#บทที่ 3 นวด

วันจันทร์กลับเข้ามาที่ร้านวันจันทร์นวดแผนไทยก็เป็นช่วงบ่ายแก่แล้ว ลูกจ้างในร้านมีสี่คนเป็นรุ่นพี่กับน้า ๆ คนจากชุมชนตัวอำเภอเคยผ่านการอบรมนวดแผนไทยมาก่อน ถึงตนเองจะไม่อยู่ร้านวันจันทร์ก็ไม่เป็นห่วงว่าการจัดคิวนวดจะวุ่นวายเพราะมีสมุดลงทะเบียนนัดคิว ลูกค้าสามารถโทรศัพท์มาสอบถามและจองคิวได้

ชายหนุ่มร่างเล็กไม่ค่อยได้ลงมือนวดด้วยตัวเองบ่อยนัก นอกจากมีเคสพิเศษเข้ามาวันจันทร์ถึงจะลงมือด้วยตัวเอง ส่วนมากเขาจะคอยคัดกรองและให้คำแนะนำแก่ผู้มาใช้บริการ ว่าควรรับการนวดแบบไหนถึงจะถูกกับสภาพอาการของแต่ละคน

เวลานอกเหนือจากนั้นเขาก็จะนั่งประจำใน 'สภากาแฟ' ร้านกาแฟของตัวเอง เป็นร้านกาแฟกึ่งคาเฟ่ขนาดเล็กตั้งอยู่เยื้องทางเข้าร้านนวด

"พี่จันทร์กลับมาแล้ว งานพัฒนาวันนี้คนเยอะไหมจ๊ะ"

เด็กเฝ้าร้านกาแฟหันมาเห็นชายร่างเล็กบางลงจากรถเครื่องมาก็ร้องทัก

"เยอะ เป็นไง ลูกค้าเยอะไหม"

"นาน ๆ จะมีขาจรแวะเข้ามาจ้ะ ไม่เหมือนตอนพี่จันทร์อยู่ร้านเลยคนไม่รู้มาจากไหนนัก คนที่มาซื้อส่วนมากก็เป็นคอกาแฟในบ้านเราสั่งกาแฟโบราณกันเพราะมันถูก"

"ไม่ยุ่งก็ดีแล้ว"

ร้านกาแฟเปิดอยู่ด้านล่าง มีครัวขนาดเล็กและห้องน้ำ ชั้นบนเป็นห้องนอนส่วนตัวของเขามีบันไดเวียนขึ้นด้านข้าง วันเสาร์อาทิตย์หรือช่วงปิดเทอมเขามักจะจ้างหนุงหนิงมาช่วยงานในร้านเพราะอยากให้เด็กมีรายได้พิเศษ ส่วนนักฟิสิกข์อย่างเต็มดวงน้องชายแท้ ๆ ขึ้นปีสี่ถูกอาจารย์ส่งไปฝึกงานที่สำนักงานปรมาณูเพื่อสันติในกรุงเทพนู่นน่ะ

เวลาใครถามตาแช่มมักจะบอกด้วยความภาคภูมิใจเสมอลูกชายคนเล็กเรียนจบผลิตระเบิดที่สามารถทำให้เมืองหายไปได้ เพราะตอนถามลูกชายคนเล็กว่าปรมาณูคืออะไร เต็มดวงที่เรียนจนหัวฟูฟ่องเหมือนไม่เคยเจอหวียังกะแฝดไอน์สไตล์ก็เปิดสารคดีระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิม่ากับนางาซากิให้คนเป็นพ่อดู

นอกจากเรื่องเรียนแล้วเขาคาดว่าในหัวของน้องชายไม่มีเรื่องอื่นบรรจุอยู่อีก นั่งรถเมล์ไปมหาวิทยาลัยยังนั่งผิดบ่อย ๆ จำหน้าใครไม่ได้เพราะสายตาสั้นสี่ร้อย

หลังวันจันทร์เรียนจบวิชาแพทย์แผนไทยหลักสูตร 2 ปีเมื่อต้นปีที่แล้ว หนุ่มร่างเล็กกลับพบว่าตนเองชื่นชอบในอาชีพนี้กว่าที่คิดจึงขอตาแช่มกับคุณนายเพ็ญศรีเปิดร้านนวดแผนไทยขึ้นมา

