แต่กูไม่อยากให้มึงโมโหด้วยไง กูอยากโมโหของกูคนเดียวอ่ะ” เพียงชี้นิ้วไปที่ตัวเองนิดๆมองหน้ารินจริงจัง
“มึงบ้าปะเนี้ย คนห่าอะไรอยากโมโหคนเดียว” รินส่ายหน้าไปมานิดๆด้วยความอ่อนใจ
“เออหน่า มึงให้กูโมโหคนเดียวได้มั้ยละ มึงไม่ต้องโมโหไปกับกูหรอก เชื่อกูดิ” เพียงพยักหน้าเพื่อให้เพื่อนสนิทเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด รินกรอกตามองบนด้วยความเซ็ง
“แล้วแต่มึงละกัน”
เพียงยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน
“ออกไปข้างนอกกัน” รินพูดชวน เพราะเห็นว่าเขาและเพียงอยู่ข้างบนมานานแล้ว เพียงพยักหน้าเห็นด้วย
เมื่อรินเดินนำเพียงลงมาข้างล่างก็เห็นว่าพ่อของตัวเองกับแพรกำลังจะออกไปข้างนอก
“พ่อ!! จะไปไหนอ่ะ” รินตะโกนถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ทั้งคิงและแพรต่างหยุดชะงักและหันไปมองทางรินทันที
เพียงกระพริบตามองรินด้วยความสงสัย
“ไอรินมันจะทำห่าอะไรของมันวะ” เขาได้แต่คิดในใจและรีบเดินตามรินไปติดๆ
“ฉันจะออกไปกินข้าวข้างนอก” คิงตอบบุตรสาวด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามฉบับตัวเอง
“ทำไมต้องออกไปด้วยคะ ข้าวที่บ้านกินไม่อร่อยหรอ” รินกอดอกปลายตามองไปที่แพรนิดๆ ซึ่งแพรเองก็ได้แต่ก้มหน้าลงแล้วหลบสายตาของรินที่มองมา
“อย่ามองแพรด้วยสายตาแบบนั้นนะริน” คิงพูดกับรินเสียงแข็ง
“ทำไมรินจะมองมันไม่ได้ มันไม่ใช่แม่รินนี่” รินกระแทกเสียงใส่หญิงสาวที่ยืนข้างพ่อตัวเอง
“ริน!!”
“ไอริน” เพียงจับแขนเพื่อนสนิทเพื่อให้ใจเย็นลง
รินหันไปมองหน้าเพื่อนนิดๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ
“รินจะกินข้าวด้วย พ่ออยู่กินที่บ้านไม่ได้หรอคะ ไอเพียงมันทำอาหารเป็น มันบอกว่ามันจะทำให้พ่อลองกินด้วย” รินพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมองพ่อตัวเอง
เพียงหันไปมองหน้ารินทันที
“กูเนี้ยนะทำอาหารเป็น!? แค่ต้มมาม่ากูยังทำอืดเลยไอรินเอ้ยยย แล้วเสือกบอกว่ากูจะทำให้พ่อมึงกินอีก โอ๊ยยยยโทรจองโรงบาลเลยดีมั้ยวะกู” เพียงคิดในใจอย่างเครียดๆ
“หึ! เพื่อนแกเนี้ยนะจะทำอาหารให้ฉันลองกิน แค่มารยาทยังไม่ผ่าน จะเอาอะไรมาทำอาหาร” คิงปลายตามองไปที่เพียงนิดๆ
เพียงที่เห็นสายตาที่ดูถูกของร่างสูงก็เลือดขึ้นหน้าทันที ศักดิ์ศรีของเขามันเยอะเกินกว่าจะให้ใครมาดูถูกเอาได้ง่ายๆ
“พูดแบบนี้ก็สวยดิลุง ว่าแต่คนอื่นเขาลุงทำเป็นรึไงกับข้าวอ่ะห๊ะ!?” เพียงเชิดหน้าถามคิงด้วยความโมโห
รินสะกิดแขนเพื่อนตัวเองนิดๆแล้วกระซิบที่ข้างหูของเพียงเบาๆ
“ไอเชี้ยเพียง มึงจำไม่ได้หรอว่าวันนั้นกูพึ่งเอาข้าวกล่องไปให้มึงแดกอยู่ที่วิทยาลัยอ่ะ ข้าวที่มึงแดกวันนั้นก็ฝีมือพ่อกูไงคะ ที่มึงยังชมเลยว่าอร่อยอ่ะ”
เพียงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะจำในสิ่งที่เพื่อนบอกได้ คิงเลิกคิ้วมองหน้าเพียงนิดๆ
“เอ่อ..เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะทำให้พวกคุณกินก็แล้วกันนะ รอกินกันได้เลย” เพียงยังคงเชิดหน้ามองคิงอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ในใจกำลังเครียดไม่น้อย
“หึหึหึ ได้ ฉันจะคอยดู” คิงยกยิ้มมุมปากพร้อมกับจ้องหน้าเพียงกลับไปเช่นกัน
..
