บทที่ 5 เพื่อนตัวดี

“ใครจะไปส่งเธอไม่ทราบอย่าหวังว่าฉันจะไปส่ง”

“ฉันกลับเองได้ไม่ต้องให้ใครเดือดร้อน ยายนิดกลับ”

หญิงสาวเสียงดังจนอินทุกรลืมตาขึ้นมามอง

“แกสองคนห้ามกลับเด็ดขาด แกต้องนอนที่นี่กับฉัน พี่อัคออกไปได้แล้วค่ะอินไม่ได้เมามากอย่างที่พี่คิดหรอก ยายนิดยายจีไปอาบน้ำ ฉันจะอาบทีหลัง”

“เออๆ ออกรับแทนเพื่อนดีนัก พี่จะบอกให้นะว่าเพื่อนแกน่ะตัวดี”

“ตัวดียังไงไม่ทราบ”

จีราแย้งทันควัน ใบหน้าบึ้งตึงดวงตาขุ่นขึ้งด้วยความโกรธ อัครามองแล้วเบ้ปากก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความโกรธเช่นกัน

“โล่งอกนึกว่าแกจะวางมวยกับพี่อัคซะแล้วสิ”

พาณิชเดินไปปิดประตูแล้วกลับมานั่งที่เตียงอินทุกร เจ้าของเตียงผลักให้พาณิชเข้าห้องน้ำไปก่อน จีรานั่งหน้างอง้ำอยู่ข้างๆ หล่อนมองแล้วหัวเราะขำๆ อาการมึนเมาคลายลงมากแล้ว

อัคราหน้าบึ้งเมื่อเดินลงจากชั้นบนในตอนเช้าเห็นน้องสาวกับเพื่อนนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาเดินเข้าไปยืนตรงหน้าอินทุกร

“ไงแก เมาไม่รู้เรื่องเลยรึไง ถ้าพี่เห็นแกเป็นแบบนี้อีกพี่ไม่ให้แกคบกับเพื่อนพวกนี้แน่”

“ทำไมเพื่อนอย่างเราเป็นยังไง”

จีราส่งเสียงออกมาทันทีเพราะหล่อนโมโหค้างตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พาณิชดึงแขนให้เพื่อนรักนั่งลงที่เดิม อินทุกรดึงอีกแขนไว้เช่นกัน

“พี่อัค พี่พูดแรงเกินไปแล้วนะคะ เพื่อนอินพี่ก็รู้จักมานานแล้วตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้วทำไมวันนี้พูดอย่างนี้ล่ะคะ”

หญิงสาวมองหน้าพี่ชายด้วยความรู้สึกน้อยใจ ใบหน้าพลอยบึ้งไปด้วย จีรากัดฟันแน่นเพราะยังโกรธ ส่วนพาณิชนั้นยิ้มอย่างเดียวหล่อนเข้าใจว่าอัคราโกรธเพราะอะไร อินทุกรไม่เคยดื่มเมาเช่นนี้เมื่อเห็นน้องเมาพี่ชายก็ต้องโกรธเพื่อนๆที่พาไปด้วย ไม่แปลกหรอกสำหรับหล่อน

“ยายอิน อย่าโกรธพี่อัคเลยน่ะ เป็นฉันฉันก็ต้องโกรธเพื่อนน้องที่ปล่อยให้น้องสาวเมาอยู่คนเดียวฉันไม่เมายายจีก็ไม่เมา พี่ชายที่แสนดีก็ต้องพาลสิ พี่อัคโกรธเราเพราะเป็นห่วงแกมากนั่นแหละอย่าโกรธพี่เขาเลยแกด้วยยายจี”

พาณิชพูดถูกอัคราหันมามองหน้าหล่อนแล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องดื่มเขาชงกาแฟแล้วเดินมานั่งตรงข้ามกับพาณิช

“ขอบใจยายนิดที่ไม่โกรธพี่แล้วก็เข้าใจพี่ ไม่เหมือนคนบางคนเถียงคำไม่ตกฟาก”