สบจังหวะกับอำเภอติดชายแดนอย่างอำเภอโนนสวรรค์ดันถูกความเจริญเข้าถึงแบบงง ๆ รัฐมีโครงการสร้างถนนสี่เลนตัดเชื่อมหาตัวเมือง บ้านโนนเจริญบังเอิญเป็นชุมชนติดอำเภอเลยมีวาสนาได้มีถนนคู่ขนานใช้ บ้านสวนของตาแช่มมีพื้นที่เกือบสามไร่ด้านที่ติดกับทางคู่ขนานมีหน้ากว้างเป็นร้อยเมตร

ถึงตาแช่มจะขัดใจไม่เห็นด้วยแต่ก็ค้านลูกกับเมียไม่ได้ สาเหตุเพราะเงินทุนสร้างร้านนวดแผนไทยกับเปิดร้านกาแฟเป็นเงินส่วนตัวของเขาทั้งหมดไม่ได้รบกวนครอบครัว ซึ่งวันจันทร์ได้มาจากการทำงานฟรีแลนซ์ลงขายชิ้นงานในเว็บไซต์ต่างประเทศช่วงที่เรียนแพทย์แผนไทย

คุณนายเพ็ญศรีคิดว่าลูกกระตือรือร้นอยากทำงานอยากมีกิจการเป็นตัวเองก็ดีแล้ว ดีกว่าเรียนจบสูงกลับมานอนอยู่บ้านให้พ่อแม่เลี้ยง ไม่งั้นตาแช่มกับตนคงได้ถูกคนกระทบกระเทียบเพิ่มอีกเรื่อง หลังจากตาแช่มเป็นคนแรก ๆ ในหมู่บ้านที่ยืนยันจะส่งลูกทุกคนเรียนมหาวิทยาลัยก็ถูกค่อนแคะมาตลอดว่าเสี้ยมลูกให้ลืมถิ่นฐานบ้านเกิด

ถ้าตอนนั้นวันจันทร์ปากแซ่บเหมือนตอนนี้ก็อยากจะย้อนพวกป้าปากมากกลับไปเหมือนกัน ตนไม่ได้เป็นโรคสมองเสื่อมถึงจะลืมทางกลับโนนเจริญกลับบ้านตัวเอง แต่เพราะเป็นเด็กนุ่มนิ่มเรียบร้อยพูดน้อยจึงได้แต่คิดในใจ

อีกเรื่องที่พ่อกับแม่ถูกคนตำหนิมาตลอดก็คือเรื่องที่ไม่ได้สอนให้เขาหัดพูดภาษาถิ่นตั้งแต่เล็ก สาเหตุเกิดขึ้นตอนเขาอายุได้เกือบสองขวบในเขตอำเภอโนนสวรรค์เกิดภัยพิบัติแห้งแล้งอย่างรุนแรง พ่อจึงตัดสินใจพาลูกเมียย้ายไปอยู่บ้านพ่อตาที่ต่างจังหวัดเผื่อจะมีหนทางทำกินที่ดีกว่า

ครอบครัวตาและพวกน้า ๆ พูดภาษากลางพอมีหลานชายตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูก็ช่วยกันสอนหลานให้พูดภาษากลาง กว่าจะได้ย้ายกลับมาบ้านโนนเจริญเขาก็ถึงวัยต้องเข้าอนุบาลแล้ว

ตอนนั้นหมู่บ้านโนนเจริญและในอำเภอยังไม่มีการเปิดสอนชั้นอนุบาล ที่หมู่บ้านมีแค่โรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนบ้านโนนเจริญที่ 690 เป็นโรงเรียนประถมประจำหมู่บ้านเท่านั้น

เด็กชายวันจันทร์จึงได้ไปนั่งหัวกลม ๆ อยู่โต๊ะหน้าสุดติดกระดานดำของห้อง ป.1 หันไปมองเพื่อนใหม่ ห้องเรียนใหม่อย่างตื่นตาตื่นใจ คอยส่งเสียงภาษากลางถามคุณครู ตชด.ไม่หยุดปาก

