#บทที่ 6 ขอบคุณ

ทำอาหารเช้าให้พ่อแม่เสร็จคนก็ตักใส่ปิ่นโตสามชั้นเอากลับมาไปกินที่ร้าน เดินผ่าสวนกล้วยสวนไผ่และอีกสารพัดไม้ผลของผู้เป็นพ่อกลับที่ร้านกาแฟก็เกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว ถนนใหญ่เริ่มมีรถราวิ่งวันจันทร์รีบเปิดร้านสภากาแฟของตน ส่วนร้านนวดแผนไทยพี่สายใจกับลูกจ้างคนอื่นจะมาเปิดตอนแปดโมงครึ่ง

เสียบกระติกน้ำร้อนกับเครื่องชงกาแฟไว้ออกจัดหน้าร้านเช็ดโต๊ะสำหรับลูกค้านั่งกินกาแฟ กำลังจะเดินกลับเข้าด้านในก็มีผู้ชายใส่ชุดออกกำลังกายสไตล์ตำรวจวิ่งชะลอความเร็วเข้ามาที่ร้าน

ชายแปลกหน้าหยุดยืนหน้าร้านกาแฟอย่างลังเล วันจันทร์รู้สึกคุ้นตากับร่างสูงปราดเปรียว ช่วงขาแข็งแรงโผล่พ้นกางเกงขาสั้นสีกรม ผมสั้นทรง buzz cut เสริมให้เห็นคิ้วเข้มดวงตาคมปลาบชัด ดูทรงน่าจะเป็นตำรวจตชด.มากกว่า คงเป็น ตชด.ที่ประจำในฐานกองร้อยด้านหลังที่ว่าการอำเภอ เพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจภูธรในอำเภอเขารู้จักหน้าทุกคน

เห็นอีกฝ่ายทำท่าอึกอักคล้ายอยากจะถามอะไรแต่ไม่มั่นใจ วันจันทร์จึงทักทายก่อน "สวัสดีครับ จะซื้อกาแฟเหรอ จะเอาแบบไหนถามได้ครับ กาแฟโบราณก็มี หรือจะเอากาแฟสด"

พอได้ยินเจ้าของร้านเอ่ยถามชายแปลกหน้าก็ลดอาการเกร็งลง เดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ไม้สตูลบาร์ตัวสูงด้านหน้าเคาน์เตอร์

"มีอเมริกาโน่ไหม"

"มีครับ พวกปังปิ้งก็มีนะ กล้วยหอม อะโวคาโด คลับแซนด์วิชก็มี" เจ้าของร้านร่างเล็กพยักหน้ารับทราบออเดอร์ แจ้งเมนูให้คนที่เพิ่งเคยเข้าร้าน

พวกเมล็ดกาแฟที่เขาใช้คั่วทำกาแฟสดวันจันทร์สั่งออนไลน์มายุคอินเทอร์เน็ตเข้าถึงก็ดีแบบนี้แหละ ป้ายไม้ขนาดเล็กด้านหน้าไม่ได้เขียนรายการของร้านทุกเมนูแค่นำเสนอเมนูเด่นที่ร้านต้องการนำเสนอแต่ละวัน หรือก็คือเมนูที่ร้านมีวัตถุดิบเหลืออยู่นั่นล่ะ ส่วนราคาเมนูร้อนเย็นทุกเมนูรวมถึงของว่างต่าง ๆ เขียนแจ้งชัดเจนบนแผ่นป้ายบนผนังด้านหลังเคาน์เตอร์

"มีแซนด์วิชทูน่าไหม ถ้ามีเอา 2 ชิ้น"

"มีครับ"

ความพิลึกของอำเภอขนาดเล็กติดชายแดน จู่ ๆโครงการถนนสี่เลนก็ตัดผ่านเมื่อปีก่อนทำเสร็จร้านสะดวกซื้อชื่อดังก็มาลงแบบไม่กลัวเจ๊ง แต่ก็ดีมันกลายเป็นความสว่างไสวเดียวช่วงกลางคืนของตัวอำเภอเพราะร้านรวงในตัวอำเภอพอ 2 ทุ่มก็ปิดเงียบสนิท ธนาคารก็มีเจ้าเดียวไม่รู้ว่าจะย้ายหนีวันไหน

ยังดีที่โรงพยาบาลอำเภอเขายังรับผู้ป่วยนอนแอดมิทอยู่ไม่ได้ตรวจจ่ายยาแล้วไล่ให้กลับไปนอนบ้าน ได้ยินว่าบางอำเภออยากไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลในตัวเมืองก็ต้องหารถไปเองไม่มีรถแอมบูแลนซ์ไปส่ง เห็นอย่างนี้วันจันทร์รู้สึกรักโรงพยาบาลบ้านตัวเองขึ้นมาเลย

