ตอนที่ 2

“เชี้ยยยย นี่บ้านมึงหรอวะ” เพียงเงยหน้ามองบริเวณรอบๆบ้านด้วยความตื่นตะลึง เพราะไม่เคยเห็นบ้านที่ไหนที่ใหญ่แบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ก็บ้านกูดิ มึงคิดว่ากูพามึงมาบ้านเมตตารึไง” รินตอบไปอย่างกวนๆ

“ไอสัส” เพียงมองขวางเพื่อนสนิททันที

“เอ่อ..คุณหนูครับ” ที ลูกน้องของคิงเดินเข้ามาหารินอย่างเกรงๆ

“จัดห้องของเพื่อนฉันตามที่ฉันสั่งแล้วใช่มั้ย” รินหันไปพูดกับทีด้วยน้ำเสียงปกติ เพียงกระพริบตามองรินอย่างอึ้งๆเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนในมุมที่ดุแบบนี้มาก่อน

“ครับคุณหนู” ทีก้มหน้านิดๆ

“ดี” รินพยักหน้าด้วยความพอใจ

“จะไปไหนก็ไป ถ้าฉันมีอะไรจะเรียกอีกที” รินพูดบอก พร้อมกับจับแขนของเพียงให้เดินตามเธอขึ้นไปข้างบน แต่ทีเดินมาดักเอาไว้ก่อน

“หมายความว่าไง” รินมองทีกลับไปด้วยความไม่พอใจ

“คุณท่านไม่ให้คุณหนูพาใครขึ้นไปข้างบนครับ คือว่า..คุณท่านสั่งผมเอาไว้ ว่าถ้าคุณหนูอยากจะพาใครมาก็ได้ แต่ต้องไม่ให้คุณหนูพาขึ้นไปครับ ให้ขึ้นไปได้ตอนที่คุณท่านมาแล้วเท่านั้น” ทียืนเอามือกุมเป้าแล้วพูดบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เครียดไม่น้อย เพราะเขาเองก็เตรียมใจเอาไว้ส่วนนึงแล้วว่าต้องเจอกับอะไรต่อไป

“……………..” รินกัดฟันด้วยความโมโห เมื่อฟังจบ

“โอ้โหหพ่อมึงนี่เผด็จการใช้ได้เลยว่ะ” เพียงส่ายหน้าเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ

“หลบ..ไป” รินจ้องหน้าทีอย่างดุดัน ทีกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากลำบาก แต่ก็ส่ายหน้าเพื่อยืนยันในสิ่งที่เขาพูดไป

“ไอริน กูว่ามึงรอพ่อมึงมาก่อนก็ดีนะเว้ย” เพียงที่เห็นสีหน้าลำบากใจของลูกน้องของพ่อเพื่อน มันก็ทำให้เขาอดที่จะสงสารไม่ได้

“ไม่! ถ้ากูคิดจะทำอะไร..ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามกูไม่ได้ทั้งนั้น” รินหันไปมองเพียงด้วยสายตาดุดัน

“แต่ถ้ามึงรอพ่อมึงมา อย่างน้อยมึงจะได้คุยกับพ่อมึงเรื่องกูด้วยไง” เพียงพยายามหว่านล้อมเพื่อนสนิท เพราะรู้ดีว่ารินมีนิสัยยังไงและต้องพูดแบบไหนเพื่อนคนนี้ถึงจะอ่อนลง

“…………………” รินขมวดคิ้วจ้องหน้าเพียงนิ่งๆ

“เชื่อกูหน่า ไปนั่งเล่นรอพ่อมึงก่อนดีกว่า” เพียงพยักหน้าและดึงแขนของรินนิดๆ รินถอนหายใจออกมาหนักๆ

“พ่อจะเข้ามากี่โมง” น้ำเสียงเหวี่ยงๆถูกถามไปที่ทีอีกครั้ง

“น่าจะอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงครับคุณหนู” ทีบอกด้วยน้ำเสียงนอบน้อม พลางนึกขอบคุณเพื่อนของรินในใจที่ช่วยทำให้คุณหนูของเขาเย็นลงได้

“งั้นไปนั่งเล่นรอพ่อกูก่อนก็ได้” รินพยักหน้าใส่เพียงนิดๆ พร้อมกับดึงกระเป๋าเสื้อผ้าของเพียงเอามาถือไว้และยื่นไปที่ที

“เอาขึ้นไปข้างบนแล้วจัดการให้เรียบร้อย” รินสั่งเสียงนิ่ง

“เฮ้ยไอริน เดี๋ยวกูจัดการเอง” เพียงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนเขาจะกล้าให้ลูกน้องของพ่อตัวเองทำให้

ทีพยักหน้าแล้วรีบไปทำตามที่คุณหนูของเขาบอกทันที นาทีนี้จะให้เขาทำอะไรก็ยอม ขออย่างเดียวแค่ว่า อย่าให้คุณหนูของเขาอาละวาดอีกก็พอ

“มึงอยู่เฉยๆแล้วไปนั่งคุยกับกูให้รู้เรื่องนี่” รินถลึงตาใส่เพื่อนดุดุ แล้วลากแขนของเพียงให้ไปนั่งที่ห้องรับแขกทันที

“กูเกรงใจนะห่า ให้เขาไปทำอะไรให้กูก็ไม่รู้เนี้ย” เพียงขมวดคิ้วมองหน้าริน

“เออกูรู้ แต่นี่คือการตอบแทนเล็กๆน้อยๆที่มึงช่วยกูโดยไม่เอาเงิน” รินพูดพร้อมกับยิ้มให้เพียง

เธอกึ่งขอร้องกึ่งบังคับให้เพื่อนสนิทได้เข้ามาช่วยกันหญิงสาวที่เป็นคนรักของพ่อเธอในช่วงที่เพียงปิดเทอม ซึ่งตอนแรกรินเองก็เสนอเงินไป เพราะไม่อยากใช้งานเพื่อนฟรีๆแต่เพียงไม่เอา และเต็มใจที่จะช่วยเพราะเห็นว่ารินเครียดมาก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่รินดูแลเพียงดีตั้งแต่ไปรับ ยันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ แถมยังสัญญาว่าจะช่วยงานที่วิทยาลัยในตอนเปิดเทอมหน้าอีก

“เออกูรู้ว่ามึงอยากตอบแทนกู แต่มือตีนกูก็มีนะครับเพื่อน กูทำเองได้หน่า” เพียงบอก เพราะเขาทำทุกอย่างเองมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแค่นี้จึงไม่ได้หนักหนาอะไรเท่าไหร่

“อย่าขัดกูได้มั้ยเนี้ยห๊ะ!” รินถลึงตาใส่เพียงอย่างดุดุ

“เออๆๆไม่ขัดก็ได้วะแม่ง” เพียงพูดอย่างจำยอม

..

..

นั่งรอไปได้สักพักรินก็ได้ยินเสียงเหมือนรถของพ่อตัวเองมาจอดที่หน้าบ้านแล้ว เธอจึงหันไปเรียกเพียง แต่เห็นว่าเพียงหลับอยู่ รินกรอกตามองบนใส่เพื่อนสนิทอย่างเซ็งๆแล้วเดินไปหาเพียงที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้าม พร้อมกับทำการปลุกแบบที่เคยทำ..

“ไอเพียง!!”

พลั่ก!

รินค้างเท้าที่พึ่งถีบเพียงล่วงจากโซฟา

“โอ๊ยยยยย” เพียงร้องลั่นเมื่อหลังกระแทกที่พื้น

“พ่อกูมาแล้ว!” รินถลึงตามองเพียงนิดๆ เพียงเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วรีบลุกขึ้นยืนทันที

“บอกกูดีดีก็ได้แม่ง” เพียงบ่นอุบ พลางลูบสะโพกตัวเองปอยๆ

รินส่ายหัวให้กับเพียงเล็กน้อยและยืนกอดอกมองไปที่ประตู เธอเห็นผู้เป็นพ่อเดินคู่กับหญิงสาวที่มีรูปร่างเล็กและเพียว ใบหน้าของอีกฝ่ายที่เธอเห็น ก็ค่อนข้างจะน่ารักพอสมควร ใบหน้าที่ยิ้มแย้มบ่งบอกว่าอีกฝ่ายกำลังมีความสุขมากแค่ไหน มือทั้งสองข้างที่กำลังเกี่ยวพันกับแขนของพ่อเธอมันทำให้รินรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” คิงเอ่ยทักผู้เป็นลูกด้วยน้ำเสียงปกติ

“คนของพ่อไม่ได้รายงานหรอคะ..ว่ารินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” รินถามย้อนกลับไป พรอ้มกับปลายตามองไปที่หญิงสาวที่ชื่อว่าแพรนิดๆ ซึ่งเธอก็กำลังมองมาที่รินอยู่เช่นกัน

“แล้วนี่ใคร” คิงหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆลูกสาว

“เอ่อ..สวัสดีครับ” เพียงยกมือไหว้พ่อของเพื่อนนิดๆ พลางมองหน้าของคิงด้วยความไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“คนบ้าอะไรวะ หน้าแม่งอย่างนิ่ง ทำตัวเก๊กซะไม่มี..คงคิดว่าหล่อมากมั้ง” เพียงคิดในใจ

“นี่เพียง เพื่อนรินเอง” รินตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ

“หรอ” คิงมองเพียงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“คุณมีอะไรกับผมรึเปล่าครับ เห็นมองจัง” เพียงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามนิดๆ

“เพื่อนแกปากดีเนอะ” คิงหันไปมองที่ลูกสาวตัวเองนิดๆ

“ปากเพื่อนรินมันก็แบบนี้แหละพ่อ แต่อย่างน้อยมันคิดอะไรมันก็พูดออกมาตรงๆ ไม่หลอกใคร” รินปลายตาไปมองที่แพรนิดๆ

“ตกลงเพื่อนแกจะมาที่บ้านของฉันทำไม” คิงหันไปถามลูกสาวตัวดีของเขาทันที เพราะรู้ว่าถ้าเขายังต่อปากต่อคำแบบนี้ต่อ รับรองว่ามันไม่จบง่ายๆแน่

“รินต้องการให้ไอเพียงมาพักที่บ้านของเรา” รินกอดอกจ้องมองผู้เป็นพ่อนิ่งๆ

“แล้วทำไมแกถึงคิดว่าฉันจะอนุญาต” คิงเลิกคิ้วมองหน้าริน

“พ่อไม่กล้าขัดรินหรอกค่ะ พ่อเองก็รู้นิสัยของรินดีนี่คะ อะไรที่รินยอม..รินก็คือยอม แต่ถ้าอะไรที่รินไม่ยอม..ใครก็อย่ากล้าขัด..ไม่ว่าใครก็ตาม” รินจ้องหน้าคิงอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับบอกผู้เป็นพ่อผ่านสายตาว่าเธอจะไม่มีวันให้คิงไล่เพื่อนของเธออย่างเด็ดขาด

คิงมองหน้าลูกสาวของตัวเองนิ่ง พลางถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ

“แกจะทำอะไรก็ทำแล้วกัน แต่อย่าให้มันมาวุ่นวายอะไรกับฉัน..เพราะแกเองก็รู้จักนิสัยฉันดีนี่ อะไรที่ฉันยอม..ฉันก็คือยอม แต่ถ้าอะไรที่ฉันไม่ยอม..ใครก็อย่าขัด ไม่ว่าใครก็ตาม” คิงย้อนคำพูดของรินในตอนท้าย พร้อมกับพาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายให้เดินขึ้นไปที่ด้านบน

รินกัดฟันด้วยความโกรธและทำท่าจะเดินไปกระชากแขนของแพร แต่เพียงดึงแขนของรินห้ามเอาไว้ก่อน

“เย็นก่อนมึง” เพียงพูดเสียงเครียด

“มึงดูพ่อกูนะไอเพียง มึงดู!!!” รินหันไปตะคอกใส่เพียงด้วยความโกรธ

“เออกูรู้ แต่มึงใจเย็นก่อนได้มั้ยละ”

“มึงจะให้กูเย็นอะไรอีกไอเพียง มึงไม่เห็นพ่อกูพาอีนั่นมันขึ้นไปข้างบนรึไง!”

“เออกูเห็นนน แต่มึงก็ต้องร่มๆก่อนสิวะ มึงไม่ได้ยินที่พ่อมึงพูดหรอ ว่าอย่าไปยุ่งกับเขาน่ะ กูว่านะเราคอยดูผู้หญิงคนนั้นไปเรื่อยๆก่อนดีกว่าว่ะ อย่าพึ่งทำอะไรวู่วามเลย” เพียงเอ่ยเตือน

“แม่ง!” รินสะบัดแขนออกจากมือเพียงด้วยความโมโห

“ขึ้นไปห้องมึงก่อน กูนอนกับมึงนี่แหละดีละ” เพียงบอก เพราะเขากับเพียงคือรู้จักกันดีชนิดที่ว่านอนห้องเดียวกันเตียงเดียวกันแล้วไม่มีปัญหาเลยก็ว่าได้ ด้วยความที่นิสัยผู้ชายแมนๆทั้งคู่

“เออ มานอนห้องกูก่อนก็ได้ ส่วนห้องมึงที่กูเตรียมเอาไว้ให้ มึงค่อยไปนอนทีหลัง กูยิ่งหัวร้อนๆอยู่ มีมึงคอยห้ามก็ดี” รินถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วเดินนำเพียงขึ้นไปข้างบน เพียงเองก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตามหลังเพื่อนสนิทไปอย่างปลงๆ

“กูจะรอดมั้ยวะเนี้ยย” เขาได้แต่คิดในใจ

#เอาละหนูเพียงงงงง เอาใจช่วยหนูเพียงกันเถอะพวกเรา55555555

#ฉายา : คุณพ่อปากร้ายกับนายอีหยังวะ555555หยอกๆนะคะทุกคน^^