พ่อเพื่อนครับ แต่สามีผม

“ถ้าพ่อคิดจะเอาอีนี่มาเป็นเมีย..เราขาดกัน!!” เสียงของหญิงสาวตะโกนใส่หน้าของผู้เป็นพ่อดังลั่น ท่ามกลางลูกน้องมากมายของมาเฟียหนุ่มที่มีอิทธิพลในด้านมืดอย่างคิง

“อย่าให้มันเกินไปนะริน ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็เป็นคนรักของพ่อ แกควรเข้าใจอะไรที่มันง่ายกว่านี้” คิงตอบบุตรสาวกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยอำนาจบางอย่าง

“รินเกินไปงั้นหรอพ่อ..หึ! พ่อจะเอากับใครรินไม่เคยห้าม ไม่เคยยุ่ง ไม่เคยไปวุ่นวายอะไรเลย แต่พ่อต้องไม่เอาอีตัวมาเป็นเมีย!! พ่อคิดหรอว่าอีนี่มันจะจริงจังด้วย เหอะ!มันก็จะเข้ามาเอาเงินของเราไปก็เท่านั้นแหละ ลองพ่อไม่มีเงินดูสิ มันยังจะเอาพ่ออยู่มั้ย!!” รินตะโกนใส่หน้าผู้เป็นพ่อด้วยความโมโห คิงจ้องหน้ารินด้วยแววตาวาวโรจน์

“อย่ามาหยาบคายต่อหน้าพ่อนะริน” คิงลุกขึ้นแล้วชี้หน้าลูกสาวด้วยความโมโห

“แล้วพ่อจะทำไมรินคะ!? จะตบรินหรอหรือจะไล่รินออกจากบ้านดีละ..แต่พ่ออย่าลืมนะ ว่าบ้านหลังนี้รินก็เป็นเจ้าของเหมือนกัน” เธอจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างท้าทาย เพราะพ่อของเธอโอนชื่อบ้านหลังนี้ให้กับเธอแล้ว ในตอนที่เธออายุครบ18ปีพอดี ซึ่งสิทธิ์ในบ้านหลังนี้เธอเองก็มีไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่น้อย

รินเป็นลูกสาวคนเดียวของคิง มาเฟียหนุ่มที่ย้ายจากอิตาลีมาอยู่ในไทย เพื่อที่ต้องการแผ่ขยายธุรกิจของตัวเองไปให้ทั่วทั้งโลก คิงอายุสี่สิบปี ธุรกิจของเขาคือการส่งออกเครื่องบินไปยังประเทศต่างๆ หรือแม้กระทั่งรถยนต์บางรุ่น คิงเองก็เป็นหุ้นส่วนด้วยเช่นกัน คิงเลี้ยงรินมาตั้งแต่เด็ก เพราะในช่วงวัยรุ่นแม่ของรินท้องและตั้งใจจะทำแท้ง แต่คิงเป็นคนห้าม และเขาบอกกับแม่ของรินว่าเขาจะเป็นคนดูแลรินเอง หลังจากที่เธอคลอดรินออกมา เธอก็หายไปจากคิงทันที ซึ่งคิงเองก็ไม่เคยเสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกลำบากแต่อย่างใดในการเลี้ยงเด็กคนนี้ เด็กที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของเขา..

หลังจากที่รินอายุได้18เขากับรินก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยมากขึ้น อาจจะเพราะความไม่เข้าใจกันในช่วงระหว่างวัย ทำให้ความคิดของเขาและเธอไม่ตรงกันในหลายๆอย่าง

พอรินอายุได้20เธอก็มาขอเขาย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เพราะงานที่มหาลัยค่อนข้างเยอะ การไปกลับระหว่างมหาลัยกับบ้านมันเลยค่อนข้างลำบากไม่น้อย เขาเองก็ให้รินไป แต่ก็ยังคงคนไปคอยดูแลอยู่เสมอ จนกระทั่งวันที่เขาเจอผู้หญิงคนนึง เขาศึกษาดูใจกับเธอมาได้เกือบปี เขาจึงตัดสินใจที่จะพาหญิงสาวมาที่บ้าน แต่เขาก็ต้องถามความเห็นลูกสาวของตัวเองก่อน ว่าคิดยังไงกับเรื่องนี้ แต่พอเขาเริ่มพูดปุ๊บ อาการของรินก็ออกทันที เหมือนกับเธอรู้อยู่แล้วว่าแพรแฟนสาวของเขาเคยทำงานอะไรมาก่อน..