..
ในครัว
“ไอเหี้ยริน!!” เพียงจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
รินยกมือไหว้เพียงด้วยความรู้สึกผิด
“กูขอโทษษษษ” รินพูดอย่างอ้อนๆ
“มึงก็รู้ว่ากูทำอาหารเป็นที่ไหนละ แล้วทีนี้จะทำยังไงละ” เพียงเกาหัวตัวเองด้วยความโมโห
“ก็..ก็ตอนนั้นกูคิดไรไม่ออกนี่หว่า กูเองก็ทำอาหารไม่เป็นอ่ะ” รินบ่นอุบ
“แล้วนี่ยังไง พ่อมึงรอแดกอยู่ข้างนอกเนี้ย จะทำยังไงดีละทีนี้” เพียงถอนหายใจออกมาหนักๆ
“มึงอย่าพึ่งกดดันกูดิวะ กูขอใช้สมองก่อนดิ” รินกัดปากตัวเองอย่างเครียดๆ
“มีหรอสมองมึงอ่ะ” เพียงพูดแขวะด้วยความหมั่นไส้
“เอ๊ะไอเชี้ยนี่” รินถลึงตาใส่เพียงดุดุ
“เอ่อ..” เสียงที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำให้ทั้งสองหันไปมองทันที
“เธอ!!/คุณ!!” ทั้งรินและเพียงต่างมองแพรด้วยความตกใจ
“คือ..คือฉันจะมาเอาน้ำไปให้คุณคิงน่ะค่ะแล้วพอดี..ได้ยินพวกคุณคุยกัน ก็เลย..เข้ามาเอ่อ..”
“มารยาทไม่มีหรือไง ถึงได้มาแอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน” รินมองหญิงสาวเหยียดๆ
“ไอริน ไม่เอาหน่า” เพียงพูดปราม เพราะเห็นว่าหญิงสาวที่ชื่อแพรดูไม่ได้มีพิศมีภัยอะไร
“คือฉันพอทำอาหารเป็น..คือ..ให้ฉันทำให้มั้ยคะ แต่ฉันจะไม่บอกนะคะว่าฉันเป็นคนทำ” แพรมองทั้งสองสลับกันไปมา
“ตอแหล” รินมองขวางด้วยความไม่พอใจ
“คุณจะว่าอะไรฉัน ฉันไม่สนใจหรอกนะคะ แต่ที่ฉันเข้ามา เพราะฉันแค่อยากช่วยพวกคุณเฉยๆ แต่ถ้าคุณคิดว่าฉันมีเจตนาที่ไม่ดี..ถ้างั้นฉันก็ขอตัวก่อนค่ะ” แพรก้มหัวนิดๆและหันหลังเดินไป
เพียงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เดี๋ยวก่อนครับ!”