"คุณคูจ๊ะ ทำไม... คุณคูจ๋า ทำไม... ทำไม ๆๆ" พวกคุณครูพร้อมใจเรียกว่า นกแก้ววันจันทร์

ตอนนั้นจะบอกว่าทั้งหมู่บ้านโนนเจริญมีแค่เขาที่พูดภาษากลางก็ไม่เกินจริง ในแง่ดีไปไหนใครก็รู้จักคนจำได้ แง่ลบถูกเพื่อนแกล้งถูกล้อเลียนด่าเขาด้วยภาษาถิ่น ซึ่งภาษาถิ่นในหมู่บ้านมีเยอะมากไม่ว่าจะเป็นภาษาลาว ภาษาเขมรและภาษาส่วย วันจันทร์พูดไม่ได้และฟังไม่ออกสักภาษา

ความทรงจำอีกอย่างในตอนเด็กที่ไม่เคยชอบเลยคือพวกคนแก่ในหมู่บ้านกับญาติ ๆ เรียกเขาว่า 'บักไทกบฏน้อย' เมื่อพูดถึงลูกชายคนโตของตาแช่ม

วันจันทร์เคยได้ยินคนตำหนิพ่อต่อหน้าว่า ทำไมสอนให้ลูกลืมกำพืด ลืมชาติกำเนิด เพราะตระกูลบรรพบุรุษของพ่อเป็นคนกวย พูดภาษาส่วยแต่กลับไม่สอนลูกพูดภาษาส่วย วันจันทร์จำได้ว่าพ่อแค่ยิ้มอธิบายอย่างใจเย็นไม่ถือสาคนพูด

เหมือนกันถ้าตอนนั้นวันจันทร์รู้ความเหมือนตอนนี้เขาจะสวนกลับให้หน้าหงาย เขาเป็นคนไทย อยู่ประเทศไทย พูดภาษาไทย ไปโรงเรียนก็ต้องหัดอ่านเขียนภาษาไทย แล้วมันหนักหัวใครรึไง!

คิดถึงประสบการณ์ตอนเด็กทีไรคุณหมอนวดวันจันทร์ก็อารมณ์เสีย ๆ ทุกที

ใกล้จะสี่โมงเย็นคนตัวเล็กตรวจเช็กวัตถุดิบในร้านกาแฟที่ใกล้หมด ส่วนหนุงหนิงให้ไปช่วยทำความสะอาดที่ร้านนวด เก็บล้างอุปกรณ์ก่อนเลิกงาน ร้านนวดช่วงกลางวันลูกค้าโดยมากจะมานวดคลายเส้นแก้ปวดเมื่อย นวดประคบทั่วไปใช้เวลานวดไม่นาน ห้องนวดรวมจะใช้ฉากกั้นระหว่างเตียงเพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้า มีห้องแยกอีกสองห้องสำหรับลูกค้านวดน้ำมันหรือนวดอโรม่าเธอราพี

ส่วนมากลูกค้าจะจองคิวนวดน้ำมันในช่วงเย็นช่วง 5 โมงเย็นถึง 1 ทุ่ม ร้านจะปิดรับบัตรคิวตั้งแต่ 5 โมงเย็นและพนักงานเคลียร์อุปกรณ์ปิดร้านไม่เกิน 19.30 น.

"คุณหมอวันจันทร์ พุ่นน่ะ ขาประจำมาแล้ว"

กำลังจดรายการของที่ต้องซื้อ พี่สายใจพนักงานร้านนวดที่คิวเพิ่งว่างเดินปรี่มาส่งเสียง บุ้ยปากไปทางเข้าร้านรถเก๋งแอคคอร์ดสีขาวแล่นเข้าจอด

"โทรมาจองคิวนวดกับคุณหมอวันจันทร์คนเดียว คนอื่นไม่เอา เพิ่นว่า คือสิติดใจหมอนวดคักเนาะ" สาวใหญ่วัย 37 พูดภาษาอีสานปนไทย ทำหน้ากรุ้มกริ่ม

"พี่สายใจ..." คนโดนล้อเลียนปรามคนชอบพูดสองแง่สองง่าม

"อุ้ย เว้าตก ๆ ขอโทษที เพิ่นคือสิติดใจนวดน้ำมันของร้านวันจันทร์นวดแผนไทยเนาะ ฮิ ฮิ"