“ฉันไม่ทำแบบนั้น..แกเองก็รู้ดี” คิงตอบลูกสาวไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งดังเดิม

“หึ รินจะไปรู้พ่อหรอ บางทีอีนั่นมันอาจจะยุอะไรพ่อก็ได้ พ่อถึงได้กล้าคิดจะเอามันเข้ามาในบ้านของเราแบบนี้!” รินจ้องหน้าผู้เป็นพ่อด้วยแววตาผิดหวังและเสียใจไม่น้อย

คิงถอนหายใจออกมานิดๆเพราะเขารู้แล้วว่าตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไป รินก็คงไม่ฟังแล้ว

“แพรเขาจะย้ายมาอยู่ในวันพรุ่งนี้ แกเองก็อย่าลืมกลับมาที่บ้านด้วยละ” คิงพูดบอกไปนิ่งๆ

“ตกลงพ่อจะไม่ฟังในสิ่งที่รินบอกเลยใช่มั้ย” รินจ้องหน้าคิงอย่างโกรธๆ

“ฉันฟังแกนะริน แต่แกไม่มีเหตุผล ฉันเลยไม่รู้ว่าจะฟังอะไรอีกต่อไป”

“พ่อจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย..ได้! ถ้าอยากเอามันมาก็เอา แต่ถ้ามันอยู่ที่นี่ไม่ได้..พ่อก็อย่ามาโทษรินแล้วกันนะ” รินขยับเข้าไปใกล้ผู้เป็นพ่อ พร้อมกับจ้องหน้ากลับไปอย่างไม่กลัว

ลูกน้องของคิงต่างลอบมองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่น นิสัยที่ถอดแบบกันมาทำให้พวกเขาเดาไม่ถูกเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งคู่ทะเลาะกันแบบนี้ แต่ครั้งนี้พวกเขารู้ได้ทันทีว่ามันมากกว่าครั้งอื่นๆ และอาจจะเกิดศึกหนักขึ้นในไม่ช้าแน่นอน

“จะทำอะไรก็ทำ..แต่อย่าลืมผลที่ตามมาด้วยละกัน” คิงพูดเพียงแค่นั้นก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้รินได้แต่มองตามผู้เป็นพ่อด้วยความโมโห

“พ่ออยากได้แบบนี้มากใช่มั้ย..ได้”

“เอ่อ..คุณหนูครับ” นุ คนสนิทของคิงเรียกรินอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ไปที่บ้านไอเพียง” รินพูดแค่นั้นก็เดินออกไปข้างนอกทันที นุพยักหน้าและรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามรินไปที่รถ

..

..

บ้านของเพียง

“อ่าวน้องริน มาหาเพียงหรอลูก” แม่ของเพียงเดินออกมาหาริน เมื่อเพื่อนของลูกชายมาที่บ้าน

“แม่..สวัสดีค่ะ เพียงอยู่ข้างบนมั้ยคะ” รินถามด้วยรอยยิ้มที่สดใส ทั้งๆที่ในใจสุดแสนจะเกรี้ยวกราด

“อยู่ข้างบนจ่ะ น้องรินเดินขึ้นไปได้เลยนะลูก” แม่ของเพียงพูดพร้อมรอยยิ้ม รินพยักหน้าและเดินขึ้นไปข้างบนทันที

ปังๆๆๆ!!

เสียงทุบประตูทำให้เพียงที่กำลังนอนอ่านการ์ตูนอยู่สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ยังไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใครที่มาเคาะห้องเขาขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ลูกสาวมาเฟียปากแซบอย่างคุณหนูรินผู้กวนตีนของเขา เพียงเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าเซ็งๆทันที

“ถ้าประตูกูพัง มึงบอกให้พ่อมึงมาซ่อมให้กูเลยนะไอสัสริน”

“อย่าพึ่งกวนตีนกูไอเหี้ยเพียง กูอารมณ์ไม่ดี” รินตะหวัดหางตาไปที่เพียงและเดินเข้าไปนั่งที่เตียง

เพียงและรินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นแล้ว เขาและรินต่างก็นิสัยคล้ายกันทั้งคู่ จึงเป็นเพื่อนที่สนิทและรักกันมาก คำพูดคำจาของพวกเขามันเลยดูรุนแรงมากเป็นพิเศษ แต่บรรดาเพื่อนๆรอบตัวของพวกเขาก็ไม่มีใครคิดอะไรมากเพราะชินแล้ว และอีกอย่าง..รินเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย เพราะฉะนั้นนิสัยใจคอของรินมันจึงเหมือนผู้ชายมากกว่าผู้หญิงปกติทั่วไป เพียงจึงคบกับรินได้อย่างสบายใจโดยไม่กลัวอะไร และถึงแม้ว่าเขากับรินจะแยกย้ายกันไปเรียนในที่ที่ตัวเองถนัด แต่พวกเขาก็ยังติดต่อกันตลอด ซึ่งตอนนี้เพียงได้เรียนที่วิทยาลัยช่างแห่งหนึ่ง รินเองก็ยังเคยไปช่วยงานที่วิทยาลัยของเพียงบ่อยๆเพราะรินถนัดงานศิลปะและออกแบบ

“ทะเลาะกับพ่อมึงมาอีกอ่ะดิ” เพียงถามอย่างรู้ทัน เพราะทุกครั้งที่รินทะเลาะกับพ่อ ห้องของเพียงจะเป็นที่เดียวที่รินจะมา