“ไอเพียง!” รินหันไปมองเพื่อนสนิทด้วยความโมโหพร้อมกับจับแขนของเพียงเอาไว้
“กูคุยกับเขาเอง มึงอยู่เฉยๆหน่า” เพียงดึงมือที่จับอยู่ออก และเดินเข้าไปหาแพรทันที
“คุณแพรช่วยผมหน่อยนะ” เพียงพูดพร้อมกับยิ้มแหยๆ แพรยิ้มออกมาด้วยความดีใจ พร้อมกับพยักหน้าตกลง
เพียงยิ้มกว้างแล้วรีบพาแพรให้ตรงมาที่โซนตู้เย็นทันที
“มึงจะเอายัยนี่มาทำไมเนี้ย วุ่นวาย” รินมองแพรด้วยความไม่พอใจ
แพรสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันไปมองริน
“แล้วจะอยู่กันแบบยืนเฉยๆหรอคะ” แพรถามรินเสียงนิ่ง
“นี่!” รินทำท่าจะเดินเข้าไปหาแพรอย่างหาเรื่อง แพรเองก็มองรินอย่างไม่กลัวเช่นกัน
“พอน่าไอริน มึงมัวแต่ชวนเขาทะเลาะแล้วเมื่อไหร่ข้าวจะเสร็จละวะ” เพียงพูดห้าม เมื่อเริ่มเห็นท่าไม่ดี
“…………………” รินกอดอกมองหน้าแพรอีกครั้งด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“งั้นเรามาเริ่มทำกันเลยนะคะ” แพรหันไปยิ้มให้กับเพียงนิดๆ เพียงพยักหน้าตกลงทันที
“ก่อนอื่นเราต้องหุงข้าวก่อน…” หลังจากนั้นแพรก็เริ่มทำอาหารให้เพียงและรินได้ดู โดยมีเพียงเป็นลูกมือช่วยเล็กน้อย ส่วนรินก็มองทั้งสองอยู่ห่างๆ มีบ้างที่พูดแขวะด้วยความหมั่นไส้ แต่แพรก็ไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรกลับไป เพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับอาหารที่ตัวเองทำ รินเองก็มองแพรอย่างสำรวจ ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียด ทำให้อีกฝ่ายดูน่ามองไม่น้อย รินลองมองผิวตัวเองสลับกับแพร เธอก็พบว่าผิวของอีกฝ่ายขาวและผ่องมากกว่า รินแบะปากนิดๆแต่ในใจก็อดที่จะชื่นชมไม่ได้ ส่วนสูงที่เล็กกว่าทำให้อีกฝ่ายดูน่ามองและน่าถนุถนอมมาก
“นี่เราคิดบ้าอะไรของเราเนี้ย ยัยนั่นร้ายลึกจะตาย ห้ามหลงกลกับมารยาเด็ดขาดนะ!” รินพูดกับตัวเองพร้อมกับสะบัดหน้าเพื่อไล่ความคิดแปลกๆออกไป
“กินชาตินี้นะไม่ได้กินชาติหน้า” รินพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ เพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่รู้สึกเมื่อสักครู่
แพรหันไปมองทางรินนิดๆ
“ก็มาช่วยกันมั้ยคะจะได้เสร็จเร็วๆ”
“นี่เธอ! เป็นแค่คนนอกมีสิทธิ์อะไรมาใช้เจ้าของบ้านไม่ทราบ” รินมองหน้าแพรอย่างหาเรื่อง
“ถ้าทำไม่เป็นเนี้ยก็ช่วยยืนอยู่เฉยๆเงียบๆด้วยค่ะ มันเสียสมาธิ” แพรพูดแค่นั้นก็หันไปพูดกับเพียงต่อ เพื่อสอนเพียงในการทำอาหารไปด้วย เพียงเองก็ตั้งใจเรียนรู้ เพราะเขาจะได้ลบคำสบประมาทของคิงได้ในครั้งต่อไป
“เสร็จแล้วค่ะ” แพรพูดกับเพียงยิ้มๆ เพียงเองก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะเขาเองก็มีส่วนที่ทำให้อาหารทุกอย่างเสร็จเช่นกัน
“มึงดูดิๆๆ โคตรน่ากินน” เพียงรีบเดินไปดึงแขนของรินให้มาดูอาหารที่ตัวเองทำ
“โอ๊ยยยไอเพียงงง มึงจะลากกูมาทำไมเนี้ย” รินบ่นออกมาเล็กน้อย
เธอชะโงกหน้าดูหม้อที่มีต้มจืดหมูสับอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง กลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลทำให้เธอเผลอกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ สายตาของรินหันไปมองแพรที่มองมาที่เธออยู่
“ยังไง ฉันขอตัวก่อนนะคะ” แพรพูดขึ้นยิ้มๆ พร้อมกับเดินห่างออกไป
“มึงอ่ะ อย่าไปกัดอะไรกับเขามาก นี่เขาอุตส่าหวังดีนะเว้ย” เพียงพูดเตือน
“เสแสร้งน่ะสิไม่ว่า มึงเองก็อย่าไปหลงกลแม่นั่นมาก บางทีนางอาจจะมาร้ายลึกก็ได้” รินกอดอกและมองไปทางประตูด้วยแววตาที่โกรธเคืองไม่น้อย
“มองโลกในแง่ร้ายจริงๆเลยนะมึงเนี้ย” เพียงส่ายหน้าเล็กน้อย
“เรื่องของกู” รินมองขวางเพียงนิดๆ
“ไปๆๆเอาไปให้พ่อมึงกินดีกว่า ป่านนี้นั่งหิวจนแทะโต๊ะละมั้ง” เพียงแบะปากนิดๆเมื่อพูดถึงคิง