“ก็ใครล่ะที่ทำให้ต้องเถียงแบบนี้”

จีราเถียงจริงๆและทันทีเช่นกัน เขาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง

“เออ ๆ ขอโทษละกัน”

สุดท้ายเขาก็ยอมขอโทษหล่อนแล้วยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเอื้อมมือมาหยิบขนมปังที่จานซึ่งจีราก็กำลังจะหยิบเช่นกันมือของเขาจึงจับที่มือหล่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ หล่อนจ้องหน้าเขาด้วยสายตาไม่พอใจเขาเมินไปทางอื่นเมื่อหยิบขนมปังได้แล้ว อินทุกรกับพาณิชมองหน้ากันแล้วยิ้มขำๆ

“พี่อัคไปส่งยายนิดกับยายจีให้อินหน่อยนะคะ อินยังเบลออยู่เลยค่ะขับรถไม่ไหวแน่”

“ได้ แต่ต้องทานข้าวก่อน”

“ไปส่งยายนิดคนเดียวก็พอฉันจะกลับเองไม่ง้อใคร”

จีราเอ่ยขึ้นแล้วยักไหล่ หล่อนโกรธเขาไม่หายแม้ว่าเขาจะขอโทษหล่อนแล้วก็ตาม อัครามองหน้าหล่อนเขม็ง

“ก็ได้ ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ ไม่อยากไปส่งเหมือนกันแหละ ปากเก่งอย่างนี้ปล่อยให้เดินซะให้เข็ด”

“จะยังไงก็ไม่ต้องมาว่าเรา”

หล่อนหน้างอง้ำอีกครั้ง ชยันต์กับนิราภรเดินเข้ามายืนมอง

“เถียงอะไรกันแต่เช้าล่ะลูก ตาอัคทะเลาะอะไรกับน้อง”

นิราภรมองหน้าลูกชายแล้วหันไปมองอินทุกร พาณิชและจีรา รายหลังนี้หน้าบึ้งเห็นได้ชัด

“เปล่าครับคุณแม่ แค่แหย่เล่นๆเท่านั้นแหละครับ แต่น้องเขาโกรธจริงๆ”

เขาตอบมารดาสายตาอยู่ที่ใบหน้าบึ้งของจีรา นิราภรมองตามแล้วยิ้มน้อยๆ

“เอาน่ะน้องๆก็อย่าโกรธพี่เขาเลยนะลูก ไปนั่งเล่นกันที่ห้องนั่งเล่นก่อนไป๊เดี๋ยวแม่จะทำกับข้าวอร่อยๆให้ทาน”

จีรายกแก้วกาแฟของหล่อนเดินออกไปก่อน พาณิชตามไปพร้อมจานขนมปัง หล่อนชอบทานมากกว่าจะชอบทะเลาะกับใคร อินทุกรหันมามองหน้าพี่ชายแล้วยิ้มขำๆ

“ขำอะไรยายอิน”

“ขำคนบางคนน่ะสิคะ ทำเป็นโกรธพอยายจีโกรธเข้าจริงๆก็ยอมแพ้อย่างนี้เขาเรียกว่ากลัวรึเปล่าคะพี่ชายขา”

หล่อนลุกขึ้นวิ่งตามพาณิชออกไปเพราะถ้าขืนนั่งอยู่ต่ออีกนิดพี่ชายให้มะเหงกอย่างแน่นอน

อัครายิ้มบางๆกับคำพูดของน้องสาว เขาไม่ได้กลัวจีราแต่กลัวหล่อนโกรธเขาจริงๆมากกว่า ท่าทางหล่อนจะไม่ยอมยกโทษง่ายๆเสียด้วย

ครู่ใหญ่เด็กรับใช้เข้ามาเชิญสาวๆไปที่โต๊ะอาหาร อินทุกรเดินนำเพื่อนๆไปนั่งแค่เห็นอาหารบนโต๊ะพาณิชก็ตาลุกวาว