“ก็เอออ่ะดิ นี่มึงรู้มั้ยว่าพ่อกูจะเอาผู้หญิงอย่างว่าขึ้นมาเป็นเมีย แถมยังจะเอาเข้ามาอยู่ในบ้านกูอีก” รินหันไปพูดกับเพียงด้วยความโมโห

“เดี๋ยวๆๆมึงใจเย็นก่อนไอห่า จะขึ้นทำไมเนี้ย” เพียงขึ้นไปนอนคว่ำบนเตียงแล้วหยิบการ์ตูนขึ้นมาอ่านต่อ

“ถ้ามึงยังอ่านการ์ตูนอยู่และยังไม่สนใจกูอีก..กูจะเอาไปเผาทิ้งแม่งให้หมด!” รินจ้องหน้าเพียงเขม็ง เพียงกรอกตามองบนอย่างเซ็งๆ

“มาบ้านกูยังเสือกมาขู่เจ้าของบ้านอีกนะมึง” เพียงวางหนังสือการ์ตูนลงทันที

“อ่ะ ว่ามาไอคุณหนู”

“ก็กูพูดไปแล้วไง มึงไม่ได้ฟังหรอ!” รินถลึงตาใส่เพื่อนสนิท

“เออออฟัง แล้วมึงจะทำไงต่อ”

“กูก็กำลังคิดอยู่นี่ไง มึงอย่าพึ่งมาเซ้าซี้กูได้มั้ยเนี้ย” รินถอนหายใจด้วยความโมโห

“มึงยังไม่เคยเจอเขาเลยไม่ใช่หรอวะ แล้วจะรู้ได้ไงว่าเขาไม่ดี เขาอาจจะดีก็ได้นะมึง” เพียงบอกตามที่ตัวเองคิด

“ดีหรือไม่ดีกูไม่สน แต่กูมั่นใจว่าอีนั่นมันต้องมาจับพ่อกูแน่นอน” รินพูดอย่างมั่นใจ

“ทำไมมึงมั่นใจจังวะ พ่อมึงเขายังไม่มั่นใจขนาดนี้เลยนะ” เพียงขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย

“มึงจำวันที่ไอชินมันไปที่NNXได้มั้ย” รินพูดบอก

ชินคือเพื่อนสนิทในกลุ่มของพวกเขา ส่วนสถานที่ที่ชินบอกก็คือสถานที่อย่างว่าซึ่งมันค่อนข้างดังมากพอสมควร เพราะมีแต่คนที่เงินถึงเท่านั้นที่จะไปที่นี่

“เออ..แล้ว?” เพียงพยักหน้า เพราะเขาเองก็รู้เรื่องนี้ดีแต่ไม่เคยไปเท่านั้นเอง

“อีแพรมันมาจากที่นี่ แล้วแบบนี้มึงจะไม่ให้กูระแวงยังไง” รินพูดด้วยความโมโหอีกครั้ง เพราะเธอให้คนไปสืบประวัติของหญิงสาวมาหมดแล้ว

“แสดงว่าพ่อมึงก็ต้องไปที่นี่อ่ะดิ” เพียงเบิกตากว้างมองหน้ารินด้วยความตกใจ

“ก็คงงั้นละมั้ง นี่กูก็ไม่รู้ว่าพ่อกูไปเจอตัวอีนี่ได้ยังไง รู้อีกทีก็ได้ข่าวว่าคบกันและจะพามันมาอยู่บ้านกู” รินพูดอย่างหัวเสีย

“ใจเย็นก่อนมึง พ่อมึงอาจจะรักผู้หญิงคนนี้จริงๆก็ได้” เพียงลองสันนิฐานเล่นๆ

“รักบ้านมึงสิ เจอกันแค่ไม่เท่าไหร่มาบอกว่ารักเนี้ยนะ เหอะ!ตลก” รินหันไปเหวี่ยงใส่เพียงด้วยความโมโห

“เอาน่า มึงก็ลองไปเจอเขาก่อน ผู้หญิงคนนั้นเขาอาจจะดีจริงๆก็ได้” เพียงตบบ่ารินเบาๆเพื่อปลอบ

รินถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วมองหน้าเพียงนิ่งๆ จู่ๆความคิดบางอย่างของเธอก็แล่นขึ้นมา

“ไอเพียง..” รินมองหน้าเพียงตรงๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้น เพียงขมวดคิ้วมองหน้ารินอย่างหวาดระแวง

“มึงยิ้มสยองให้กูทำไมเนี้ย”

“กูมีเรื่องจะให้มึงช่วย” รินจับแขนเพียงให้ลุกขึ้นนั่ง เพียงเองก็ลุกขึ้นนั่งอย่างงงๆ

“อะไรของมึงวะ หน้ามึงน่ากลัวนะไอริน” เพียงมองหน้ารินตื่นๆ

“เออน่ะ ช่วยกูหน่อย” รินยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับจ้องมองเพียงอยู่แบบนั้น

#ฝากน้องเพียงไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ^^

#หวังว่าทุกคนคงจะชอบกันน้าาาา