ความจริงคุณหมอนวดวันจันทร์ในวัย 26 ย่าง 27 ปี ฟังภาษาถิ่นออกหมดแล้วมีแค่คนในครอบครัวที่รู้ ชายหนุ่มร่างเล็กไม่เคยพูดให้ใครได้ยิน

ปกติที่บ้านตาแช่มกับคุณนายเพ็ญศรีจะพูดภาษากลางกับลูกอยู่แล้ว จะพูดภาษาส่วยภาษาเขมรกับลูกก็ต่อเมื่ออยากแกล้งลูกเท่านั้น วันจันทร์เป็นพวกถูกยั่วยุง่ายรู้ว่ากำลังโดนว่าก็พยายามจะโต้ตอบกลับเป็นภาษานั้น

แต่... พูดผิดไง ลิ้นแข็ง สำเนียงพิลึก ใช้คำผิด เป็นที่มาของการพูดผิดชีวิตเปลี่ยน และมันคือสิ่งที่พ่อกับแม่รอคอย คือ ความบันเทิงในครอบครัว คอยเอาออกมาพูดล้อเลียนเสมอ ๆ เมื่อมีโอกาส เล่าให้น้องชายฟังทุกปีในเทศกาลสำคัญ

วันจันทร์จึงไม่เคยพูดภาษาถิ่นให้ใครได้ยินอีกเลย ยิ่งเปิดร้านนวดแผนไทยร้านกาแฟเป็นคุณหมอวันจันทร์คนสวย(อันนี้คิดเอง) จะมาขายขี้หน้าพูดภาษาถิ่นเพี้ยน ๆ พูดภาษาเขมรแต่เขมรงง พูดภาษาลาวแต่คนลาวฟังไม่รู้เรื่อง ไม่ได้!

เราเป็นคนสวยต้องเริ่ด จะไม่หลุดพูดเพี้ยน ๆ ให้คนอื่นหัวเราะ คุณหมอนวดวันจันทร์จึงยังคงรักษาตำแหน่ง 'ไทกบฏน้อย' คนเดียวของบ้านโนนเจริญต่อไปอย่างเหนียวแน่น

สายใจเห็นคุณปลัดหนุ่มเดินยิ้มโปรยเสน่ห์เข้ามาหน้าร้านกาแฟก็เลิกพูดล้อเลียนนายจ้าง

"สวัสดีครับพี่สายใจ" ชายหนุ่มผู้มาใหม่ทักทายโปรยยิ้มมาตรฐานซึ่งไว้ใช้กับประชาชนที่แวะเข้าไปติดต่อธุระสำนักทะเบียนอำเภอ ก่อนหันไปพูดกับชายหนุ่มร่างเล็กโปร่งเจ้าของดวงตากลมโต

"น้องวันจันทร์สวัสดีครับ อาทิตย์ที่แล้วพี่ไปอบรมต่างจังหวัดไม่ได้มานวดเลย" พอได้ยินปลัดมาวินพูดทักทายเจ้านายตัวเองเสียงอ่อนลงหลายระดับ สายใจก็แอบเบะปากมองบน สองมาตรฐานจริง ๆ

"สวัสดีครับพี่ปลัด"

"ตอนกลางวันพี่โทรมาจองคิวนวดอโรม่าเอาไว้ หลังพี่แข็งมาก วันจันทร์พอมีคิวนวดให้พี่ไหมครับ แต่ถ้าเหนื่อยก็ไม่เป็นไรพี่ได้ยินว่าวันนี้น้องวันจันทร์ออกไปร่วมพัฒนาที่โรงเรียน ตชด.มาด้วย" ปลัดหนุ่มแสดงความใส่ใจ ถึงจะไม่ได้แวะมาหลายวันแต่ก็ติดตามข่าวคนตัวเล็กเสมอ

"อุ๊ย สำหรับคุณปลัดมาวิน คุณหมอวันจันทร์ว่างซำเหมอค่ะ แม่นบ่ น้องวันจันทร์" สายเสือกติดเวที เอ๊ย สายติดตามเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของนายจ้างเสน่ห์แรงพูดแทรกก่อนเจ้าตัวจะได้พูดอะไร

"พี่สายใจ ว่างเหรอครับ?"

