บทที่ 4 เพื่อน

ณัฐมนเพื่อนในกลุ่มของธีรศักดิ์เอ่ยขึ้น หล่อนเลื่อนแก้วเบียร์สดมาที่ถิรเจตน์

“ดื่มค่ะเจตน์”

“ให้แต่ไอ้เจตน์นะยายมน ฉันไม่เสิร์ฟบ้างเหรอ”

จิตรินแซวมาทุกคนหัวเราะครืน ถิรเจตน์ยิ้มแล้วยกแก้วเบียร์ดื่ม หางตาชำเลืองมาที่อินทุกรโดยบังเอิญหล่อนมองเขาตาขุ่นขวาง แล้วยกแก้วเบียร์ดื่มบ้าง หล่อนไม่พอใจอะไรเขาอย่างนั้นหรือ

“คุณอินดื่มเก่งนะครับ ชนแก้วกับผมหน่อยเป็นไร”

จิตรินยื่นแก้วมาตรงหน้าหญิงสาว หล่อนยกแก้วที่รินเบียร์จนเต็มแตะกับแก้วของเขาแล้วยกขึ้นดื่มอีก

“ยายอิน เดี๋ยวเมานะแก”

“เออน่ะ”

หล่อนไม่สนใจคำเตือนของพาณิช จีรามองมาด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน ไม่รู้ว่าอินทุกรโมโหอะไร

“ยายอิน พอแล้ว เดี๋ยวขับรถกลับไม่ได้นะโว้ย”

“แกก็ขับแทนฉันสิไม่ยากนี่”

หล่อนไม่ฟังจีรา หล่อนโมโหถิรเจตน์ หล่อนได้ยินเขากระซิบกับธีรศักดิ์เพราะหล่อนนั่งใกล้กับ

ธีรศักดิ์ เขาทำตัวเป็นพ่อสื่อให้เพื่อนจริงๆ ในเมื่อว่าอะไรเขาไม่ได้ตอนนี้หล่อนก็ขอดื่มก่อนค่อยจัดการกับเขาทีหลังแต่หล่อนหารู้ไม่ว่าหล่อนไม่มีแม้แรงจะต่อว่าเขาเพราะฤทธิ์เบียร์ที่ดื่มเข้าไปหลายแก้ว หล่อนเมาหลับตั้งแต่ยังไม่ก้าวขึ้นรถ

“คุณนิดขับรถแทนคุณอินได้นะครับ”

“จีขับเองค่ะอาจารย์”

“ดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะขับตามไปส่ง”

“ขอบคุณค่ะอาจารย์”

“ฉันไปส่งด้วยคน”

ธีรศักดิ์เอ่ยขึ้นแต่ถิรเจตน์ไม่ยอมเพราะธีรศักดิ์มึนมาก จิตรินกับณัฐมนประคองเข้าบ้าน ณัฐมนกลับออกมาอีกครั้ง

“เจตน์ ขับไหวเหรอ นายก็มึนนะระวังตำรวจจะจับตรวจ”

“ไม่เป็นไรมั้งเพราะยังไม่ดึกมาก เอาไว้ถ้าฉันถูกจับแล้วจะโทร.ให้พวกแกไปประกัน”

“พูดบ้าๆสิ”

หญิงสาวหน้าบึ้งทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ หล่อนชอบถิรเจตน์แต่เขาคิดกับหล่อนเพียงแค่เพื่อนธรรมดาๆเท่านั้นเองซึ่งหล่อนก็รู้ตรงนี้แต่ก็ยังฝืนใจตัวเองไม่ได้

“ฉันกลับก่อนฝากบอกเจ้าธีด้วย”

“เออ ขับรถดีๆล่ะ”

เขาพยักหน้ารับคำของหล่อนแล้วขับรถตามจีราไป เขาเป็นห่วงอินทุกรมากกว่า หล่อนดื่มเหมือนกับประชดใครและที่เขาไม่เข้าใจคือสายตาขุ่นขวางกับคำพูดห้วนของหล่อนยามมองและพูดกับเขา

“ไม่พอใจอะไรเรารึเปล่านะ วันจันทร์เราต้องรู้ให้ได้”

เขาพูดกับตัวเองขณะขับรถตามรถของอินทุกรที่จีราขับไปเรื่อยๆกระทั่งถึงบ้านของหล่อน พาณิชก้าวลงมาจากรถก่อน

“อาจารย์คะถึงบ้านยายอินแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ขับตามมาส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่จะพาคุณอินเข้าบ้านยังไง ผมช่วยมั้ยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เราช่วยกันสองคนได้ค่ะ”

พาณิชปฏิเสธความหวังดีของอาจารย์หนุ่ม จีราเดินเข้ามา

“ขอบคุณค่ะอาจารย์ เราถึงบ้านยายอินด้วยความปลอดภัยแล้วค่ะ อาจารย์กลับได้แล้วค่ะขับรถดีๆนะคะ”

“ครับ ไปละครับ”

สองสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มพร้อมกัน เขารับไหว้แล้วถอยรถออกไป เขาเห็นอินทุกรก้าวลงจากรถด้วยอาการโงนเงน พาณิชกับจีราเข้าประคอง เขายิ้มบางๆที่มุมปาก

“เก่งไม่ใช่เล่น”

เขาหัวเราะหึๆกับคำพูดของตัวเองและไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องสนใจหญิงสาวมากเพียงนี้ หล่อนก็เป็นลูกศิษย์คนหนึ่งไม่ต่างไปจากลูกศิษย์หญิงหลายๆคน ทำไมเขาต้องสนใจด้วยนะ เขาสลัดความคิดคำนึงถึงหล่อนออกไปแล้วขับรถกลับเข้าบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าขึ้นเตียงนอนแต่พอหลับตาใบหน้าของอินทุกรตอนที่หล่อนหันมาจ้องหน้าเขาก่อนจะก้าวขึ้นรถกลับบ้านก็ปรากฏขึ้นในความทรงจำ

“เธอโกรธอะไรฉันนะ”

เขาพึมพำแล้วลุกขึ้นนั่งนิ่งๆ ครู่ใหญ่จึงล้มตัวลงนอนอีกครั้งและหลับไปในที่สุด

“ยายอินทำไมดื่มเมาขนาดนี้วะ ถ้าคุณพ่อรู้โดนเอ็ดแน่ๆ”

อัครายังไม่นอนจึงรู้ว่าน้องสาวเมาจนเดินไม่ไหว เขาประคองน้องเข้าห้องนอนของหล่อน จีรากับพาณิชตามเข้ามา

“พี่อัคก็อย่าบอกคุณพ่อสิคะไม่เห็นยาก”

จีราเอ่ยขึ้นเขาหันมาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง

“แล้วพวกเธอทำไมไม่ห้ามยายอิน ปล่อยให้ดื่มแบบนี้ได้ยังไง เป็นเพื่อนประสาอะไรไม่ทราบ”

เขาว่าให้จีราแล้วหันไปที่พาณิช จีราฉุนกึกขึ้นมาทันที หล่อนโต้กลับอย่างรวดเร็ว

“ก็เป็นเพื่อนแบบนี้แหละถึงพาเพื่อนกลับถึงบ้านด้วยความปลอดภัยไงล่ะและถ้ารู้ว่าเพื่อนรักมีพี่ชายปากเหม็นแบบนี้คงไม่มาคบให้เสียเวลาหรอกเพราะกลิ่นมันจะตามติดตัว ยายนิดกลับบ้านเรา”