จะว่าไปที่ร้านนวดแผนไทยกับร้านกาแฟของเขามีคนรู้จัก มีลูกค้าทั้งขาประจำและขาจรแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย จะบอกว่าเพราะมีชื่อเสียงก็ได้ หรือจะพูดว่าเพราะเป็นร้านนวดแผนไทยร้านเดียวของอำเภอโนนสวรรค์ก็ไม่ผิด

ใช่ ทั้งอำเภอโนนสวรรค์ไม่มีใครเปิดร้านนวดแผนไทยเลย

มีนายวันจันทร์ สกุลดี ลูกชายของหมอเฒ่าแช่มมาเปิดเป็นเจ้าแรกและเจ้าเดียว (ตาแช่มยืนกำหมัดแล้วหนึ่ง ลูกชายตัวดียังไม่รู้ตัวว่าชาวบ้านเขาซาขนาดไหน เล่าลือกันสนุกปากทั้งอำเภอ)

ครู่หนึ่งอเมริกาโน่ร้อนก็ถูกเอามาเสิร์ฟลูกค้าหนุ่ม จานแซนด์วิชทูน่าหน้าตาน่ากินถูกวางคู่กัน เสิร์ฟเรียบร้อยเจ้าของร้านหันหลังจะกลับเข้าไปในร้านทำงานที่ค้างต่อ

"เอ่อ คุณวันจันทร์ ผมอยากจะขอบคุณเรื่องวันนั้น"

ร่างโปร่งบางหันกลับมาทำหน้างง "วันนั้น วันไหนครับ เราเคยเจอกันมาก่อนด้วยเหรอ" วันจันทร์จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักลูกค้าคนนี้ แต่ก็เหมือนจะเคยเจอที่ไหนมาก่อน

"วันที่ไปพัฒนาโรงเรียน ตชด.ไง ผมตัดหญ้าโดนสังกะสีบาด คุณมาช่วยห้ามเลือดให้"

"อ้อ ที่แท้ก็ตชด.นิสัยไม่ดีคนนั้น อ๊ะ..." ดันลืมตัวพูดไปออกไปซะได้

ก็ว่าตัวเองรู้สึกคุ้นกับท่าทางผู้ชายตรงหน้า ที่แท้ก็ ตชด.ขี้แอ็คคนนั้น ตอนนั้นนายตำรวจคนนี้คาดผ้าพันคอปิดหน้าเอาไว้ครึ่งหนึ่ง วันจันทร์จึงมองเห็นแค่คิ้วหนากับดวงตาคมที่โผล่พ้นผ้า

คิ้วเข้มขมวดทันที "ผมไปทำนิสัยไม่ดีใส่คุณตอนไหน"

หมอที่เย็บแผลตัดไหมให้เขาบอกว่า โดยปกติคนถูกสังกะสีขึ้นสนิมบาดอาจมีอาการแผลติดเชื้อและแผลจะหายช้า แต่บาดแผลของ ตชด.หนุ่มหายเร็วมากจนหมอทัก ชายหนุ่มจึงนึกถึงคนช่วยห้ามเลือดให้ตนเองวันนั้น

พอหมอบอกว่าแผลหายดีแล้วสามารถทำงานเดินเหินออกแรงได้ตามปกติ ชายหนุ่มก็รีบสอบถามข้อมูลเจ้าของดวงตากลมโตวันนั้นทันที พอรู้ตำแหน่งที่ตั้งร้าน ตชด.หนุ่มจึงหาโอกาสมาขอบคุณคนด้วยตัวเอง กลับถูกต่อว่า

เจ้าของร้านคิดว่าไหน ๆก็เผลอพูดไปแล้ว ก็พูดต่อเลย "ก็วันนั้นคุณรังเกียจว่าผมเอาของสกปรกมาพอกแผลให้ เอาแต่จ้องหน้ายังกะจับผิดแล้วไม่ยอมพูดขอบคุณผมสักคำ แบบนี้นิสัยดีเหรอ คนมีน้ำใจช่วยคำขอบคุณสักคำก็ไม่มี"

"เอ่อ วันนั้นพอเห็นว่าถูกสังกะสีบาดผมก็หน้ามืดวิงเวียนตลอด เวลาน้ำตาลตกตาจะมัวเบลอไม่มีค่อยมีแรง ไม่ได้ตั้งใจแสดงท่าทางแบบนั้น"

"อาการแบบนี้อย่าบอกนะ ว่าคุณกลัวเลือด"

"..."

ชายหนุ่มเงียบไม่ยอมตอบ แต่ใบหูกับลำคอที่โผล่พ้นเสื้อคอกลมเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เป็นผู้ชายที่ซื่อตรงกว่าที่คิด

"กลัวเลือดแล้วคุณสมัครเป็นตำรวจตชด.ได้ยังไงจะไปจับพวกลักลอบขนของเถื่อนข้ามชายแดนได้เหรอ แถวนี้ตำรวจตชด.ยิงปะทะกับคนร้ายบ่อยมากนะ" วันจันทร์ร่ายยาว

"ผมกลัวแค่เลือดตัวเอง ไม่กลัวเลือดคนอื่น"

"ผมอยากมาขอบคุณด้วยตัวเอง ที่นี่มีหลายอย่างที่ผมไม่เคยเห็นไม่เคยรู้มาก่อน แต่ผมไม่ได้รังเกียจหรือดูถูกคุณจริง ๆ" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงจริงจัง

"เอาล่ะ ผมไม่ได้ติดใจอะไร ผมรับคำขอบคุณของคุณ" เจ้าของร้านร่างเล็กบอก

"รีบกินเถอะเย็นหมดแล้ว อีกเดี๋ยวพวกคอกาแฟขาประจำร้านรุ่นดึกก็จะมาคุยภาษาถิ่นกันเสียงดังมาก"

ตำรวจตชด.หนุ่มพยักหน้ารับ นึกได้รีบเรียกเจ้าของร้านร่างเล็กเอาไว้อีกครั้ง "ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ ร้อยตำรวจเอกอาทิตย์ สิริสรณ์ เพิ่งย้ายมารับตำแหน่งรอง ผบ.กองร้อยคนใหม่ของกองร้อยตชด.ที่ 690"

"ผมยังใหม่กับคนที่นี่ มีอะไรคุณก็แนะนำได้ หรือมีเรื่องเดือดร้อนคุณสามารถไปหาผมที่กองร้อยได้ตลอด" ท้ายประโยคชายหนุ่มเอ่ยสีหน้าจริงจัง

"ขอบคุณครับ งั้นผมคงต้องแนะนำตัวอย่างเป็นทางการด้วยสินะ ผมชื่อ วันจันทร์ สกุลดี เป็นเจ้าของร้านนวดแผนไทยกับร้านกาแฟ หวังว่าผมคงจะไม่มีเรื่องเดือดร้อนให้คุณช่วย" พูดแล้วคนตัวเล็กรู้สึกตลกเล็กน้อย ทำไมถึงได้มายืนตัวตรงแนะนำตัวยังกะเด็กประถมละเนี่ย

เจ้าของร้านวันจันทร์นวดแผนไทยยิ้มก่อนเปิดการขายแบบเนียน ๆ

"แต่ว่า ถ้าผู้กองปวดหลัง ปวดตึงคอ บ่า ไหล่ คุณแวะมาใช้บริการ นวด... คลายเส้นที่ร้านผมได้ตลอดนะ" เป็นผู้ชายเหมือนกัน โตเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งคู่ก็รู้สึกพูดคุยกันง่ายกว่าเดิม คนตัวบางจึงลืมตัวพูดสองแง่สองง่าม

โดนหยอกเย้าดวงตาคมทอประกายวาบผ่าน "แนะนำตัวแล้ว งั้นเราก็รู้จักกันแล้วใช่ไหม ผมเรียกคุณว่า จันทร์ ได้ไหม"

"ก็ไม่มีปัญหา" เรื่องปกติของคนตัวเล็กอยู่แล้ว คนแถวนี้เรียกชื่อเขาแทบไม่ซ้ำกันเลย

"ผมอายุมากกว่า จันทร์เรียกผมว่าพี่ก็ได้ คนอื่นชอบเรียกชื่อเล่น ผู้กองซัน แต่พี่อยากให้จันทร์เรียกชื่อจริงมากกว่า"

"ทำไมล่ะ" บรรยากาศตอนนี้ทำให้วันจันทร์เขินแปลก ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่หยอดเขา

"พี่ชอบ พี่อาทิตย์ กับน้องจันทร์ ไม่คิดว่าเข้ากันดีเหรอ ถ้าพี่จะแวะมาที่ร้านบ่อย ๆ เราจะได้เข้ากัน... มากกว่านี้ จันทร์จะว่าอะไรไหม?"

หึ หึ... ตำรวจตชด.หนุ่มหยักยิ้มมุมปาก ตัวเองพูดแหย่เขาก่อนพอถูกแหย่กลับคืนใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีแดง

คนตัวเล็กปากเก่งเมื่อกี้เม้มปากดวงตากลมเสหลุบมองลงพื้น ในใจภาวนาให้มีใครสักคนเดินเข้ามาซื้อของช่วยให้เขาหลุดพ้นความประหม่าขัดเขินตรงนี้