"อุ๊ย ลูกค้าจองคิวมาพอดี ไปทำงานก่อนนะคะคุณปลัด แล้วจะมาเชียร์ใหม่ ฮิ ฮิ"

คุณหมอนวดถอนหายใจเล็กน้อย "ผมว่างช่วง 6 โมงเย็น ถ้าพี่ปลัดไม่มีธุระรีบไปก็รอได้ครับ"

"ว่างครับ พี่ตั้งใจมาหา อ่า ตั้งใจมานวดอยู่แล้ว" เห็นคนตัวเล็กแก้มแดงชายหนุ่มรีบพูดใหม่

เข้าฤดูฝนเมฆครึ้มทั้งวันชวนให้ระแวงว่าฝนจะเทตลอดเวลา รถลูกค้าหน้าร้านวันจันทร์นวดแผนไทยเหลือแค่รถเก๋งแอคคอร์ดสีขาวคันเดียว หมอนวดคนอื่นหมดคิวแล้วช่วยกันเก็บกวาดร้าน

ในห้องปลัดหนุ่มอาบน้ำผลัดชุดใส่ผ้าขนหนูปกปิดท่อนล่างผืนเดียว นอนคว่ำหน้าให้เจ้าของร้านชโลมน้ำมันกลิ่นซิตรัสทั่วแผ่นหลังและลำตัว น้ำหนักนิ้วเรียวและฝ่ามือทำให้ชายหนุ่มผ่อนคลายสบายตัวเหมือนทุกครั้ง นวดเสร็จครบหนึ่งชั่วโมงคุณหมอนวดเก็บถาดอุปกรณ์ รอให้ปลัดหนุ่มเข้าไปอาบน้ำชำระตัวในห้องน้ำด้านใน

"อ๊ะ!"

หนุ่มร่างโปร่งสะดุ้งจนเกือบทำถาดหลุดมือ เอวบางถูกสวมกอดจากด้านหลังกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำโชยมาจากชายหนุ่มด้านหลัง

"พี่ปลัด..." หันหน้าหนีปากกับจมูกที่พยายามซุกไซร้ต้นคอขาว

"บอกให้เรียก พี่วิน ไงครับ ทำไมไม่ฟังกันเลย อืม พี่อยากจูบจัง..."

"ปล่อยก่อนครับ ผมจะเก็บของก่อน"

"ถ้าไม่กอดตอนนี้ อยู่ข้างนอกวันจันทร์จะยอมให้พี่กอดเหรอ แม้แต่จับมือก็ยังไม่ให้จับต่อหน้าคนอื่น"

"เราตกลงกันว่าไงครับ"

"..."

"บอกว่าจะค่อย ๆ คุยกันไปก่อนใช่ไหม ถ้าอยากเดินจับมือเปิดเผย พี่พร้อมที่จะบอกครอบครัวหรือยัง พร้อมที่จะเปิดเผยกับเพื่อนร่วมงานรึยัง?"

"วันจันทร์ก็รู้ มันต้องใช้เวลาให้ทุกคนยอมรับ แต่ วันจันทร์น่าจะให้กำลังใจพี่บ้าง เมื่อไหร่จะยอม... พี่สักที พี่ก็เป็นผู้ชายนะ"

ปลัดมาวินเป็นผู้ชายที่ทักวันจันทร์ในแอพทินเดอร์ ถึงคุณหมอนวดจะเป็นผู้ชายนุ่มนิ่มออกสาวแต่เวลาออกนอกบ้านจะสำรวมเรียบร้อยไม่เคยกรี๊ดกร๊าดไล่ตามผู้ชาย ปลัดมาวินกล้ามาหาวันจันทร์ถึงที่ร้านจึงได้พูดคุยใกล้ชิดตั้งแต่นั้นมา

"ถ้าผมยอมพี่ พี่จะไม่มีสิทธิ์ไปคุยกับคนอื่น ไม่มีสิทธิ์ไปมีใครได้อีก ผมจะถือว่าเราคบกันเป็นคนรักอย่างจริงจังและผมก็จะมีแค่พี่คนเดียว เมื่อไหร่ที่ปลัดควงคนอื่นเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราจะจบลงทันที"